19.ครอบครอง

ฝนตกลงมาไม่หยุดเลยตั้งแต่เมื่อคืน น้ำฝนเทจากชายคาเสียงดังลั่นจนหูอื้อ แต่สำหรับคาลอสแล้ว เม็ดฝนเหล่านั้นมันเหมือนกับเสียงโห่ร้องที่สรรเสริญถึงความสำเร็จของเขา โอฟีเลียกำลังหลับในอ้อมแขนของเขา เธอซบใบหน้าลงมาที่อกแกร่งราวกับว่านี่คือที่พึ่งพิงสุดท้ายของเธอ

เขาจุมพิตลงไปบนเรือนผมสีสวย ก่อนจะไล่พรมจูบลงไปบนใบหน้างาม เมื่อคืนไม่มีส่วนไหนบนร่างกายของเธอเลยที่เขาไม่ได้ใช้ริมฝีปากของเขาสัมผัส โอฟีเลียงดงามและหวานฉ่ำไปเสียทุกส่วน ใบหน้าว่างามล้ำแล้วแต่ร่างกายของเธอกับงดงามมากยิ่งกว่า ไม่บ่อยนักที่เขาจะเป็นเช่นนี้..

ช่วงเวลาที่เขาเติบโตที่อัคราฟ มันคือช่วงเวลาทองของเด็กหนุ่มที่มีความทะเยอทะยานไร้ที่สิ้นสุด แน่นอนว่าเขาไม่ได้เปิดตัวในแวดวงสังคมชั้นสูงของเมืองหลวง เพราะไม่ต้องการที่ใช้ชีวิตยุ่งยาก เขาหลบซ่อนอยู่ในเงามืดจนชินเพราะแบบนั้นเขาจึงเดินบนถนนหนทางโดยใช้ชื่อของผู้แทนกลุ่มการค้าเทอรัน ที่เขาสร้างมากับมือ และเมื่อสตรีน้อยใหญ่ในเมื่อล่วงรู้ว่าเขาทำงานที่กลุ่มการค้าเทอรัน พวกนางก็เดินเข้ามาหาเขาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ในช่วงเวลาที่คาลอสพึ่งเข้าสังคมให้ เขาได้ใช้ช่วงเวลามากมายไปกับการเด็ดดอกไม้ดอกแล้วดอกเล่าแล้วโยนมันทิ้งลงข้างทางอย่างไม่คิดไยดี จนกิตติศัพท์ของเขาเลื่องลือไปไกลในทางที่ไม่ดีเท่าไหร่ พวกสตรีที่โหยหาการร่ำรวยทางลัดก็เริ่มหนีหายไปจากเขาเพราะว่าเขาไม่คิดจริงจังกับใคร

คาลอสมั่นใจในความตั้งใจของตัวเองมาโดยตลอด แต่โอฟีเลียทำให้เขาอยากจะลองแต่งงานดูสักครั้ง มันคงจะดีหากว่าเขามีภรรยาผู้งดงามที่คอยช่วยเหลือเรื่องกิจการและทำให้เขาคลายเหงาในช่วงเวลาที่เขาต้องการ

สตรีงดงามนั้นมีมากมาย แต่สตรีที่เขาอยากได้มีไม่มากเท่าไหร่นัก

และในยามนี้เขาครอบครองโอฟีเลียไปแล้ว ที่เหลือก็แค่ทำให้เธอรักเขามากกว่านี้อีกหน่อย หลังจากนั้นเขาจะออกอุบายว่าความทรงจำของเขากลับคืนมาแล้ว และเมื่อถึงช่วงเวลานั้นมันก็สายเกินกว่าจะแก้ไขอะไรได้แล้ว เพราะว่าทั้งร่างกายและหัวใจของเธอเป็นของเขา เพราะแบบนั้นโอฟีเลียจะถูกเขาล่ามโซ่ที่ทำจากความรักขึ้นมาไว้ที่ขาทั้งสองข้างของเธอ

จะหลบหนีก็ทำไม่ได้ จะทอดทิ้งเขาก็ไม่ทันแล้ว

หากจะโทษว่านี่ความผิดของใครสักคน เจ้าควรจะโทษว่านี่คือความผิดของแม่เจ้านะโอฟีเลีย ที่แม่ของเขาพาข้ามาขย้ำเจ้าถึงที่เช่นนี้

.....................

การนั่งเรือสำเภาหลายวันทำให้จิตใจที่ไม่มั่นคงของดัชเชสเอเวียนั้นดีขึ้นมากกว่าเดิม หญิงวัยกลางคนยกยิ้มขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

เมืองทางใต้มีอากาศที่แตกต่างจากเมืองหลวง ที่นี่จะร้อนมากกว่าเมืองหลวงนิดหน่อย อาจจะเพราะลมเย็นๆ จากทะเลที่ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นมากๆ

“มาถึงแล้วอย่างนั้นหรือคะท่านดัชเชส”

ผู้ที่มารับเธอคือจินนี่อดีตคนงานในคฤหาสน์แอเรียนา ก่อนเดินทางมาที่นี่เธอได้เขียนจดหมายมาบอกแก่จินนี่แล้ว

เอเวียต้องเดินทางมาที่แดนใต้อย่างน้อยปีละหนึ่งครั้ง โอฟีเลียคงเข้าใจว่ามารดาของนางเดินทางมาที่นี่เพื่อที่จะมาพักผ่อน แต่ความจริงแล้วเอเวียกำลังเผชิญปัญหาที่ใหญ่หลวงมาพอสมควร

เธอกำลังจะตาย นั่นคือความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ และเธอต้องเดินทางมาที่นี่เพื่อมาเข้ารับการรักษาและมาที่โบสถ์เล็กๆ ของนักเดินเรือเพื่อสวดภาวนาให้ลูกสาวของเธอมีแต่ความสุข

“ครั้งนี้อาการแย่ลงเยอะเลยนะครับท่านดัชเชส จากเดิมที่น่าจะอยู่ได้หนึ่งปี ในยามนี้หกเดือนยังยากเลย..ร่างกายของท่านไม่ตอบสนองการรักษา ไม่ว่าจะด้วยยาหรือว่าด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ก็ตาม”

บาทหลวงกล่าวออกมาด้วยใบหน้าเสียใจ เขารักษาท่านดัชเชสมานานหลายปีและอาการของสตรีผู้นี้แย่ลงในทุกครั้งที่เดินทางมาที่นี่

“ข้าทราบแล้วค่ะ ข้าอยากจะให้การรักษาในครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย หลังจากนี้ไปข้าคงจะไม่มารบกวนท่านบาทหลวงอีก”

บาทหลวงวัยชราหลุบตาลงเพื่อมองมือของตัวเอง เขารู้สึกเสียใจไม่น้อยเลยที่ไม่สามารถช่วยเหลือดัชเชสที่สิ้นหวังผู้นี้ได้

“ข้าหวังว่าท่านจะกลับเข้าสู่อ้อมกอดของพระเจ้า ด้วยความสงบและหมดห่วง”

สิ่งที่เอเวียทำคือการส่งยิ้มให้กับท่านบาทหลวง เธอไม่ได้กลับในทันทีที่รับรู้ข่าวว่าเวลาของตัวเองเหลือน้อยเต็มที สิ่งที่เอเวียทำคือการคุกเข่าลงที่ด้านหน้าห้องภาวนา เธอนั่งภาวนาอยู่เช่นนั้นหลายชั่วโมงก่อนที่จะเดินทางออกไปจากโบสถ์หลังนี้

นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอได้เดินทางมาที่นี่ ครั้งสุดท้ายแล้วสินะที่จะได้เห็นทะเลใกล้ๆ เช่นนี้

จินนี่เดินเข้ามาจับแขนของเอเวียเอาไว้เพื่อประคอง

“เรากลับกันเถอะค่ะท่านดัชเชส”

เอเวียยกยิ้มพร้อมกับพยักหน้า เธอเดินทางกลับไปยังที่พักของเธอ บ้านหลังน้อยที่ครั้งหนึ่งที่นี่เคยเป็นบ้านพักตากอากาศของแอเรียนา

ที่นี่คือบ้านที่มันเป็นเหมือนบ้านจริงๆ ของเธอ เพราะในยามที่เธอและเกรทอยู่ที่นี่ เราเหมือนกับสามีและภรรยาที่แท้จริงของกันและกัน เขายินยอมโอบกอดเธอเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีเมื่อเราเดินทางมาที่นี่

“ข้ารู้ว่าท่านไม่ได้รักข้า แต่ถึงอย่างนั้นก่อนที่เราจะได้หย่ากันช่วยทำให้ความต้องการของข้าสมหวังสักครั้งได้ไหมคะ”

เกรทไม่ได้กล่าวคำใดเมื่อเขาเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอนของเอเวีย

“ข้าคือดัชเชสที่มีแต่คนหัวเราะเยาะที่ข้าไม่สามารถมีบุตรให้ท่านได้ แต่หากพวกเขาล่วงรู้ว่าเราแต่งงานกันมาห้าปีแล้วแต่ท่านยังไม่เคยร่วมเตียงกับข้าเลย ชื่อเสียงของข้าคงจะป่นปี้มากกว่านี้ ได้โปรดเถอะเกรท..นี่คือครั้งแรกที่ข้าจะขอร้องท่าน ช่วยนอนกับข้าสักครั้ง ช่วยมอบเด็กที่เหมือนกับท่านทุกระเบียบนิ้วให้ข้าสักคนสิคะ..”

เธอรู้สึกว่านั่นคือการร้องขอที่น่าสมเพชมากทีเดียว เธอขอร้องให้สามีของตัวเองนอนกับเธอเพื่อที่เธอจะได้ตั้งครรภ์ลูกของเรา และเผื่อว่าเขาจะมีเมตตากับเธอมากกว่านี้ หากเธอมีลูกในบางทีเกรทอาจหันกลับมารักเธอ หรือต่อให้เขาไม่รักเธอแต่เธอก็ยังมีเป้าหมายในการใช้ชีวิตต่อไปเพราะว่าเธอมีลูก มีทายาทของแอเรียนา

เมื่อหวนคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ หยาดน้ำตาก็รินไหลลงมาอาบแก้ม เธอนอนร้องไห้โดยไร้เสียงสะอื้น เอเวียกำลังปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความเจ็บปวดแสนสาหัสพวกนี้เพียงลำพัง

ทุกอย่างมันคงจะดีกว่านี้หากว่าพี่สาวของเธอไม่แต่งงานไปก่อน เพราะท่านพี่เอสเทียจะได้แต่งงานกับเกรท คนทั้งสองคนจะได้รักกันในแบบที่ไม่มีเธอกีดขวาง

และมันคงจะดีมากกว่านี้หากว่าเธอรู้ว่าตัวเองเป็นเพียงแค่เครื่องมือที่ถูกใช้เพื่อการแก้แค้นของเกรท หากเธอรู้เร็วมากกว่านี้เธอจะได้ไม่ร้องขอให้เขาทำเรื่องที่เขาไม่อยากทำมากที่สุดอย่างเช่นการนอนกับเธอ