Chapter36. ถ้อยคำที่อยากได้ยิน

“นี่ถึงขนาดต้องใช้ผู้หญิงมาเล่นงานกันเลยเหรอ” ราชันหัวเราะเยาะปรายตามองหญิงสาวที่กระถดตัวบนพื้นลานจอดรถ

เอ็มเจย์เงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่เคยระบายยิ้มให้เพื่อนกลับเปลี่ยนเป็นเคียดแค้น

“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ไม่ดีใจเลยหรือไง” ราชันยังคงท่าทีกวนประสาท “หรือเสียใจที่เห็นว่าเป็นตัวเป็นๆ แบบนี้”

“ว่าจะถามอยู่ว่าหายไปไหนมา” เอ็มเจย์กระตุกยิ้มที่มุมปาก “แต่ก็นั้นแหละ ร่ำรวยมีเงินมีทองแล้ว อยากทำอะไรก็ได้ จะทิ้งเพื่อนฝูงก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่ ใช่ไหม?”

“ทิ้งเพื่อน?” ราชันเลิกคิ้ว “ใครทิ้งใครกันแน่”

“แล้วไอ้คนที่มันได้ดีแล้วทิ้งคนอื่นนี่เรียกว่าอะไร!” เอ็มเจย์ตวาดอย่างหัวเสีย

“กูเลิกชกมวยมันก็เรื่องของกู มึงเป็นเพื่อนกู ทำไมไม่เข้าใจกู”

“เพราะมึงไม่เสียเหมือนกูไง!”

“มึงเสียอะไร! สิ่งที่มึงได้จากกูไปตั้งกี่ล้าน! มึงเองก็รู้ดี! สักวันกูต้องเลิกชกมวย!”

“แต่ไม่ใช่ตอนนี้!”

“ทำไม? หรือเพราะกูทำให้มึงขายยาระยำนั้นไม่ได้”

คราวนี้เอ็มเจย์หน้าซีดไปแล้วพูดเสียงเบาเหมือนละเมอ “มึงรู