13.สิ้นหวังชะมัด

โอฟีเลียมองสัญญาการแต่งงานในมือ ในใบสัญญาระบุถึงข้อเรียกร้องที่เธอสามารถเขียนลงไปได้ถึงสามข้อเลยทีเดียว

“ทำไมคุณหนูถึงยังให้ความสนใจกับสัญญาการแต่งงานที่ไร้สาระนี่อีกล่ะคะ ทางเทอรันไม่ใช่ว่ากำลังดูถูกเราอย่างนั้นหรือ?”

เพนนีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก เรากำลังนั่งอยู่บนรถม้าเพื่อเดินทางกลับไปยังคฤหาสน์แอเรียนา

และคำถามนั้นมันทำให้คาลอสรู้สึกสนอกสนใจกับคำตอบของโอฟีเลียมากพอสมควร

“ทางนั้นไม่ได้ดูถูกเราเลยแม้แต่นิดเดียว ข้าไม่เห็นประโยชน์ที่ท่านเจ้าของกลุ่มการค้าเทอรันจะมาแต่งงานกับข้าเลย จริงอยู่ที่ข้าคือเลดี้แห่งตระกูลแอเรียนา แต่อำนาจของข้าและท่านแม่ในแวดวงของสังคมชนชั้นสูงนั้นแทบไม่มีเลย เรื่องฐานะ..เทอรันร่ำรวยกว่าข้ามากหลายเท่า เขาไม่รู้จักข้าเลยด้วยซ้ำแล้วทำไมถึงได้ยื่นหนังสือสัญญาการแต่งงานนี้มาให้ข้ากันนะ?”

คาลอสใช้แขนของเขาเท้าคางอยู่กับริมหน้าต่างของรถม้า เขาวางมือลงบนคางเพื่อให้ฝ่ามือของตัวเองปิดบังรอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ของเขาด้วย

“ข้าคิดว่าเจ้าของกลุ่มการค้าจะต้องเคยเห็นหน้าของคุณหนูอย่างแน่นอน เขาน่าจะเป็นพวกตาแก่พุงพลุ้ยที่ชอบเด็กสาวที่งดงาม ไม่อย่างนั้นเขาคงจะเปิดตัวไปนานแล้วว่าเจ้าของกลุ่มการค้าเทอรันตัวจริงเป็นใคร อย่าได้คิดว่าจะตอบตกลงนะคะคุณหนู!”

โอฟีเลียหัวเราะออกมาเบาๆ กับคำกล่าวของเพนนี

“เรายังไม่รู้แน่ชัดว่าจุดมุ่งหมายที่แท้จริงของกลุ่มการค้าเทอรันมันคืออะไรกันแน่ แต่ที่เขายินยอมถอยหนึ่งก้าวเพื่อให้เราสามารถจับมือกันได้อย่างสันติ ข้าชื่นชมในเรื่องนั้นนะ”

แสงของดวงตะวันในยามบ่ายสาดส่องมาที่ใบหน้าของโอฟีเลีย แสงแดดอุ่นๆ สะท้อนเข้ากับสีผมที่แสนโดดเด่นและใบหน้าที่งดงามราวกับว่าไม่มีอยู่จริงของเธอ ความงามนั้นทำให้ดวงตาของเขาพร่ามัวไปชั่วขณะ

“เช่นนั้นคุณหนูมีความคิดที่ว่าจะแต่งงานกับทางเจ้าของกลุ่มการค้าอย่างนั้นหรือครับ”

คาลอสเอ่ยถามออกมาด้วยแววตาเจ็บปวด และเมื่อโอฟีเลียเห็นแววตาของเขาเธอก็ยื่นมือไปจับมือเขาในทันที

“เรื่องนั้นข้าไม่แน่ใจเหมือนกัน ข้าแค่อยากจะพบเจอเขาก่อน เพื่อตอบแทนที่เขามีน้ำใจในการส่งใบสัญญาการแต่งงานนี้มาให้ข้า”

โอฟีเลียในสายตาของคาลอสเธอมีความคิดความอ่านที่ไม่เหมือนกับสตรีทั่วไปเท่าไหร่นัก และนั่นทำให้เขาคาดเดาความคิดของโอฟีเลียยากเย็นมากพอสมควร

เขาอยากจะทำความรู้จักเธอมากกว่านี้และอยากจะ..อยู่กับเธอให้นานมากเท่าที่จะนานได้

“ตู้ม!!”

เสียงระเบิดดังขึ้นมาพร้อมกับรถม้าที่พลิกตะแคงข้าง ไวกว่าอะไรทั้งนั้น ในขณะที่รถม้ากำลังพลิกคว่ำ คาลอสเอื้อมมือไปคว้าโอฟีเลียเข้ามาในอ้อมแขน เขาใช้ตัวเองเพื่อกำบังเธอจากการกระแทกทั้งหมดทั้งปวง

โอฟีเลียปลอดภัยในอ้อมแขนของคาลอส ส่วนเพนนีศีรษะของนางอาบชุ่มไปด้วยเลือด

“ส่งของมีค่าออกมาให้หมด!!”

บุรุษสี่คนตรงเข้ามายังประตูของรถม้า พวกเขาใช้ดาบจี้ไปที่คอของคาลอสด้วยท่าทางโหดร้ายมากพอสมควร

คาลอสลดสายตามองหน้าของสตรีในอ้อมแขน เธอไม่ได้มีอาการตัวสั่นอะไรเลย ทั้งที่นี่คือเรื่องฉุกเฉินแบบสุดๆ

“คาเซล ไปดูเพนนีก่อนทางนี้ให้ข้าจัดการเอง”

คาลอสเบิกตากว้างออกมาเล็กน้อย

“โอฟีเลีย..”

“ไปดูเพนนีก่อน นางกำลังบาดเจ็บ”

โอฟีเลียกล่าวกับคาเซลอีกครั้ง และคราวนี้น้ำเสียงของเธอมันเต็มไปด้วยคำสั่งมากกว่าจะเป็นการร้องขอ

เธอลุกขึ้นก่อนจะสะบัดชายกระโปรงของตัวเองที่มันเลอะเศษดินเล็กน้อย โอฟีเลียเงยหน้ามองหน้าของโจรพวกนั้นที่กำลังชี้ดาบมาที่คอของเธอ

“หากข้าส่งของมีค่าให้พวกท่าน แล้วพวกท่านจะปล่อยพวกเราไปใช่ไหม”

“แน่นอน ข้าไม่ต้องการเอาชีวิตของพวกเจ้า ข้าต้องการแค่ทรัพย์สินเท่านั้น”

โจรพวกนั้นผูกผ้าสีดำเพื่อปิดบังใบหน้า ทำให้เธอมองไม่เห็นใบหน้าครึ่งล่างของพวกเขา แต่โอฟีเลียมองเห็นแววตาของพวกเขานะ โจรที่กำลังยืนอยู่เบื้องหน้าของเธอไม่ได้ตกใจกับใบหน้าของเธอเลย ซึ่งปกติแล้ว..มันไม่ควรจะเป็นเช่นนี้

ความงดงามของตัวละครโอฟีเลียนั้นถึงแม้ว่าในนิยายจะบรรยายเอาไว้ไม่มาก แต่โอฟีเลียได้ชื่อว่าเป็นสตรีงามของจักรวรรดิเลยทีเดียว เพราะมารดาของนางคือดัชเชสเอเวีย คราแรกเธอก็ไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่แต่ใบหน้าของโอฟีเลียนั้นยิ่งนับวันที่เธอเติบโตขึ้นในร่างนี้ก็ยิ่งฉากแววความงดงามออกมา..

การที่โจรพวกนี้ไม่สนใจใบหน้าที่งดงามของเธอมันผิดวิสัยของโจร

“เช่นนั้นก็รับเครื่องประดับของข้าไปได้เลยค่ะ ช่วยปล่อยพวกเราตามคำสัญญาด้วยนะคะ”

เธอถอดสร้อย แหวนและต่างหูให้กับโจรผู้นั้น แน่นอนว่าของมีค่าที่โจรเหล่านั้นได้จากเธอมันน้อยมากเมื่อเทียบกับเลดี้คนอื่นๆ ก็แน่ล่ะฉันไม่ใช่พวกคลั่งไคล้ในการแต่งชุดราคาแพงๆ หรือว่าสวมเครื่องประดับชิ้นใหญ่ๆ เท่าไหร่นัก

“แค่นี้มันจะไปพออะไร เจ้าจะต้องไปกับข้า..แล้วให้ข้ารับใช้ของเจ้าเอาเงินมาไถ่ตัวของคุณหนูพวกเขา”

คาลอสฉีกผ้าออกมาแล้วพันเข้าที่แผลบนศีรษะของเพนนีอย่างเร่งด่วนเพื่อเป็นการห้ามเลือด

“วิ่ง-หนี-ไป”

เขาพูดกับเพนนีช้าๆ และชัดๆ เท่าที่จะทำได้

“ข้าทิ้งเจ้ากับคุณหนูไปไม่ได้หรอกนะ..”

“เจ้าอยู่ที่นี่มีแต่จะเป็นตัวถ่วง ข้าช่วยนางได้แต่ช่วยเจ้าไม่ได้หรอกนะ เจ้าวิ่งทางทิศเหนือไปเรื่อยๆ จะพบเจอกับบ้านคน ไปตามคนมาช่วยพวกเรา..”

เพราะคฤหาสน์แอเรียนาอยู่ไกลจากเมืองหลวงมากพอสมควร ทำให้เราต้องเดินผ่านทางที่ทั้งเปลี่ยวและติดกับป่าเช่นนี้

“ฝะ..ฝากคุณหนูด้วยนะคาเซลข้าจะรีบไปตามคนมาช่วยเจ้ากับคุณหนู”

“รอข้าให้สัญญาณเจ้าก็รีบวิ่งไปได้เลย”

เพนนีพยักหน้า นางยกมือขึ้นมากดแผนที่ศีรษะของตัวเองเอาไว้

“ตกลงครับ อย่าทำอะไรคุณหนูของพวกเราเลย ข้าจะนำเงินมามอบให้ท่านเท่าที่ท่านต้องการ..”

คาลอสกล่าวขึ้นมาเสียงดังพร้อมกับส่งสัญญาณให้เพนนีวิ่งออกไปในขณะที่โจรพวกนั้นกำลังสนใจเขาอยู่

โอฟีเลียมองเข้าไปในรถม้า เมื่อเธอไม่เห็นเพนนีอยู่ในนั้นในใจก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมา ในยามนี้มีเพียงแค่เธอและคาเซลเท่านั้น และมันคงไม่ยากเท่าไหร่หากจะให้เขาสู้กับโจรพวกนี้เพื่อที่เราจะได้หนีไปด้วยกัน...

“คราวหลังอย่าได้คิดจะสู้กับพวกเราอีกเข้าใจไหม ไอ้คนกระจอก ถุ๊ย!!”

“.....”

โอฟีเลียก้มหน้าลงเพราะเธอไม่อยากมองคาเซลที่กำลังถูกโจรพวกนั้นถุยน้ำลายใส่ ไหนในหนังสือบอกเอาไว้ว่าเขาเก่งกาจทั้งเรื่องต่อสู้และเรื่องการวางแผนแล้วทำไม สภาพของเราสองคนในยามนี้มันถึงได้สิ้นหวังมากขนาดนั้นกันนะ