บทที่ 4

เสิ่นจ้านไม่เห็นด้วยที่ฉันจะขอหย่า แต่ก็ไม่ปฏิเสธ

เขาไม่ยอมเจรจาใดๆ กับฉันทั้งสิ้น เราสองคนเข้าสู่ภาวะสงครามเย็น

อาจเพราะวันนั้นโดนฝนแล้วไม่ได้รีบกินยา บวกกับคนอายุมากแล้ว ภูมิต้านทานร่างกายไม่เหมือนวัยหนุ่มสาว รุ่งขึ้นจึงทำให้เขามีไข้ต่ำเล็กน้อย

และฉันก็ไม่เหมือนแต่ก่อนนี้ พอเห็นเขาไม่สบายเพียงเล็กน้อยก็รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจ จนแทบอยากป่วยแทนเขามากกว่า

ฉันทำอาหารพอให้ตัวเองกินคนเดียว กินเสร็จก็ไปออกกำลังในสวน นัดเพื่อนฝูงไปเดินเที่ยวบ้าง

บางวันก็แวะไปดูบ้านเช่า เผื่อว่าอีกวันสองวันจะย้ายออกไป

การที่ไม่ต้องวุ่นวายกับงานบ้าน ก็ทำให้เราเบาตัวขึ้นไม่น้อย

เรื่องที่ฉันจะขอหย่า ไม่นานก็ไปถึงหูลูกชายเข้า

เขายังอยู่เมืองนอก แรกๆ ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร คิดว่าพ่อกับแม่ทะเลาะสักพัก เดี๋ยวก็คืนดีกัน

จนกระทั่งเสิ่นจ้านมีไข้ขึ้นสูงแล้วเพื่อนบ้านโทรเรียกรถพยาบาลให้มารับตัวไป ส่วนฉันก็ยังรำมวยไทเก๊กอยู่ ทุกคนถึงรู้ว่านี่ไม่ใช่ ‘การทะเลาะ’ ธรรมดา

ลูกชายพาสะใภ้และหลานสาวรีบกลับจากเมืองนอกทันที

ลูกสะใภ้อยู่โรงพยาบาลดูแลเสิ่นจ้าน ลูกชายกลับมาบ้านเพื่อจะเอาเรื่องฉัน

“แม่ครับ แม่จะงอนถึงเมื่อไหร่กัน