ซาลาเปาแป้งนุ่ม2

“ปอกมันเสียหน่อยจะได้ แบกไปได้สบายไม่หนักอย่างที่ควรจะเป็น”

“แล้วจะยังสดอยู่ไหมท่านพ่อ”

“อันที่ปอกเปลือกข้าตั้งใจนำไปดองเค็มไว้กินยามที่ หมดฤดูหน่อไม้ แต่บางส่วนนำลงไปทั้งเปลือกส่งเข้าวังหลวงทันทีเพื่อรสชาติที่ดีของมัน”แป๋มยิ้ม

“แล้วเราจะเอาไปทำอะไรอีกตั้งเยอะแยะขนาดนี้”

“ให้แม่เจ้าทำพะโล้ไก่ตุ๋นหน่อไม้จีน”

“หาหน่อไม้เอามาทำพะโล้ได้ด้วยหรือ”

“จูเจี่ย อร่อยที่สุดท่านแม่ทำพะโล้ตุ๋นหน่อไม้จีนรสดีที่สุด”จูจิ้นออกปากเสียเองแป๋ม เริ่มรู้สึกว่าตัวเองน้ำลายสอ

“ก่อนอื่น กินกลางวันกันก่อนดีกว่า”ท่านเฉินเอ่ยปากเพราะเห็นว่ากำลังจะเลยเวลากลางวันไปแล้วและทุกๆ คนต่างออกแรงและปีนเนินเขาขึ้นมาเหนื่อยล้า

ฮูหยินเฉิน เตรียมซาลาเปาไส้ถั่วแดงมาให้หลายลูกนำถั่วแดงที่เหลือมาทำไว้เพื่อจะได้เก็บของใหม่ในปีถัดไป ซาลาเปาที่ยังอุ่นๆ ห่อมาในผ้าฝ้ายสีน้ำตาลแดงถึงสามชั้น

“ถั่วแดงของเราใกล้จะหมด พรุ่งนี้ควรจะเก็บเกี่ยวถั่วแดงมาเก็บไว้ ดีที่หิมะแรกยังไ่ม่มาไม่เช่นนั้น การทำงานในแปลงผักค่อนข้างลำบาก”

พูดไปก็ส่งซาลาเปาไส้ถั่วแดงให้ก้บทุกคน สีของซาลาเปาไม่ขาวจั๊วหากแต่ออกสีน้ำตาล (สีตุ่นๆ) แป๋มรับเอามาถือไว้ทำไมมันยังอุ่นๆ กัดลงไปทันทีเพราะความหิวแป้งซาลาเปานุ่มอย่างไม่น่าเชื่อกลิ่นถั่วแดงหอมเข้าไปในปากส่งไปถึงจมูกและลิ้นที่รับรสหวานหอมของไส้ถั่วแดง ที่ปนไปด้วยเนื้อหมูสับละเอียด ทำไมรสดีขนาดนี้ ทั้งนุ่มหอมหวานและลงตัวอย่างที่สุด หมูที่ถูกสับแล้วนำมาโขลกรวมกับถั่วแดงนึ่งสุกผสมน้ำผึ้ง และเกลือลงไปเล็กน้อย แป้งซาลาเปาที่ไม่หนาไม่บาง เมื่อกัดลงไปคำแรกก็สามารถลิ้มรสไส้ถั่วแดงแบบเต็ม แป๋มถึงกับนิ่งงัน น้ำตาแทบไหลกับรสชาติที่สุดยอดนั้น

"ท่านพ่อทำไมยังอุ่นๆทั้งที่นำมาตั้งแต่เช้า"แป๋มอดสงสัยไม่ได้อีกตามเคย

"แม่เจ้าห่อผ้าฝ้ายมาถึงสามชั้น อากาศเย็นเล็ดลอดเข้าไปในผ้าไม่ได้ซาลาเปาจึงยังอุ่นๆ"

“อร่อยที่สุด ท่านแม่เก่งเสียจริง”ท่านเฉินยิ้มเมื่อเห็นอาการของแป๋ม

“ไว้ ช่วยแม่เจ้าทำซาลาเปา สักวันหนึ่งจูเจี่ยจึงจะเป็นยอดฝีมือด้านการทำอาหารเช่นฮูหยินเฉินของเรา”

“ท่านลุงไส้ถั่วแดงเหตุใดต้องมีเนื้อหมูปนลงไปด้วย”เสี่ยวซงสงสัยเพราะปกติไส้ถั่วแดงที่นิยมทำกันคือถั่วแดงกวนนำมาทำไส้ซาลาเปาแต่นี้ถูกกวนไปพร้อมกับเนื้อหมูปรุงรสให้กลมกล่อมไม่หวานไม่เค็มนับว่าทำให้รสชาติขึ้นมาทีเดียว

ซาลาเปายังเหลืออีกหลายลูก แป๋มนึกถึงหมั่นโถวที่ในซีรีส์จีนชอบกินกัน เคยคิดว่าคงไม่อยากจะกินมันหากต้องกินเข้าไปจริงๆ มาวันนี้พอมาจริงๆ สิ่งที่ได้กินกลับเป็นซาลาเปารสเลิศ

“ท่านพ่อทำไมแป้งซาลาเปาถึงนุ่มขนาดนี้”ท่านเฉินยิ้มจะตอบใครก่อนดี

“แป้งซาลาเปายิ่งหมักเชื้อไว้นานยิ่งนุ่ม แม่ของเจ้าใช้เวลาเตรียมแป้งสาลีหมักเชื้อถึงหนึ่งวันเต็มๆ แล้วยังผสมไขมันของหมูลงไปทำให้แป้งนุ่ม”

แป๋มเลิกคิ้วสูงถ้าเป็นสมัยนี้ใส่ยีสต์ใส่ลงไป แต่ก็ไม่นุ่มแบบนี้ แป๋มนี่อยากกลับไปเรียนทำซาลาเปากับฮูหยินเฉินเสียทันทีเผื่อกลับไที่โลกปัจจุบันจะทำซาลาเปาที่แป้งนุ่มไส้ถั่วแดงหมุสับ อร่อยแบบนี้ขายรับรองจะต้องขายดีแน่ๆ

วังหลวง

“ฝ่าบาท ไท่จือขอเวลา”ตบโต๊ะดังลั่นพร้อมกับตวาดออกมาทันที

“ขอเวลา เป็นเจ้าที่ตามใจกันจนเคยตัวไม่ว่าจะร้องขอสิ่งใดมักจะยอมใจอ่อนข้าบอกให้จับตัวเขามา”จงต้าหมิงก้มหน้ายอมรับผิด

“เชิญฝ่าบาทลงทัณฑ์หากจะโทษใครสักคน ขอให้เป็นกระหม่อมเถิดเรื่องราวที่ไท่จือทำลงไปเพียงเพื่อเล่นสนุกไม่ถึงกับร้ายแรงอะไรอีกอย่างไท่จือทรงตรัสว่าหากข้าบีบบังคับไท่จือเกินไปเห็นทีจะไม่ได้พบเจอไท่จืออีกหรือจะต้องได้หากันอีกนาน”

“เจ้าก็เลยยอมใจอ่อนจงต้าหมิงเอ๊ยจงต้าหมิง ซงหยวนมักจะพาทีเช่นนี้เสมอ เขา ไม่เคยอยู่นกฎเกณฑ์ใครๆ ก็รู้ดีทั้งๆ ที่ข้าพยายามที่จะฉุดดึงเขาขึ้นมาแต่เขากลับทำตัวเหมือนตัวเองเป็นเพียงจอมยุทธ์ผู้หนึ่ง วันนี้หนีไปฝึกยุทธ์อีกสามปีหนีไปเสาะหาเคล็ดวิชา อีกอีกหน่อยเร้นกายไปเสาะหารักแท้หรือไร”

จงต้าหมิงคิดถึงหญิงสาวรูปร่างอวบอ้วน (แป๋ม) ข้างกายซงหยวนที่มองเพียงหางตาก็รู้ว่าซงหยวนมองนางด้วยสายตาที่แอบแฝงบางอย่าง เขาดูแลซงหยวนมาตั้งแต่ยังแบเบาะไม่เคยเห็นว่าซงหยวนจะมองหญิงใดด้วยสายตาแบบนั้นทั้งห่วงใย และเอาใจใส่แม้นางจะดูอวบอั๋นไปบ้างแต่ทว่าใบหน้า และท่าทีสดใสไร้มารยานั้นคาดว่าซงหยวนมองเพียงแว๊บเดียวก็คงจะรู้ดีว่ามาจากใจ