3. คนดวงตก

[3]

คนดวงตก

"ว่าไงนะป๊า..ไม่! ฟ่าไม่ไปเด็ดขาด!"

เสียงฟีฟ่าโวยวายลั่นบ้านเมื่อรู้ว่าผู้เป็นพ่อและพี่ชายจะส่งตนไปอยู่วัด เพราะเห็นว่ายิ่งใกล้เบญจเพสดวงของฟีฟ่าไม่ดีเอาเสียเลย พวกเขาจึงเอาดวงของฟีฟ่าไปให้ซินแสที่นับถือช่วยตรวจดูให้ ปรากฏว่าชะตาของฟีฟ่ากำลังจะขาด แต่ถ้าผ่านไปได้เขาจะได้โชคอันใหญ่อย่างคาดไม่ถึงเลยทีเดียว

"อย่าดื้อกับป๊านะฟ่า!" เสียงดุของพี่ชายทำฟีฟ่าสะดุ้ง และเงียบปากลงอัตโนมัติ

ครอบครัวของฟีฟ่ามีกันสามคนพ่อลูก คุณแม่เสียไปตั้งแต่เขายังแบเบาะผู้เป็นพ่อจึงรักและตามใจเขามากเพื่อชดเชยที่ขาดแม่ไป

ยูโร คือพี่ชายของฟีฟ่าและมีอายุห่างกันถึงห้าปี เขามีนิสัยตรงกันข้ามกับฟีฟ่าแทบจะทุกอย่างและเป็นคนเดียวในบ้านที่ฟีฟ่ากลัว เฮียยูโรทำงานอยู่บริษัทเอกชนขนาดใหญ่แห่งหนึ่งและส่งฟีฟ่าเรียนจนจบมหาลัย ส่วนป๊าเกษียณออกมาอยู่บ้านแล้ว นอกจากเงินผู้สูงอายุก็มีรายได้เล็ก ๆ น้อยจากการปลูกต้นไม้ขาย ทั้งที่อยู่เฉย ๆ ก็ไม่ลำบาก

"เชื่อป๊านะฟ่า ที่ป๊ากับเฮียทำไปทั้งหมดก็เพราะหวังดีกับฟ่านะ"

"ไม่นะป๊า! ไม่นะเฮีย! ทั้งสองคนก็รู้นี่ว่าฟ่ากลัวผี ป๊ากับเฮียยังจะให้ฟ่าไปอยู่วัดอีกเหรอ ถ้าป๊ากับเฮียบังคับฟ่า ฟ่าจะอดชานมประท้วง คอยดู!"

ด้วยความเป็นลูกชายคนเล็กและถูกตามใจทำให้ฟีฟ่าเป็นคนค่อนข้างข้างเอาแต่ใจ ยิ่งเป็นเรื่องผีอย่าหวังว่าไอ้ฟ่าจะยอมเลย

แต่ถึงฟีฟ่าจะไม่กลัวผู้เป็นพ่อ ก็มีอีกคนที่ปราบเขาได้ นั่นก็คือเฮียยูโร พี่ชายสุดเฮี้ยบที่ดูแลเขามาแต่เด็กนั่นเอง

"ฟ่า อย่าดื้อ!"

"ป๊า..ช่วยฟ่าด้วย.."

ฟีฟ่าไม่กล้าหือกับพี่ชายจึงวิ่งไปอ้อนผู้เป็นพ่อแทน คนเป็นพ่อก็สงสารลูกเสียเหลือเกินแต่ถ้าใจอ่อนฟีฟ่าก็อาจจากเขาไปตามที่ซินแสบอก จำต้องช่วยพูดให้ลูกยอมไปอยู่วัดให้ได้

"แต่ป๊ากะเฮียทำเพื่อฟ่านะ ซินแสบอกว่าถ้าฟ่าไม่ไปอยู่วัดฟ่าจะชะตาขาด ป๊ายอมให้ฟ่าจากป๊าไปก่อนไม่ได้"

"แต่ป๊าก็รู้ว่าฟ่ากลัวผี!"

"ป๊ารู้ แต่ฟ่าต้องเชื่อป๊านะ ซินแสยังบอกอีกว่าหลังผ่านเบญจเพสไปแล้ว นอกจากจะไม่ตายแล้วฟ่ายังจะได้เจอเนื้อคู่อีกด้วย"

"อะ..อะไรนะ..เนื้อคู่เหรอ? ถ้างั้นรีบไปเลยป๊า ไปกันเดี๋ยวนี้เลย"

คนอกหักมาทั้งชีวิตอย่างฟีฟ่าพอได้ยินแบบนั้นก็หูผึ่งขึ้นมาทันที ถ้ามีเมียเขาจะลบตราบาปในคืนนั้นได้สักที ไม่คิดมากให้เสียเวลาฟีฟ่าตกปากรับคำป๊าทันที อยู่วัดแค่ไม่กี่วันไอ้ฟ่าก็จะมีชีวิตใหม่และยังมีเมียอีกด้วย แล้วแบบนี้ฟีฟ่าจะไม่ตกลงได้ยังไง

แต่ความจริง..

"ไม่นะป๊าาาา..นี่มันไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่นา..กรี๊ดดดด.."

"อย่าดื้อสิฟ่า แค่สองเดือนเองไม่นานหรอก"

ผู้เป็นพ่อและพี่ชายต่างช่วยกันลากตัวฟีฟ่าที่ดิ้นเร่า ๆ ร้องจะกลับบ้านเดินตามหลังหลวงปู่ไปทางหลังวัด เขาไม่ได้อยู่กุฏิติดแอร์เย็นฉ่ำอย่างที่คิดไว้เพราะวัดที่ป๊าพามาทำพิธีไม่ได้อยู่กลางเมืองหลวง เด็กเทพฯ อย่างเขาถูกนำมาทิ้งไว้ในที่ทุรกันดาร ไม่อยากจะเชื่อว่าจังหวัดใกล้กับกรุงเทพฯ จะมีวัดแบบนี้ซ่อนอยู่

"เดินดี ๆ สิไอ้ฟ่า ดิ้นแบบนี้เดี๋ยวป๊าก็หกล้มหรอก"

"งั้นมึงมาอยู่ที่นี่กับกูมั้ยล่ะไอ้เลิฟ!"

"มะ..ไม่ล่ะ ไว้กูจะแวะมาหามึงบ่อย ๆ แทนนะ"

ฟีฟ่าหันกลับไปมองค้อนเพื่อนเลิฟที่ช่วยถือกระเป๋ามาส่งตาเขียวปั๊ด 

หลวงปู่พาทั้งหมดเดินไปทางหลังวัดซึ่งเป็นป่าช้าศพไร้ญาติ รอบ ๆ ไม่มีบ้านชาวบ้านสักหลัง เดินเท้ามาเกือบสองกิโลจึงถึงที่พักของฟีฟ่า ทุกคนหยุดนิ่งอยู่แค่ด้านล่าง ไม่มีใครกล้าขึ้นไปข้างบนสักคน

เรือนไม้สีขาวยกสูงปลูกอยู่อย่างโดดเดี่ยวกลางป่าช้า รอบ ๆ มีต้นไม้ใหญ่และหญ้ารกชัฏ ด้านหลังเป็นป่าไผ่สูงท่วมหัว ยามลมพัดกิ่งก้านเสียดสีกันเกิดเป็นเสียงคล้ายเสียงร้องโหยหวนของผีร้าย บรรยากาศยิ่งไม่ต้องพูดถึงไม่ต่างกับหนังผีที่เคยดูเมื่อตอนเด็ก แม้จะเป็นเวลาบ่ายแต่บริเวณนี้กลับมืดครึ้ม อากาศเย็นยะเยือกจนขนลุกชันโดยไม่มีสาเหตุ หลังบ้านมีหมอกควันสีขาวลอยฟุ้งจนมองเห็นเป็นเงาราง ๆ กำลังเคลื่อนไหว

"โยมไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียวหรอก สบายใจได้ คนที่จะทำพิธีให้โยมก็พักอยู่ที่นี่เหมือนกัน" หลวงปู่บอกกับฟีฟ่าเพื่อให้หนุ่มน้อยคลายกังวล

สบายใจกะผีน่ะสิ..ฟีฟ่าคิดในใจ อยู่ก็ตายไม่อยู่ก็ตาย ฉะนั้นเขาขอกลับไปตายที่บ้านจะดีกว่า ฟีฟ่าคิดจะวิ่งหนีกลับไปทางเดิมแต่ทำไมถึงก้าวขาไม่ออกก็ไม่รู้

"ป๊ากับเฮียกลับก่อนนะลูก"

"ไม่นะป๊า อย่าทิ้งฟ่าไว้ที่นี่คนเดียว ฟ่ากลัว!"

ฟีฟ่าสามขวบร้องจะตามป๊ากลับไปด้วยเสียงดัง ที่เขากลัวผีหนักขนาดนี้เพราะสมัยเรียนประถมเคยถูกเพื่อนแกล้งจับขังไว้ในห้องซ้อมดนตรีไทยคนเดียว กว่าครูจะตามตัวเจอก็ปาไปเกือบสองทุ่ม ตอนนั้นฟีฟ่าก็สลบไปแล้ว

ส่วนป๊าพอเห็นฟีฟ่าร้องไห้ก็วิ่งกลับเข้าไปกอด อยากจะพากลับบ้านด้วย แต่พอนึกว่าจะต้องสูญเสียลูกชายสุดที่รักไปจึงต้องทำใจแข็ง

"อดทนหน่อยนะฟ่า แค่สองเดือนเอง แล้วป๊าจะรีบมารับ"

"สะ..สองเดือนเหรอ.."

พอได้ยินว่าสองเดือนในหัวของฟีฟ่าก็ขาวโพลน เขาคิดว่าแค่สองวันซะอีก ขนาดแค่สองชั่วโมงเขาก็จะขาดใจตายแล้ว

ทุกคนฉวยโอกาสตอนที่ฟีฟ่ากำลังตกใจจนเหม่อเดินออกจากเรือนไม้ ก่อนจากไปหลวงปู่ยังได้หันไปพูดบางอย่างกับเขาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น แววตาที่มองแฝงเจตนาบางอย่างที่ฟีฟ่าไม่เข้าใจ

"โยมเป็นผู้ก่อ ก็ต้องยอมรับผลแห่งการกระทำนั้น แต่ไม่ต้องกังวลนะ มันก็ไม่ได้เลวร้ายนักหรอก"

พูดจบหลวงปู่ก็หันหลังเดินจากไป ทั้งที่ย่างเท้าอย่างเชื่องช้าและสำรวม กลับตามกลุ่มคนตรงหน้าทันอย่างไม่น่าเชื่อ

แต่คำพูดทิ้งท้ายของหลวงปู่คืออะไรฟีฟ่าไม่เข้าใจ เขาไปก่ออะไร ก่อฝืนหรือก่อสร้าง แล้วเขาจะต้องรับอะไรกันล่ะ

ฟีฟ่าในตอนนี้ไม่มีสมองคิดหาคำตอบจากคำพูดของหลวงปู่ เขาทำได้แค่ยืนตัวสั่นกอดกระเป๋าเสื้อผ้าไว้แน่นไม่กล้าขยับตัวไปไหนเพราะกลัวจะไปรบกวนคนในหลุม มองเวลาตอนนี้ก็บ่ายสามแต่บรรยากาศราวกับหลังพระอาทิตย์ตกไปแล้ว

ยืนนานก็เมื่อยขาเขาจึงค่อย ๆ ขยับไปนั่งบนแคร่ใต้ต้นลั่นทมหรือลีลาวดี ทั้งที่มีสภาพเก่ากลับไม่มีฝุ่นจับสักนิด คล้ายมีคนทำความสะอาดอยู่ประจำ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่กล้ามองไปรอบตัวเพราะกลัวเจออะไรดี ๆ จึงหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อเล่นฆ่าเวลากลับไม่มีสัญญาณสักขีด

"แม่งเอ๊ย..ที่แบบนี้ทำไมไม่มีสัญญาณวะ!" เขาบ่นอย่างหัวเสียและนึกขึ้นได้ว่าหลวงปู่บอกว่ามีคนอยู่ที่นี่ด้วยนี่นา

"สะ..สวัสดีครับ มีใครอยู่มั้ยครับ"

ฟีฟ่าลุกขึ้นชะเง้อมองขึ้นไปบนเรือนและตะโกนเรียกเสียงเบา แต่ไม่มีเสียงขานรับกลับมาจึงนั่งกอดกระเป๋าอยู่เงียบ ๆ เพื่อรอเพื่อนร่วมบ้าน ถึงจะง่วงแต่บรรยากาศแบบนี้เขาจะหลับลงได้ยังไงกัน

คร่อกกกกกก...ฟรี้...

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้เพราะฟีฟ่าได้หลับไปแล้ว ร่างเล็กนอนหนุนกระเป๋าอยู่บนแคร่จึงไม่ได้ยินเสียงฝ่าเท้าที่เหยียบใบไม้แห้งกำลังเดินเข้ามาใกล้และหยุดอยู่ที่เขา

ดวงตาคู่คมแต่ขอบตาคล้ำคล้ายคนอดนอนมองร่างผอมบางที่นอนหันหลังอยู่บนแคร่ รู้สึกไม่พอใจที่ถูกรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัว จึงหยิบกิ่งไม้ที่ตกอยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมา และเขี่ยไปยังร่างนั้น

"เฮ้ย! ตื่น!"

"อืมม..อาราย..คนจะนอนอย่ามากวนสิ.."

เขี่ยเบา ๆ ไม่ยอมตื่น มือหนากำไม้แน่นและเงื้อขึ้นสูงก่อนฟาดลงไปบนก้นกลมกลึงอย่างแรงจนเจ้าของร่างถึงกับกรีดร้องและสะดุ้งตื่นเพราะความเจ็บ

โดนแค่นี้ร้องอย่างกับโดนผีเข้า นี่แค่กิ่งไม้ธรรมดานะไม่ใช่หวายลงอาคมยังร้องซะขนาดนี้

"คะ..ใครวะ อยู่ดี ๆ มาตีตูดกูทำไม มันเจ็บนะโว๊ย!"

ฟีฟ่าโวยวายลั่นลุกขึ้นมองรอบตัวเพื่อหาคนลอบทำร้าย เพราะบรรยากาศที่มืดครึ้มและกลุ่มควันที่ปกคลุมทำให้เห็นเพียงร่างเลือนราง ต่างมองหน้ากันและกันไม่ชัด

"กูต้องเป็นคนถามมากกว่าว่ามึงเป็นใคร แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!" เสียงทุ้มถามขึ้นด้วยความหงุดหงิด

"ทำไมเสียงคุ้นจังว่ะ?"

ฟีฟ่ารู้สึกเหมือนเคยได้ยินเสียงเช่นนี้ที่ไหนมาก่อน โดยเฉพาะคำพูดหยาบคายแบบนี้มันคุ้นหูชะมัด ดวงตากลมมองร่างสูงใหญ่ให้เต็มตาอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าคนหรือผี จนเมื่อมีลมพัดมาวูบหนึ่งทำให้กลุ่มควันที่จับตัวอยู่ฟุ้งกระจายออก เท่านี้แหละก็กรีดร้องออกมาทันที

"กรี๊ดดด..ผีเปรต ทำไมออกมาตอนนี้วะ ยังไม่หลังเที่ยงคืนเลย!!"

"เปรตบ้านมึงสิ!"

เจ้าของร่างสูงใหญ่รู้สึกคุ้นหูกับคำพูดกวนประสาทแบบนี้เหลือเกิน แต่คนที่กล้าพูดเช่นนี้กับเขาส่วนใหญ่ถูกฝังอยู่รอบบ้านไปหมดแล้ว และไอ้หมอนี่กำลังจะเป็นรายต่อไป

ฟีฟ่าแหงนมองคนตรงหน้าให้ชัดเมื่ออีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้ พอประสานสายตาเข้าด้วยกันต่างฝ่ายต่างขมวดคิ้วแน่นและตะโกนออกมาสุดเสียง

"มะ..มึง!!"

"อะ..ไอ้เด็กโรคจิต นี่มึงตามกูมาถึงนี่เลยเหรอ!"

นิ้วยาวชี้หน้าฟีฟ่าจนคนตัวเล็กกว่าต้องถอยหลังหนี ดันถอยมากไปจนเกือบจะหงายหลังตกแคร่ ดีที่อีกฝ่ายคว้าแขนไว้ได้ทันและดึงตัวกลับขึ้นมานั่งตามเดิม จำคนตรงหน้าได้ทันทีว่าคือคนเดียวกับที่วางยาปลุกและพรากพรหมจรรย์ของเขาไปในคืนนั้น

"โรคจิตที่ไหนกัน กูอายุจะยี่สิบห้าแล้ว ไม่ใช่เด็กสักหน่อย! อีกอย่างกูก็ไม่ได้ตามมึงมา อย่าสำคัญตัวเองผิดนักเลย!"

เพราะตัวเล็กและหน้าเด็กทำให้ฟีฟ่าถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเด็กมัธยมอยู่บ่อยครั้ง และเพราะหน้าแบบนี้แหละที่ทำให้เขาโดนผู้หญิงทิ้งอยู่บ่อย ๆ

"มะ..มึงนั่นแหละที่โรคจิต อุ๊บ!"

"กูอายุมากกว่ามึงหลายปี จะพูดจาอะไรก็ระวังปากหน่อยนะ"

มือหนาบีบแก้มกลมจนปากจู๋ ฟีฟ่าร้องอู้อี้ด่าคนใช้กำลังจนฟังไม่เป็นภาษา ตัวเองอายุมากกว่ายังพูดไม่เพราะเลยแล้วยังจะหวังให้คนอื่นเขาพูดดีด้วยเหรอ ฝันไปเถอะ

เถียงกันจนบรรยากาศรอบตัวมืดลงเรื่อย ๆ อากาศก็เริ่มเย็นขึ้น ไม่ใช่เย็นแบบเปิดแอร์แต่เป็นเย็นยะเยือก

"กลับไปได้แล้ว แล้วอย่ามากูให้เห็นหน้าอีก!"

"กูก็ไม่อยากยู่ที่แบบนี้นักหรอก และยิ่งต้องมองหน้ามึงกูไปนั่งมองหน้าปลาดุกกินขนมปังที่ริมแม่น้ำยังดีกว่า แบร่~"

"อะ..ไอ้เด็กโรคจิต!"

ฟีฟ่าแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ พอเห็นอีกฝ่ายกำหมัดก็คว้ากระเป๋าวิ่งหนีทันที ถ้าต้องอยู่กับไอ้หมอนี่เขาขอไปอยู่กับผีเอาดาบหน้าดีกว่า

บรู้ววววววว..

วิ่งยังไม่พ้นเขตเรือนเสียงหมาหอนก็ดังขึ้นและยังหอนรับกันเป็นทอด ๆ ทั้งที่แถวนั้นไม่มีหมาสักตัว คนที่บอกว่าอยู่กับผีดีกว่าถึงกับกรีดร้องลั่นและวิ่งกลับไปหาร่างสูงทันที

หมับ!

"เฮ้ย! มึงจะทำอะไรวะไอ้โรคจิต ปล่อยกูนะโว้ย!"

ฟีฟ่าโยนกระเป๋าทิ้ง วิ่งไปกระโดดเกาะร่างสูงและใช้ขาเกี่ยวเอวเอาไว้ กอดคออีกฝ่ายแน่น จะสะบัดยังไงก็ไม่หลุด

"ชะ..ช่วยด้วย ผีหลอก.."

"ผีที่ไหน ไม่มี!"

"มีสิ ทำไมจะไม่มี มึงตาบอดเหรอ!"

"อ้าว..ไอ้นี่.." กลัวแล้วยังจะปากดีอีก

เมื่อฟีฟ่าไม่ยอมปล่อยเขาจึงยอมให้เกาะไปก่อน ร่างสูงเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของฟีฟ่าและถือขึ้นเรือนโดยกระเตงร่างบางไปด้วย เสียงน้ำหนักเท้าที่เหยียบบันไดไม้ดังเอี๊ยดอ๊าดอยู่ตลอดเวลา จนกลัวว่ามันจะหัก ยิ่งทำให้บรรยากาศน่าขนลุกกว่าเก่า

"ปล่อยกูได้แล้ว กอดอยู่ได้ ขยะแขยงฉิบหาย"

ฟีฟ่าถูกโยนลงกระแทกกับพื้น เจ็บจนก้นระบม แต่แทนที่อยู่บนเรือนแล้วจะอุ่นใจกลับขนลุกหนักกว่าเก่าเมื่อเห็นโต๊ะบูชาที่ตั้งอยู่ชานหน้าเรือน

ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้สักทองฟีฟ่ารีบคลานตามไปนั่งเกาะท่อนขาแกร่งไว้ อีกฝ่ายรำคาญจนต้องใช้เท้าอีกข้างเขี่ยออกและเอ่ยปากไล่ทันที

"ขี้กลัวแบบนี้ มึงอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก รีบกลับไปซะ"

"กูก็ไม่อยากอยู่นักหรอก ตะ..แต่ป๊ากับเฮีย..ฮึก ๆ ๆ"

"เฮ้ย! อย่าร้องนะมึง รีบฮึบไว้เลยนะ"

ฟีฟ่ารีบกลืนลูกสะอื้นลงคอเพราะกลัวจะโดนไล่ลงจากเรือน พลางช้อนตามองคนตัวสูงเพื่อขอความเห็นใจ

มะ..เมื่อคอฉิบหาย มึงจะสูงไปไหนวะ..

ชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจ ในเมื่อไล่แล้วไม่ยอมไปจึงบอกให้ฟีฟ่าเล่าเรื่องที่ต้องมาอยู่ที่นี่ให้ฟังทั้งหมด พอฟังจบแทนที่จะช่วยเหลือกลับยังไล่เขาให้รีบไปอีก

"ไอ้คนเลว ไอ้คนไม่มีน้ำใจ ยังไงกูก็ไม่ไปเด็ดขาด!"

"ทำไมมึงถึงดื้อด้านแบบนี้นะ!"

ฟีฟ่าโดนลากตัวมาที่บันได จากมุมมองของเขาถ้าตกลงไปเขาคงได้ไปนอนอยู่ในหลุมหลังบ้านรวมกับศพอื่น ๆ แน่ แต่ไม่ว่าจะด่าจะขอร้องยังไงไอ้คนใจดำมันก็ไม่ใจอ่อนยอมให้เขาอยู่ด้วยสักที

"กูจะฟ้องหลวงปู่ว่ามึงไม่ให้กูอยู่ด้วย"

"หลวงปู่เหรอ?"

เอาหลวงปู่มาอ้างเหมือนจะได้ผล เมื่อมือหนาไม่จับเขาโยนลงไปเหมือนที่ตั้งใจตอนแรกแล้ว

"ก็ใช่นะสิ! หลวงปู่บอกว่าคนอยู่ที่นี่จะทำพิธีสะเดาะเคราะห์ให้กู"

ฟีฟ่ารีบพาตัวเองห่างจากบันได กลัวไอ้หมอนี่เปลี่ยนใจโยนเขาลงไปอีก

ชายหนุ่มถึงกับกุมขมับ ทำพิธีบ้าบออะไรกันตัวเขาเองก็ดวงตกถึงต้องมาอยู่ที่นี่เหมือนกัน ที่สำคัญเขาก็ไม่ได้มีวิชาอาคมสักนิด