Chapter15. ฉันยังไม่อิ่ม

“ฉันดูเป็นคนเลวนักหรือไง” เขาพึมพำ เคาะปลายนิ้วกับพวงมาลัยรถ

“ใครไปว่าอะไรคุณใหญ่คะ” บัวชมพูถามกลับ

“แล้วฉันเป็นคนดีพอให้ใครสักคนรักได้ไหม”

บัวชมพูไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร ระหว่างเขากับเธอ? คงไม่ใช่ละมั้ง เพราะเขาแค่...จ้างเธอเป็นเมียปลอมๆ ส่วนความสัมพันธ์ที่มันเกินเลย ก็ถือเสียว่าเธอยินยอมพร้อมใจเอง

หรือว่า...เขาจะเจอคนถูกใจแล้วจริงๆ

“ถ้าคุณบอกหนูว่าจะมาพาห้าง หนูไม่ซื้อขนมเค้กมาหรอก” เธอเปลี่ยนเรื่อง

อลังการถอนหายใจเบาๆ เธอคงไม่คิดอะไรกับเขาจริงๆ ขนาดเพื่อนสนิทของเขายังการันตีว่าบัวชมพูเป็นเด็กดี บัวชมพูอายุแค่ยี่สิบ ยังมีอนาคตอีกไกล ยังได้มีโอกาสเจอผู้คนอีกมาก เอาตามจริงเขาก็รู้สึกว่าบัวชมพูเป็นคนฉลาด และรู้ว่าทำอะไรอยู่ ความฉลาดของเธอทำให้เขาสบายใจ แต่ที่ทุกข์ใจคือเขาอยากได้เด็กคนนี้เป็นเมียจริงๆ

บัวชมพูลอบมองอลังการที่มีท่าทีเหนื่อยๆ “ถ้าคุณใหญ่เหนื่อย เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ”

“กลับบ้าน”

“อืม” บัวชมพูพยักหน้ารับ รู้สึกว่าอีกฝ่ายผิดปกติ ยื่นหลังมือไปแตะหน้าผากของอลังการ “ตัวก็ไม่ร้อนนี่ หรือคุณใหญ่ปวดหัวไมเกรนหรือเปล่าคะ”

แต่ก่อนคำว่า ‘บ้าน’ของอลังการคือที่ซุกหัวนอน แต่พ