Chapter 23. เป็นคนไม่ยอมใครจริงๆ

“ใครทำอะไรคุณ” เขาถามพลางใช้นิ้วโป้งคลึงริมฝีปากเธอเบาๆ “สามีเก่าคุณเหรอ”

ลลินตั้งสติได้ก็ส่ายหน้าไปมา เขาดึงมือกลับแต่รั้งให้เธอเข้ามาอยู่ในวงแขน ปลายนิ้วไล้วนหัวไหล่ของหญิงสาวเบาๆ เป็นเชิงปลอบโยน

“ผมทำให้คุณตกใจ” เขาอ้ำอึ้งครู่หนึ่งก่อนพูดต่อ “ขอโทษ”

ดูเหมือนผู้ชายคนนี้จะไม่ได้พูดคำว่าขอโทษกับใครบ่อยสินะ ลลินตั้งคำถามในใจ ท่าทางเขาเป็นคนยอมใครเป็นจริงๆ นั้นแหละ

“เขาไม่ได้ทำร้ายร่างกายฉันหรอกค่ะ” ลลินตอบลังเลอยู่เล็กน้อยแล้วจึงพูดต่อ “เรารู้จักกันครึ่งปีเขาขอฉันแต่งงาน ฉันก็ตอบตกลง พ่อแม่ของฉันท่านเสียไปหมดแล้ว ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน เราไม่ได้จัดงานแต่งงานอะไร แค่...แค่เข้าไปไหว้พ่อแม่ของเขาแล้วก็จดทะเบียนสมรสกัน เราทำงานอยู่บริษัทเดียวกันแต่คนละแผนก ฉันไว้ใจและเชื่อใจ ไม่เคยสงสัยอะไรในตัวเขา ชีวิตของเราราบรื่นดี อยู่ด้วยกันมาสองปี เราก็ปรึกษาเรื่องซื้อบ้านของตัวเอง ฉันคิดว่ามันเป็นสองปีที่แสนวิเศษ แต่หลังจากที่เราตกลงใจจะซื้อบ้านด้วยกัน เที่ยวตระเวนดูหลายโครงการ ฉันก็ทำงานพิเศษหารายได้เพิ่ม เพื่อวันข้างหน้าจะได้มีเงินทุนหมุนเวียนไม่ขัดสน อาจเพราะฉันมุ่งมั่นกับการหาเงินมากไป เลยไม่