Chapter 4. ยินดีที่ได้ร่วมงาน

“โรงแรม” ปกรณ์ตอบห้วนๆ “มาประชุมกับลูกค้าแล้วแม่แกฝากดูด้วยว่าลูกชายคนเดียวยังหายใจอยู่หรือเปล่า”

“แม่ก็พูดเกินไป ผมก็โทรหาอยู่บ่อยๆ”

“เออ แต่ใครจะไปรู้ว่าแกทำอะไรอยู่ที่นี่เล่า”

“ผมก็ทำมาหากินไงครับอา ฟาร์มไข่มุกของผมไง”

“ก็ไม่ได้มีใครเขาอยากวุ่นวายกับแกหรอกนะไอ้ใหญ่ แต่แกก็อายุไม่น้อยแล้ว ชีวิตก็จะเข้าโค้งสุดท้ายแล้ว จะมีเมียหรือมีผัวก็เอาสักอย่างเถอะ คนเขาเป็นห่วง”

พรวดดด

อลังการถึงกับสำลักน้ำที่กำลังดื่ม

“นี่...นี่คิดว่าผมเป็นเกย์เหรอ”

“เฮ้ย! ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนี้”  ปกรณ์ตบไหล่หลานชาย “ยุคนี้แล้ว ใครๆ เขาก็เปิดใจยอมรับได้แล้ว คนที่กรุงเทพฯ เป็นห่วงไม่อยากเห็นแกต้องใช้ชีวิตคนเดียว นี่พ่อกับแม่แกเป็นห่วงแกมากนะเว้ย ถึงได้จ้างเอ๊ย! ไหว้วานให้อามาดู”

“ไร้สาระ” อลังการยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำที่มุมปาก

“ถ้าไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกัน แล้วมีเมียซ่อนไว้ที่นี่หรือไง บ้านที่กรุงเทพฯ ถึงไม่กลับ” ปกรณ์ทำหน้ามุย “อันที่จริง ก็มีคนอยากได้แกไปเป็นลูกเขยอยู่นะ จำหนูเนยลูกสาวของคุณน้ารำเพยได้ไหม”

“เดี๋ยวนะ หนูเนยที่ว่าคือหนูเนยที่อายุสามสิบหกนะเหรอ”

“จะพูดเรื่องอายุทำไม แกมันก็สี่สิบกว่าแล้ว คบคนอายุใกล้ๆ กันจะเป็นไรไป”

“ไม่ใช่อย่างนั้นแต่ไม่ชอบ” อลังการแยกเขี้ยวใส่ เขาอายุสี่สิบสองแล้วไง ถือสิทธิ์อะไรมาหาเมียให้เขา และที่ไม่ชอบก็ไม่ใช่เพราะเรื่องอายุ แต่หนูเนยที่ว่าเนี้ย เจอหน้ากันทีไหร่ชวนเข้าวัดปฏิบัติธรรม นุ่งขาวห่มขาว ถือศีลกินผัก  ทำไงได้ เขายังไม่อยากบวช เอ๊ย! ยังละกิเลสขนาดนั้นไม่ได้ แถมยังชอบกินเนื้อโดยเฉพาะเนื้อสาวๆ นุ่มๆ ยิ่งชอบ แบบนี้คงไปด้วยกันลำบาก

“แล้วมันยังไงล่ะ”

ปกรณ์รัวคำถามใส่หลานไม่ยั้ง ก็แน่ละ เจ้าหลานคนนี้ ตัวโตขนาดนี้ยังทำให้คนอื่นเป็นห่วง ถึงเรื่องการงานจะไม่บกพร่อง เป็นเสาหลักของตระกูล แต่ใช้ชีวิตแบบนี้มันก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“ข้างบนเรียบร้อยแล้วนะคะ”

บัวชมพูเดินลงมาจากชั้นสอง เพราะอยู่ด้านบนเลยไม่รู้ว่ามาแขกมา เธอทำตาปริบๆ ก่อนเหลือบมองทางอลังการเล็กน้อย ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง กำลังคิดว่าควรยกมือไหว้แล้วแนะนำว่าตัวเองเป็นแค่แม่บ้านแล้วเก็บสะพายกระเป๋าผ้าออกไป แต่มือใหญ่ของอลังการคว้าไหล่เธอไปแนบชิดกับร่างของเขา

“อาปกรณ์ไม่ต้องเป็นห่วง ผมมีเมียแล้ว”  อลังการบีบไหล่เล็กแน่นขึ้น“นี่เมียผมชื่อบัว...บัว...”

บัวอะไรวะ ลืม!

“บัวชมพูค่ะ”  หญิงสาวยิ้มแย้มแล้วยกมือไหว้อย่างมีมารยาท “หนูทำความสะอาดห้องอยู่ด้านบน เวลาเปิดเครื่องดูดฝุ่นเสียงดังไปหน่อย เลยไม่ทราบว่ามีแขก”

“ไม่ใช่แขก นี่อาของฉันเองชื่ออาปกรณ์”  อลังการเสียงอ่อนลงทันที 

บัวชมพูลอบมองสีหน้าแล้วกลั้นหัวเราะ ถึงจะไม่รู้ว่าเรื่องเป็นไงมาไง แต่เห็นท่าทางของเขาแล้วก็อยากเล่นสนุกกับเขาบ้าง ใครเลยจะรู้ว่า คุณใหญ่หรือคุณอลังการจะมีสีหน้าอับจนหนทางแบบนี้ก็เป็นด้วย

“นี่เมียแกเหรอ?”

“ครับ”

อลังการกระชับวงแขนแน่นขึ้นแล้วหันมาสบตากับดวงตาใสซื่อของบัวชมพู  ใบหน้าหวานมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นที่หน้าผาก เขายกมือขึ้นปาดเหงื่อให้เธอด้วยท่าทางเงอะงะ

“บอกแล้วให้จ้างแม่บ้านไม่ต้องทำเองก็ไม่ยอม เป็นไงล่ะ เหนื่อยละสิ”

“ทำเองสบายใจกว่านี่ค่ะ”  บัวชมพูพูดแล้วพยายามดันตัวเองออกจากวงแขนของเขา แต่อลังการกลับบีบแขนเธอแน่นขึ้น หญิงสาวจึงยกมือแตะมือที่บีบไหล่เธออยู่แล้วฉีกยิ้มอ่อนหวาน

“ให้บัวเตรียมเครื่องดื่มให้ไหมคะ”

ปกรณ์กวาดตามองหญิงสาวแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย “อายุเท่าไหร่ หน้าเด็กขนาดนี้ นี่คงไม่ได้พรากผู้เยาว์หรอกนะ”

“เอ่อ...”  อลังการทำท่าอึกอัก  

“ขอบคุณที่ชมค่ะ ปีนี้หนูบัวอายุยี่สิบแล้วค่ะ”  บัวชมพูคลี่ยิ้มอ่อนหวาน นึกสนุกกับการเล่นละครครั้งนี้ไปด้วย  

“เออก็ดีนะ” ปกรณ์ยังกวาดตามองอย่างเปิดเผย “อาต้องไปพบลูกค้า ยังไงกินมื้อเย็นด้วยกันนะ หนูบัวชมพูไปด้วย”

“เรียกบัวก็ได้ค่ะ”  หญิงสาวยังคงยิ้มระรื่น “ส่วนเรื่องมื้อเย็นนั้นต้องขอบพระคุณที่ชวนนะคะ แต่หนูต้องกลับบ้านไปดูแลแม่ค่ะ แม่ไม่ค่อยสบาย”

“อ้าวเหรอ...เอ่อ..อายังอยู่ที่นี่อีกหลายวัน เดี๋ยวนัดกันอีกทีก็แล้วกัน”

“ขอบคุณค่ะ”

“เดี๋ยวอาไปธุระก่อน เสร็จงานแล้วจะโทรนัดอีกที อย่าปิดมือถือหนีอีกล่ะ”

“ครับอาปกรณ์”

อลังการถอนหายใจโล่งอกที่เห็นปกรณ์ออกจากบ้านไปแล้ว แต่เขากลับได้ยินเสียงหัวเราะหวานใสขึ้นแทน  ชายหนุ่มขึงตาใส่แต่เธอกลับแลบลิ้นตอบ ก้มลงหยิบแก้วน้ำที่ปกรณ์ใช้เมื่อครู่เข้าไปในครัว สายตาไปเห็นหนังสือพิมพ์อยู่ในถังขยะก็อดขมวดคิ้วแล้วโน้มตัวลงไปเก็บขึ้นมาไม่ได้  แต่พอเห็นกางเกงชั้นในสีแดงนอนโดดเดียวก็พอเข้าใจ

“เสร็จงานแล้วหนูกลับนะคะ ว้าย!”  บัวชมพูร้องเสียงหลงเมื่อหันกลับมาแล้วปะทะกับร่างสูงใหญ่ของอลังการยืนขวางเธออยู่ หญิงสาวลูบปลายจมูกตัวเองแล้วทำหน้ายุ่ง

“มีอะไรอีกคะ”

“มี”

“ก็ว่ามาสิ”

“เธอต้องเป็นเมียฉัน!”

“หา! เป็นเมียคุณใหญ่นี่นะ!”  บัวชมพูาส่ายหน้าไปมา

“เมื่อกี้เธอเล่นละครแล้วก็ต้องเล่นต่อให้จบ”

“หนูไม่ได้ว่างขนาดจะมาเล่นสนุกกับคุณนะคะ” เธอเบ้ปากแล้วชี้นิ้วไปที่ถังขยะ “คุณใหญ่มีผู้หญิงเยอะแยะ ให้เจ้าของกางเกงในมาเป็นเมียคุณก็ได้นี่” 

“ไม่เอา!”

เขาไม่ได้ดูถูกผู้หญิง แต่ผู้หญิงแบบนั้นขืนจ้างมาเล่นเป็นเมียได้จับเขาเป็นผัวถาวรแน่ๆ ไม่สู้เอายัยเด็กหน้าใสเป็นเมียปลอมๆ หลอกให้อาสบายใจจะได้กลับไปรายงานพ่อกับแม่ว่าเขาสบายดี ไม่ต้องพยายามหาผู้หญิงมาเป็นเมีย หรือเข้าใจผิดว่าเขาเป็นเกย์

“ได้! ฉันจ้างเธอเป็นเมีย”

บัวชมพูสูดลมหายใจลึก แล้วพูดน้ำเสียงหนักแน่น“หนูทำงานเป็นแม่บ้านไม่ได้ขายตัวค่ะ”

เพราะท่าทางจริงจัง ไม่เหมือนคนที่พูดต่อปากต่อคำกับเขา หัวใจของอลังการก็อ่อนยวบลงอย่างน่าประหลาด  

“ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น เป็นเมียกำมะลอ เมียปลอมๆ แค่ตบตาอาปกรณ์ก็พอ”   

“อ้อ” คราวนี้บัวชมพูพยักหน้าเข้าใจ “คุณก็อายุไม่น้อยแล้วจะมามีเมียปลอมๆ ทำไมละคะ หรือชอบผู้ชายแล้วคนที่บ้านไม่เข้าใจ”

“เฮ้ย! ชอบเอาผู้หญิงเว้ย!” เขาเผลอเสียงดังใส่ แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีท่าทีกลัวเลยสักนิด “ฉันไม่อยากแต่งงานกับแม่ชี ยังไงช่วยเล่นละครหน่อยได้ไหม ฉันจ้าง ไม่ได้ให้ทำงานฟรีๆ หรอก”

บัวชมพูพยักหน้าเข้าใจ ทำไมจะไม่รู้ว่าเขาไม่ใช่เกย์ ผู้หญิงขึ้นเตียงแทบไม่ซ้ำหน้า แค่ล้อเขาเล่นเท่านั้น

“ค่าแรงเท่าไหร่คะ”

อลังการถอนหายใจเบาๆ “อาปกรณ์มาคุยงานกับลูกค้าเลยแวะมาหาฉัน คงอยู่ไม่เกินสัปดาห์หนึ่ง ยังไงฉันจ่ายให้ เอ่อ...”

 เท่าไหร่ดีวะ? ปกติเคยแต่จ่ายค่าตัวผู้หญิงขึ้นเตียง

บัวชมพูยกนิ้วชูสามนิ้ว  อลังการขึงตาใส่ ยัยเด็กคนนี้เป็นอะไรชอบชูสามนิ้วตลอด นี่คงไม่ได้มาชวนคุยเรื่องการเมืองหรอกนะ!  

“สามหมื่นค่ะ”

“หา! เกินไป!”

“งั้นคุณใหญ่ก็ไปหาคนอื่นเป็นเมียสิคะ” 

บัวชมพูยักไหล่ แล้วเบี่ยงตัวจะเดินออกมา แต่อลังการขยับเท้าขวางไว้ก่อน เห็นทีทางเลือกจะมีไม่มากแล้ว เพราะเมื่อครู่ก็หลุดปากบอกอาปกรณ์ว่าบัวชมพูเป็นเมียไปแล้ว

“สามหมื่นก็สามหมื่น!”

หญิงสาวยิ้มกว้าง “จ่ายค่าแรงก่อนค่ะ รับจ่ายหมดไม่แบ่งจ่าย โอนเงินเข้าบัญชีพร้อมเพย์ได้ค่ะ แล้วหนูขอกลับบ้านไปดูแลแม่ก่อน ถ้าคุณใหญ่อยากให้หนูไปกินข้าวด้วยก็โทรเรียกหนูได้เลยค่ะ”

บัวชมพูล้วงมือไปหยิบสมุดโน้ตมาจดหมายเลขบัญชีพร้อมกับเบอร์ติดต่อเธอส่งให้เขา อลังการกัดฟันกรอดๆ แต่หญิงสาวกลับยิ้มทะเล้น

“ยินดีที่ได้ร่วมงานค่ะ คุณใหญ่”