Chapter 17. อย่าดื้อ

มือเล็กอยู่ในอุ้งมือใหญ่ทำให้บัวชมพูไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเกินไปนัก ทุกอย่างดีไปหมดจนเหมือนเป็นแค่ความฝัน ปกรณ์เปิดไวน์แดงแล้วรินให้ทุกคนด้วยตัวเอง อลังการส่งแก้วไวน์ให้บัวชมพู

“ดื่มเป็นไหม ค่อยๆจิบไม่เมาหรอก”

“เป็นค่ะ” เธอแอบแลบลิ้นใส่ อลังการเห็นหญิงสาวอารมณ์ดีขึ้นไม่เกร็งเหมือนตอนกินข้าวก็โล่งใจ โน้มหน้าลงจูบหน้าผากของเธอเบาๆ โดยไม่สนใจสายตาของคนในครอบครัว บัวชมพูผงะถอยหลังยกมือขึ้นแตะหน้าผากราวกับโดนของร้อนเข้าให้ เธอขึงตาดุคนตัวโตแต่เขากลับหัวเราะออกมา

“เห็นไหม ยัยหนูนี่ปราบตาใหญ่อยู่” ปกรณ์พูดกับพี่ชาย มารดาของอลังการที่มองอยู่ก็ยิ้มกว้าง ดีใจที่ลูกชายมีคนดูแลเสียที

“เจอกันยังไงละนี่” พ่อของอลังการถาม ไม่ได้ร่วมดื่มไวน์กับลูกๆ แต่จิบน้ำขิงร้อนแทน

อลังการมองบัวชมพู ไม่เตรียมตัวกับคำถามนี้ แต่บัวชมพูกลับยิ้มแววตาหวานทั้งที่เพิ่งจิบไวน์ไปเล็กน้อยเท่านั้น

“คุณใหญ่เคยมาบรรยายพิเศษที่มหา’ลัยค่ะ ในชั่วโมงเรียนของอาจารย์วิชิต” เธอพูดแต่สายตาจับจ้องที่อลังการ

“ตอนนั้นอาจารย์วิชิตให้นักศึกษาที่สนใจมาเข้าฟังได้ ไม่จำก