Chapter 9.จูบไม่มัดใจ?

เกินคาดคิด ยัยเด็กปากร้ายนี้แท้จริงแล้วหวานฉ่ำจนเขาไม่อยากหยุด ฝ่ามือเลื่อนมาลูบไล้แผ่นหลัง ไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะปั่นปวนอารมณ์เขาได้มากถึงเพียงนี้   

“พอ...พอแล้ว..”  บัวชมพูเบือนหน้าหนีก็พูดออกมาด้วยเสียงสั่น “พอได้แล้ว”

“พอแล้วจริงๆ เหรอ” เขายั่วแล้วงับติ่งหูของเธอเล่น ทำให้หญิงสาวย่นคอเหมือนเต่าตัวน้อย  

บัวชมพูพยายามเรียกสติของตัวเอง เธอเคยคิด เคยจินตนาการเรื่องระหว่างชายหญิงกับผู้ชายที่เธอปลื้มนั้นก็คือเขา แต่ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นได้จริง ไม่ว่าอย่างไร คนอย่างอลังการไม่มีวันสนใจผู้หญิงอย่างเธอแน่นอน  มันเหมือนเธออยู่ผิดที่ผิดเวลา หากวันนั้นเธอไม่ได้ยืนอยู่ในระยะเอื้อมมือคว้า เขาจะโอบไหล่เธอแล้วบอกว่าเป็นเมียอย่างนั้นเหรอ  

“คุณเล่นเลยเถิดไปแล้วนะ” 

            อลังการเลิกคิ้วประหลาดใจกับน้ำเสียงเย็นชาของหญิงสาว คราวนี้เธอไม่ได้แสดงสีหน้าหวั่นไหวใดๆ อีก ด้วยท่าทางของเธอเป็นอย่างนี้ทำให้ความมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองหายไปหมด   

ไม่จริงน่า! นอกจากจูบไม่มัดใจแล้วยังยั่วผู้หญิงไม่สำเร็จอีกเหรอ?

            “หนูต้องทำกับข้าวนะคะ ประเดี๋ยวเตรียมไม่ทันคุณอาปกรณ์มากินข้าว คุณใหญ่ไปอาบน้ำดีกว่าค่ะ อย่ามายุ่งในครัวเลย”

            เพราะมัวแต่นิ่งอึ้งจึงไม่ได้รั้งร่างเล็กไว้ บัวชมพูหลุดจากอ้อมกอดง่ายดาย เธอเบี่ยงตัวเดินไปหยิบผักที่ซื้อมาออกมาล้างแล้วทำอย่างอื่นไม่สนใจคนตัวโตที่ยืนทำอะไรไม่ถูก เขาได้แต่ยกมือขึ้นเสยผมแก้เขินแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน  บัวชมพูถอนหายใจยาวเมื่อเห็นว่าเขาเดินขึ้นชั้นบนของบ้านไปแล้ว  หญิงสาวยกมือลูบอกพยายามสงบใจแล้วบอกตัวเองว่า ‘เขาก็แค่แมวหนุ่มที่หยอกหนูตัวน้อยเล่นเท่านั้น’

            บัวชมพูสลัดความคิดในหัวออกไปแล้วตั้งใจทำกับข้าวสามสี่รายการ ต้มยำกุ้งน้ำใสรสจัดจ้าน ผัดผักรวมมิตร กั้งทอดกระเทียมและ ยำทะเลรสเด็ด เธอเดาว่าทั้งสองชอบรสเผ็ดจัด ดูจากที่อลังการกับปกรณ์สั่งอาหารในวันก่อน  และเพราะช่วยงานรุ่งรวีเป็นประจำ เรื่องทำอาหารเธอไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร ไม่อาจเรียกตัวเองว่าเก่งกาจ แต่รสมือเธอนั้นใครชิมก็ต้องติดใจ

            อลังการขึ้นไปสงบสติอารมณ์ตัวเองอยู่ในห้องนอน นอนกลิ้งไปกลิ้งมาเหมือนหมีสมองตันคิดอะไรไม่ออก  เขาติดใจยัยเด็กปากดีคนนั้น? เขาหงุดหงิดที่เธอไม่พูดคุย เขาสนุกที่ได้โต้เถียง เขาพอใจที่เห็นสองแก้มนั้นแดงระเรื่อ เขาหลงใหลรสชาติริมฝีปากและกลิ่นกายหอมละมุน   

อะไรกัน? เขาหลงเด็กเข้าให้จริงๆเหรอ?  บ้าไปแล้ว เขาอายุเท่าไหร่ ยัยเด็กนั้นบรรลุนิติภาวะหรือยัง เด็กน้อยแค่อยากได้เงินไปรักษาแม่ก็แค่นั้น ไม่ได้คิดอะไรจริงจังกับเขา แล้วเขาเล่า จริงจังกับเด็กที่เพิ่งเจอไม่นานนี่หรือ? ทำไมเขากลายเป็นคนแบบนี้ไปได้

คราวแรกเขาคิดจะแช่น้ำอุ่น ชั้นบนมีห้องอาบน้ำขนาดใหญ่ยากต่างหาก เป็นห้องอาบน้ำที่สามารถมองเห็นวิวทะเล เขาเปิดน้ำแล้วเปลี่ยนใจเดินกลับมาที่ห้องนอน ทิ้งตัวนอนบนเตียง

            เพราะไม่อยากเผชิญหน้าทั้งที่ยังไม่เข้าใจอารมณ์ตัวเองจึงเลี่ยงที่จะเดินลงไปชั้นล่าง เขาขังตัวเองอยู่ในห้องจนกระทั่งใกล้สี่โมงเย็นจึงเดินลงมา แล้วพบว่าอาปกรณ์ยืนอยู่ในครัวส่งเสียงหัวเราะกับบัวชมพูอยู่ก่อนแล้ว

            “อ้าว! อาปกรณ์มาเมื่อไหร่ครับ ไหนบอกจะมาถึงตอนสี่โมงไง”

            “มาก่อนเวลานัดไม่ได้หรือไง พูดเหมือนเป็นคนอื่นคนไกล” ปกรณ์ส่ายหน้าไปมาแล้วยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม

            “เฮ้ย! อาปกรณ์เปิดเบียร์!”

            “เออ” ปกรณ์ขมวดคิ้ว “ทำไม หวงเบียร์ในตู้เย็นหรือไง เห็นมีตั้งหลายกระป๋อง”

            “ไม่ใช่อย่างนั้น” เขาเดินเข้าไปใกล้บัวชมพูแล้วพูดขึ้น “ทำไมไม่ไปเรียกฉัน”

            บัวชมพูยังไม่ทันพูดอะไร ปกรณ์ก็โบกมือห้ามไว้ก่อน

            “ก็เมียแกทำกับข้าวอยู่ จะให้ไปตามแกทำไม อีกอย่าง นี่เมีย ไม่ใช่คนรับใช้ จะได้ทำตามที่สั่งทุกอย่าง”

            คราวนี้บัวชมพูก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มขบขัน เธอทำเป็นไม่สนใจใบหน้าดุดันที่จ้องมองอยู่แล้วเอ่ยขึ้นมาบ้าง

            “ตั้งโต๊ะเสร็จแล้วค่ะ กำลังจะขึ้นไปตามคุณใหญ่” เธอยิ้มกว้างอารมณ์ดีที่เห็นอลังการถูกปกรณ์สั่งสอนเบาๆ “คิดว่าคุณใหญ่หลับอยู่เลยไม่ได้ขึ้นไปตามตั้งแต่แรกค่ะ”

            อลังการได้แต่พยักหน้ารับส่งๆไป เขากับปกรณ์เดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร กับข้าวหลายอย่างน่ากินจนเขาแปลกใจ หลุดปากถามออกไป

            “ทำเองหมดนี่เลยเหรอ”

            “เฮ้ย! ทำไมถามเหมือนไม่เคยอยู่กับเมียแบบนั้นเล่า” ปกรณ์หัวเราะเสียงดัง “อร่อยด้วยนะ รู้ว่าทำกับข้าวอร่อยขนาดนี้ ไม่กินข้าวที่โรงแรมหรอก มากินบ้านนี้ดีกว่า แกนี่มันร้ายจริงๆ ไอ้คุณใหญ่”

            “อาปกรณ์ก็พูดไปเรื่อย”  อลังการทำเป็นไม่สนใจ แต่พอได้ชิมอาหารที่บัวชมพูทำก็ต้องยอมรับว่าเธอทำได้อร่อยถูกปากเขามาก

            หญิงสาวกินข้าวร่วมโต๊ะ เห็นสองหนุ่มกินอาหารได้มากก็ดีใจ นั่งกินอาหารในจานของตัวเองพลางนึกถึงเรื่องที่พูดคุยกับอาปกรณ์ก่อนที่อลังการจะลงมาจากห้อง

            ‘ให้หนูไปตามคุณใหญ่ให้นะคะ’

            ‘สักประเดี๋ยวก็ได้ ฉันมีเรื่องอยากคุยกับหนูบัวอยู่พอดี’

            ‘ค่ะ คุณอาปกรณ์มีเรื่องอะไรคะ’

            ‘ตกลงหนูบัวกับไอ้ใหญ่เป็นอะไรกันแน่’

            บัวชมพูเห็นสีหน้าจริงจังของปกรณ์แล้วก็คิดได้ว่าไม่ควรโกหก เพราะถึงอย่างไร ก็ต้องรู้ความจริงกันอยู่ดี จึงไม่คิดปิดบัง

            ‘คุณใหญ่จ้างหนูให้เป็นเมียปลอมๆ ตบตาคุณอาปกรณ์ค่ะ’

            ‘อืม’ ปกรณ์พยักหน้ารับ ‘แล้วหนูบัวคิดยังไง’

            ‘คิดยังไง? คุณอาปกรณ์หมายถึงอะไรคะ’

            ‘หนูบัวคิดกับไอ้ใหญ่ยังไงล่ะ’

            ‘คุณใหญ่เป็นคนดีค่ะ เขาไม่เคยล่วงเกินหนู’

            ‘แค่นั้น?’

            ‘ค่ะ คุณอาปกรณ์ไม่ต้องกังวลว่าหนูจะมาหลอกจับคุณใหญ่ได้ค่ะ คุณใหญ่เป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเอง ยังไงไม่มีทางให้ใครมาจูงจมูกได้ง่ายๆ หรอกค่ะ’

            ‘หนูบัวนี่ดีนะ พูดจาตรงไปตรงมา แล้วไม่ชอบหลานของอาบ้างเหรอ มันก็ไม่ได้คนเลวร้ายอะไรนักหรอก’

            คราวนี้บัวชมพูนิ่งไป ‘หนูชื่นชอบคุณใหญ่ค่ะ นับถือเพราะเขาเป็นเก่ง ส่วนเรื่องอื่นนั้น หนูบัวรู้ฐานะของตัวเองค่ะ’

            ‘ตอบไม่ตรงคำถาม’ ปกรณ์โคลงศีรษะไปมา ‘ที่บ้านไม่มีใครถือเรื่องไร้สาระพวกชาติตระกูลหรือฐานะหรอกนะ ตระกูลของอาหรือไอ้ใหญ่ร่ำรวยเพราะขายหยาดเหงื่อแรงงาน ถ้ารักกันจริง ยากดีมีจนยังไงก็สนับสนุน ขอให้เป็นคนดีก็พอ’

            ‘หนูไม่รู้ว่าคำว่าคนดีของคุณอาคืออะไร ต้องดีแค่ไหนถึงจะเรียกว่าดีพอ’ บัวชมพูยิ้ม

            ‘เอาเป็นว่า อาเชื่อใจว่าหนูบัวไม่ได้คิดมาปอกลอกไอ้ใหญ่หรือมาหลอกลวงอะไร อาก็อายุไม่น้อยพอจะดูคนออก เรื่องของหนูบัวกับไอ้ใหญ่ อาเป็นคนนอก แต่อาแค่อยากบอกว่า ถ้าหนูบัวชอบไอ้ใหญ่จริงๆ อาก็ไม่ขัดขวางอะไร’

            ‘หมายความว่ายังไงคะ’

            ‘ขอโทษนะ อาสืบประวัติหนูบัวแล้ว ถ้ามีปัญหาอะไรอยากให้อาช่วยก็บอกแล้วกัน อาถือป้ายไฟเชียร์หนูก็แล้วกัน’

            ยังไม่ทันทีที่เธอจะอธิบายอะไรเพิ่ม ปกรณ์ก็บุ้ยปากเป็นเชิงบอกให้รู้ว่าอลังการออกมาจากห้องชั้นบนแล้ว ทั้งสองจึงเปลี่ยนเรื่องคุย  เธอควรรู้สึกดีใจเหรอที่ปกรณ์กดไฟเขียวให้ทั้งที่เพิ่งรู้จักกัน เขาสืบประวัติเธอ อาจเห็นว่าน่าสงสารก็ได้

            อาหารเย็นผ่านไปอย่างราบรื่น เธอเก็บจานชามมาล้าง ได้ยินเพียงสองหนุ่มใหญ่พูดคุยกัน ไม่นานปกรณ์ก็เดินเข้ามาแล้วพูดขึ้น

            “อาหารเย็นอร่อยมาก ยังไงเจอกันที่กรุงเทพฯนะ อาต้องเดินทางก่อนมีธุระที่อื่นอีก”

            “เดินทางปลอดภัยค่ะ”

            “อืม”  ปกรณ์ยิ้มรับแล้วตบไหล่หลานชาย “ดูแลหนูบัวดีๆ ถ้ารู้ว่าทำให้หนูบัวเสียใจ อาไม่ไว้หน้าแกแน่”