อร่อยยย

“จูเจี่ย คราวหลังห้ามถามที่ปลดทุกข์กับข้า ถ้าจะพูดเช่นนี้ข้าจะปล่อยให้ท่านจุกตายไปเสีย”

“เจ้าเด็กบ้า มาให้เขกหัวเสียทีหนึ่ง”กระโดดเข้าใส่ จูจิ้นที่ดึงมือเสี่ยวซงให้วิ่งตามพร้อมกับหัวเราะเสียงใส วิ่งวนรอบตัวเสี่ยวซงที่สูงชะลูดไปมา แป๋มลืมตัวลืมตาย วิ่งวนรอบตัวเสี่ยวซงเช่นกันเจ้าจูจิ้น หลบอยู่ด้านหลังชะโงกหน้ามาแลบลิ้น แป๋มถลาเข้าด้านหน้าเสี่ยวซง เอื้อมมือหมายจะฟาดไปที่เจ้าเด็กบ้านั่นแต่ทว่ากลับเสียหลัก ชนเข้ากับเสี่ยวซง ร่างผอมบางอย่างไรจะทานน้ำหนักตัว เกือบแปดสิบกิโลของแป๋มไหว ร่างอ้วนเตี้ยของแป๋มล้มลงไปทับเสี่ยวซงเต็มตัวใบหน้าซุกอยู่กับอกอุ่นของเขา เสี่ยวซง ยกมือขึ้นกอดรวบแป๋มไว้ทันทีกลัวว่าแป๋มจะเจ็บตัวไปกว่าที่อยู่บนอกเขา จูจิ้นปิดตา ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยมือหัวเราะร่วน

“จูจิ้นดึงพี่เขาขึ้นมา เสี่ยวซงคงจะเจ็บตัวแน่ๆ พี่สาวเจ้าน้ำหนักตัวเยอะเพียงนั้น”หานี่ท่านพ่อผู้ใจดีก็หยิกกัดเป็นเหมือนเจ้าน้องจูจิ้นด้วยหรือ ไม่น่าแปลกใจว่าเจ้าจูจิ้นได้นิสัยใครมาคงบวกๆ กันระหว่างพ่อกับแม่ เสี่ยวซงเห็นตัวผอมบางทว่ากับ แข็งแรงอย่างไม่น่าเชื่อแม้จะเขินจนหน้าแดงเขากลับจับเอวหนาของแป๋มดันตัวแป๋มลุกขึ้น อย่างอ่อนโยน

“ไม่เป็นไรแล้ว เจ้าเจ็บตรงไหนหรือไม่” แป๋มหน้าเง้า แต่เสี่ยวซงกับปัดเนื้อปัดตัวให้แป๋มเสีย อย่างกับว่าตัวเองเป็นคนล้มทับ สุภาพบุรุษอะไรขนาดนั้น

แป๋มก้มหน้าหลบตาคม จูจิ้นอมยิ้ม ก่อนจะหันหลังเดินตามท่านเจ้าบ้านเฉินไปที่เถียงนา เสี่ยวซงหันหลังเดินตามไปติดๆ แป๋มจึงจำเป็นต้องก้าวตามทั้งๆ ที่เขินแทบตาย

ข้าวกลางวันวันนั้น

แป๋มจึงกินได้น้อยเพราะเอาแต่เขินอยู่อย่างนั้น จูจิ้นคีบเอาเนื้อปลาที่ฮูหยินเฉินย่างก่อนหน้านั้นเตรียมไว้สำหรับอาหารกลางวัน วางในถ้วยข้าวให้แป๋ม

“จูเจี่ย เนื้อปลากุ้ย พี่กินเยอะๆ จะได้กระฉับกระเฉงว่องไวไม่ไปล้มทับใครเขาอีก”

“เกือบดีละเกือบดีละ ขึ้นต้นเสียสวย”แป๋มพึมพำเบาๆ

“นอกจากหน้าตาจะเหมือนปลากุ้ย (ปลากุ้ยฟันล่างยื่นออกมา555) แล้วยังชอบออกหากินเวลากลางคืนอีกด้วย”จูจิ้นยังไม่เลิกกัด แต่แป๋มกับไม่รู้สึกอะไรเพราะไม่รู้จักปลากุ้ย ปลาอร่อยของจีน

“จูจิ้น เลิกทะเลาะกับพี่เขาได้แล้ว อยากจะให้เขากินของอร่อยแต่ชอบไปพูดให้เขาโมโหเสียก่อน”ฮูหยินดุจูจิ้น

ชาวจีนเชื่อว่าปลามีข้อดี ถึงสามข้อ

หนึ่ง ปลาเป็นสัญลักษณ์ของความมีชีวิตชีวา กระฉับกระเฉง ว่องไว ชาวจีนโดยทั่วไปจึงเชื่อกันว่า การกินปลา จะช่วยให้ฉลาด มีไหวพริบดี

สอง ปลามีไข่มาก แพร่พันธุ์ได้มากและรวดเร็ว ชาวจีนจึงเชื่อกันว่า การกินปลาช่วยให้มีลูกได้ มีลูกมากก็มีบุญมาก ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง

สาม ในภาษาจีน (เสียงจีนกลาง) มีคำสองคำที่ออกเสียงพ้องกัน คือ หวี (鱼) ที่แปลว่าปลา กับหวี (余) ที่แปลว่า (มีมากจนเหลือ) เหลือเฟือ ล้นเหลือ ซึ่งฟังดูมีนัยยะที่เป็นมงคล ชาวจีนจึงให้นิยามใหม่กับปลา ให้มีความหมายที่เป็นมงคลตามคำนี้ด้วย เพื่อเป็นคำอวยพร

เสี่ยวซงคีบเนื้อปลาวางบนถ้วยข้าวให้แป๋ม เนื้อปลาสีขาวสะอาดตา แป๋มคีบมันใส่ปากรสหวานในครั้งแรกตามมาด้วยยุ่นนุ่มของเนื้อปลาเพราะสดใหม่

“ท่านลุงปลากุ้ย หาได้จากที่ไหน”เสี่ยวซงถามเพื่อช่วยให้บรรยากาศดีขึ้น

“ปลากุ้ยอาศัยอยู่ตามแหล่งน้ำทั่วไปที่มีรากไม้หนาแน่น ออกหากินเวลากลางคืน เหมือนที่จูจิ้นบอก”

“นอกจากอยู่ในแหล่งน้ำปลากุ้ยยังอยู่ในแจกันและกระเบื้องลายครามในวังหลวงด้วย”เสี่ยวซงอมยิ้ม แต่แป๋มขมวดคิ้ว ว่าจะไม่พูดด้วยยันลูกบวชแต่เพราะความอยากรู้

“ไปอยู่อะไรในนั้น”เสี่ยวซงหันหน้าไปแอบขำคำถามของแป๋ม เจ้าน้องชายทำสีหน้า เหมือนนักปราชญ์

“ก็เขาวาดมันไว้ ปลากุ้ยเป็นสัตว์มงคล จึงเหมาะที่จะนำไปประดับบนลายครามในราชสำนัก”

“พูดอย่างกับตัวเองเคยเข้าไปในราชสำนัก”เสี่ยวซงอมยิ้มมองสองพี่น้อง ด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเอ็นดู

“พี่ก็ไม่เคยเขาไปน่า อย่างน้อยข้าก็เคยได้ยินเขาเล่ามา จูเจี่ยเสียอีกไม่รู้ว่าทำไมปลาถึงเข้าไปอยู่บนลายคราม”

“พอๆๆๆ รีบกินได้แล้วอากาศกำลังดี พ่อจะพาไปจับกุ้งแม่น้ำหากว่าช้าจะหนาวจนลงไปจับกุ้งไม่ได้”ท่านเจ้าบ้านเฉินตัดบท แป๋มแลบลิ้นให้จูจิ้น เผลอมองสบตาเสี่ยวซงที่ยิ้มๆ เพราะขำกับความสัมพันธ์ของพี่น้องคู่นี้

ลำธารกว้างทว่าน้ำกลับไม่ลึกอย่างที่แป๋มคิด ..แป๋มกลัวน้ำ.. แต่เมื่อมองเห็นจูจิ้นถลาลงไปที่กลางลำธาร ลงไปแช่น้ำเหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นได้หลายวันมานี้ อากาศหนาว ไม่เคยได้อาบน้ำ น้ำในลำธารไหลผ่านหินก้อนสวยหลากสี เลาะเรื่อยไปตาม ช่องทางคดเคี้ยวสวยงามบ้างลึกบ้างตื้นแต่ก็ไม่ถึงกลับทำให้จมได้ สองข้างเป็นทุ่งหญ้าเขียวขจี เจ้าบ้านเฉิน ลุยน้ำลงไปที่น้ำไหล เอื่อยๆทิ้งตัวลงสอดล้วงเข้าไปใต้ซอกหิน เพียงครุ๋เดียวก็ส่งเสียงดังลั่น

“โอ๊ยยยย”ยกกุ้งแม่น้ำตัวใหญ่เท่ากับหัวแครอทที่ก้ามข้างหนึ่งของมันหนีบติดอยู่ที่นิ้ว จูจิ้น ถลาเขาไปหาบิดาดึงตัวกุ้งเสียยกใหญ่

“เสี่ยวซง มาจับกุ้งไปจูจิ้นอาจทำมันหลุดมือ”เสี่ยวซง วิ่งลุยนำลงไปจนถึงน้ำลึกที่เจ้าบ้านเฉินกำลังงมกุ้งมือเปล่าอยู่

“ข้าจับได้หรอกน่าไม่ใช่จูเจี่ย”เจ้าน้องชาย แต่แป๋มกำลังตื่นตาตื่นใจ

“ท่านพ่อเก่งจัง ทำไมจับกุ้งมือเปล่าได้”ยิ้มกว้างเมื่อเห้นกุ้งตัวใหญ่ขนาดนั้นคิดถึงมันหัวกุ้งมันเยิ้มหอมอร่อย

“กุ้ง เวลาที่ถูกต้อนมักจะดีดตัวถอยหลังเช่นนั้นเจ้าเพียงแค่ดักมันไว้ทั้งสองทาง ยิ่งหากมีคนมาช่วยดักยิ่งจับมันง่ายดายเมื่อครู่พ่อทำมันหลุดไปเสียหนึ่งตัวคงจะเป็นตัวผู้ ตัวนี้เป็นตัวเมีย”

“มันอยู่บ้านเดียวกันหรือคะ”