Chapter 29.ผมอยากมีคนมาช่วยใช้เงิน

“ถามตอนนี้ช้าไปหน่อยนะ” เขาหัวเราะจนแผ่นอกกระเพื่อม อันที่จริง เขาคิดว่าเธอรู้อยู่แล้ว แต่คงอยากได้ยินจากปากของเขามากกว่า “ผมยังไม่เคยแต่งงาน มีคนที่เคยคบจริงจังด้วยแต่เลิกกันไปแล้ว เราจบกันด้วยดีไม่ต้องห่วงว่าใครจะมาทำร้ายคุณได้หรอก”

“ครอบครัวคุณละคะ”

“พ่อแม่ผมเสียไปตั้งแต่ผมยังเด็ก เด็กเท่ากับไอ้เปี้ยกที่เจอวันนี้” ราชันยิ้มให้ความทรงจำ ปลายนิ้วพันเกี่ยวเส้นผมยาวสลวยไว้ “พ่อแม่ผมประสบอุบัติเสียชีวิตทั้งคู่ ตอนนั้นผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย พ่อแม่ตาย คนแถวบ้านช่วยจัดงานศพ ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ชีวิตเคว้งคว้างมาก จำไม่ได้ว่าใครติดต่อนักสังคมสงเคราะห์มารับตัวผม ส่งไปที่นั้นที่นี่ ผมไม่ชอบแอบหนีออกมา กลับมาที่บ้านของพ่อแม่แต่ไม่มีเงินเลย หิวก็หิว ก็แอบไปขโมยของกินบ้านคนอื่น ถูกจับ ถูกตี ใช้ชีวิตแบบนั้นอยู่ครึ่งปี ก็มีคุณตากับคุณยายมารับผม”

“คุณตากับคุณยายเหรอคะ”

“อื้ม” เขารับคำยกเส้นผมเธอขึ้นมาสูดดม เขาชอบกลิ่นผม กลิ่นกายของเธอ “แม่ผมเป็นลูกผู้ดีมีเงินหนีตามพ่อมาอยู่ต่างจังหวัด ผมมารู้ทีหลังตอนที่คุณตามารับไปอยู่ด้วยแล้ว คุณตามีลูกชายสองคนแล