14.สั่นไหว

โอฟีเลียไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรดี เธอกำลังนั่งอยู่ในบ้านไม้เก่าๆ หลังหนึ่ง เมื่อถึงเวลาจะมีโจรคนหนึ่งยกอาหารมาให้เรา หลังจากนั้นเขาก็จะเดินออกไป ราวกับว่าเธอและคาเซลกำลังถูกขังอยู่ในบ้านไม้หลังนี้อย่างไม่มีทางออก

สภาพของเขาดูน่าสงสารมากทีเดียว ใบหน้ามีรอยเขียวช้ำแถมร่างกายของเขายังมีอุณหภูมิที่สูงมากยิ่งขึ้นราวกับว่าเขากำลังจะเป็นไข้

หากให้เดาที่โจรพวกนั้นยังไม่สังหารเราทั้งสองคนน่าจะมาจากพวกเขามีความหวังว่าจะได้เงินจากเพนนีที่หลบหนีออกไปในคราแรก เพราะแบบนั้นพวกเขาถึงได้ไว้ชีวิตเราสองคนเอาไว้เพื่อรอคอยค่าไถ่ที่จะได้รับมา

เพนนีได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ อีกทั้งในตำแหน่งที่เราถูกลอบทำร้ายยังห่างไกลจากบ้านคนมากทีเดียว นั่นทำให้ความหวังในการรอคอยเพนนีนั้นริบหรี่มากเหลือเกิน เธอรอคอยอยู่ที่นี่เฉยๆ ไม่ได้เพราะอย่างนั้นเธอจะต้องพาคาเซลหลบหนีออกไปจากบ้านหลังนี้

โอฟีเลียใช้หลังฝ่ามือแตะลงไปเบาๆ ที่หน้าผากของเขา คาเซลปรือตาขึ้นมามองหน้าเธอด้วยท่าทีเจ็บปวด

“คุณหนูครับ ข้ามองเห็น..ในห้องน้ำ มีช่องเล็กๆ ที่เป็นช่องของไม้ที่ผุพัง คุณหนูหลบหนีออกไปทางนั้นเถอะครับ..”

โอฟีเลียตกใจกับคำกล่าวของคาเซลไม่น้อย

“ข้าจะหนีไปคนเดียวโดยทิ้งเจ้าเอาไว้ที่นี่ได้ยังไงกัน? เลิกคิดเรื่องนั้นไปได้เลย หากจะหนีต้องจะต้องหนีออกไปพร้อมกัน”

คาลอสยกมือขึ้นมาแล้วสัมผัสลงไปบนใบหน้าของโอฟีเลีย เขายกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะพยุงตัวเองขึ้นมาเพื่อนั่งคุยกับคุณหนูของเขาได้อย่างสะดวก

“ข้าได้รับปากท่านดัชเชสเอาไว้แล้วว่าข้าจะดูแลคุณหนูให้เป็นอย่างดี แต่ดูสภาพของคุณหนูในตอนนี้สิครับ..เพราะความไม่เอาไหนของข้าทำให้ข้าไม่สามารถปกป้องคุณหนูได้ อย่าให้ข้าต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลย คุณหนูรีบหนีไปเถอะครับ ข้าจะถ่วงเวลาให้เอง”

ใบหน้างดงามบ่งบอกได้ถึงความซับซ้อนที่ยากจะอธิบาย จริงอยู่ที่เธอสามารถทอดทิ้งคาลอสตัวร้ายของเรื่องนี้เอาไว้ที่นี่ได้ แต่ที่เขาเป็นเช่นนี้ก็เพราะท่านแม่พาเขามาให้เธอ

ที่เขาต่อสู้ไม่เก่งเหมือนกับคาลอสที่กล่าวเอาไว้ในนิยาย บางทีเรื่องนี้อาจจะมีผลมาจากการล้างสมองก็ได้

“ข้าไม่ยอมทิ้งเจ้าเอาไว้คนเดียวหรอก รีบหาย..หลังจากนั้นเราจะได้ออกไปจากที่นี่ด้วยกัน”

เธอกล่าวพร้อมกับประคองให้คาลอส นอนลงไปบนฟูกเก่าๆ ในบ้านหลังนี้ โอฟีเลียมองเขาอยู่พักหนึ่งก่อนที่เธอจะพ่นลมหายใจออกมายาวเหยียด

เธอไม่รู้ว่าจะพูดว่าอย่างไรดีเหมือนกัน แต่พอได้เห็นเขาที่พยายามปกป้องเธอ ทั้งๆ ที่เขาสู้โจรพวกนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ มันทำให้ในใจของโอฟีเลียรู้สึกแปลกๆ

เธอเติบโตขึ้นมาในรั้วที่สูงชันของแอเรียนา เมื่อได้ลองมองทอดสายตาไปรอบๆ คฤหาสน์ สิ่งที่เธอมองเห็นได้อย่างชัดเจนคือสายตาที่กำลังรอคอยความช่วยเหลือจากข้ารับใช้ และสายตาสิ้นหวังของท่านแม่

นั่นทำให้ฉันตระหนักได้ในทันทีว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่สามารถอ่อนแอได้เลย ไม่สามารถล้มเหลวได้ไม่ว่าจะทำอะไร ต้องสำเร็จเท่านั้น เพราะมันผิดพลาดไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

ฉันเติบโตมาด้วยการแบกความหวังของคนอื่นและคอยปกป้องข้ารับใช้ทุกคนของแอเรียนามาโดยตลอด ทว่าพอมีมือของคาลอสดึงรั้งร่างกายของฉันไปโอบกอดเอาไว้ในช่วงเวลาที่รถม้าพลิกคว่ำ มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าโลกกำลังหยุดหมุน

ยิ่งเขากางแขนออกเพื่อปกป้องฉันจากโจรทั้ง4คน เขาต่อสู้โดยที่รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองสู้ไม่ได้..เพื่อปกป้องฉัน

ถึงแม้ว่าจะพยายามหักห้ามใจ แต่ในความรู้สึกมันเกิดการสั่นไหวแบบแปลกๆ ขึ้นมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

โอฟีเลียซบใบหน้าลงที่ขาของตัวเอง เธอกำลังนั่งกอดเข่าข้างๆ คาเซลที่กำลังหลับอยู่

แมลงในป่าส่งเสียงร้องออกมาในยามกลางคืนดังระงมจนฉันข่มตานอนไม่ลง โอฟีเลียได้แต่หวังในใจว่าพรุ่งนี้คาเซลจะหาย และเราสองคนจะหลบหนีออกไปจากที่นี่ด้วยกัน

.................

“ข้าบอกกับท่านหลายรอบแล้วนะคะ ว่าข้าต้องการให้ท่านส่งตัวของข้ากลับไปที่แอเรียนา ข้าจะต้องไปแจ้งทางการเรื่องที่คุณหนูของข้าถูกจับตัวไป..”

เพนนียืนขึ้น เธอไม่อยากจะเสียงดังเลย แต่ชายเบื้องหน้าเหมือนกำลังกวนโมโหของเธออยู่ ในระหว่างที่เธอวิ่งออกมาจากจุดที่รถม้าพลิกคว่ำ เธอก็พบเจอกับเบนจามินตัวแทนกลุ่มการค้าเทอรัน ในตอนนั้นเพนนีรู้สึกดีใจมากทีเดียว เธอตรงเข้าไปหาเขาพร้อมกับร้องขอความช่วยเหลือ แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเธอถึงได้รู้สึกง่วงนอนจนหลับไป

พอเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองอยู่ที่บ้านของเบนจามิน เพนนีพยายามบอกให้เขาพาเธอไปแจ้งทางการเรื่องนี้แต่เขากลับนิ่งเฉย

“ข้าบอกเจ้าไปหลายรอบแล้วเหมือนกัน ว่าคนของเทอรันจะทำหน้าที่ตามหาเลดี้แอเรียนาเอง การที่เจ้าบุ่มบ่ามจะไปแจ้งทางการมันจะทำให้เจ้านายของเจ้าตกอยู่ในอันตราย พวกโจรมีตัวประกันจะทำอะไรก็คิดให้มากหน่อย เจ้าโง่งมเช่นนี้มาเป็นผู้ช่วยของเลดี้แอเรียนาได้อย่างไรกัน?”

เพนนีทรุดตัวนั่งลงบนเตียงด้วยอาการเหนื่อยล้า เธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังหมดแรงจริงๆ

“ให้ข้า..กลับไปที่แอเรียนานะคะ ท่านไม่ต้องไปส่งก็ได้ข้าจะเดินไปเอง เพราะอย่างนั้นเปิดประตูนี้ออกแล้วให้ข้าออกไป”

เพนนีกล่าวออกมาด้วยดวงตาแดงระเรื่อคล้ายว่าเธอกำลังจะร้องไห้ออกมา เธอเป็นห่วงคุณหนูอย่างสุดหัวใจ ถึงแม้ว่าจะมีคาเซลไปด้วยแต่โจรพวกนั้นมีกันตั้งหลายคน มันไม่มีอะไรแน่นอนว่าคาเซลจะสู้ชนะโจรพวกนั้น..

เบนจามินจับไหล่ของเพนนีอีกครั้งหนึ่งเพื่อให้เธอนอนลงบนเตียง

“เจ้ายังไม่หายดีเลย หมอบอกให้เจ้านอนพักผ่อนเยอะๆ ข้าจะปล่อยสตรีที่วิ่งเข้ามาหาข้าเพื่อร้องขอความช่วยเหลือกลับไปเฉยๆ ได้อย่างไรกัน..ข้าจะต้องดูแลให้เจ้าหายดีถึงจะสามารถส่งเจ้ากลับไปที่แอเรียนาได้”

ใครขอให้เขาทำแบบนั้นกัน! หมอนี่ร้ายกาจในแบบที่เธอไม่ชอบขี้หน้าของเขาเอาซะเลย

“นอนเถอะ..เชื่อเถอะว่าการที่เจ้านอนพักผ่อนมันจะทำให้เจ้าปลอดภัย”

เพนนีกำมือแน่น ในขณะที่เธอกำลังจะยกมือขึ้นมาเพื่อตีเขา อยู่ๆ ความง่วงก็โจมตีเธออีกครั้งหนึ่ง เท่าที่สังเกตดูช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่นอกจากนอนแล้วเธอก็ไม่ได้ทำอะไรอีกเลย

ในยาที่เขาให้เธอทานมันจะต้องมีส่วนผสมของยานอนหลับอย่างแน่นอน คอยดูเถอะครั้งหน้าเธอจะไม่กินยาพวกนั้นอีกแล้ว

เมื่อเพนนีหลับไป เบนจามินก็ยกมือขึ้นมาเช็ดเหงื่อของตัวเอง เขานั่งลงข้างๆ เตียงของเธอก่อนจะเช็ดน้ำตาที่รินไหลออกมาจากดวงตาทั้งคู่ของนาง

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ยังไงคุณหนูของเจ้าก็ปลอดภัยไร้รอยขีดข่วนอย่างแน่นอน”