Share

บทที่ 2

จู่ๆ ดวงตาเขาก็เป็นประกายขึ้น สีหน้าซึ่งเคร่งขรึมมาโดยตลอดผุดรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา

ฉันมองตามสายตาเขาไป

มีสาวแก่อีกคนในชุดเจ้าสาวแบบจีนยืนอยู่หน้าห้องลองชุด ผมสีดอกเลาตกแต่งสวยงาม ด้านข้างขมับประดับด้วยปิ่นดอกไม้

เธอก็คือตัวเอกอีกคนในอัลบั้มรูปนั้น

ทั้งคู่เดินมาจับมือแล้วยืนขึ้น ต่างมองตากันด้วยความรัก

โครม...

ในที่สุดท้องฟ้ามืดครึ้มก็คำรามเสียงดัง และตามด้วยฝนตก

ฉันไม่ได้พกร่มมาด้วย ได้แต่ยืนอยู่ใต้ชายคาเพื่อจะหลบฝน

มีพนักงานเดินออกมาเก็บป้ายโฆษณา พอเห็นฉันเข้าก็รีบมาดึงตัวเพื่อให้เข้าไปหลบฝนด้านใน

“เฮ้ คุณยายคะ ฝนตกหนักขนาดนี้แล้ว รีบมาหลบฝนในร้านก่อนเถอะ อย่าให้เปียกปอนเลย”

ขณะชักชวนก็ไม่ลืมหาลูกค้าไปในตัว

“จะได้เข้ามาดูภาพแต่งงานของเราแล้วไปชวนสามีมาถ่ายด้วยกันนะคะ ฉันจะบอกให้ ร้านเรามีสามีภรรยาสูงอายุคู่หนึ่งมาถ่ายรูปเป็นที่ระลึกไว้ทุกปี เพราะสมัยก่อนไม่ได้ถ่ายเก็บไว้ ตอนนี้เลยอยากชดเชย น่ารักมากเลยค่ะ...”

ฉันก้าวเดินช้าๆ ตามหลังพนักงานเข้าไปในร้าน ในใจเกิดความรู้สึกตึงเครียด

ความทรงจำผุดขึ้นในสมอง สมัยก่อนฉันกับเสิ่นจ้านรู้จักกันโดยผ่านแม่สื่อ ตอนนั้นเขามุ่งมั่นที่จะสอบเข้าทำงาน ส่วนฉันก็เป็นแคชเชียร์อยู่ก่อนแล้ว สองคนไม่ได้มีเงินมากนัก แค่จัดงานเลี้ยงเล็กๆ ก็ถือว่าแต่งงานกันแล้ว

ส่วนรูปแต่งงานนั้น เขาบอกว่ารออนาคตมีเงินก่อน ค่อยถ่ายชดเชยทีหลัง

แต่รอแล้วรอเล่า ผ่านไปหลายสิบปี สุดท้ายกลับมาเห็นเขาถ่ายกับผู้หญิงอื่นภาพแล้วภาพเล่า

ฉันนึกขำกับตัวเอง ต่อไปจะไม่คาดหวังสิ่งที่ลมๆ แล้ง ๆ แล้ว

......

ขณะที่พนักงานพาฉันเข้าไปในร้าน เสิ่นจ้านกำลังก้มตัวไปจัดกระโปรงให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่

อีกฝ่ายหน้าแดงขึ้น พร้อมเตือนเบา ๆ

“อายุปูนนี้แล้ว อายคนอื่นบ้างเถอะ”

เสิ่นจ้านจึงค่อยๆ ยืดตัวขึ้น พอจะเอ่ยปากพูดก็เห็นฉันยืนอยู่หน้าประตู

สีหน้าเขาดูแข็งทื่อ พร้อมเอ่ยปากออกมา

“เธอมานี่ได้ยังไง?”

ขณะสบสายตา ฉันเห็นความหลุกหลิกในแววตาของเขา ทั้งตกใจและกระสับกระส่าย มีหลากหลายอารมณ์

เขานึกโกรธที่ฉันไม่รู้กาลเทศะมาขัดความสุขของเขาอย่างนั้นหรือ?

ถ้าตอนนี้ฉันยังสาวอยู่ คงปรี่เข้าไปต่อว่าต่อขานชวนทะเลาะ และถามเขาว่าทำไมทำร้ายจิตใจฉันอย่างงี้

แต่ตอนนี้ ฉันสนใจแค่หัวใจที่เจ็บจนด้านชาของตัวเอง และพยายามรักษาเกียรติของทั้งสองฝ่ายไว้ น้ำเสียงจึงค่อนข้างราบเรียบ

“เจออัลบั้มรูปของเธอโดยบังเอิญ คิดว่าน่าจะมานี่ ก็เลยตามมาดู”

เขาขมวดคิ้ว ดูมีความโกรธอยู่บ้าง แต่ความรู้สึกแรกคือห่วงอัลบั้มนั่นมากกว่า

“เธอยุ่งกับของๆ ฉันหรือ? แล้ววางคืนที่เดิมหรือเปล่า”

ผู้คนรอบข้างแห่มาดูด้วยความสนใจ

เหมือนจะรู้ว่าถ้ามีคนมุงเยอะจะทำให้อับอายขายหน้า เขาจึงเก็บความรู้สึกแล้วยื่นหน้ามาใกล้ฉัน

“อย่ามาวุ่นวายที่นี่ ฉันกับโจวหว่านอวิ๋นเป็นเพียงคนรักเก่า และฉันก็มีครอบครัวนานแล้ว สิ่งที่ทำได้ก็แค่ถ่ายรูปแต่งงานกับเขาเพื่อชดเชยสิ่งที่ขาดเท่านั้น”

โจวหว่านอวิ๋น!

ฉันเพิ่งนึกออก เสิ่นจ้านเคยมีแฟนคนแรกจริงๆ พวกเขาเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน เอกภาษาอังกฤษเหมือนกัน คบกันหลายปีจนเกือบจะได้แต่งงาน

แต่เพราะครอบครัวฝ่ายหญิงไม่เห็นด้วยจึงต้องแยกทาง

คงเพราะดูถูกฐานะเสิ่นจ้านในตอนนั้นที่ยากจนกว่าฝ่ายหญิง

ระหว่างที่ฉันกับเสิ่นจ้านกำลังพูดคุยกันอยู่ โจวหว่านอวิ๋นยืนกระสับกระส่าย พร้อมกับเรียกหาเขา

“อาจ้าน...”

เสิ่นเจิ้นหยุดปากที่จะพูดต่อ เหลือบไปมองฝนที่ตกอยู่ข้างนอก สุดท้ายจึงหันมาสั่งฉัน

“สุขภาพเขาไม่สู้ดี ฉันจะส่งกลับบ้านก่อน เธอรอฉันอยู่นี่ เดี๋ยวฉันมารับ มีอะไรกลับไปคุยที่บ้าน”

และด้วยภายใต้สายตาแสดงความสะใจของโจวหว่านอวิ๋น ฉันมองดูพวกเขาเดินควงแขนกันออกไป

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status