16.ทางเลือก

โอฟีเลียนั่งอยู่บนเตียงนอน เตาผิงถูกจุดขึ้นมาอย่างคล่องแคล่วด้วยฝีมือของคาเซล เขาเดินไปมาในบ้านแคบๆ หลังนี้ราวกับว่าตัวเขากำลังวุ่นไปหมด ในขณะที่เธอกำลังนั่งอยู่เฉยๆ เพื่อมองดูคาเซลกำลังทำอาหารง่ายๆ เท่าที่วัตถุดิบจะมี

ซุปมันฝรั่งและเนื้อตากแห้ง อาหารสุดแสนจะธรรมดาที่ทำให้โอฟีเลียแทบจะหลั่งน้ำตาออกมาเมื่อเธอได้กินมันเข้าไป อาหารมื้อแรกของวัน และเป็นอาหารที่อร่อยมากที่สุดเท่าที่เธอเคยกินมา

“เจ้าดู..คล่องแคล่วกับการทำอาหารมากเลยนะ”

คาเซลยกยิ้มขึ้นมาจางๆ ที่มุมปาก เขาวางน้ำดื่มให้เธอก่อนจะนั่งลงข้างๆ แล้วใช้นิ้วหัวแม่มือเพื่อเช็ดคราบซุปที่ติดอยู่บนริมฝีปากคู่งามนั้นเบาๆ

“ข้าจำได้ไม่ชัดเจนเท่าไหร่ แต่มันมีความทรงจำที่ผุดขึ้นมาราวกับเรื่องเล่า เหมือนกับว่าครั้งหนึ่งข้าเคยอยู่ผู้เดียวในสถานที่เช่นนี้ เคยใช้ชีวิตด้วยความหวาดกลัวเพื่อหลบหนีจากผู้คน..”

คำตอบของเขาทำเอาเธอรู้สึกจุกตื้อในอก ในวัยเด็กของคาลอสมันไม่ได้สวยงามเท่าไหร่นัก เขาต้องหลบหนีนักฆ่าที่เคาน์เตสอัคราฟส่งมาเพื่อจัดการเขา..

เด็กชายตัวน้อย ใช้สองเท้าของเขาวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เพื่อหลีกหนีคมดาบของนักฆ่ามากมายที่เดินเข้ามาหาเขาอย่างไม่รู้จักหยุดหย่อน ตามนิยายนี่คือสาเหตุว่าทำไมคาลอสถึงได้เก่งกาจเรื่องการต่อสู้เพราะว่าในทุกวันของเขาจะมีนักฆ่า เดินทางเข้ามาจัดการเขาราวกับฝูงแมลงเม่า ที่บินเข้าหากองไฟ..

เขาต้องใช้ชีวิตด้วยความสิ้นหวังแค่ไหนกันนะ

คาลอสมองเห็นแววตาที่วูบไหวของโอฟีเลียเมื่อเขากล่าวถึงเรื่องของตัวเอง สาบานได้เลยว่าในยามนี้เขาอยากจะใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตัวเองมีเพื่อเค้นถามสตรีผู้นี้ว่าเธอรู้เรื่องราวของเขามากมายขนาดนั้นได้อย่างไรกัน ท่าทีสงสารและเห็นใจของเธอมันคือท่าทีที่เขาไม่ชอบใจเอาซะเลย เขาไม่ได้ต้องการให้ผู้อื่นมาสงสารโชคชะตาที่เลวร้ายของตัวเอง เพราะแบบนั้นเลิกทำหน้าเห็นอกเห็นใจเขาสักที..

“ข้า..อยากจะปกป้องท่านไปตลอดนะครับ แต่ในหัวของข้ากลับมีเรื่องของตัวเองปรากฏขึ้นมาแบบเลือนลางมากเหลือเกิน ข้าอยากจะขออนุญาตท่าน หากว่าเราเดินทางออกไปจากที่นี่ได้แล้ว ช่วยเมตตาอนุญาตให้ข้าไปตามหาเรื่องราวของตัวเองได้ไหมครับ ข้าจำไม่ได้เลยว่าตัวเองมาอยู่ที่แอเรียนาได้อย่างไร”

อะไรนะ? ที่เขากล่าวออกมานั้นหมายความว่าเวทมนตร์ดำล้างสมองของท่านแม่เริ่มจะเสื่อมถอยแล้วอย่างนั้นหรือ?

โอฟีเลียพยักหน้า

“เจ้าออกไปตามหาร่องรอยของเจ้าได้เลยคาเซล ในบางทีเจ้าอาจจะเป็นชนชั้นสูงก็ได้นะ..”

เขาหัวเราะออกมาเบาๆ

“อะไรทำให้คุณหนูคิดว่าคนอย่างข้าจะเป็นชนชั้นสูงได้ล่ะครับ”

“....”

เธอจ้องมองใบหน้าของเขาที่มีแสงไฟจากเตาผิงตกกระทบกับผิวหน้าของคาเซล ปลายนิ้วของโอฟีเลียถูกยกขึ้นมาแล้วสัมผัสลงไปบนนั้นเบาๆ เธอใช้นิ้วมือลูบไล้กรอบหน้าที่ดูสมบูรณ์แบบของเขาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน

“สามัญชนที่ไหนจะมีใบหน้าที่ชวนมองเช่นนี้กัน เจ้าหล่อเหลามากทีเดียวคาเซล”

เมื่อกล่าวจบโอฟีเลียก็ดึงมือของตัวเองกลับมาในทันที เธอรู้ตัวว่าเธอกำลังทำเรื่องที่ไม่สมควรทำอยู่

และในวินาทีที่ฝ่ามือของเธอกำลังจะดึงกลับเขาก็ยื่นมือมาจับมือของเธอเอาไว้ แล้วแนบใบหน้าลงบนฝ่ามือของโอฟีเลียราวกับว่าเขากำลังออดอ้อนเธออยู่

“แล้ว..ความหล่อเหลาของข้าถูกใจท่านรึเปล่าล่ะครับ”

สิ้นคำถามของเขาที่ด้านนอกบ้านหลังนี้ก็มีเม็ดฝนตกโปรยปรายลงมากระทบหลังคาเสียงดังสนั่น

ในใจของโอฟีเลียนึกขอบคุณที่ฝนกำลังตกกลงมาเพราะอย่างน้อยเสียงฝนที่กำลังตกลงมาก็กลบทับเสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรงของเธอ..

“นะ..แน่นอน ใบหน้าเช่นนี้ไม่ว่าใครก็ต้องชอบทั้งนั้น..”

เมื่อกล่าวจบโอฟีเลียก็รีบใช้มืออีกข้างเพื่อปิดปากตัวเองในทันที เพราะเธอเผลอพูดอะไรที่มันไม่เข้าท่าออกไปซะอย่างนั้น

เสียงหัวเราะชอบใจดังขึ้นมาจากคาลอส เขาออกแรงเพื่อดึงให้โอฟีเลียเข้าไปใกล้เขามากอีกหน่อย

“ในเมื่อท่านก็ชอบข้าแล้วทำไมถึงขยันปฏิเสธข้านักล่ะครับ เพราะว่าข้าเป็นแค่ทาสอย่างนั้นหรือ..แต่ทาสที่ทำหน้าที่นายบำเรอก็มีเยอะแยะไป..”

โอฟีเลียใช้มือที่เขากำลังจับอยู่ปิดปากเขาเพื่อไม่ให้คาเซลพูดต่อ

“เพราะว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้าแสดงออกมามันไม่ใช่ของจริงนะสิ วันหนึ่งเมื่อเวลาผ่านไปแล้วเจ้าจะเข้าใจข้าเองนะคาเซล..”

ให้ตายสิ นี่เธอคิดว่าการกระทำทั้งหมดที่เขาทำ มันเป็นเพราะว่าเขาถูกล้างสมองจากแม่ของเธออย่างนั้นหรือ?

“หมายความว่าในยามนี้คุณหนูกำลังห้ามใจอยู่ใช่ไหมครับ”

โอฟีเลียขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ห้ามใจอะไรกัน ข้ากำลังพยายามทำให้ทั้งเจ้าและข้าจะไม่เสียใจภายหลังต่างหาก..”

“แล้วถ้าข้าบอกกับท่านว่าข้าจะไม่มีวันเสียใจกับเรื่องที่ข้าจะทำลงไปในวันนี้ ท่านจะว่าอย่างไรกันครับ?”

แววตาสีโลหิตเข้มข้นของเขาบ่งบอกกับเธอได้เป็นอย่างดีว่าในยามนี้คาเซลกำลังต้องการอะไร

เขาต้องการเธอ..

ส่วนเธอล่ะ แล้วเธอกำลังต้องการเขาอยู่รึเปล่า?

คำถามนั้นโอฟีเลียกำลังถามตัวเองอยู่ในใจ แน่นอนว่าเธอกำลังสั่นไหวในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ช่วงเวลาที่ผ่านมาเราใกล้ชิดกันมากชนิดที่ว่าที่พึ่งพิงของเธอคือคาเซลผู้เดียวเท่านั้น

แต่ว่านี่คือตัวร้ายที่พร้อมจะทำลายเธอและท่านแม่ได้ตลอดเวลา ในช่วงเวลาที่เขารู้ความจริงไม่แน่ว่าทั้งเธอและท่านแม่อาจจะขิตเพราะอารมณ์โกรธของเขาก็ได้

“เจ้าจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน เอาไว้วันที่เจ้าจดจำเรื่องราวของตัวเองได้เมื่อไหร่ เราค่อยมาพูดคุยเรื่องนี้กันอีกครั้ง..”

คาลอสไม่คิดรั้งรอให้โอฟีเลียได้กล่าวจบ วันนี้ต่อให้ฟ้าถล่มลงมาหรือแผ่นดินสะเทือนมากแค่ไหน โอกาสที่สร้างมาด้วยความยากลำบากเช่นนี้เขาไม่คิดปล่อยมืออย่างแน่นอน

เธอต้องเป็นของเขา อย่างน้อยให้ร่างกายของเธอเป็นของเขาไปก่อน ส่วนเรื่องของหัวใจ..เขาคงไม่ต้องการ

ทุกอย่างจะง่ายขึ้นหากเราพูดคุยกับผ่านทางร่างกาย โอฟีเลียจะต้องมาเป็นเครื่องมือของเขา..เป็นดอกไม้แสนสวยในแจกันที่เอาไว้ประดับห้องทำงานและห้องนอน หน้าที่ของเธอคือการเบ่งบานอย่างงดงามเพื่อให้เขาชมเชยเธอเพียงผู้เดียวเท่านั้น

เขากดเธอลงบนเตียงราวกับจะฝังร่างของเธอลงไปบนนั้น คาลอสยกมีดสั้นที่เขาแย่งชิงจากโจรขึ้นมา เขายัดด้ามมีดใส่ในมือของโอฟีเลียในทันที

“หากว่าท่านรังเกียจหรือว่าไม่ต้องการ ก็แทงมีดเล่มนั้นลงมาที่ข้าได้เลยครับ..แต่หากว่าท่านเองก็รู้สึกเช่นเดียวกันได้โปรดปามีดเล่มนั้นของท่านทิ้งไป แล้วใช้มือคู่นั้นโอบกอดข้าเอาไว้”