กับใจสั่นๆ

“บอกมาเขาอยู่ไหน ข้าจะส่งองครักษ์ชุดใหม่ไปตามตัวเขากลับมา”จงต้าหมิงถอนหายใจประสานมือตรงหน้า

ตำหนักบูรพา

“พี่ใหญ่ซงหยวนไม่อยู่ที่นี่ข้าจึงเหมาะจะได้ครอบครองมัน”องค์ชายรองซงหลี่ยิ้มมุมปากขันทีข้างกายยืนอยู่กล้าๆ กลัวๆ เมื่อเห็นว่าองค์ชายรองซงหลี่ขึ้นนั่งบนบัลลังก์ตำหนักบูรพาที่เป็นของซงหยวนแต่ทว่าร้างไร้ผู้คนเพราะซงหยวนไม่เคยเฉียดกาย มีแต่เร้นกายหายไปไม่สนใจครอบครองมัน

บ้านป่า

พ่อบ้านเฉิน ให้ทั้งสามคนเสี่ยวซง แป๋มและจูจิ้นโยนหน่อไม้ลงจากหุบเขาไปด้านล่างที่เป็นลำธารใส ตัวท่านเฉินรอรับหน่อไม้หน่อใหญ่ อยู่ที่ลำธาร หน่อไม้มากมายถูกลำเลียงลงไปจนสิ้นไม่ต้องแบกให้เมื่อยขบนอกจากหน่อที่ปอกเสร็จแล้วจึงหอบใส่หลัว แป๋มเห็นว่ามันหนักอยากจะช่วยเสี่ยวซงแต่เขากลับรวบเอา สายสะพายหลัวไปเสียเอง แป๋มยื้อแย่งมาคืน จะช่วยกันหามคงจะเบาแรงลงไม่น้อยดันไปคว้าเอามือของเสี่ยวซงเต็มเปา ตาคมสบตาของแป๋มนิ่ง แป๋มเองก็ตกตะลึงแต่มีอีกคนที่ยังอยู่ตรงนั้น

“ฮะแฮ่มจูเจี่ย ท่านกำลังใช้เวทเมนตร์นางจิ้งจอกกับพี่ชายเสี่ยวซงใช่ไหม”แป๋มสะดุ้งเสี่ยวซงอมยิ้ม ฉันเกลียดเด็กฉันไม่ใช่นางงาม ฉันไม่รักเด็ก

“เจ้าน้องบ้า หากจะใช้เวทมนตร์กับใครข้าจะใช้กับเจ้าคนแรก เสกให้จูจิ้นผู้มีวาจาฉะฉานหายไปในพริบตา”

“แล้วจูเจี่ยจะคิดถึงข้า”ยื่นหน้าแลบลิ้น

“ไม่มีทาง หายไปเลยยิ่งดี”จูจิ้นยิ้ม 

“ข้าก็จะใช้เวทมนตร์ให้ตัวข้ากลับมาอยู่กับจูเจี่ยเหมือนเดิม พี่ชายเสี่ยวซงท่านรู้ไหมใครๆ ก็ว่าพวกเราเป็นจิ้งจอกเก้าหางเพราะบ้านเราไม่ข้องแวะกับบ้านไหน แต่ข้าเคยถามท่านแม่เรื่องนี้ท่านแม่บอกข้าว่า ที่เราไม่ข้องแวะกับใครเพราะพวกเราสามารถใช้ชีวิตลำพังไม่ต้องพึ่งพาใครทั้งอาหารและผักมากมายไก่หมูและเป็ดเรามี จนไม่ต้องไปรบกวนบ้านอื่นอีกทั้งท่านพ่อเก่งในด้านการปลูกผักจึงไม่จำเป็นต้องไปข้องแวะกับผู้อื่น ชาวบ้านจึงบอกว่าพวกเราเป็นจิ้งจอกเก้าหางเร้นกายจากผู้คน นี่ถ้าจูเจี่ยสวยขึ้นมาคงคิดว่าจูเจี่ยเป็นนางจิ้งจอกแน่ๆ ”

เสี่ยวซงก็อยากจะพูดว่าเขาก็มองว่าแป๋มเป็นนางจิ้งจอก ไม่ว่าจะเป็นท่าทีสดใสกับคำพูดของแป๋มที่มำให้เขารู้สึกชอบ และแป๋มแตกต่างจากคนอื่นน้ำใจเหลือเฟือของแป่ม อีกทั้งการแสดงออกถึงความอยากรู้อยากเห็นของแป๋ม ทำให้เขารู้สึกสนุกมีชีวิตชีวา หรือว่าเป็นความใกล้ชิด หรืออาจเป็นมิตรภาพยามคับขันเหมือนที่แป๋มว่า

เสี่ยวซงสะพายหลัวหน่อไม้ที่ปอกแล้วขึ้นบนไหล่แป๋มก้มหน้าเดินตาม ใจสั่นแม้จะกลบเกลื่อนด้วยคำพูดแบบนั้น แต่ในใจกลับรู้สึกอยากร้องไห้นี่แป๋มเป็นอะไรไปเห็นชัดๆ ว่าเสี่ยวซงไม่ได้มีท่าทีอะไร ไม่พูดอะไร นิ่งเฉยแล้วยังเย็นชา ที่เขาทำไปทั้งหมดเพราะเขาเป็นคนดีมากกว่า ไม่ได้คิดอะไรกับแป๋ม

จูจิ้นมองพี่สาว ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือแป๋มไว้ยักคิ้วแผล็บๆ เจ้าน้องบ้า จะชงหรือจะช่วยเท

ด้านล่างท่านเฉินกำลังใช้ทรายในแม่น้ำขัดล้าง คันคายออกจากหน่อไม้จนหน่อไม้ขาวสะอาดไม่มีคันคายกวนใจ

“อาบน้ำกันเสียหน่อย หน่อไม้มันมีคันคายแช่น้ำถูตัวเพียงครู่ก็จะรู้สึกสบายตัว จูจิ้นไม่รอให้บอกรอบสอง กระโจนลงน้ำที่ไหลแต่ทว่าน้ำตื้นแค่หัวเข่ามองเห็นเม็ดทรายและหินสลับสีสวยงามเสี่ยวซงวางหลัว ลงไปขัดถูเอาคันคายออก แป๋มช่วยท่านเฉินขัดเปลือกหน่อไม้ไม่ยอมลงไปเล่นนั้นกับจูจิ้นและเสี่ยวซง

“พี่จูเจี่ยมาเล่นน้ำกัน”ส่ายหน้าไปมา เจ้าเด็กบ้าจะหาเรื่องอะไรแกล้งแป๋มอีก ไม่มีทางซะหรอก แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินจูจิ้นวิดน้ำเข้าใส่แป๋มที่นั่งอยู่ริมตลิ่ง

“555ลงไปเล่นน้ำสิจูเจี่ยนานๆ จะได้สนุกเสียที ไม่แน่สองสามวันนี้อากาศอาจจะหนาวกว่าเดิมคงอีกนานกว่าจะอาบน้ำได้”

จูจิ้นวิดน้ำโดนใบหน้าของแป๋มเต็มเปา

“เจ้าเด็กบ้านี่”

กระโจนลงไปในน้ำวิดน้ำใส่หน้าและหัวของจูจิ้นอย่างบ้าคลั่งจูจิ้นวิ่งไปหลบด้านหลังเสี่ยวซง

 แป๋มวิดน้ำใส่หน้าเสี่ยวซงจนไหลลงมาเต็มใบหน้าและแก้มทั้งสองข้าง เสี่ยวซงหัวเราะ เสียงใส แป่มตะลึงมองใบหน้าสว่างสดใสนั้นเพิ่งจะเคยเห็นเสี่ยวซงหัวเราะในครั้งแรกช่างดูดีเสียจริง เคี้ยวสองข้างรับกับใบหน้าที่บัดนี้หล่อเหลาและเปียกปอนสวยเหมือนใบหน้าของผู้หญิง ริมฝีปากแดงระเรื่อชุ่มน้ำเสี่ยวซงเปลี่ยนเป็นอมยิ้มแล้ววิดน้ำใส่แป่มบ้าง จึงกลายเป็นสงคราม เมื่อแป่มถูกโจมตีจากสองชายต่างวัย ตัวเองสัูไม่ถอยอยู่แล้ว เสื้อผ้าที่ใส่อยู่เปียกปอนรัดรูปเพิ่งสังเกตว่าตัวเองมีส่วนเว้าส่วนโค้งขึ้นมาทันทีเมื่อเปียกน้ำ ผมเผ้าหลุดร่วงเปียกปอน ระใบหน้าขาวใสไร้ริ้วรอย ท่ามกลางแสงแดดและสายน้ำแป๋มไม่รู้ว่าตอนนี้หัวใจของใครบางคนก็สั่นไหวเช่นกัน

เสียงหัวเราะทั้งของจูจิ้นและแป๋มดังไปทั่วบริเวณ สะท้อนก้องไปในป่าเขา