เรียกว่าความสุข

ช่วยกันแบกเอาหน่อไม้สวยสะอาดกลับไปยังบ้านไร่บนเนินเขา พ่อค้าผักมารอรับผักและหน่อไม้เหมือนรู้เวลา สายตาของเสี่ยวซงเหลือบตามองพ่อค้าผัก แล้วยิ้มบางๆ

“ไท่...เสี่ยวซงเจ้าสบายดีหรือไม่”น้ำเสียงอ่อนโยน เสี่ยวซงเพียงแค่ก้มศีรษะ น้อยๆ แล้วก็เดินเลี่ยงจากไป พ่อค้าผักยื่นเหรียญเงินให้ท่านเฉิน แป๋มกับเสี่ยวซงและจูจิ้นหอบหน่อไม้ที่ปอกแล้วกลับไปที่บ้าน กลิ่นพะโล้หอมมาแต่ไกลชวนน้ำลายไหลเล่นน้ำและเดินเท้าจนเหนื่อยล้า รู้สึกหิวข้าวเสียจริง ฮูหยินรออยู่หน้าบ้านรับเอาหลัวหน่อไม้จากเสี่ยวซง

เลือกเอาหน่อไม้หน่อใหญ่เพียงหน่อเดียวมาหันเป็นชิ้นบางๆ ใส่ลงไปในหม้อพะโล้ที่มีไข่เป็ดและเนื้อเป็ดตุ๋นจนเป็นสีน้ำตาลเข้าเนื้อ แป๋มชะโงกหน้ามองเข้าไปในหม้อต้ม ฮูหยินเฉินอมยิ้ม

“หิวหรือยัง”แป๋มพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“รอเพียงครู่เดียวระหว่างนี้ไปเปลี่ยบนอาภรณ์ของเจ้าเสียหน่อยวันนี้แม่ไปที่ตลาดชื่อเป็ดมาทำพะโล้ ได้อาภรณ์ใหม่สีสวยมาจากในตลาดให้เจ้ากับจูจิ้นพี่น้องอย่างละตัว แล้วยังได้ผ้ามาเย็บอาภรณ์ให้พ่อเจ้าอีกด้วย”

แป๋มยิ้ม ฮูหยินเฉินช่างใจดีเสียจริงแม้จะปากร้ายไปหน่อย เฮ้อหากรู้ว่าแป๋มไม่ใช่จูเจี่ยจะว่าอย่างไรนะ

“เดี๋ยวหนูเอ๊ย ข้าเปลี่ยนอาภรณ์แล้วจะมาช่วยจัดสำรับกับข้าวค่ะ”

วิ่งเข้าห้องของตัวเองไปอาภรณ์สีชมพูสวยสดใส แป๋มหยิบขึ้นมาดูช่างสวยเสียจริงแต่ว่ามองหุ่นตัวเองใส่เข้าไปแล้ว จะสวยเหมือนนางเอกซีรีส์ไหม รีบเปลี่ยนแล้วไปส่องกระจกดูดีกว่า สวมอาภรณ์สีชมพูงดงามจัดแต่งอาภรณ์ให้เข้ารูปก้มลงมองหาสายรัดเอวเพื่อดึงรั้งให้เอวคอดกิ่ว ทำไมไม่เห็นมัน อยู่ตรงไหนหนา เสียงบานประตูเปิดแง้มออก

“จูจิ้น หาสายรัดเอวให้พี่หน่อย ขุดแบบนี้ยุ่งยากเสียจริงใส่ก็ยากดีหน่อยที่มันสวย”สายรัดเอวถูกดึง จนเอวคอด เสียงลมหายใจ เสียงหัวใจเต้นระรัว แป๋มหันหน้าไปด้านหลัง เสี่ยวซงดึงสายรัดเอวค้างไว้แป๋มอ้าปากค้าง

“ฮูหยินให้ข้ามาตามเจ้าไปกินข้าว”เสี่ยวซงจ้องมองแป๋มแววตาอ่อนหวานอย่างเห็นได้ชัด เมื่อมองแป่มในชุดสีชมพูสดใสนั้น แป๋มสบตาก่อนจะพยักหน้าแล้วรีบหันหลังออกเดินจากห้องไป เสี่ยวซงอมยิ้มยกมือขึ้นลูบศีรษะของตัวเองแก้เก้อ

ที่โต๊ะกินข้าวทุกคนพร้อมหน้า กลิ่นพะโล้หอมกรุ่น หน่อไม้อ่อนๆ หั่นบางเป็นชิ้นพอคำกลายเป็นสีเดียวกับไข่เป็ดและเนื้อเป็ด

ท่านเฉินตักไข่ใส่ในถ้วยข้าวเสียงซดน้ำดังลั่นอย่างเปิดเผย จูจิ้นตักเนื้อเป็ดใส่ปากเคี้ยว ฮูหยินเฉินตักหน่อไม้วางลงในถ้วยข้าวให้แป๋ม

“ขอบคุณท่านแม่”ฮูหยินเฉินยิ้มกับกิริยาของแป๋มที่เอ่ยคำขอบคุณ เสี่ยวซงก็ลงมือเช่นกัน

แป๋มใช้ช้อนตักเป่าลมลงไปเบาๆ หน่อไม้ชิ้นบางหั่นตามยาวถูกส่งเข้าปาก กลิ่นพะโล้ที่หอมขึ้นจมูกกับรสหวานของน้ำพะโล้ และความกรอบของเนื้อหน่อไม้บวกกับหน่อไม้ที่อ่อนและสด ขณะที่นำมาปรุงให้รสชาติที่คาดไม่ถึงความหวานผ่านความกรุบกรอบและรสชาติของน้ำพะโล้ที่แทรกซึมเข้าสู่เนื้อหน่อไม้กรอบหอม ช่างลงตัวเสียจริง ใครกันคิดเมนูพะโล้นี้ออกมาได้อย่างยอดเยี่ยมทั้งน้ำพะโล้หน่อไม้ กับข้าวสวยร้อนๆ แป๋มรีบตักอีกชิ้นเข้าปากอย่างไม่ลังเล รสชาติของหน่อไม้สดๆที่นำมาปรุงช่างเอร็ดอร่อยจนบรรยายไม่ถูก เฮ้อถอนหายใจให้กับรสชาติอาหารในแต่ละวัน แต่แปลกกินได้ขนาดนี้ทำไมไม่อ้วนกลับเริ่มรู้สึกตัวเบาสบาย นอนหลับสนิทการขับถ่ายก็ตรงต่อเวลา เสี่ยวซงเหลือบตามองแป๋ม แป๋มอมยิ้มพะโล้หน่อไม่กับใจสั่นๆช่างรู้สึกว่าเข้ากันเสียจริง

“ท่านลุง ข้า อยากจะขออนุญาตท่านลุงเพื่อกลับไปเยี่ยมบ้านเก่าสักสองสามวัน”

“อืมเชิญตามสบาย ข้าก็ไม่ได้หวงห้ามอะไร แต่ว่าเสี่ยวซงข้าอยากให้เจ้า อยู่ที่นี่เสียด้วยกันไม่จำเป็นต้องไปมาให้ลำบากบ้านเรากว้างขวางอีกทั้งตอนนี้งานปลูกผักในไร่ก็ล้นมือจนบ้านเราทำไม่ทัน เจ้าช่วยเราปลูกผักแบ่งขายในส่วนของตัวเอง บ้างก็ได้ จะปลูกบ้านอยู่ใกล้กันนี้ก็ไม่ขัดเพียงแค่อยากให้เจ้าไม่ต้องร่อนเร่อีกต่อไป”

“ข้ามี พ่อบุญธรรมอาศัยขอทานที่ในตลาดจึงอยากจะแวะเยี่ยมเขาเสียบ้าง”

“ดี เลย ผักกับไข่ไก่ของเรามีมากฮูหยินแบ่งใส่ตะกร้าให้เสี่ยวซงนำกับไปฝากพ่อบุญธรรมของเขามากหน่อยไก่เราออกไข่กินไม่ทันถึงจะส่งเข้าวังหลวงก็ยังเหลือเฟือปีนี้ข้าตั้งใจขยายพันธุ์ไก่อีกมากข้าวสาลีของเราเหลือมากมายในยุ้งฉางเกรงว่าหากปีนี้ยังระบายไม่หมดคงต้อง ทิ้ง”

“เกรงใจไปแล้วเสี่ยวซงไม่อาจรับ”ท่านเฉินล้วงหยิบก้อนเงินในห่อผ้าที่พ่อค้าผักพึ่งส่งให้แบ่งออกเป็นสามกองส่งให้ฮูหยินหนึ่งกอง ให้ เสี่ยวซงหนึ่งกองและให้แป๋มหนึ่งกอง

“ท่านลุง ทั้งผักทั้งหน่อไม้มากมาย เหตุใดค่าตอบแทนถึงน้อยนิดเพียงนี้เสี่ยวซงไม่อาจรับมันไว้ได้”ในใจนึกตำหนิพ่อค้าผักที่ช่างเอาเปรียบบ้านเฉินเหลือเกิน

“รับไปเถอะเจ้าช่วยงานเราไม่น้อยเจ้าคงไม่รังเกียจเงินน้อยนิด”เสี่ยวซงประสานมือตรงหน้า

“ขอบคุณท่านลุง”