Chapter 20. คุณเป็นใครกันแน่

“บ้านนี้ไม่มีเสื้อผ้าผู้ชาย ฉันซื้อมาให้ใหม่แล้วก็ของใช้ที่คิดว่าจำเป็น” เธอยื่นถุงส่งให้ “มือถือคุณดับสนิท ฉันเอาไดร์เป่าผมเป่าไล่ความชื้นแล้วไม่รู้ว่ามันใช้ได้หรือเปล่า แต่ฉันมีสายชาจที่น่าจะใช้กับรุ่นของคุณได้ บนตัวคุณไม่มีกระเป๋าสตางค์ ท้ายรถก็ไม่มี ฉันจะบอกฉันไม่ได้เอาไป”

“คุณ..เป็นใครกันแน่” ชายหนุ่มถามอย่างประหลาดใจ ช่างเป็นผู้หญิงที่แปลกจริงๆ

“ก่อนจะถามฉัน คุณควรแนะนำตัวเองก่อนนะ” ลลินเบ้ปากใส่ กวาดตามองแผ่นอกแน่นปึกของอีกฝ่าย “คิง?”

“หือ? คุณรู้ชื่อผม?”

หญิงสาวกระตุกยิ้มที่มุมปาก ใช้นิ้วเรียวชี้ที่แผ่นอกซึ่งมีรอยสักสีดำชัดเจน “K-I-N-G จะให้อ่านว่าอะไรคะ?”

คราวนี้ชายหนุ่มแหงนหน้าหัวเราะ แต่หัวเราะแรงไปจนสะเทือนเจ็บซี่โครงจนต้องยกมือขึ้นแตะส่วนที่เจ็บ

“ขำอะไรนักหนา ถ้าซี่โครงหักมันคงทิ่มปอดคุณแล้ว”

“คุณดูไม่ออกหรือว่ามันหักหรือเปล่า ขนาดแผลที่แขนคุณยังเย็บให้ผมได้เลย”

“ฉันไม่ใช่เครื่องเอ็กซ์เรย์ ดูไม่ออกหรอก” เธอกลอกตามองบน “เอ้า!ตกลงจะให้เรียกคุณว่าอะไร”

“คิงส์” เขาตอบแ