Share

บทที่ 6

เพื่อนบ้านชื่อเจ๊ฟางอายุไล่เลี่ยกับฉันเปิดประตูออกมา พูดจาเสียงดังฟังชัด

“พูดอะไรน่ะ อายุหกสิบก็แค่แก่ไม่ได้จะตายซักหน่อย อยู่อีกยี่สิบปีก็ยังสบายๆ แต่ใครจะทนกับคนอย่างพวกเธอไหว แค่ปีเดียวก็จะตายแล้ว”

“ยังกล้ามาต่อว่าแม่ตัวเองอีก ฉันล่ะอายแทนจริงๆ”

พลังด่าของเจ๊ฟางช่างดุเดือดนัก

ลูกชายฉันเหมือนมีอะไรจุกในลำคอ อยากเถียงแต่ก็เถียงไม่ออก ได้แต่เดินหนีไปเงียบๆ

......

เวลาสามสิบวันพริบตาก็ผ่าน ฉันกับเสิ่นจ้านไปรับหนังสือหย่าร้างมาเรียบร้อย

ทันทีที่ได้ใบหย่ามา ฉันรู้สึกถึงความโปร่งโล่งอย่างบอกไม่ถูก

แบกภาระหนักอึ้งมาครึ่งค่อนชีวิต ไม่นึกว่าวันนี้ ฉันจะสามารถปลดมันทิ้งได้หมด

เสิ่นจ้านกลับไม่รู้สึกดีใจเหมือนฉัน

สีหน้าเขาดูเคร่งขรึม แววตามีความเหนื่อยล้าอย่างปิดไม่มิด

ในมือเขากำหนังสือหย่าไว้แน่น มองหน้าฉันคล้ายจะพูดอะไรบางอย่าง

“อาจ้าน”

มีคนเรียกเขาอยู่ไกลๆ

นั่นคือโจวหว่านอวิ๋น

เหมือนกลัวว่าฉันจะเปลี่ยนใจไม่ยอมมารับหนังสือหย่า เธอจึงมารอแต่เช้า

เมื่อเห็นเราต่างมีหนังสืออยู่ในมือ ดวงตาเธอก็เป็นประกายขึ้น

เธอค่อยๆ เดินมาทางฉัน ยื่นมือให้พร้อมกับรอยยิ้ม

“ฉันชื่อโจวหว่านอวิ๋น เป
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status