สูตรลับ

ห้องเครื่องในวังหลวง

“ฮองเฮาและองค์หญิงล้วนนิยมเสวยอาหารที่ทำจากเมนูผักหลากชนิด ว่ากันว่าเสวยผักไปเพียงไม่นาน ผิวพรรณสดใสใบหน้ากลับเต่งตึงไร้รอยหมอง”

“ผักส่วนมากรับมาจากบ้านเฉิน ที่ไร่ของท่านเฉินที่นั่นล้วนมีผักมากมาย กลายเป็นไร่แห่งเดียวที่ส่งผักที่ดีเข้ามาในวังหลวง”

“ฮะแฮ่ม รีบเตรียมเครื่องเสวยมัวแต่พูดคุย จะไม่ทันเวลาเสวยตอนดึก”

ตำหนักใหญ่ฮ่องเต้

“ปีนี้ข้าวปลาอาหารขาดแคลนชาวบ้านลำเข็ญ ทว่า มีไร่แห่งหนึ่งปลูกผักได้ดี จึงส่งเข้าวังหลวงเสียหมด ชาวบ้านล้วนอดอยาก เช่นไรจึงจะเรียนรู้วิธีปลูกผักของพวกเขา เพื่อชาวบ้านจะได้ไม่ต้องทนทุกข์กับปัญหาขาดแคลนอาหาร”

“ฝ่าบาท ไท่จือเสด็จออกเที่ยวเล่น เดิมหม่อมฉันตั้งใจให้ไท่จือลงไปจัดการเรื่องเหล่านี้ชาวบ้านจะได้อุ่นใจ”

“หลายวันมานี้ไท่จือไม่มาที่ท้องพระโรงคงออกไปเล่นสนุกเหมือนเคย งานในราชสำนักยังไม่เคยแตะต้อง เจ้าคิดว่าจะให้เขาไปสนใจเรื่องการปลุกผักเห็นที่จะไม่ได้ผล”

“ฝ่าบาททรงมีพระบัญชาจะดีไหม ลูกคนนี้แม้จะให้ทำยังไม่อยากทำ บางเรื่องไม่พูดแต่กลับเร่งรีบที่จะทำมันยากจะเข้าใจ ฝ่าบาทมีพระบัญชาลงไปคาดว่าไม่น่าจะกล้าขัดบัญชาฝ่าบาทอย่างแน่นอน”

“องค์หญิงแคว้นใต้ เร่งเดินทางมาที่แคว้นฉินของเรา องครักษ์ตามตัวไท่จือมาพบข้าเดี๋ยวนี้”ส

“ฝ่าบาทพระอาญาไม่พ้นเกล้าไท่จือหนีออกไปนอกวังหลวงอีกแล้ว”

“หนี หนีอีกแล้วหรือลูกคนนี้ช่างไร้สำนึกเที่ยวเล่นสนุกสนานไปวันๆ ไม่ทำเรื่องใดให้ได้สบายใจ”ทรุดกายลงจนฮองเฮาและสนมสองสามคนต้องเข้ามาพยุง

“สั่งให้องครักษ์ค้นหาจนทั่วพบตัวจับกลับมาอย่าให้เที่ยวเล่นสนุกสนานอีกเป็นอันขาด ข้าจะบ้าตายอีกไม่กี่วันองค์หญิงแคว้นใต้ก็จะเดินทางมาถึงยังทำตัวเหมือนเด็กเที่ยวเล่นไม่สนใจราชสำนัก”

“ฝ่าบาท ถนอมพระวรกายด้วย ไท่จืออาจไปเที่ยวเล่นผ่อนคลายตามประสาบุรุษอีกไม่นานก็คงกลับมา”ฮองเฮาพูดปลอบใจในแบบที่ไม่แน่ใจว่าซงหยวนจะกลับมาเมื่อไหร่

เช้าสดใสแม้เมื่อคืนท้องจะร้องไปบ้าง แต่ทว่าวันนี้แป๋มกลับรู้สึกสดชื่นอย่างที่สุด แต่..... ตายล่ะปวดท้องสงสัยจะกินอโวคาโด้ไปเมื่อคืนนำผึ้งป่าเป็นยาระบาย ห้องน้ำห้องน้ำอยู่ไหนเดินหนีบไปมาจูจิ้นขยี้ตามองมาที่แป๋มพอดี

“น้องร้ากกกก บอกพี่มาห้องน้ำอยู่ไหนกัน”

“ปวดอึหรืออย่างไร”

“อืมมม”พยักหน้าอย่างอดกลั้นเต็มที่ จูจิ้นส่ายหน้าไปมา ทำท่าทีเบื่อหน่าย

“แสดงว่าที่ผ่านมาไม่เคยอึเลยสิท่า” ระบบขับถ่ายแปรปวน อันนี้แป๋มรู้ดีบางที่ไม่เข้าห้องน้ำสามวันติดๆ

“รีบๆ บอกมาเถอะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่านาย”ปวดจนแทบจะทนไม่ไหว

“ นั่นจอบ แล้วนั่นจูเจี่ยก็เลือกเอาเลยว่าจะตรงไหน ขุดนั่งแล้วก็ปลดทุกข์”ชี้มือไปที่ป่าละเมาะข้างหน้า แป๋มเลิกคิ้วสูงอ้าปากค้างแต่ ข้าศึกกำลังบุกทะลวงประตูหลังแป๋มคว้าจอบวิ่ง เข้าป่าไปเพียงครู่เดียว เสี่ยวซงออกมาข้างนอกบิดขี้เกียจไปมา

“ที่ปลดทุกข์อยู่ไหน”จูจิ้นเกาหัวแกรกๆ

“พวกพี่นี่ ทำเหมือนไม่เคยปลดทุกข์กันมาก่อน บอกแล้วให้กินผักเยอะๆ ” เสี่ยวซงเดินไปในทิศทางเดียวกับแป๋ม จูจิ้นตะโกนดังๆ

“จูเจี่ยพี่ชายเสี่ยวซงกำลังจะเข้าไปปลดทุกข์” แป๋มอ้าปากค้างทั้งๆ ที่กำลัง ลงมือต้องรีบลนลาน เสี่ยวซงชะงักเท้าไว้แค่น้้น ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ

แป๋มซาบซึ้งเสียจริงเอาน่าบอกว่าซาบซึ้งก็ซาบซึ้งดิ

“จัดการธุระเสร็จต้องหาใบไม้แห้งมาคุลมไว้ ทำสมรภูมิให้เนียนที่สุดเพื่อคนอื่นจะได้ไม่มีใครรู้ว่ามาปลดทุกข์ตรงนี้ อายเสี่ยวซงเป็นบ้า เสี่ยวซงกลับเดินหลบไปเสียอีกทาง แป๋มรีบจ้ำกลับไปที่บ้าน จูจิ้นนั่งมองแป๋มยิ้มๆ เจ้าเด็กบ้านี่ไม่ธรรมดาจริงๆ ฉลาดเป็นกรด

“จูเจี่ย เฝ้าหม้อข้าวต้มให้แม่ด้วยแม่จะไปที่โรงนา เอาหัวไช้เท้าดองเค็มมากินกับข้าวต้ม”แป๋มได้ยินเสียงท้องตัวเองร้องจ๊อกๆ หิวอีกแล้ว ชะโงกหน้าไปในหม้อข้าวต้ม มีทั้งถั่วแดงและถั่วเขียวในหม้อรวมกันกับข้าวสีน้ำตาลแดงไม่ใช่ข้าวขัดสีจนขาวเหมือนที่เคยกิน 

“สีสวยจัง จูจิ้นทำไมเขาต้มข้าวใส่ถั่ว”

“จูเจี่ยนี่ถามแปลกๆ ปีนี้ข้าวปลาอาหารขาดแคลน ท่านพ่อแบ่งข้าวแลกหมูเค็มกับ เนื้อวัวตากแห้งมาเก็บไว้ บ้านเราแม้จะได้ข้าวเยอะ แต่คนอื่นเขาได้ผลผลิตน้อยท่านพ่อก็เลยสงสารคนอื่นยอมเอาข้าวไปแลก พวกเนื้อกับหมูมาคนอื่นเขาจะได้มีข้าวกิน”แป๋มคิดถึงข้าวที่เหลือที่บ้านของแป๋มส่วนมากถูกทิ้งลงถังขยะ

“แล้วมันจะอร่อยไหม”จูจิ้นยิ้ม

บนโต๊ะอาการเช้า เจ้าบ้านเฉินคีบเอา หัวใช้เท้าดองเค็มใส่ในถ้วยข้าวต้มให้แป๋ม

“อร่อยที่สุดมันเป็นสูตรลับของตระกูลเฉิน”แป๋มยิ้ม ใช้ตะเกียบพุ้ยข้าวต้มกับหัวไช้เท้าดองเค็มใส่ปากแม้จะบอกว่าดองเค็มแต่กลับมีรสหวาน เจือมาด้วยทำให้ข้าวต้มปนกับเมล็ดธัญพืช อร่อยจนต้องเผลอหลับตาลิ้มรสของมันทำไมมันอร่อยลงตัวแบบนี้เม็ดถั่วแดงกับถั่วเขียวเปื่อยนุ่ม เหยาะเกลือลงไปเล็กน้อยพอให้กร่อยๆ แป๋มมองหมูเค้มกับเนื้อแดดเดียวเขม็ง ฮูหยินเฉินยิ้ม

“ท่านพ่อปรึกษากับข้าว่าเจ้าสมควรจะลดน้ำหนักตัวเสียบ้าง ด้วยความเป็นข้ากับพ่อของเจ้า เราสองคนหน้าตาดีส่งผลมาถึงเจ้าใบหน้างดงามทว่า….อ้วนไปเพียงนิด”หานี่ยังบอกว่าเพียงนิด ช่างสร้างแรงจูงใจเสียจริง