11.ยินดีต้อนรับ

เมื่อเขากล่าวคำที่ดูความหมายคลุมเครือเหล่านั้นออกมา มันทำให้ฉันรู้สึกราวกับว่าเวลารอบๆ ตัวขอเรากำลังหมุนวนอย่างช้าๆ

ใบหน้าของคาลอส เขามีใบหน้าที่สมบูรณ์แบบในทุกๆ ด้าน ดวงหน้าหล่อเหลาที่แฝงไปด้วยความเย็นชา และดวงตาที่ไม่จดจ่อกับสิ่งใดมากเป็นพิเศษ แต่ในยามนี้เขากำลังจดจ่ออยู่กับฉัน..

แน่นอนว่าหากนี่คือสถานการณ์ที่เราพบเจอกันในวันและเวลาอื่น เธออาจจะประทับใจกับการเข้าหาอย่างตรงไปตรงมาของเขา

แต่นี่ที่เขายึดติดกับเธอมันเป็นเพราะว่าเขาถูกท่านแม่ล้างสมอง ในวันหนึ่งเมื่อทุกอย่างเปิดเผยออกมา ไม่เขาก็เธออาจจะต้องทนรับกับความเจ็บปวดที่มันเกิดขึ้นมาจากการหลอกลวงในครั้งนี้ไม่ได้ เพราะอย่างนั้นสิ่งที่เธอควรทำในยามนี้คือการเป็นเจ้านายที่ดีของเขา

“คาเซล ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังสับสน เจ้าอยู่ในสถานที่ที่ไม่รู้จักกับใคร แต่ข้าบอกได้เลยว่าที่นี่คือบ้านของเจ้าเหมือนกันนะ ข้าคือสตรีที่ยังไม่ได้แต่งงาน ข้าไม่มีความคิดที่จะใช้เจ้าเป็นเครื่องบำเรอความใคร่หรือว่าอะไรทั้งนั้น ข้าอยากให้เจ้าคิดว่าตัวเองคือแขกของที่นี่ และเจ้ามาอยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราว..”

มุมปากของคาลอสกดลึกเป็นรอยยิ้ม เขาและเธออยู่ในท่วงท่าที่อันตรายมากพอสมควร ทุกอย่างมันยังคงยืนยันความสงสัยของเขาได้เป็นอย่างดีว่าเลดี้โอฟีเลียผู้นี้รู้จักเขา คราวนี้ต้องมาหาคำตอบกันว่าเธอรู้จักเขาถึงไหนกัน รู้เรื่องของเขามากแค่ไหน..

ความเร่าร้อนแล่นปลาบไปทั่วทั้งร่างกาย เมื่อริมฝีปากของคาเซลจุมพิตลงมาบนไหล่ของเธอ เขาไม่ได้ผละออกจากร่างกายของเธอในทันทีแต่ท่าทีของการบังคับไม่มีให้เห็นอีกแล้ว

“ข้าไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นแขกเลยนะครับ คุณหนูอย่ากล่าวเช่นนั้นสิ..ข้าคือคนของท่าน เป็นทาสผู้ภักดีกับท่านมากกว่าใคร..ในจักรวรรดิแห่งนี้บุรุษทุกคนอาจจะตบเท้าเข้ามาหาท่านเพราะใบหน้าที่แสนงดงามนี่ แต่มีเพียงข้าผู้เดียวเท่านั้นนะครับที่หวังดีกับท่านอย่างแท้จริง”

อ้อมแขนกำยำนั่นมีอุณหภูมิสูงมากกว่าร่างกายของเธอ กลิ่นกายที่ให้ความรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังยืนอยู่ในสวนที่เต็มไปด้วยกลิ่นเย้ายวนหอมหวานของเหล่าผลไม้ ทั้งๆ ที่กลิ่นเช่นนั้นมันไม่ควรจะติดอยู่บนร่างกายของคาเซลเลยแม้แต่นิดเดียว เขาทำให้เธอคงสติเอาไว้ได้ยากเย็น..

ให้ตายเถอะ ทำไมตัวร้ายจะต้องหล่อมากขนาดนี้ด้วยนะ

“ข้ารู้คาเซล ในเมื่อเป็นเช่นนั้นเจ้าควรจะปล่อยข้าออกไปก่อน..ข้าอึดอัด”

การอยู่ในอ้อมแขนของเขามันปั้นสีหน้าที่ปกติได้ยากเย็นมากทีเดียว

“อึดอัดอย่างนั้นหรือครับ ข้าคิดว่าท่านจะชอบซะอีก เพราะดูจากสีหน้าของท่านในยามนี้มันราวกับว่าท่านต้องการให้ข้าทำ..มากกว่าการโอบกอดแบบธรรมดาเช่นนี้ คุณหนูครับ..ความต้องการในใจของท่าน บอกกล่าวมันกับข้าได้เลยนะครับ ในห้องนี้ไม่มีใครอื่นนอกจากเรา มันคงจะดีหากว่าท่านซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเอง”

โอฟีเลียขบเม้มริมฝีปากเบาๆ เธอยกมือขึ้นมาดันอกของคาเซลออกไป

“คาเซล..ปล่อยข้า”

น้ำเสียงของโอฟีเลียมันแปรเปลี่ยนเป็นเสียงที่เข้มขึ้น และเมื่อคาลอสได้ยินเช่นนั้นเขาก็หัวเราะออกมา

“ด้วยความยินดีครับ”

เขาผละออกจากร่างกายของโอฟีเลีย คาลอสหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อจ้องมองโอฟีเลียให้ชัดเจนมากกว่าเดิม เขาปล่อยเธอหลุดมือไปไม่ได้ เขาเบื่อหน่ายการต่อสู้ที่แสนยาวนานในสังเวียนของนักธุรกิจ

โอฟีเลียมีประโยชน์ และนางในยามนี้ยังไม่ได้ก้าวเท้าเข้าสู่แวดวงของสังคม ยังไม่มีใครหน้าไหนรู้จักเลดี้แอเรียนาอย่างแท้จริง ก่อนงานพิธีบรรลุนิติภาวะ เขาจะต้องครอบครองโอฟีเลียให้ได้ ไม่ทางก็ทางหนึ่ง

พระเจ้าไม่เคยเมตตาคนชั่วช้าเช่นเขาอยู่แล้ว เพราะอย่างนั้นพระองค์คงจะไม่ให้โอกาสคนอย่างเขาแบบง่ายๆ อย่างแน่นอน หากอยากได้โอกาส เขาจะต้องสรรค์สร้างมันขึ้นมาด้วยมือคู่นี้

…………………..

“เดินทางปลอดภัยนะคะท่านแม่”

ดัชเชสเอเวียยกมือขึ้นมาโอบกอดลูกสาวของเธอเอาไว้

“แม่ไม่อยู่ จะไปไหนมาไหนก็พาคาเซลไปด้วยนะ”

โอฟีเลียพยักหน้าเบาๆ

“เรื่องของลูกไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ท่านแม่เที่ยวให้สนุกนะคะ”

ดัชเชสเอเวียเบนสายตาไปมองหน้าของคาเซล เธอยกมือขึ้นมาจับไหล่ของคาเซลเอาไว้

“ปกป้องโอฟีเลียให้ดี ดั่งคำสัญญาที่เจ้าให้ไว้กับข้า”

คาเซลก้มหน้าลงเล็กน้อย

“ครับท่านดัชเชส”

เขารับคำพร้อมกับหยักยิ้มขึ้นมาเหมือนอย่างเคย คาลอสยืนเคียงข้างโอฟีเลียก่อนจะยกมือขึ้นมาโอบไหล่ของเธอเอาไว้แน่น

เพนนีมองความสนิทสนมที่มากมายเกินพอดีของคุณหนูและทาสที่ท่านดัชเชสพามาด้วยแววตาที่อ่อนลงเล็กน้อย ปกติแล้วในช่วงเวลาที่เดินทางไปพูดคุยหรือว่าเจรจาเรื่องธุรกิจ เธอจะคุณหนูจะเดินทางไปเพียงแค่สองคนเท่านั้น แต่หากคุณหนูมีคาเซลมาคอยปกป้องจริงๆ เรื่องนั้นก็นับว่าดีมากทีเดียว

เรือสำเภาที่มีตราของตระกูลแอเรียนาแล่นออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ โอฟีเลียพ่นลมหายใจออกมายาวเหยียดด้วยความโล่งอก

“วันนี้มีงานที่ไหนรึเปล่าเพนนี”

เพนนียกสมุดของเธอขึ้นมาดู

“ไม่มีค่ะ แต่ทางกลุ่มการค้าเทอรันแจ้งมาว่าอยากจะพูดคุยกับคุณหนูเป็นการส่วนตัวเรื่องของการซื้อขายที่ดินที่ท่าเรือ”

โอฟีเลียหยักหน้า

“เช่นนั้นเราเดินทางไปที่กลุ่มการค้าเทอรันกันเถอะ”

เพนนีมองหน้าของคุณหนูสลับกับใบหน้าของคาเซล

“ข้าคิดว่าเราควรจะพาคาเซลไปที่นั่นด้วยนะคะ กลุ่มการค้าเทอรันลือชื่อเรื่องการไม่โปร่งใสอยู่แล้ว ข้าไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดกับคุณหนู..”

โอฟีเลียมองหน้าของคาเซล พาเขาไปด้วยก็ดีเหมือนกัน ยังไงเขาก็ไม่รู้เรื่องของการทำธุรกิจอะไรอยู่แล้ว

“คาเซล เจ้าไปกับข้าสิ”

สายตาของคาลอสพราวระยับ

“ครับคุณหนู ข้าจะปกป้องคุณหนูจากกลุ่มการค้าของเทอรันเอง”

คาลอสจับมือของโอฟีเลียเพื่อพาเธอเดินขึ้นรถม้า เรานั่งรถม้าไม่นานก็มาถึงตึกแถวสิบชั้นขนาดใหญ่ที่มีป้ายด้านหน้าตึกเขียนเอาไว้ว่า “เทอรัน”

คาลอสไม่ลืมประคองมือของโอฟีเลียลงมา ส่วนเพนนีนางเดินเข้าไปหาผู้ดูแลก่อนจะยื่นจดหมายการนัดพบให้กับผู้ดูแล

“.....”

ผู้ดูแลตึกขมวดคิ้วจนแทบจะผูกปม ชายที่แต่งตัวซอมซ่อที่ยืนเคียงข้างผู้แทนของเลดี้แอเรียนา นั่นมันนายท่านของเขาไม่ใช่เรอะ แล้วทำไม..นายท่านผู้สูงส่งของเขาถึงได้ไปยืนอยู่ตรงนั้นได้

“เข้ามาได้เลยครับ นายท่านของเรากำลังรออยู่”

บุรุษผู้หนึ่งวิ่งมาด้วยอาการเหนื่อยหอบ เขารีบแย่งจดหมายเชิญฉบับนั้นมาจากผู้ดูแลตึกในทันที

“เชิญครับเลดี้แอเรียนา ยินดีต้อนรับเข้าสู่กลุ่มการค้าของเทอรัน”

คาลอสหยักยิ้มขึ้นมาด้วยความพึงพอใจ ยินดีต้อนรับนะโอฟีเลีย