บัวชมพูยังคงมาทำงานบ้านแทนมารดาที่บ้านคุณอลังการตามปกติ เขาไม่ร้องเรียนกับบริษัทของแม่ นั้นแสดงว่ายอมรับให้เธอมาทำงานแทนแม่ได้ เธอได้กุญแจสำรองจากรปภ.ไขเข้าบ้านของอลังการเพื่อทำความสะอาดบ้าน หญิงสาวผงะไปเล็กน้อย ในห้องรับแขกอย่างกับมีสงครามเกิดขึ้น ขวดเบียร์เกลือนพื้นห้อง แก้วที่ล้มคว่ำน้ำเจิ่งนอง ข้าวของกระจัดกระจาย หรือว่า
“ขโมยขึ้นบ้าน...”
บัวชมพูพึมพำพอได้สติก็หันซ้ายหันขวาหาอาวุธ จะหยิบมีดก็กลัวเลยคว้าไม้กวาดขึ้นมาชูไว้ เสียงกุกกักดังจากชั้นสองของบ้าน เธอคิดจะโทรศัพท์แจ้งตำรวจ แต่เสียงเคลื่อนไหวเข้ามาใกล้ทำให้ไม่กล้าส่งเสียง ได้แต่กำไม้กวาดแน่น จนกระทั้งร่างสูงใหญ่เดินลงบันไดผ่านหน้าเธอ ชายหนุ่มถึงกับชะงัก ดวงตาคมจ้องมองไม้กวาดในมือหญิงสาวที่ชูขึ้นเหนือศีรษะทำท่าจะฟาดลง เขารีบยกมือกำด้ามไม้กวาดไว้ก่อน
“เฮ้ย! จะทำอะไร! จะฆาตกรรมเจ้าของบ้านเรอะ!”
“คุณใหญ่!”
บัวชมพูตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะอยู่ในบ้านเวลานี้ อลังการไม่วางใจ กระชากไม้กวาดออกจากมือของหญิงสาว แต่เพราะเธอไม่ทันตั้งตัวยังไม่ได้ปล่อยมือจากด้ามไม้กวาดร่างบางจึงเซถลาเข้าไปปะทะกับแผ่นอกกำยำของอลังการ ร่างนุ่มนิ่มเข้ามาแนบชิด เขาสวมเพียงกางเกงขายาว ท่อนบนเปลือยเปล่ายังมีหยดน้ำเกาะอยู่ พอได้อยู่ใกล้จึงเห็นว่าเส้นผมของเขาก็ยังเปียกชื้น
“ฉันถาม!” เขาดุแต่ไม่ได้เสียงดังเหมือนครั้งแรก มือแกร่งยังโอบเอวบางไว้ “คิดจะทำอะไร”
บัวชมพูได้สติก็ปล่อยมือจากด้านไม้กวาดแล้วขืนตัวออกจากแผ่นอกกว้าง
“หนูนึกว่ามีขโมยขึ้นบ้านค่ะ”
“หือ?” เขาวางไม้กวาดลงแล้วเลิกคิ้ว
“ก็ดูสภาพห้องสิคะ ยังกับถูกโจรรื้อค้นทรัพย์สิน”
อลังการกวาดสายตามองไปรอบตัว เขาแสร้งกระแอมไอแก้เขินแล้วพูดขึ้น “เมื่อคืนหนักไปหน่อย”
“แบบนี้เรียกหนักมากเลยค่ะ” บัวชมพูเบ้ปากแล้วยื่นมือไปคว้าไม้กวาดจากมือของเขา “คุณใหญ่หลบไปทางอื่นก่อน หนูต้องเก็บเศษซากของพวกนี้”
บัวชมพูใช้ปลายด้ามไม้กวาดเกี่ยวกางเกงชั้นในสีแดงสดขึ้นมาจากพื้น “ต้องให้ซักเก็บไว้คืนเจ้าของไหมคะ”
“ทิ้งไป!” อลังการหัวเสีย เขาเป็นเจ้าของบ้าน ทำไมต้องรู้สึกผิดด้วยนะ “ขอกาแฟร้อนหน่อยสิ”
“คุณใหญ่คะ หนูมาทำงานเป็นแม่บ้านทำความสะอาดบ้านไม่ใช่แม่บ้านทำอาหารนะคะ”
เธอบ่นขณะทิ้งกางเกงชั้นในลงในถังขยะ พลางคิดในใจว่าเจ้าของกางเกงในออกจากบ้านได้ไงเนี้ย! แต่ถึงปากจะบ่นแต่เธอก็เดินไปเสียบปลั๊กกระติกน้ำร้อนแล้วเดินกลับมาเก็บขวดเบียร์ที่ล้มอยู่บนพื้น
“รู้แล้ว แต่ไม่คิดจะมีน้ำใจให้บ้างหรือไง” คราวก่อนยังหาผ้าชุบน้ำเย็นมาให้เขาได้เลย
“ก็ต้องดูด้วยค่ะว่าคนแบบไหนควรมีน้ำใจให้” เธอบ่นทั้งที่มือยังทำงาน อันที่จริงแค่ชงกาแฟร้อนไม่ใช่เรื่องยุ่งอะไร แต่ก็อดบ่นไม่ได้จริงๆ
อลังการจะโต้เถียงพลันหุบปากนิ่งไป เขาแปลกใจที่ตัวเองนึกเถียงเด็กคนนี้ ปกติเขาไม่ค่อยชอบพูดคุยหยอกเล่นกับใครเท่าไหร่ แม้กับผู้หญิงที่หิ้วมานอนด้วยก็ไม่ได้มีความผูกพันอะไร เขาหาที่นั่งห่างจากจุดที่หญิงสาวทำความสะอาด เอนตัวพิงพนักโชฟา มองร่างเล็กที่ก้มๆเงยๆ เก็บข้าวของบนพื้น จะว่าไป มันก็เหมือนมีคนบุกรุกบ้านเขาจริงๆ
บัวชมพูทำงานอื่นรอจนกระทั่งน้ำร้อนได้ที่แล้วจึงเดินมาชงกาแฟดำให้เจ้าของบ้าน
“กาแฟดำค่ะ อยากได้ครีมหรือน้ำตาลไหมคะ”
“ไม่ล่ะ ปกติกินแต่กาแฟดำ”
บัวชมพูขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ค่อยพอใจที่เห็นเขานั่งเกะกะสายตาอย่างนี้ โดยเฉพาะไม่สวมเสื้อ เธออดมองมัดกล้ามของเขาไม่ได้ แล้วสายตาก็ดันไปเห็นรอยข่วนบนหน้าอก เธอหรี่ตาแล้วยื่นหน้าไปมองอย่างไม่รู้ตัว
“มองอะไร เด็กทะลึ่ง” ปกติก็เปลือกอกเป็นประจำ ทำไมจู่ๆ รู้สึกเขินแฮะ
“คุณมีแผล ใส่ยาไหมคะ” เธอใช้นิ้วจิ้มที่รอยแดงๆ นั้น “ต้องไว้เล็บยาวขนาดไหนถึงข่วนเป็นรอยแดงได้ขนาดนี้”
อลังการเห็นอีกฝ่ายทำท่าขนลุกก็ใช้นิ้วจิ้มหน้าผากเบาๆ ผลักให้ถอยห่างออกไป
“ไปเอาเสื้อมาให้ฉันใส่!”
“อ้าว! คุณใหญ่ใส่กางเกงเองได้ ทำไมก่อนลงมาไม่ใส่เสื้อลงมาด้วยคะ” บัวชมพูทำหน้ามุย “แล้วผู้หญิงของคุณออกจากบ้านยังไง กางเกงในไม่นุ่ง”
“ฉันจะไปรู้ได้ไง จ่ายเงินแล้วก็ไล่ๆออกจากบ้านสิ แล้วก็ไม่ใช่ผู้หญิงของฉันด้วย”
พูดแล้วก็ชะงักไป บัวชมพูกวาดตามองเขาอีกครั้งแล้วหมุนตัวเดินเร็วๆ ขึ้นไปหยิบเสื้อที่ชั้นสอง อลังการได้แต่โคลงศีรษะไปมาแล้วยกกาแฟดำขึ้นดื่ม ครู่หนึ่งหญิงสาวเดินลงมาพร้อมเสื้อยืดสีขาว ยื่นส่งให้เขาแล้วหันไปเก็บของในห้องรับแขกและลงมือทำความสะอาด
“ฉันไม่รู้ว่าเธอจะมาวันนี้”
“มันอยู่ในคิวงานอยู่แล้ว คุณใหญ่ลืมวันเอง” เธอพึมพำแล้วหยิบหน้ากากผ้ามาปิดจมูก “คุณจะนั่งตรงนี้เหรอคะ ไปรอบนห้องดีกว่าไหม หรือบนห้องจะพังพินาศไปแล้วคะ”
“เด็กบ้า! มีหน้าที่อะไรก็ไปทำ ฉันจะนั่งตรงไหนก็เรื่องของฉัน” เขาดุแล้วรีบสวมเสื้อยืด
“แล้วทำไมวันนี้คุณใหญ่อยู่บ้านละคะ ปกติอยู่ฟาร์มไข่มุกไม่ใช่เหรอ”
เธอถามแล้วไม่สนใจว่าเขาจะนั่งตรงไหน รีบจัดการทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จ ตอนเย็นจะไปช่วยน้ารุ่งรวีเปิดร้านขายกับข้าวอีก
“บ้านฉัน ฉันจะอยู่วันไหนต้องรายงานเธอเหรอ”
บัวชมพูเลิกคิ้ว แล้วยักไหล่ไม่คิดจะพูดอะไรอีก เธอเก็บขวดเบียร์ลงถังขยะแล้วจัดการเช็ดคราบน้ำก่อนจะลงมือถูบ้าน อลังการนั่งมองเธอทำงานไปเงียบๆ เธอหันมาถามเขาว่าต้องการการกาแฟเพิ่มไหม เขาพยักหน้า เธอจึงเช็ดมือแล้วรับถ้วยกาแฟใบเดิมของเขาไปชงให้ให้อีกแก้วแล้วยกมาให้ จะว่าไปเธอก็ทำหน้าที่ของเธอดีแล้ว แต่เพราะเขาหยุดงานตรงกับวันที่เธอมาทำความสะอาดพอดีถึงได้เจอกันแบบนี้
“ข้างล่างเสร็จแล้ว หนูขึ้นไปทำที่ห้องคุณใหญ่นะคะ”
“อืม”
หญิงสาวเดินไปขึ้นไปชั้นบน เขาขยับตัวเอนกายในห้องเพียงลำพัง ฟังเสียงการเคลื่อนไหว เขาไม่ได้จะจับผิดเธอ แต่แค่รู้สึกแปลกๆ ที่รู้สึกว่ามีคนอื่นอยู่ในบ้าน เขาอยู่คนเดียว ไม่ได้ติดต่อญาติพี่น้องมานาน ส่วนใหญ่จะโทรศัพท์หากัน แต่ไม่ได้ไปมาหาสู่สนิทสนมเหมือนแต่ก่อน เขาอยากอยู่คนเดียว เหมือนลงโทษที่ตัวเอง
เสียงออดดังหน้าบ้านเรียกอลังการให้ตื่นจากภวังค์ เขามองเลยไปยังชั้นบนแล้วนึกได้ว่า ผู้หญิงคนนั้นคงไม่ได้ยิน และต่อให้ได้ยิน เธอก็คงเถียงเขาฉอดๆ ว่าไม่ใช่คนรับใช้ที่ต้องวิ่งไปทำนั้นทำนี้ให้ อลังการยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ลุกขึ้นไปเปิดประตูบ้าน
“ดีจริง อยู่บ้านด้วย”
“อาปกรณ์” อลังการประหลาดใจแต่ก็เบี่ยงตัวให้ชายร่างสูงใหญ่พอๆกับเขาเดินเข้ามาในบ้าน “จะมาหาทำไมไม่บอกก่อนละครับ”
“บอกให้แกหลบหน้าอาเรอะ!” ปกรณ์เดินเข้ามาด้วยความเคยชิน แต่อดกวาดตามองไม่ได้ อลังการลอบถอนหายใจโล่งอกที่ยัยหนูนั้นทำความสะอาดบ้านได้เรียบร้อยทันเวลา เขาอายุ42แล้ว แต่คนที่บ้านยังคงเป็นกังวลเรื่องของเขาอยู่
อลังการเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหยิบขวดน้ำดื่มออกมา แต่สายตาปะทะกับถังขยะที่มีกางเกงชั้นในสีแดงนอนสงบนิ่งอยู่ เขาลอบสบถแล้วหันซ้ายหันขวาเจอเพียงหนังสือฉบับเก่าวางอยู่ จึงหยิบมันโยนใส่ถังขยะทำให้ไม่เห็นกางเกงชั้นในเจ้าปัญหา ทำไมเมื่อก่อนเขาไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้เขาวุ่นวายได้นะ
“บ้านช่องเรียบร้อยดี”
“อาครับ ผมอายุสี่สิบสองแล้ว อาอย่าทำเหมือนผมเป็นเด็กเลย”
“ก็รู้ว่าไม่ใช่เด็ก แต่มีคนเป็นห่วงไม่ดีหรือไง” ปกรณ์รับน้ำเย็นจากอลังการมาดื่ม
“อามาเที่ยวหรือครับ พักที่ไหน ไม่เห็นกระเป๋าเสื้อผ้าเลย”
“โรงแรม” ปกรณ์ตอบห้วนๆ “มาประชุมกับลูกค้าแล้วแม่แกฝากดูด้วยว่าลูกชายคนเดียวยังหายใจอยู่หรือเปล่า”“แม่ก็พูดเกินไป ผมก็โทรหาอยู่บ่อยๆ”“เออ แต่ใครจะไปรู้ว่าแกทำอะไรอยู่ที่นี่เล่า”“ผมก็ทำมาหากินไงครับอา ฟาร์มไข่มุกของผมไง”“ก็ไม่ได้มีใครเขาอยากวุ่นวายกับแกหรอกนะไอ้ใหญ่ แต่แกก็อายุไม่น้อยแล้ว ชีวิตก็จะเข้าโค้งสุดท้ายแล้ว จะมีเมียหรือมีผัวก็เอาสักอย่างเถอะ คนเขาเป็นห่วง”พรวดดดอลังการถึงกับสำลักน้ำที่กำลังดื่ม“นี่...นี่คิดว่าผมเป็นเกย์เหรอ”“เฮ้ย! ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนี้” ปกรณ์ตบไหล่หลานชาย “ยุคนี้แล้ว ใครๆ เขาก็เปิดใจยอมรับได้แล้ว คนที่กรุงเทพฯ เป็นห่วงไม่อยากเห็นแกต้องใช้ชีวิตคนเดียว นี่พ่อกับแม่แกเป็นห่วงแกมากนะเว้ย ถึงได้จ้างเอ๊ย! ไหว้วานให้อามาดู”“ไร้สาระ” อลังการยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำที่มุมปาก“ถ้าไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกัน แล้วมีเมียซ่อนไว้ที่นี่หรือไง บ้านที่กรุงเทพฯ ถึงไม่กลับ” ปกรณ์ทำหน้ามุย “อันที่จริง ก็มีคนอยากได้แกไปเป็นลูกเขยอยู่นะ จำหนูเนยลูกสาวของคุณน้ารำเพยได้ไหม”“เดี๋ยวนะ หนูเนยที่ว่าคือหนูเนยที่อายุสามสิบหกนะเหรอ”“จะพูดเรื่องอายุทำไม แกมันก็สี่สิบกว่าแล้ว คบคนอายุใกล
หญิงสาวปั่นจักรยานกลับมาบ้านเช่า แม่ยังคงหลับพักผ่อนอยู่ นับวันร่างกายยิ่งดูอ่อนแอลงมาก รุ่งรวีกำลังเตรียมเครื่องผัดไทเพื่อไปขายที่ตลาด บัวชมพูล้างมือแล้วเข้าไปช่วยหั่นหัวปลีแช่น้ำเกลือไม่ให้ดำ เธอลอบมองไปยังเตียงที่แม่หลับอยู่แล้วเอียงตัวเข้าใกล้รุ่งรวี กระซิบพูดเสียงเบา “น้ารวีค่ะ หนูมีเรื่องขอร้องให้น้าช่วย” “เรื่องอะไร มีอะไรว่ามาได้เลย” “เรื่องที่หนูบอกน้า น้าอย่าให้แม่รู้นะคะ” คราวนี้รุ่งรวีนิ่งไปอึดใจก่อนพยักหน้ายอมรับ บัวชมพูสูดลมหายใจลึกแล้วค่อยพูดออกมา “หนูจะไปทำงานพิเศษกับคุณใหญ่ค่ะ” “งานพิเศษ? งานอะไร” ยิ่งไม่อยากให้ยุ่งเกี่ยว ก็มีเรื่องให้เกี่ยวพัน “ถ้าเป็นห่วงเรื่องเงินก็ไม่ต้องคิดมาก น้ายังพอไหว หนูบัวต้องใช้เงินเท่าไหร่ น้าเอารถไปเข้าไฟแนลให้เอง” บัวชมพูรู้สึกแสบจมูกขึ้นมา เธอไม่มีพ่อมาคอยใส่ใจ แต่กับรุ่งรวีแล้วราวกับคนในครอบครัวกันจริงๆ แม่ของเธอล้มป่วยก็ไม่เคยทอดทิ้ง คอยดูแลอยู่ใกล้ๆ เธอที่เป็นลูกยังทำหน้าที่ลูกที่ดีไม่ได้เลย “หนูรับปากคุณใหญ่ไปแล้วค่ะ” “งานอ
แปลก แปลกจริงๆ ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน หรืออาจจะเคยเป็น แต่ก็นานมากแล้ว อลังการประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เขาไมได้เสียดายเงินสามหมื่นที่โอนให้ยัยเด็กบัวชมพู แต่เพราะตัวเองกลับรู้สึกแปลกๆ กับเด็กคนนี้เสียเอง แรกที่เดียวแค่ต้องการตัดปัญหาเรื่องอาปกรณ์และไม่อยากมีเมียเป็นแม่ชี เลยคว้าเอาผู้หญิงที่อยู่ใกล้มือมาเป็นเมียชั่วคราวไว้ก่อน แต่หลังจากนั้นเขาลองสอบถามกับคนสนิท พอจะรู้ได้ว่าร้านที่บัวชมพูพูดถึงคือร้านผัดไทเล็กๆ ที่แต่เดิมเปิดโต้รุ่ง แต่เพราะทางการมีคำสั่งเรื่องเคอร์ฟิวทำให้ต้องเปลี่ยนมาขายรอบบ่ายไปถึงเย็นแทน เขาแอบขับรถไปจอดซุ่มดู เห็นยัยเด็กหน้าใสเป็นลูกมือช่วยผู้หญิงอีกคน ถ้าจำไม่ผิกคือรุ่งรวี คนรักของสารภี แม่ของบัวชมพูนั้นแหละ นั่งมองอยู่บนรถดีๆ ทำไมมองไปมองมาถึงรู้สึกว่ายัยเด็กนั้นน่ามองนักนะ มีหน้ากากผ้าปิดครึ่งใบหน้าแต่รู้สึกเหมือนเธอยิ้มตลอดเวลา ร้านขายไม่ดีเท่าไหร่ แน่นอนว่าที่ไหนๆ ก็เป็นอย่างนี้ แต่เห็นบัวชมพูถือกล่องผัดไทไปแจกนักท่องเที่ยวที่เดินทางกลับไม่ได้ บางคนเงินหมด บางคนต้องเซฟเงิน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ไม่มีใค
รถกระบะคันใหญ่ขับตรงไปที่โรงแรมไม่ไกลจากบ้านพักของเขานัก ปกติบ้านของเขาก็ไม่ได้มีไว้เพื่อรับรองใครอยู่แล้ว เขาเน้นอยู่คนเดียว ดูแลสะดวก เวลาใครไปใครมา เขาก็ถีบส่งให้พักโรงแรมหมดนั้นแหละ นิสัยเขาเป็นแบบนี้ คนในครอบครัวก็ชินแล้ว จึงไม่แปลกใจที่ปกรณ์มาถึงก็ตรงดิ่งไปที่โรงแรมเลย ปกรณ์นั่งรอที่ล็อบบี้ ตอนนี้จะให้สั่งอาหารได้แต่นั่งกินในห้องอาหารไม่ได้ เขาเลยคิดจะสั่งขึ้นไปกินบนห้องแทน แต่อยู่ๆ จะนั่งรอบนห้องก็เกรงใจ ‘เมีย’ ของอลังการ ก็เลยมานั่งรออยู่ข้างล่างแทน ถ้าบอกว่าไม่แปลกใจถ้าหลานคนนี้จะมีเมีย แต่ที่แปลกใจคือ ‘เมียเด็ก’ ต่างหาก หรือหลงเด็กจนไม่อยากกลับกรุงเทพฯ ก็ไม่รู้ ครู่หนึ่งเขาเห็นคนที่รอเดินเข้ามา ปกรณ์อธิบายคราวๆ แล้วเดินตรงไปที่ลิฟต์ เขาลอบมองเมียของอลังการอยู่บ่อยๆ แต่หญิงสาวก็แค่ส่งยิ้มเล็กน้อย ไม่มีสีหน้าผิดแปลกอะไร หรือเป็นเขาที่คิดมากไปเอง อลังการมองมือเรียวเล็กที่แตะแขนของเขา เธอสงบปากสงบคำไม่มีลับฝีปากแต่อย่างใด ปกรณ์ถามอะไรก็ตอบไปน้ำเสียงเป็นปกติไม่กระด้างและไม่มีท่าทีขี้เล่น จนเขานึกประหลาดใจว่าผู้หญิงคนนี้เป็นนักแสดงหรือเปล่ามีองค์เจ้าแม่ม
เขาเลื่อนกระจกลงแล้วถาม “ทำไมไม่อ่านไลน์” “หนูเรียนออนไลน์อยู่ค่ะ” บัวชมพูเบ้ปากใส่ “มีธุระอะไรคะ” “ไปทำกับข้าวให้อาฉันกินหน่อย” “เอ๊ะ? ยังไงคะ หนูงง” “อาปกรณ์อยากกินข้าวเย็นฝีมือเธอ” เขาขึงตาใส่แต่ไม่ได้ทำให้เด็กสาวกลัวเลยสักนิด “อ้อ! ได้ค่ะ วันนี้ไม่มีเรียนแล้ว หนูเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวออกมานะคะ” “เดี๋ยวก่อน” “คะ” “ฉันต้องไปกรุงเทพฯ เธอไปกับฉันด้วย” “ไปกรุงเทพฯกับคุณใหญ่? ให้หนูไปทำอะไรคะ” “ไปเป็นเมียฉันไง!” “ออกต่างจังหวัดขอค่าแรงเพิ่มค่ะ” “เฮ้ย! ฉันให้ไปสามหมื่น มือยังไม่ได้จับนี่ยังจะมาเรียกเพิ่มอีกเรอะ” เธอหงายฝ่ามือขึ้นแล้วพูด “ขอมือค่ะ” ดวงตากลมเป็นประกายวาววับจนอลังการตะลึงไป ทำตามที่เสียงหวานใสพูดอย่างลืมตัว บัวชมพูมืองฝ่ามือใหญ่ที่ว่างบนฝ่ามือเธอแล้วก็ยกมืออีกข้างขึ้นลูบคางที่เพิ่งโกนหนวดออกไปเบาๆ “เก่งมาก” “เฮ้ย!” เขาร้องอย่างนึกได้ ปัดมือหญิงสาวออก อีกฝ่ายหัวเราะคิ
เกินคาดคิด ยัยเด็กปากร้ายนี้แท้จริงแล้วหวานฉ่ำจนเขาไม่อยากหยุด ฝ่ามือเลื่อนมาลูบไล้แผ่นหลัง ไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะปั่นปวนอารมณ์เขาได้มากถึงเพียงนี้ “พอ...พอแล้ว..” บัวชมพูเบือนหน้าหนีก็พูดออกมาด้วยเสียงสั่น “พอได้แล้ว”“พอแล้วจริงๆ เหรอ” เขายั่วแล้วงับติ่งหูของเธอเล่น ทำให้หญิงสาวย่นคอเหมือนเต่าตัวน้อย บัวชมพูพยายามเรียกสติของตัวเอง เธอเคยคิด เคยจินตนาการเรื่องระหว่างชายหญิงกับผู้ชายที่เธอปลื้มนั้นก็คือเขา แต่ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นได้จริง ไม่ว่าอย่างไร คนอย่างอลังการไม่มีวันสนใจผู้หญิงอย่างเธอแน่นอน มันเหมือนเธออยู่ผิดที่ผิดเวลา หากวันนั้นเธอไม่ได้ยืนอยู่ในระยะเอื้อมมือคว้า เขาจะโอบไหล่เธอแล้วบอกว่าเป็นเมียอย่างนั้นเหรอ “คุณเล่นเลยเถิดไปแล้วนะ” อลังการเลิกคิ้วประหลาดใจกับน้ำเสียงเย็นชาของหญิงสาว คราวนี้เธอไม่ได้แสดงสีหน้าหวั่นไหวใดๆ อีก ด้วยท่าทางของเธอเป็นอย่างนี้ทำให้ความมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองหายไปหมด ไม่จริงน่า! นอกจากจูบไม่มัดใจแล้วยังยั่วผู้หญิงไม่สำเร็จอีกเหรอ? “หนูต้องทำกับข้าวนะคะ ประเดี๋ยวเตรียมไม่ทันคุณอาปกรณ์มากินข้าว คุณใหญ่ไ
“อ้าว! ผมเป็นหลานอานะครับ”ปกรณ์หัวเราะแล้วเดินออกไป อลังการตามไปส่งที่หน้าบ้าน พูดคุยกันอีกเล็กน้อย เขายืนมองรถของอาปกรณ์เคลื่อนออกไปสุดสายตาแล้วจะเดินกลับเข้ามาในบ้าน บัวชมพูเคลียร์ห้องครัวเสร็จพอดี เมื่อเห็นมาก็เห็นอลังการยืนยกมือขึ้นกอดอกจ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว “มีอะไรหรือคะ” “ฉันน่าจะถามเธอมากกว่าว่าไปทำอะไรให้อาปกรณ์ชื่นชอบถึงขนาดนี้” “คุณใหญ่คิดอย่างนั้นเหรอคะ” เธอเอียงคอมองเขา “หนูมีเสน่ห์ขนาดนั้นเชียว” “เฮอะ! อย่างเธอเนี้ยนะ ใครจะมาสนใจ” เขาเบ้ปากใส่ “อ้าว! ก็คุณใหญ่พูดเหมือนอาปกรณ์หลงเสน่ห์หนูเองนี่” เธอแสร้งทำเป็นงุนงง “นั้นอาของฉัน แต่งงานมีเมียมีลูกแล้ว ห้ามยุ่งเด็ดขาด!” บัวชมพูเช็ดมือกับผ้าสะอาดแล้วปลดผ้ากันเปื้อนออก “หนูไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย มีแต่คนเข้ามาหาเอง” “นี่ๆ อย่ามาเถียงนะ” “หนูไม่ได้เถียง” เธอเบ้ปากใส่ “หนูเหนื่อยแล้ว ขอไปพักผ่อนก่อนนะคะ” “เดี๋ยวสิ! จะเดินหนีกันแบบนี้ไม่ได้” “คุณใหญ่! หนูบัวเหนื่อยแล้วค่ะ! อยากอาบน้ำพักผ่อน”
ทั้งที่ทั้งสองยังเปียกชุ่มแต่ร่างกายกับเร่าร้อนขยับกายเข้าหากัน บัวชมพูหลงใหลที่ร่างกายได้แนบชิดกันถึงเพียงนี้ เขาพรมจูบที่หน้าท้อง ลากเรียวลิ้นลงไปถึงกึ่งกลางของกายสาว แยกสองขาออกกว้างแล้วแทรกลิ้นร้อนไปแทนนิ้วกร้าน “อ๊า! คุณใหญ่! คุณใหญ่ขา!” บัวชมพูเสียวซ่านได้แต่พร่ำเรียกชื่อของเขา หยัดสะโพกเข้าหาเรียวลิ้นที่ทำให้เธอแทบคลั่ง “หอม” เขาพูดเสียงแหบพร่า “หวานมาก ฉ่ำไปทั้งตัว” เขาเร่งเร้าด้วยปากและนิ้วร้าย มือเล็กขยุ้มเส้นผมของเขาอย่างไม่รู้ตัว เหงื่อไหลโทรมกายแอ่นตัวขึ้นอย่างอดไม่อยู่ ส่งตัวเองเข้าไปในปากอันร้ายกาจของเขาจนกระทั่งร่างกายเกร็งกระตุกและหวีดร้องออกมาด้วยไปถึงจุดสุขสม อลังการไม่รอให้ร่างกายเธอได้หยุดพัก เขาหยัดตัวขึ้นแล้วคุกเข่าบนเตียง แยกเรียวขาสวยออกกว้างกว่าเดิม จับแก่นกายที่แข็งขันราวเสาหินเข้าไปในช่องรักที่หลั่งน้ำหวานจนฉ่ำชื้น “อร๊ายยย ...อึก...คุณใหญ่ขา..ลึก...มันลึก...” “ซี๊ดดด เก่งมาก หนูรับของฉันได้หมด อ่า แน่นมาก หนูบัวรัดของฉันแน่นมาก” อลังการครางอย่างพอใจ เขาดุนดันเข้าไปที่ละนิด ถอยอ