ตอนพิเศษ

“องค์ชายซงยี่ท่านจะตามข้าทำไมให้มากความข้าอยากเดินเพียงลำพัง”องค์หญิงแคว้นใต้อิงเผย กว่าคำพูดที่ทิ่มแทงจิตใจของคนฟัง

“ข้าก็แค่ทำตามพระประสงค์ของฝ่าบาท ให้คอยดูแลเจ้าแทนพี่ใหญ่ไท่จือ”

“ทำไมเขายังไม่มาจงใจหลบหน้าข้า หรือเปล่า” ทอดเสียงเศร้าสร้อย ซงยี่ถอนหายใจนึกสงสารอิงเผยเหมือนกัน ซงหยวนใครกันจะบังคับเขาได้แต่ไหนแต่ไรเป็นเขาที่โดเด่ยนด้านความคิดแล้วอุปนิสัยที่เป้นตัวของตัวเองถึงกระนั้นก็เป้นพี่ใหญ่เป้นไท่จือซงยี่คิดว่าไม่มีใครเหมาะที่จะรั้งตำแหน่งไท่จือเท่าซงหยวนหากไม่ใช่ซงหยวนจะเป็นใครเได้ซงลหลี่แม้จะอ่อนน้อมชอบช่วยงานราชสำนักแบ่งเบาภาระฝ่าบาททว่าภายในจิตใจยากยั่งถึง เขามักจะชอบเรียกเหล่าขุนนางเข้ามา สรวลเสเฮฮาในวังหลวงเป้นประจำนิสัยเช่นนี้ไม่น่า คบหา เลี้ยงคนพันวันใช้งานวันเดียว

“เขาไม่ได้จงใจหลบหน้าเจ้าเพียงแต่ไท่จือยังไม่แน่ว่าจะรู้ว่าเจ้ามาก็เลยยังไม่กลับ แต่ข้าเชื่อเหลือเกินว่าถ้าไท่จือเขารู้ว่าองค์หญิงมารอที่นี่เขาจะต้องรีบมาแน่”แปลกใจตัวเองทำไมต้องปลอบใจนาง

“จริงๆนะ ข้าอยากพบเขาเหลือเกินแล้ว ข้ารอที่นี่สามราตรีแล้ว ยังไม่เห็นเขากลับ มา เรื่องล่าสัตว์ประภาสป่ามันดีกว่าการที่พบข้าอย่างนั้นหรือ”

“ไว้เขามาข้าถามเขาให้ก็แล้วกันแต่ให้ข้าตอบแทบเขาคงจะให้คำตอบไม่ได้”

“ข้าไม่ได้ให้เจ้าตอบข้าแค่ ตัดพ้อที่ไท่จือละเลยข้าทั้งๆที่เป็นคู่หมั้นกัน”

“เจ้า รักเขาหรือ”

“แน่นอน ถึงจะเคยพบกันเมื่อครั้งยังเป้นเด็กก็ตามแต่เท่าที่ข้าจำได้ ไท่จือ ไม่สิท่านพี่ซงหยวน ใจดีที่สุด”

“แล้วข้าเล่า”

“เจ้านะหรือ ปากร้ายแล้วก้ขี้แยอย่างไรเล่าไม่เหมาะที่จะองค์ชายเพราะเจ้าเป็นคนที่ปากร้ายที่สุด”

“ดีแล้วเจ้าไม่ชอบข้า ก็ดีแล้วข้าจะได้ตัดใจ”

“ตัดใจเรื่องใดกัน”

“ตัดใจเรื่องที่ข้า ไม่เคยเกลียดเจ้า”

“ทำไมต้องตัดใจในเมื่อเจ้าไม่ได้ชอบข้าแค่ไม่เกลียด”

“ข้าไม่พูดกับเจ้าแล้ว”ซงยี่ทำตัวเหมือนสาวน้อย รีบเร้นกายหายไปอิงเผยทำสีหน้างงงันอะไรของซงยี่กันทำเหมือนว่าอิงเผยผิดทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนถาม

“เราคงต้องกลับไปที่วังหลวงทิ้งให้ไม่จืออยุ่ที่นี่เพียงลำพัง แต่เดิมไปไหนไร้ร่องรอยแต่ตอนนี้กับอาศัย พ่อค้าผักให้พาเข้ามาในไร่ข้าสงสัยเสียจริงไท่จือต้องการทำอะไรกันแน่หรือว่าภายนจลึกๆอยากช่วยแบ่งเบาภาระให้กับฝ่าบาท จึงหาทางที่จะสืบหา เคล้ดวิะีการปลูกผักจากบ้านเฉินเพราะบ้านเฉินเป็นที่เดียวที่ปลูกผักได้ตลอดปีแล้วยังส่งเข้าวังหลวงเสียมากมาย ในแต่ละวันไจงต้าหมิงตั้งข้อสังเกต

“ท่านจงท่านคิดว่าไท่จือจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อชาวบ้านอย่างนั้นหรือ”

“ข้าอยากให้เป้นเช่นนั้นหากจะเที่ยวเล่นเช่นไรจึงต้องพาตัวเองไแอยุ่ในไร้ในสวน ทำงานเยี่ยงกุลี ให้เขาใช้งานหากไม่ใช่เพื่อชาวบ้านไท่จือก้คงหลงรักแม่นางน้อยตัวอ้วนผู้นั้นแน่”

“จะว่าไปเพิ่งไปได้ไม่กี่วันจะหลงรักนางได้อย่างไรอีกอย่างแม่นางน้อยผู้นั้น อ้วนก็อ้วนไหนจะผิวคล้ำไท่จือไม่น่าชอบนางได้ หรือจะเป้นเพราะเพื่อชาวบ้านจริงๆจึงยอมเข้าไปตรากตรำ”

“นั่นล่ะที่ข้าคิด ฝ่าบาทควรจะได้มาเป้นว่าไท่จือมุ่งมั่นเพียงใดดีกว่าองค์ชายรองที่แม้จะช่วยงานในวังหลวงแต่ไม่เคยที่จะลงมา คลุกคลีกับชาวบ้านร้านตลาด เอาแต่พวกขุนนางชั้นสูง เข้าไปร่วมจัดการกินดื่มเสียทุกวันคืนทั้งๆที่ชาวบ้านอดอยากแต่ในวังหลวกับมาองค์รองที่มักจะพูดว่าไท่จือเอาแต่เที่ยวเล่น ไม่สนใจชาวบ้านแต่ตัวเองกับทำให้ คนในวังหลวงเห็นว่าตัวเองชอบดื่มกิน”

“เช่นนั้นจะทำเช่นไรฝ่าบาทจึงจะรู้ว่าไท่จือตั้งใจมาทำประโยชน์หาใช่เที่ยวเล่น”

“คงต้องรอให้ไท่จือบอกกล่าวกับฝ่าบาทเสียเองเรื่องราวที่ไท่จือปลอมตัวมาอาศัยบ้านเฉินอยู่นี้เกรงว่าหากเราเป้นผู้ที่ทำให้ฝ่าบาทรู้ไท่จือจะต้องไม่พอใจเป็นแน่เพราะไท่จือตั้งใจเร้นกายไม่ให้ผู้ใดล่วงรู้โดยเฉพาะฝ่าบาทและบ้านเฉิน ว่าทำเรื่องเช่นนี้แม้แต่ฐานะยังปกปิดบอกเพียงแต่ว่าเป็นคนเร่ร่อน ช่วยปกปิดจึงดี”

วังหลวงซงยี่เอ๊ยซงยี่เดินคอตกหน้าเสียกลับมา องค์หญิงอิงเผยใบหน้างดงามทว่าใจร้ายกับน้องสามของข้าเสียจริง”ซงหลี่ที่เดินสวนกับ พูดขึ้นดังๆซงยี่ ยิ้มมุมปาก

“ข้าไม่หวังว่านางจะใจดีด้วยอยู่แล้ว ข้าทำตามบัญชาเสด็จพ่อย่างตั้งใจนางเองก็เป็นแขกของแคว้นฉินเช่นนั้นจึงต้องดูแลไม่ขาดตกบกพร่อง”

“ดูแลนาง ไม่ให้ขาดตกบกพร่องหรือว่า เป็นเพราะเจ้าอยากใกล้ชิดนางกันแน่แต่เดิมเมื่อยังเป็นเด็กข้าเห็นมีแต่เจ้าที่วันๆร่ำร้องที่จะเล่นกับนางแต่เป็นนางที่วิ่งตาม พี่ใหญ่เหมือนลูกหมา”

“หยุดใช้วาจาแบบนี้กับอิงเผย นางไม่ใช่ลูกหมา”

คนที่ชอบทำอะไรตามอย่างข้ามักจะเห็นพวกเขาเป็นหมา ไท่จือสักวันก็คงต้องเห็นน้องสามเป็นลูกหมาเช่นกันเพราะวันๆเอาแต่ เป็นเงาของไท่จือข้าว่าไม่สู้เจ้าออกจากเงาของพี่ใหญ่แล้ว มาช่วยข้าทำเรื่องสำคัญจะดีกว่า”

“เรื่องสำคัญ”

“เรื่องสำคัญอย่างเช่น การเอาใจขุนนางในราชสำนักให้พวกเขาเห้นว่าเราดีกับพวกเขาเพียงใดจึงจะตั้งใจทำงานให้กับพวกเรา”

“ข้าไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์ในการที่ทำเรื่องเช่นนั้น”

“อย่างพี่ใหญ่ที่ออกไปเที่ยวเล่นเจ้าคิดว่าจึงดีจึงเป็นประโยชน์อย่างนั้นหรือ”

“ข้าก็ว่ายังดีเสียกว่าการเอาใจเหล่าขุนนางไปวันๆแทนที่จะสนใจปากท้องชาวบ้าน เรื่องที่พี่รองชวนข้าข้าคงไม่อาจทำตาม ข้าขอไปฝึกวิชาการต่อสู้ในแบบที่ข้าถนัดจะดีกว่าหากว่ามี ศึกสงครามยังพอได้นำทัพ เพื่อเป็นขวัญกำลังใจกับทหาร”ซงหลี่กำหมัดแน่น เดิมเขาถูกโดดเดี่ยวอยู่แล้ว แม้จะพยายามทำดีเพียงใดก็ตาม