บทที่ 1

วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของฉันกับสามีเสิ่นจ้าน แต่เขามักออกจากบ้านในเวลานี้เสมอ

แต่งงานมาสี่สิบกว่าปี ไม่ว่าวันสำคัญไหนๆ เขาก็ไม่เคยอยู่ฉลองกับฉัน

หลังจากกินอาหารเช้าตามลำพังเสร็จแล้ว ฉันถูพื้นจนผ่านห้องหนังสือ เหลียวไปเห็นชั้นวางที่มีข้าวของระเกะระกะอยู่

ฉันถอนหายใจ ทิ้งม็อบถูพื้นแล้วเข้าไปจัดเก็บ

ไปจนถึงบนสุดของชั้นวาง จู่ๆ มีหนังสือตกมาเล่มหนึ่ง ความสวยและหนาของรูปเล่มกระแทกโดนหน้าผากของฉันเข้า

ชะงักอยู่ครู่หนึ่ง ฉันถึงเห็นชัดว่านั่นไม่ใช่หนังสือ หากแต่เป็นอัลบั้มภาพถ่ายแต่งงานต่างหาก

เป็นภาพของชายหญิงคู่หนึ่ง ซึ่งต่างสวมชุดวิวาห์ในหลากหลายรูปแบบ แนบชิดสนิทสนม สีหน้าเปี่ยมด้วยความสุข

ฝ่ายชายเป็นคนที่ฉันคุ้ยเคยที่สุด คือเสิ่นจ้าน

แต่ฝ่ายหญิงกลับไม่ใช่ฉัน

ฉันยืนกุมบาดแผล รู้สึกเกิดอาการมึนหัว และแยกไม่ออกว่านั่นคือความปวดใจหรือปวดตรงไหนกันแน่

และรูปใหม่ล่าสุด คือทั้งคู่เพิ่งไปถ่ายในวันนี้ของปีที่แล้ว แม้จะเริ่มมีผมขาวโพลน แต่ก็ยังรักกันหวานชื่นเหมือนคู่รักหนุ่มสาว

ด้านหลังภาพถ่ายยังมีลายมือของเสิ่นจ้านเขียนกำกับไว้

แต่ละขีดแต่ละเส้นล้วนเขียนอย่างบรรจง แสดงถึงความตั้งใจจริง

[แด่สุดที่รักของผม]

หากสังเกตดีๆ ภาพถ่ายทุกภาพด้านข้างจะมีวันที่กำกับไว้

จากอายุสี่สิบถึงหกสิบปี จากผมดำจนถึงผมหงอก ครบถ้วนยี่สิบปีไม่เคยขาดแม้แต่ปีเดียว

ที่แท้สามีฉันพอถึงวันครบรอบแต่งงานของเราทีไรมักจะทิ้งฉันไปเสมอ โดยหาข้ออ้างต่างๆ นานา ก็เพื่อไปถ่ายรูปกับเมียน้อยของเขา

ช่างเป็นเรื่องน่าขำนัก

ฉันกำอัลบั้มรูปด้วยมือที่สั่นระริก หวนนึกถึงท่าทีของเสิ่นเจิ้นก่อนเขาจะออกจากบ้านไปเมื่อคืน

บอกว่าลูกชายจะไปดูงานที่เมืองนอก ก่อนไปมีเรื่องเกี่ยวกับงานแปลเอกสาร ต้องให้เขาไปช่วยหน่อย

ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดอะไร เพราะก่อนเกษียณเขาก็เป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษอยู่แล้ว

เพียงแต่พอฉันบอกว่าอยากไปสัมผัสบรรยากาศต่างประเทศบ้าง เขากลับทำหน้าบึ้งและหันมาดุฉัน

“ลูกเราไปทำงาน เธอจะยุ่งอะไรด้วย และเธอก็พูดภาษาอื่นไม่เป็น เดี๋ยวจะเป็นภาระให้เขาเปล่าๆ”

คำพูดนี้ทำให้ฉันลำบากใจ แต่เขาก็พูดไม่ผิด

ตอนนี้มาคิดดู ปกติลูกชายนับถือพ่อของเขาที่สุด ถ้าจะไปเมืองนอกด้วยกัน ลูกก็ต้องไปรับพ่อก่อน

ฉันรีบหยิบมือถือออกมาแล้วกดเบอร์ของลูกชาย

“ลูกรัก พ่อบอกว่าจะไปเมืองนอกกับลูกด้วย แม่เป็นห่วงสุขภาพเขา ทางโน้นเป็นยังไงบ้างจ๊ะ?”

ลูกชายเงียบไปครู่หนึ่ง ตอบกลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“สบายดีครับ อย่าเห็นพ่ออายุหกสิบกว่าแล้ว จริงๆ ร่างกายแข็งแรงมาก!”

ลูกชายกำลังช่วยเขาปกปิดอยู่

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ฉันรู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที พูดคุยอีกหน่อยแล้วจึงวางหู น้ำตาแทบร่วงไม่หยุด

นึกไม่ถึงว่า แม้แต่ลูกแท้ๆ ของฉันก็ช่วยเขามาปิดบังฉันด้วย

......

ทุกปีเสิ่นจ้านจะมาถ่ายรูปแต่งงานกับร้านๆ หนึ่งเป็นประจำ

ฉันเรียกรถมาถึงร้านถ่ายรูปนี้

อยู่กินกันมาหลายสิบปี บางอย่างแม้เป็นความจริงที่โหดร้าย ฉันก็ต้องเห็นกับตาถึงยอมตายใจ

ตอนลงจากรถมา อากาศค่อนข้างครึ้ม ลมฝนใกล้จะมาแล้ว

ฉันเดินช้าๆ ไปถึงหน้าร้าน

มอบผ่านกระจกเข้าไปด้านใน ก็เห็นเสิ่นจ้านในชุดแต่งงานแบบจีนนั่งอยู่บนโซฟา