ไม่เคยอยากให้ไป

“ไม่ไม่ไม่ ไม่ใช่แค่เพียงบอกลาแต่ข้าจะบอกว่า รับกลับมาเร้วๆหน่อยพวกเราบ้านเฉินจะต้องคิดถึงท่านแน่”เสี่ยวซงหัวใจพองโต

“คนในบ้านเฉินคิดถึง แล้วจูเจียคิดถึงข้าหรือไม่”

“ไม่นะ ข้าคงไม่คิดถึงท่านหรอกเพราะว่าวันๆข้าต้องใช้แรงงานเก้บผักปลุกผักในแต่ละวันจะมีเวลาที่ไหนมาคิดถึงท่านจะว่าไปหากอยู่เฉยๆไม่แน่อาจจะคิดถึง”เสี่ยวซงยิ้มเศร้าๆ นางไม่มีใจกับเขาหรืออาจจจะเร็วไปเหมือนนางว่า เขาเผลอใจให้นางเร็วไป แต่จะอย่างไรเรื่องของหัวใจห้ามกันได้หรือ

วังหลวง

ซงหยวน ก้าวขาเข้าไปในตำหนักฮ่องเต้ จงต้าหมิงคุมเสื้อคลุมมังกรสีน้ำเงินให้ร่างสูงผึ่งผายมิได้ผอมบาง เช่นแต่ก่อน ท่าทีองอาจสง่างามไม่ต่างจากมังกรหนุ่มอีกทั้งใบหน้ายังหล่อเหลาเมื่ออยู่ในอาภรณ์ที่ดีจึงส่งเสริมให้สง่างามเกินกว่าผู้ใด

“เสด็จพ่อส่งคนตามข้าใช่หรือไม่ หากคาดไม่ผิด”

จงต้าหมิงยิ้มมุมปาก พยักหน้าขึ้นลง

“ฝ่าบาทข้าพระองค์ตามหาไท่จือจนทั่วโรงเตี๊ยมกลางป่าแต่ก็ไม่พบ”เสียงเจื้อยแจ้วของทหารองครักษ์ที่ถูกส่งออกไปตามตัวซงหยวนกำลังเล่าเรื่องราวก่อนหน้านั้น

“ไหนจงต้าหมิงบอกว่า พบไท่จือที่โรงเตี๊ยมนอกเมืองกลางป่านั่น เจ้าไร้ความสามรถจึงหาไท่จือไม่พบ”

“ซงหยวนถวายพระพรเสด็จพ่อ”ประสานมือคุกเข่าลงกับพื้น ฮ่องเต้ถอนหายใจ

“ซงหยวนในที่สุดก็กลับมา หวังว่าคราวนี้จะไม่ไปไหนอีกแล้ว อีกไม่กี่วันจะมีพิธี เสกสมรสระหว่างเจ้ากับองค์หญิงแคว้นใต้”

“เสด็จพ่อลูกมาทูลขอความเมตตาจากเสด็จพ่อให้เลื่อนพิธีเสกสมรสไปก่อน ด้วย ตอนนี้ลูกยังไม่พร้อมและต้องศึกษานิสัยใจคอ ขององค์หญิงแคว้นใต้เสียก่อน”

"จะมากไปแล้ว อยากกลับก็กลับ ให้คนไปตามตัวก็ไม่กลับ แล้วยังบอกว่าจะไม่พร้อมแต่ง ความสัมพันธ์สองแคว้นเป็นไท่จือคิดจะเอามาล้อเล่นได้หรือไร”

“เสด็จพ่อโปรดเมตตาหลายปีมานี้ลูกทำตัวเหลวไหล ต่อจากนี้ไปสัญญาว่าจะไม่ทำให้เสด็จพ่อผิดหวังเพียงให้โอกาสลูกสักครั้ง”

“ให้โอกาส ให้โอกาสแล้วเช่นไร คิดหรือว่าจะปรับปรุงตัวได้ แต่เดิมข้าก็เบื่อที่จะให้โอกาสเจ้าแล้ววันๆเที่ยวเล่นสนุกสนานเรื่องในวังหลวงไม่เคยแบ่งเบา ตำหนักบุรพาที่ข้ายกให้ก็ปล่อยให้รกร้าง เดือนๆหนึ่งเข้าไปนอนไม่เกินสามวัน”

“ฝ่าบาทไท่จือกลับมาตามสัญญาไม่ได้หนีหายไปไหน คนของฝ่าบาทตามไท่จือเป็นไท่จือที่พบคนพวกนี้จึงรีบกลับมา เช่นนั้นจึงถือว่าไท่จือยังรักและเคารพฝ่าบาทไม่น้อย การให้โอกาสนับเป็นเรื่องดี”“จงต้าหมิง หากเจ้ามิใช่ขันทีมาก่อนที่จะมาดูแลไท่จือ ข้าคงคิดว่าไท่จือเป็นลูกเจ้า เพราะช่างตามใจกันจนเสียคน หากเขาหนีหายไปไม่กลับมาอีกเล่าข้าจะทำเช่นไรเจ้ารับผิดชอบได้หรือจงต้าหมิง”

“จงต้าหมิงเอาหัวเป็นประกัน หากไท่จือหนีหายไปให้ฝ่าบาทสั่งประหารจงต้าหมิงได้ทันที”ฮ่องเต้ถอนใจก่อนจะโบกมือให้ทั้งสองลุกขึ้น

“ข้ายื้อไว้ได้อีกไม่นาน ระหว่างนี้ตั้งใจจะทำอะไรก็รีบทำเสีย หลังจากนั้นไปไม่อาจยืดเยื้อได้อีก ในเมื่อแคว้นใต้ส่งองค์หญิงอิงเผยมารอเจ้าแล้ว ข้าทำได้เพียงอ้างฤกษ์ยามก็เท่านั้น”ซงหยวนประสานมือ

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ”

ก้าวขายาวๆ ออกจากท้องพระโรง จงต้าหมิงตามไปติดๆ

“ไท่จือท่านต้องไปพบองค์หญิงอิงเผยเสียหน่อย เพื่อแสดงความจริงใจ”ถอนหายใจยาว

“ท่านจง ท่านไม่น่า ออกรับแทนข้า เรื่องราวที่ข้าจะทำต่อไปนี้ล้วนอยู่เหนือการควบคุม”

“ในโลกนี้มีเรื่องราวไม่กี่มากน้อยที่อยู่เหนือการควบคุม หนึ่งคือความรัก ความรักมักอยู่เหนือการควบคุม อย่าบอกนะว่าไท่จือท่านมีใจให้แม่นางบ้านป่าผู้นั้น”ซงหยวนถอนหายใจ

“ท่านว่ามิตรภาพยามคับขันจีรังยั่งยืนเพียงใด”

“ระหว่างไท่จือกับแม่นางผู้นั้น มีสิ่งใดกันคับขัน เห็นเพียงแต่รอยยิ้มสดใสและชีวิตเรียบง่ายสนุกสนาน”ซงหยวนยิ้มเมื่อคิดถึงร่างอวบอั๋นที่วิดน้ำใส่เข้า กับรอยยิ้มสนุกสนานยามที่ได้ลิ้มรสอาหารถูกปากช่างไร้การเสแสร้ง จงต้าหมิงมองรอยยิ้มบนใบหน้าของซงหยวนก่อนจะทอดถอนใจยาวเหยียด