15.จงใจ

รุ่งเช้าเดินทางมาถึงอย่างรวดเร็ว โอฟีเลียใช้ผ้าชุบน้ำเพื่อเช็ดหน้าของคาเซล ไข้ของเขาลดลงจากเมื่อคืนนี้เยอะมากทีเดียว จนดูเหมือนกับว่าเขาหายดีแล้ว

“อ่า..เช้าแล้วอย่างนั้นหรือครับ?”

เขาเอ่ยถามออกมาก่อนที่จะค่อยๆ ปรือตาขึ้นเพื่อที่จะได้มองหน้าของโอฟีเลียได้อย่างถนัด

“เจ้ารู้สึกดีขึ้นบ้างรึยัง?”

คำถามของโอฟีเลียนั้นแฝงไปด้วยความเป็นห่วง เธอใช้หลังมือแตะลงที่หน้าผากของเขาซ้ำๆ เพื่อเป็นการวัดไข้

“ครับ ดูเหมือนว่าข้าจะรู้สึกดีมากกว่าเมื่อวานนี้เยอะเลย”

เขาลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะยกมือขึ้นมาแล้วสวมกอดเธอเอาไว้แน่น

ฉันไม่แน่ใจว่าอ้อมกอดนี้ของคาเซลมันมีความหมายแบบไหน แต่ฉันไม่ได้ผลักไสเขาออกไปเลย ฉันหลับตาลงช้าๆ เพื่อซึมซับไออุ่นจากอ้อมแขนของเขา ใบหน้างามซบลงบนไหล่ของคาเซลเบาๆ

เมื่อเห็นท่าทีที่อ่อนลงของโอฟีเลีย มุมปากของคาลอสก็ผุดยิ้มเจ้าเล่ห์ เพราะว่าเธอฉลาด ในทุกการแสดงมันถึงจะต้องแนบเนียนและสมจริง เขาลงทุนถึงขนาดยอมโดนลูกน้องตัวเองกระทืบเพื่อให้ตัวเองมีสภาพปางตายเช่นนี้

จะเรียกว่านี่คือโชคดีของเขาได้ไหมนะ เพราะว่าข้างกายของโอฟีเลียไม่เคยมีบุรุษหน้าไหนมายุ่งเกี่ยวกับเธอมาก่อน และเพราะว่าไม่คุ้นเคยกับความรักและสัมผัสของบุรุษ นั่นทำให้คาลอสคิดว่าที่เขาเข้าหาเธอด้วยความต้องการอันแรงกล้านั้นมันผิดไปหน่อย

โอฟีเลียตั้งกำแพงใส่เขาไม่หยุดหย่อน เธอปฏิเสธเขาตลอดเวลาราวกับไม่ต้องการให้เขายืนอยู่เคียงข้างเธอ และเพราะแบบนั้นมันจำเป็นที่จะต้องสร้างสถานการณ์ที่ทำให้เราทั้งคู่ได้อยู่ตามลำพังด้วยกัน

และเขาก็เล่นใหญ่ถึงขนาดวางระเบิดเอาไว้บนถนน และยินยอมเจ็บตัวปางตาย หากไม่ทำถึงขั้นนี้โอฟีเลียจะต้องไม่ยอมเชื่อเขาอย่างแน่นอน

“เราต้องหนีแล้วครับ..”

โอฟีเลียหยักยิ้มขึ้นมาด้วยความโล่งใจ

“อันที่จริงโจรพวกนั้นดูเหมือนว่าจะยังมีความเมตตามากพอสมควร หลังจากที่พวกเขาทำร้ายเจ้าแล้ว ยังโชคดีที่พวกเขาให้เวลาส่วนตัวกับเรา..”

คาลอสเหยียดยิ้มกว้าง

“เพราะพวกเขาคิดว่าลำพังแค่คุณหนูคนเดียวไม่สามารถหลบหนีออกไปจากที่นี่ได้หรอกครับ เขาดูถูกเราเกินไปต่างหาก”

เขาลุกขึ้นยืนพร้อมกับจับมือของเธอเอาไว้

“รอเวลาที่โจรพวกนั้นเอาอาหารมาให้เรา ข้าจะดักอยู่ที่ด้านหลังประตู ส่วนท่านหลบอยู่ในห้องน้ำนะครับ เท่าที่ข้าสอดส่องดู เหมือนว่าจะมีโจรที่เดินผ่านไปมาแค่คนเดียวเท่านั้น..หากแค่คนเดียวข้าน่าจะสู้ได้อย่างสบายๆ”

โอฟีเลียมองหน้าเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“ทำไมเราไม่หลบหนีออกไปที่รูไม้ในห้องน้ำ..”

“คุณหนูครับ การหนีออกไปจากบ้านหลังนี้ไม่ยาก แต่จะหลบหนีออกไปจากที่นี่ไม่ง่าย ข้าไม่รู้จักป่าแห่งนี้เลยเพราะอย่างนั้นทางหนีทางเดียวของเราคือเราจะต้องเดินไปตามถนน ซึ่งอยู่ด้านหน้าบ้านหลังนี้ วางใจเถอะครับ แค่โจรคนเดียวข้าเอาชนะได้อยู่แล้ว ท่านรีบไปซ่อนตัวในห้องน้ำเถอะครับ”

ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยความสับสนมากมาย มันทั้งเป็นห่วงและหวาดหวั่นใจไปพร้อมๆ กัน ฉันไม่ได้อยากจะให้คาเซลเจ็บตัว..แต่ก็ปฏิเสธเรื่องแผนการนี้ของเขาไม่ได้เลย

เมื่อโอฟีเลียเข้ามาในห้องน้ำ เธอก็ได้ยินเสียงประตูด้านนอกเปิดเข้ามา

“อาหารมาส่งแล้วออกมารับ..อั่ก!!”

หลังจากนั้นก็มีเสียงตุบ ตับ ดังขึ้นมาราวกับว่าคนกำลังต่อสู้กัน สาบานได้เลยว่าเธอภาวนาในใจอย่างแรงกล้าว่าให้เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของคาเซลที่กำลังถูกทำร้าย

มือของโอฟีเลียที่กำลังกุมมือกันนั้นสั่นไหว ยังไม่ทันที่เธอจะได้ทำอะไรประตูของห้องน้ำก็เปิดออกพร้อมกับคาเซลในสภาพที่มุมปากของเขาแตกเล็กน้อย

“ไปกันเถอะครับ กลับบ้านกัน”

ในตอนนั้นมันเหมือนกับว่าความหวาดกลัวในใจจางหายไปหมด เมื่อได้ยินเขาชักชวนให้กลับบ้านพร้อมกับยื่นมือมาให้เธอ

โอฟีเลียจับมือของคาเซลเอาไว้แน่น เธอส่งยิ้มที่ผลิบานราวกับกลีบดอกไม้ให้เขา

“อื้อ กลับบ้านกันนะ”

เขาพาเธอวิ่งออกมาจากบ้านหลังนั้นพร้อมกับวิ่งออกไปยังถนน โอฟีเลียจำไม่ได้แล้วว่าเธอวิ่งมานานแค่ไหนแต่ในยามนี้เบื้องหน้าของเรากลับกลายเป็นหน้าผาที่สูงชันแทนที่จะเป็นบ้านคน

เธอทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรงเมื่อความจริงตีแสกหน้าว่านี่ไม่ใช่หนทางที่จะกลับบ้าน

“ข้ามันไม่ได้เรื่องเองครับ ข้าแค่ถูกสอนในยามเป็นเด็กว่าทางกลับบ้านจะต้องเดินไปตามถนนของรถม้า..”

สถานการณ์ในยามนี้มันก็แย่มากพอแล้ว โอฟีเลียไม่คิดจะโทษคาเซลหรอกนะ

“ไม่เป็นไร ข้าเก่งกาจเรื่องการดูทิศทางนะคาเซล ตามข้ามาเถอะ เราเดินมุ่งหน้าสู่ทิศเหนือไปเรื่อยๆ น่าจะมีบ้านคนบ้าง”

เขายกมือขึ้นมาเช็ดเลือดที่กำลังเปื้อนอยู่ตรงมุมปาก ก่อนจะเหลือบมองรองเท้าส้นสูงที่โอฟีเลียกำลังสวมใส่อยู่

การปล่อยให้เราทั้งคู่ออกไปจากสถานที่ที่น่าสนุกเช่นนี้มันเป็นเรื่องที่น่าเสียดายนี่ เขาอยากจะอยู่กับโอฟีเลียผู้แสดงความมั่นใจออกมาได้ทุกสถานการณ์

แน่นอนว่าชุดเดรสและรองเท้าที่เธอสวมมันไม่สะดวกในการเดินป่าเท่าไหร่นัก นั่นจึงเป็นสาเหตุทำให้เราเดินทางออกจากป่าแห่งนี้ไม่ทันก่อนที่ฟ้าจะมืด

“ข้าคิดว่าเราควรจะหาที่พัก ฟ้ากำลังจะมืดแล้วนะครับ”

โอฟีเลียพยักหน้า เธอเห็นด้วยกับคำกล่าวของคาเซลนะ เราทั้งคู่ยังไม่มีใครทานน้ำหรือว่าอาหารแม้แต่นิดเดียว เขาเดินนำหน้าเธอก่อนจะหยุดเดินแล้วย่อตัวลง

“ขี่หลังข้าสิครับ..”

เธอตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของเขา

“มะ..ไม่เป็นไร ข้าเดินเองได้”

“แต่เท้าของท่านกำลังเจ็บ หากรอให้ท่านเดินเอง เราน่าจะไม่สามารถหาที่พักได้ทันก่อนที่ดวงตะวันจะตกดิน”

โอฟีเลียก้มมองรองเท้าของตัวเอง ที่เท้าของเธอเต็มไปด้วยแผลมากมายจากการถูกรองเท้ากัด เธอขบเม้มริมฝีปากอย่างชั่งใจ แต่ในที่สุดโอฟีเลียก็ยินยอมขี่หลังของคาเซล

เขาพาเธอเดินเข้าไปในป่าที่มองแทบไม่เห็นทางด้านหน้าแล้วเพราะดวงตะวันกำลังจะลาลับขอบฟ้า เราเดินมาได้สักพักก็พบเจอกระท่อมล่าสัตว์ของนายพราน

เขาวางเธอลงแล้วเดินเข้าไปด้านในเพื่อสำรวจ

“เข้ามาได้เลยครับคุณหนู ที่นี่มีเสื้อผ้า รองเท้าและเนื้อตากแห้งด้วย..”

โอฟีเลียแทบจะทรงตัวเอาไว้ไม่อยู่เมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอดีใจมากทีเดียวที่เราก้าวข้ามผ่านความเลวร้ายนั้นมาได้

คาเซลจับมือของเธอเอาไว้ เขาพาเธอเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้นก่อนจะปิดประตูลงพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจ