4. คนดวงตกสองคน

[4]

คนดวงตกสองคน

เมื่อได้ยินว่าเป็นคำสั่งของหลวงปู่ภูมิก็ขัดไม่ได้ จำต้องให้ฟีฟ่าอาศัยอยู่ด้วยกัน แต่ในฐานะคนมาก่อนจึงออกกฎให้ฟีฟ่าปฏิบัติตาม มิฉะนั้นจะไม่ให้อยู่ด้วย

"มึงชื่ออะไร" เสียงทุ้มถามขึ้น

"ฟะ..ฟีฟ่า"

"พูดกับคนอายุมากกว่าให้มันดี ๆ หน่อย ถ้าไม่เชื่อฟังก็กลับไปซะ"

คนอะไรแม่งขู่เก่งชะมัด สงสัยจะมีญาติเป็นงูแน่ ๆ ฟีฟ่าบ่นอุบอิบก่อนแนะนำตัวเองอีกครั้ง แม้น้ำเสียงจะไม่ได้รื่นหูแต่ก็ใช้คำที่ฟังแล้วทำให้ปลายตีนของอีกฝ่ายกระตุกน้อยสุดเป็นพอ และยังบอกคนเป็นผู้ใหญ่ว่าถ้าอยากให้คนอื่นพูดดีด้วยตัวเองก็ต้องพูดก่อนสิ

โดนตอกหน้ากลับคนเป็นผู้ใหญ่ถึงกับกัดฟันกรอด เถียงไม่ออกเพราะเด็กมันพูดจริง

"ว่าแต่มึง เอ๊ย! ว่าแต่นายเถอะ ไม่คิดจะบอกชื่อตัวเองบ้างหรือไง เอาแค่ถามคนอื่นแต่ชื่อตัวเองกลับไม่ยอมบอกมันเสียมารยาทนะไม่รู้หรือไง" ฟีฟ่าถือโอกาสว่ากลับไปบ้าง

"ฉันชื่อภูมิ ให้นายเรียกฉันว่าพี่ภูมิ เพราะถึงยังไงฉันก็อายุมากกว่านายหลายปี"

พอคำพูดเปลี่ยนก็ทำให้คนตรงหน้าดูดีขึ้นมา น้ำเสียงห้วนไม่น่าฟังก็มีเสน่ห์ขึ้น เสียงทุ้มต่ำติดแหบนิดหน่อยทำให้ฟีฟ่านึกถึงเสียงกระซิบข้างใบหูเมื่อคืนนั้นก็เกิดหน้าแดงขึ้นมา

"หยุดคิดลามกกับฉันเลยนะ ไอ้เด็กโรคจิต!"

"คะ..ใครคิดลามกกับมึง..เอ๊ย..กะ..กับพี่ภูมิ.."

ฟีฟ่ายิ้มแหย ๆ เมื่อถูกมองด้วยสายตาที่ดุดัน ยังไม่ทันไรเขาก็ลืมตัวพูดไม่ดีกับภูมิซะแล้ว

"ที่นี่มีห้องนอนห้องเดียว ฉะนั้นนายต้องนอนนอกห้อง"

นอกห้องก็คือชานหน้าบ้านที่พวกเขากำลังนั่งอยู่ตอนนี้ มีโต๊ะหมู่ แท่นทำพิธี และเก้าอี้ไม้สักทองสองตัววางคู่กับโต๊ะเข้าชุดกันหันไปทางหน้าบ้าน รอบ ๆ ก็มีแต่ต้นไม้สูง ดึก ๆ คงแยกไม่ออกว่าไหนเปรตไหนต้นไม้ น่ากลัวแบบนี้จะนอนไปได้ยังไงกัน

"เรื่องอะไร ทำไมผมต้องนอนข้างนอกด้วย" ฟีฟ่าประท้วงขึ้นเมื่อรู้ว่าตัวเองต้องนอนนอกห้อง

"นายก็แหกตาดูสิ ห้องแค่นี้จะยัดตัวเองไว้ตรงไหน หรือนายอยากจะนอนในเสาตกน้ำมัน ฮะ!" นิ้วยาวชี้ไปยังเสากลางเรือนที่มีผ้าสามสีผูกไว้ ฟีฟ่ามองตามและกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ

ไม่คิดมาก ฟีฟ่าตัดสินใจได้ทันทีว่าจะเลือกทางไหน ไม่ว่ายังไงไอ้ฟ่าคนนี้ก็จะไม่ยอมนอนข้างนอกเด็ดขาด "ถ้าพี่ไม่ให้ผมนอนในห้องด้วย ผมจะฟ้องหลวงปู่!" เขายืนกรานจะนอนในห้องด้วยกันให้ได้ โดยเอาหลวงปู่มาอ้างเพื่อให้อีกฝ่ายยินยอมและมันก็ได้ผลซะด้วย

มือหนากำแน่นกัดฟันกรอด พยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นพร้อมถอนหายใจออกมา "ตามใจ แต่ฟูกมีแค่อันเดียว นายนอนพื้นไปละกัน"

ฟีฟ่ามองพื้นบ้านที่เป็นแผ่นไม้กระดานนำมาวางเรียงกันไม่สนิททำให้เกิดร่องจนมองเห็นด้านล่างและยังมีลมลอดขึ้นมาตลอดเวลาทำให้อากาศด้านบนไม่ร้อน แต่กลับเย็นยะเยือกจนขนลุก

แค่นอนพื้นไม่เห็นจะเป็นไรเลย เอาไว้ให้ป๊าส่งถุงนอนมาให้ก็ได้ ไม่ต้องง้อไอ้หัวหยิกนี่หรอก ฟีฟ่าบอกกับตัวเอง

บนเรือนแม้แสงไฟไม่สว่างนักแต่ก็พอเห็นทุกอย่างชัดเจน ฟีฟ่าจึงฉวยโอกาสแอบมองคนตรงหน้าให้ชัด ๆ อีกครั้ง ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่แค่รูปร่างดีอย่างเดียวแม้แต่หน้าตายังจัดว่าหล่อเหลาเอาการ ถึงโหงวเฮ้งจะบ่งบอกว่าเป็นคนชั่วร้ายไปหน่อยก็ตาม แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมขอบตาถึงคล้ำเหมือนคนอดหลับอดนอนก็ไม่รู้ สงสัยจะเที่ยวกลางคืนบ่อยล่ะสิ

"ทั้งที่หล่อขนาดนี้แต่ทำไมถึงชอบทำหน้าเหมือนโดนคนเหยียบตีนอยู่ตลอดเวลาก็ไม่รู้"

ฟีฟ่าพึมพำพลางผลุบสายตาลงมายังหน้าอกกว้าง พานให้นึกถึงตอนที่อยู่ในอ้อมกอดแข็งแรง เป็นครั้งแรกที่เขาเป็นฝ่ายถูกกอดด้วยท่อนแขนที่ใหญ่กว่า หลายครั้งที่แอบขยำหน้าอกแน่น ๆ จนกล้ามเนื้อทะลักออกมาตามซอกนิ้วและแอบเลียหัวนมที่ชูชันคู่นั้น แม่งเอ๊ย..ฟินฉิบหาย

"เฮะ..เฮะ.."

ฟีฟ่านึกถึงค่ำคืนที่แสนจะเร่าร้อนพลางจ้องหน้าอกแน่นตาเป็นมัน จนหลุดยิ้มหื่นออกมา

"มองอะไร ขนลุก ถ้ามึงคิดไม่ดีกับกู คืนนี้มึงได้นอนข้างล่างแน่"

"กะ..ก็บอกว่าไม่ได้มองไง อย่าหลงตัวเองให้มันมากนักเลย"

เสียงทุ้มเรียกสติฟีฟ่าอีกครั้ง คนอะไรแม่งหล่อยันเสียงทำใจเต้นตุบ ๆ อยู่หลายครั้ง แต่ถึงจะหล่อแค่ไหนไอ้ฟ่าก็ไม่สน เพราะหุ่นแบบนี้ไม่ใช่สเปคของฟีฟ่าสักนิด

จ๊อกกก..

กว่าจะตกลงกันได้เวลาก็ปาไปหนึ่งทุ่มและท้องฟีฟ่าก็เริ่มส่งเสียงประท้วงแล้ว

"ฉันไม่กินมื้อเย็น"

ภูมิพูดดักขึ้นเมื่อได้ยินเสียงท้องร้องของฟีฟ่า แต่คนมาปฏิบัติธรรมวันแรกยังไงก็ทนหิวไม่ไหวหรอก

"แต่ผมหิวนี่ ตั้งแต่เที่ยงผมยังไม่ได้กินอะไรเลย พี่หาอะไรให้ผมกินหน่อยสิ นะ..น้าา.."

ฟีฟ่าเซ้าซี้จนชายหนุ่มทนไม่ไหวลุกเข้าไปหยิบบะหมี่ถ้วยในห้องมาต้มให้ ถึงจะอยู่ในที่ห่างไกลผู้คนแต่ยังดีที่มีไฟฟ้าประปาให้ใช้ ส่วนเครื่องใช้ไฟฟ้านอกจากหลอดไฟสีส้มในโคมเปลือยเชย ๆ แล้วยังมีกระติกน้ำร้อนกับพัดลมเก่า ๆ เท่านั้น แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย

"ไหนว่าไม่กินข้าวเย็นไง ทำไมพี่ถึงมีบะหมี่ถ้วยเก็บไว้ด้วยล่ะ?" ฟีฟ่าถามขึ้นขณะรอสามนาที คิดในใจว่าภูมิคงเอาไว้ต้มกินตอนดึกแน่ ๆ

"กิน ๆ เข้าไปเถอะ ถามมากจะเอาไปเทให้หมากินให้หมด"

ถามนิดถามหน่อยทำเป็นโมโหไปได้ ฟีฟ่าเบ้ปากใส่คนหน้าดุ ก่อนสาวเส้นเข้าปากและซดน้ำตาม กินต่อจนหมดถ้วย

หลังทำให้ท้องอิ่มแล้วฟีฟ่าก็ร้องอยากจะอาบน้ำขึ้นมา เขาไม่กล้าไปคนเดียวเพราะห้องน้ำสร้างอยู่นอกตัวเรือนจึงอ้อนวอนขอร้องให้พาไปจนภูมิเริ่มหงุดหงิด

"โตแล้วอาบน้ำคนเดียวไม่เป็นหรือไงวะ วันนี้ฉันเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว จะนอน!"

"พะ..พี่ภูมิ ไปกับฟ่าหน่อยนะ นะ นะ"

"ไม่ไปโว๊ย! ปล่อยแขนกูเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

ฟีฟ่าติดเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อ ฟังดูน่ารักเหมาะกับเจ้าตัวดี คนส่วนใหญ่ได้ฟังก็อดที่จะตามใจไม่ได้ ยกเว้นไอ้คนตรงหน้า ฟีฟ่าเข้าไปเกาะแขนเกาะขาร่างสูง ปัดไล่ยังไงก็ไม่ยอมปล่อย เหลืออย่างเดียวคงต้องปัดรังควานแล้วสินะ

"นี่มึงเป็นตุ๊กแกหรือไงวะ มือเหนียวฉิบหาย บอกไว้เลยนะ ยังไงกูก็ไม่มีทางไปเฝ้ามึงอาบน้ำเด็ดขาด!" ชายหนุ่มประกาศกร้าว

ห้านาทีต่อมา..

ร่างสูงยืนอยู่หน้าประตูไม้เก่า ๆ ภายในมีไม้ไว้ขัดล็อกกันคนภายนอกเปิดเท่านั้น ร่องไม้ก็กว้างพอที่จะเห็นคนข้างในชัดเจน

"เร็ว ๆ หน่อย ฉันให้เวลาแค่ห้านาทีเท่านั้นนะ ถ้าชักช้าจะทิ้งไว้ตรงนี้แหละ!"

"รู้แล้วน่า!"

ฟีฟ่าอาบน้ำอย่างรีบเร่ง แปรงฟันอย่างลวก ๆ น้ำแม่งก็เย็นอย่างกับแช่น้ำแข็ง อาบไปตัวสั่นไป รู้งี้ซักแห้งซะก็ดี

ปัง! ปัง!

"ครบห้านาทีแล้วนะ!"

"ใส่กางเกงอยู่ อย่าเร่งนักสิ!"

มือหนาเคาะประตูเร่งคนข้างในเมื่อครบเวลา เจ้ากรรม ดวงตาคู่คมดันมองลอดช่องเข้าไปเห็นก้นกลมกลึงเต็มสองตา ตัวแค่นี้ทำไมตูดใหญ่นักวะ เกิดหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาจนต้องรีบยืนหันหลังให้ ไม่นานคนตัวเล็กก็เปิดประตูออกมา

"พี่เป็นอะไรไปน่ะ?"

ฟีฟ่าถามขึ้นเมื่อร่างสูงยืนหันหลังให้และไม่ต่อว่าที่ตนเลยเวลา ซ้ำยังเร่งฝีเท้าเดินกลับขึ้นเรือนเฉย

"พะ..พี่จะไปไหน รอฟ่าก่อนสิ"

ฟีฟ่ารีบวิ่งตามขึ้นไป โดยไม่ทันสังเกตเห็นใบหูแดงฉ่าของอีกฝ่าย

ฟีฟ่าตัวหอมฟุ้งหลังอาบน้ำเสร็จ เหนื่อยมาทั้งวันแล้วตั้งใจจะหลับให้สบายสักหน่อย ไม่รู้ว่าที่นี่ไม่ได้เตรียมที่นอนไว้สำหรับตน มีเพียงฟูกยัดนุ่นแน่น ๆ ขนาดสามฟุตปูอยู่บนพื้นเท่านั้น

"ถ้าพี่ไม่อยากให้ฟ่านอนด้วย ก็เอาผ้าห่มมาให้ยืมปูนอนหน่อย พรุ่งนี้ฟ่าจะให้เพื่อนมันเอาที่นอนมาให้"

มือเล็กดึงปลายผ้าห่มที่อีกด้านมีมือหนายื้อเอาไว้แน่น

"ไม่ได้ กลางคืนอากาศมันเย็น ฉันไม่ชอบ!"

ตัวโตอย่างกับควายยังจะขี้หนาวอีกนะ แค่ยืมผ้าห่มมาปูนอนแค่นี้ยังงกอีก ทั้งคู่ยื้อแย่งผ้าห่มกันไปมาสุดท้ายฟีฟ่าก็สูงแรงคนตัวใหญ่กว่าไม่ไหว อีกฝ่ายเพียงแค่สะบัดผ้าห่มร่างของฟีฟ่าก็กลิ้งไปอยู่มุมห้องแล้ว

"ไอ้ขี้งกจำไว้เลยนะ โอ๊ย!"

หมอนยัดนุ่นถูปาใส่เต็มหน้าของฟีฟ่าก่อนร่างสูงจะทิ้งตัวลงบนฟูกและนอนหันหลังให้ ภูมิมีร่างกายที่กำยำ ขนาดนอนตะแคงแผ่นฟูกยังเหลือพื้นที่แค่นิดเดียว วางหมอนข้างยังไม่ได้เลย

ฟีฟ่านำหมอนที่ถูกปาใส่หน้ามาวางข้างฟูกของภูมิและนอนหันหลังให้กัน ตั้งใจจะไปนอนมุมห้องก็กลัวผี มีคนอยู่ข้าง ๆ อุ่นใจกว่าเยอะ ภาวนาให้มันไม่กลิ้งลงมาทับก็พอแล้ว

"ปิดไฟด้วย!"

"ปะ..เปิดไว้ไม่ได้เหรอ" ฟีฟ่าตกใจเมื่อต้องนอนปิดไฟในที่ไม่คุ้นเคย ขนาดที่บ้านเขายังต้องเปิดไฟทิ้งไว้ดวงหนึ่งเสมอ

"ฉันบอกให้ปิด ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง!"

โดนเสียงดังตะคอกใส่ฟีฟ่าจึงยอมลุกขึ้น เดินบ่นอุบอิบไปปิดไฟตรงหน้าประตูและรีบวิ่งกลับมานอนยังที่เดิมอย่างรวดเร็ว

ดวงตากลมลืมขึ้นในความมืดและมองไปทางหน้าต่างที่มีผ้าม่านปิดเพียงครึ่งปลิวไปมาเพราะถูกลมพัด เขาไม่กล้ามองออกไปข้างนอกเพราะกลัวจะเจออะไรดี ๆ เข้า พรุ่งนี้ปิดหน้าต่างด้วยดีกว่า

ฟีฟ่านอนจินตนาการไปต่างๆ นานา ก็เกิดกลัวหนักกว่าเก่าจึงซุกหน้าลงกับหมอน หลับตาปี๋ ที่น่ากลัวแบบนี้เขาคงนอนไม่หลับแน่ ๆ

คร่อกกกก...ฟรี้...

เวลาล่วงไปหลังเที่ยงคืน คิดว่าจะนอนไม่หลับ ที่ไหนได้ฟีฟ่าดันหลับตั้งแต่หัวถึงหมอนแม้ว่าจะกลัวผีก็ตาม คงเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน ต่างกับอีกคนยิ่งดึกก็ยิ่งตาสว่าง จึงทำได้แค่นอนลืมตาอยู่ในความมืดเท่านั้น

"อืมม.."

"จะดิ้นอะไรนักหนาวะ!"

คนนอนดิ้นกลิ้งไปมาและมาหยุดอยู่ด้านหลัง หลายครั้งที่ละเมอเตะใส่ร่างสูงที่นอนอยู่บนฟูกทำให้อีกฝ่ายต้องขยับตัวหนีไปเรื่อย ๆ จนชิดผนัง

ยิ่งดึกอากาศก็เริ่มเย็นขึ้นทำให้ฟีฟ่าหนาวจนต้องหาที่อบอุ่นซุกตัว ยามมีลมพัดผ่านร่องไม้ขึ้นมาทำเอาคนตัวเล็กสั่นสะท้านไปทั้งร่าง จากที่นอนกลิ้งฟีฟ่าก็เริ่มนอนขดตัว แผ่นหลังบางชนเข้ากับฟูกจึงปีนขึ้นไปด้านบนและสัมผัสเข้ากับแผ่นหลังกว้างรู้สึกถึงไออุ่นที่แผ่มาจากร่างกำยำจึงสวมกอดไว้

"เฮ้ย! ใครใช้ให้นายขึ้นมา ลงไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"

คนโดนเข้าข้างหลังถึงกับสะดุ้งหันมาดันตัวฟีฟ่าออกกลับถูกอีกฝ่ายกอดรัดเอาไว้แน่น ขนาดตอนตื่นยังสะบัดไม่หลุดตอนนอนหลับแทบไม่ต้องพูดถึง ฟีฟ่ากอดแน่นกว่าเก่าเสียอีก

ภูมิถึงกับถอนหายใจด้วยความระอา อยู่มาจนอายุสามสิบไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขาแบบนี้มาก่อน แต่เมื่อทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้เขาจึงยอมปล่อยอีกฝ่ายไปก่อน เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยจัดการกับไอ้เด็กโรคจิตที่คิดลวนลามเขาอีกที พ่อจะให้นอนด้านนอกซะให้เข็ด

วูบ~

ไม่รู้ว่าตอนไหนที่จู่ ๆ ดวงตาคู่คมเริ่มหนักขึ้น ความรู้สึกผ่อนคลายที่ไม่ได้สัมผัสมานานทำให้ความอ่อนล้าที่สะสมมาแรมเดือนออกอาการ เปลือกตาสีอ่อนค่อย ๆ ปิดลงและผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

เช้าวันใหม่มาเยือนอย่างรวดเร็วสำหรับคนไม่ได้หลับได้นอนมาเป็นแรมเดือนอย่างภูมิ ครั้งสุดท้ายที่เขานอนหลับสนิทก็คือก่อนคุณพ่อจะเสียไปไปเมื่อครึ่งปีก่อน ดวงตาคู่คมปรือขึ้นช้า ๆ แม้แสงแดดยังไม่สาดเข้ามาในห้อง

"นี่ฉันหลับไปเหรอ?"

พอขยับตัวจะลุกขึ้นก็พบว่ามีร่างเล็กนอนทับอยู่บนกายแกร่ง ใบหน้าหวานหลับสบาย น้ำลายไหลเยิ้มจนชุ่มอกเสื้อ เพียงเท่านั้นเส้นแห่งความตึงเครียดผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อทันที

"อะ..ไอ้โรคจิต นี่นายคิดจะลักหลับฉันเหรอ!"

มือหนาจับคอเสื้อฟีฟ่าด้วยมือเดียวและเหวี่ยงออกอย่างแรง ร่างเล็กกระเด็นไปหยุดที่มุมห้องจุดเดิมกับเมื่อคืนเป๊ะ ฟีฟ่าร้องโอดครวญด้วยความเจ็บ เอะอะจับโยน เอะอะจับเหวี่ยง กว่าจะครบสองเดือนเขาได้ช้ำในตายก่อนเบญจเพสแน่ ๆ

"ฮืออ..พี่ทำอะไรน่ะ ฟ่าเจ็บนะ!"

"ฉันต้องถามนายมากกว่า นี่นายคิดจะลักหลับฉันใช่มั้ย!" ร่างสูงลุกขึ้นชี้หน้าฟีฟ่าด้วยความโกรธ

"ลักหลับบ้าอะไร อย่าหลงตัวเองนักเลย พี่ต่างหากที่เป็นคนกอดฟ่าทั้งคืน"

"ว่าไงนะ คนอย่างฉันนี่นะกอดนาย.."

"ก็ใช่นะสิ!"

หนึ่งชั่วโมงก่อนฟีฟ่าตื่นขึ้นเพราะปวดฉี่ ตั้งใจจะไปเอาขวดเปล่ามาฉี่เก็บไว้เพราะไม่กล้าลงไปเข้าห้องน้ำข้างล่าง พอจะลุกขึ้นเท่านั้นแหละก็ถูกแขนแกร่งกอดไว้แน่นและยังบังคับจูบปากเขาอีก

"ไม่จริง! แค่คิดก็จะอ้วกแล้ว คนอย่างฉันเนี่ยนะจะกอดนาย อย่ามาโกหก"

ชายหนุ่มว่าพลางทำท่าขยะแขยงฟีฟ่าเสียเต็มประดา เขาไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างเขาจะกอดจูบฟีฟ่าลง

"ครับ ครับ พี่ไม่ได้กอด ไม่ได้จูบผมหรอกครับ เป็นผมที่ละเมอปล้ำพี่เองก็ได้"

ฟีฟ่าขี้เกียจจะเถียงด้วยเพราะกลัวจะถูกส่งไปนอนคุยกับรากมะม่วงหลังบ้าน ร่างเล็กลุกขึ้นเพื่อจะลงไปเข้าห้องน้ำเพราะอั้นมานานแล้ว พอเดินไปถึงประตูก็ต้องวิ่งกลับเข้ามาอีกครั้ง

"พี่ภูมิ ฟ่าปวดฉี่"

"ปวดฉี่ก็ไปฉี่สิ จะมาบอกฉันทำไม!"

"ก็ข้างล่างมันมืด ฟ่ากลัวผี"

อยากจะถีบมันออกไปจริง ๆ แต่ก็กลัวไอ้มือตุ๊กแกจะกระโดดเกาะเอาอีก จำต้องพาลงไปห้องน้ำข้างล่าง เริ่มสงสัยว่าไอ้คนตรงหน้าใช่คนใกล้เบญจเพสจริงหรือเปล่า หรือพ่อมันจะแจ้งเกิดเร็วไปยี่สิบปีนะ

"มึงนี่ภาระจริง ๆ" ถึงปากจะบ่นแต่ก็ภูมิก็ยอมพาคนกลัวผีลงไปแต่โดยดี

เวลาตีสี่ท้องฟ้ายังมืดอยู่ แต่ที่นี่กลับมืดกว่าที่อื่นมากนัก ฟีฟ่าตัวติดกับภูมิไปจนถึงห้องน้ำ ซ้ำยังยืนฉี่โดยไม่ปิดประตูอีก ฉี่เสร็จมือก็ไม่ล้างและยังไปเกาะท่อนแขนแกร่งไว้ตามเดิม ถึงจะถูกมองจนตาแทบถลนแต่ก็ไม่สนใจ สำหรับเขาถึงไอ้หมอนี่จะน่ากลัวแต่ก็ไม่เท่าผีหรอก

ฟีฟ่าตั้งใจจะขึ้นไปนอนต่อแต่ถูกสั่งให้ไปนั่งสมาธิ คนนอนไม่พอก็โวยวายขึ้นทันที

"ผมง่วงจะตาย เอาไว้ตื่นแล้วค่อยนั่งก็ได้นี่ ไอ้สมาธิเนี่ย"

"นายมาปฏิบัติธรรมนะ ไม่ได้มาเข้าค่ายลูกเสือ ถ้าไม่ทำก็กลับไปซะ!"

พอโดนไล่ฟีฟ่าก็เบ้ปากใส่และยกเท้าขึ้นมานั่งขัดสมาธิอย่างเสียไม่ได้ ร่างสูงเดินไปนั่งตรงข้าม ยังไม่ทันหลับตาก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งเข้าเต็มสองตา

"ไอ้เด็กโรคจิต ทำไมถึงไม่ใส่กางเกงใน ฮะ!"