ตอนที่ 7 ทำสัญญาการค้า

จางซิ่วอิงกลับมาถึงบ้านก็ใกล้เวลาอาหารเย็นเต็มที หญิงสาวเลยเลือกทำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ได้จากในมิติมาต้มใส่ผักและเนื้อง่าย ๆ เพื่อเพิ่มสารอาหาร ก่อนจะทานจนหมดเกลี้ยงภายในเวลาไม่กี่นาที

ร่างบอบบางอาบน้ำชำระร่างกายด้วยด้วยของใช้ที่นำมาจากในมิติ ซึ่งทำให้ห้องน้ำนั้นหอมฟุ้งไม่ต่างจากกลิ่นกาย

ก่อนนอนไม่ลืมตรวจตราความเรียบร้อยรอบบ้านเช่นเคย ก่อนจะนำเงินที่ขายสินค้าในวันนี้ออกมานับ ซึ่งจำนวนที่ได้ในวันนี้ก็นับว่าเป็นที่น่าพอใจนัก อย่างนี้ความฝันเรื่องบ้านหลังใหม่คงอีกไม่ไกลแล้ว

ในคืนนี้จึงเป็นอีกคืนที่สาวสองในร่างของจางซิ่วอิงหลับไปด้วยความรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ แม้จะเหนื่อยยากลำบากไปสักหน่อยกับการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ แต่ด้วยหนึ่งสมองและสองมือนี้ลมหนาวจะทำให้ชีวิตของจางซิ่วอิงดีขึ้นให้ได้ ในหัวนั้นวาดฝันอนาคตไปพลาง กระทั่งปิดเปลือกตาลงมุมปากยังคงมีรอยยิ้มเบาบาง

เช้าวันต่อมาจางซิ่วอิงยังคงทำอาหารง่าย ๆ ทาน ก่อนจะออกจากบ้านไปขึ้นเกวียนรอบแรกของวัน โดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างแต่อย่างใด ซึ่งตั้งแต่ขึ้นเกวียนมาเสียงติฉินนินทา และสายตาดูแคลนที่พุ่งมาทางเธออย่างไม่หยุดหย่อนนั้นไม่ได้ทำให้รู้สึกเดือดดาลแต่อย่างใด เธอทำราวกับคนพวกนั้นเป็นอากาศธาตุ ไม่ได้มีค่าให้ใส่ใจแม้แต่น้อย

เมื่อเกวียนจอดที่จุดเดิมจางซิ่วอิงหยิบเงินขึ้นมาจ่ายแล้วเดินเข้าตลาดมืดในทันที หญิงสาวเลือกปูผ้าที่เดียวกับเมื่อวาน จากนั้นจึงเดินไปยังซอกตึกที่ลับตาคนก่อนจะเลือกของต่าง ๆ ออกมาเพื่อเตรียมขาย

วันนี้เธอยังคงเลือกเนื้อหลากหลายส่วนมาวางขายเช่นเดิม ไม่ได้นำผลไม้มาขายแล้วแต่เลือกเป็นนมวัวห้าแกลลอนใหญ่มาแทน

อีกไม่นานก็จะเข้าช่วงฤดูหนาว เธอจึงเลือกเสื้อโค้ดตัวยาวออกมาสิบตัว และเสื้อโค้ดตัวสั้นมาอีกยี่สิบตัว

ก่อนออกจากมิติหางตาดันไปสะดุดเข้ากับกระติกน้ำร้อนลวดลายไม่ได้ทันสมัยมาก เหมาะแก่การขายในยุคนี้ จึงเลือกออกมาอีกสิบอัน นำทั้งหมดใส่กระสอบใบใหญ่และเดินออกจากซอกตึกทำทีเหมือนเดินไปเอาของ

และระหว่างที่หญิงสาวกำลังเรียงของเตรียมขายใกล้จะเสร็จลูกค้ารายแรกของวันก็เดินเข้ามาทันที

“แม่ค้า วันนี้มีเสื้อกันหนาวด้วยหรือ?”หญิงสาววัยยี่สิบปลายถามแม่ค้าสาวร่างผอมบาง ทั้งที่ดูอายุไม่เยอะแต่กลับรู้จักค้าขายโดยไม่มีทีท่าว่าจะเคอะเขิน ทำให้เธอรู้สึกชื่นชมเด็กสาวคนนี้ไม่น้อย

เมื่อวานเธอซื้อเนื้อจากร้านนี้ไปแล้ว ภายนอกมองดูว่าคุณภาพดีแล้ว ทว่าตอนแกะออกแล้วนำไปทำอาหารเธอกลับรู้สึกว่ามันทั้งสะอาดและสดใหม่ จึงตั้งใจว่าวันนี้จะมาซื้อไปทำอาหารอีก ด้วยราคาที่ไม่แพงมากนั้นทำให้วันนี้เธอตั้งใจจะซื้อกลับไปอีกมากทีเดียว

“ใช่ค่ะ เสื้อโค้ดกันหนาวบุนวมอย่างดี กันลมและกันน้ำนะคะ ใส่ลุยหิมะได้สบาย ๆ และที่สำคัญอุ่นมากเลยล่ะค่ะ อากาศใกล้หนาวแล้วพี่สาวคนสวยสนใจรับไว้สักตัวหรือไม่คะ?”แม่ค้าสาวได้ที่ก็คลี่ยิ้มกว้างให้กับลูกค้ารายแรกของวัน ก่อนจะอวดอ้างสรรพคุณสินค้าที่นำมาอย่างลื่นไหล และไม่ลืมกล่าวชมอีกฝ่ายตบท้ายเป็นการเอาใจลูกค้า

“เอาสิ! ราคาเท่าไหร่ล่ะ หากแพงมากฉันคงซื้อไม่ไหวหรอกนะ”การซื้อขายที่ตลาดมืดโดยไม่ต้องใช้คูปองร่วมด้วยถือว่าสะดวกมาก แต่ทว่าราคาของสินค้าที่นี่ก็แพงเอาเรื่องเช่นกัน เธออยากซื้อของพวกนี้เตรียมไว้ก่อน เพราะหากเข้าสู่ฤดูหนาวจริง ๆ เสื้อผ้าเหล่านี้ราคาจะแพงขึ้นถึงสามเท่าตัวเป็นอย่างต่ำ ซึ่งหากรอถึงตอนนั้นราคาคงสูงลิบจนเธอเอื้อมไม่ถึงอย่างแน่นอน

“เสื้อตัวสั้นราคาสามร้อยหยวน ส่วนตัวยาวที่พี่สาวถืออยู่ห้าร้อยหยวนค่ะ พี่สาวคนสวยเลือกดูก่อนได้เลย ฉันมีสินค้าไม่มากนะคะ”จางซิ่วอิงบอกราคาไปด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ชัดเจน ก่อนจะกล่าวกระตุ้นความต้องการของผู้ซื้อในตอนท้าย

“ฉันลองสวมดูก่อนได้หรือไม่?”แม้ราคานี้นับว่าไม่ได้แพงอะไรสำหรับไป๋เจียวเหม่ย แต่ก็อยากจะสัมผัสเนื้อผ้าและลองสวมดูสักหน่อย

“ลองดูก่อนได้เลยค่ะ เห็นเป็นลูกค้ารายแรก หากพี่สาวคนสวยซื้อสามตัวขึ้นไปฉันแถมกระติกน้ำร้อนให้หนึ่งอันเลยค่ะ”โปรโมชั่นแรกของวันนี้ถูกจัดขึ้นอย่างไม่คิดมาก จางซิ่วอิงเพียงรู้สึกถูกชะตาเลยอยากให้ก็เท่านั้น เพราะอย่างไรสินค้าเหล่านี้ก็ขายได้อยู่แล้ว อีกอย่างเธอไม่มีต้นทุน ต่อให้ลดแลกแจกแถมหนักขนาดไหนเธอก็ยังถือว่ามีกำไรอยู่ดี

“ฉันเอาแบบสั้นสามตัวนี้ แล้วแบบยาวนี้อีกสามตัว และฉันจะได้กระติกน้ำสองอันถูกต้องหรือไม่?”ไป่เจียวเหม่ยบอกความต้องการ พลางชี้นิ้วไปยังกองผ้าขนาดย่อมที่ตนเองเลือกเอาไว้เมื่อครู่

“ได้ตามนั้นเลยค่ะ ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ”จางซิ่วอิงตอบรับพลางหยิบเสื้อเหล่านั้นขึ้นมาพับให้เรียบร้อย ก่อนจะจัดเรียงใส่ถุงกระดาษที่เธอเตรียมเอาไว้ รวมถึงเนื้ออีกหลายแพ็คที่พี่สาวคนสวยท่านนี้เลือกไว้

ใบหน้าเรียวเล็กฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ก่อนจะส่งมอบสินค้าและรับเงินก้อนใหญ่ของวันนี้มา แสร้งทำทีเป็นเก็บใส่กระเป๋าผ้าคู่ใจทั้งที่ความจริงเงินพวกนี้ได้ลอยหายไปในมิติเป็นที่เรียบร้อยแล้วต่างหาก

หลังจากลูกค้ารายแรกจากไป ผ่านไปเพียงไม่กี่นาทีลูกค้าก็หลั่งไหลเข้ามาที่แผงของจางซิ่วอิงไม่ขาดสาย มีทั้งลูกค้ารายใหม่และรายเก่าจากเมื่อวาน

หญิงสาวร่างผอมบาง ทว่าท่าทางการขายของนั้นกระฉับกระเฉงคล่องแคล่วไม่เบา คำพูดคำจาโต้ตอบกับลูกค้าอย่างฉะฉานไม่มีท่าทีเกรงกลัว เวลาผ่านไปราวชั่วโมงเศษ จากเดิมที่มีของวางเรียงรายจนล้นออกนอกผืนผ้าก็หมดลงจนเหลือเพียงผ้าเปล่า ๆ เท่านั้น

จางซิ่วอิงจึงหยิบผ้าขึ้นมาพับเก็บเข้ากระเป๋าอย่างมีความสุข ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น เธอแวะไปยังมุมลับสายตาอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะเลือกของที่จะนำไปให้พี่สาวเยว่วางขายมาถือไว้แล้วเดินตรงไปยังร้านผ้าทันที

“มาแล้วหรือ? นั่งก่อน ๆ”เยว่ผิงอันรีบเดินประกบร่างผอมบางของน้องสาวต่างสายเลือดทันทีที่เห็นเธอปรากฎตัว

“พอดีฉันไปขายของอีกที่เลยมาช้า ขอโทษพี่สาวด้วยนะคะ”เสียงหวานใสกล่าวของโทษอีกฝ่ายพลางก้มหัวเล็กน้อย เพราะวันนี้เธอเลือกขายเสื้อ ลูกค้าที่ซื้อต่างก็ขอลองใส่อยู่หลายคนจึงทำให้ใช้เวลามากกว่าเมื่อวานเล็กน้อย

“ไม่ช้า ๆ ไม่เป็นไรเลย แล้วของที่จะให้พี่ขายคืออะไรเล่า?”เผว่ผิงอันนอนคิดเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มาตลอดทั้งคืน ก่อนจะปรึกษากับมารดาเมื่อเช้านี้แล้วเห็นตรงกันว่าควรลองดูสักตั้งก็ไม่เสียหาย เช้านี้หญิงสาวจึงค่อนข้างตั้งตารอน้องสาวต่างสายเลือดคนนี้

“ก็เป็นของพวกนี้ค่ะ พี่สาวเยว่คิดว่าพอจะขายได้หรือเปล่าคะ?”น้ำเสียงนุ่มละมุนอ่อนโยนตอบกลับไป จางซิ่วอิงพูดไปอย่างนั้นเองทั้งที่มั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมว่ามันจะขายได้ดีอย่างแน่นอน

ก่อนจะหยิบกิ๊บติดผมแบบเป๊าะแป๊ะในโลกอนาคตลวดลายต่าง ๆ ราวห้าสิบคู่ขึ้นมากองบนโต๊ะ รวมถึงกิ๊บขนาดใหญ่ และผ้าผูกผมสีสันลวดลายสวยงามอีกกองหนึ่งและบอกราคาแต่ละอย่างให้อีกฝ่ายรู้

“ฮ๊ายยยย!! นี่มันยิ่งกว่าขายได้เสียอีก”เยว่ผิงอันโบกมือไปมา พลางหยิบกิ๊บคู่หนึ่งขึ้นมา สีสันและลวดลายแปลกตาเช่นนี้เธอไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ต้องยอมรับตามตรงว่าสวยมากทีเดียว ทั้งยังแพ็คใส่ห่อมาอย่างดีดูน่าซื้อไม่น้อย หากเป็นเธอเองเธอก็คงซื้อเอาไว้อย่างไม่ต้องคิดให้มากความ

“งั้นเหรอคะ?”ใบหน้าเล็กเรียวแสร้งแสดงสีหน้าแปลกใจ ราวกับสิ่งที่วางตรงหน้าคือสิ่งที่หาได้ทั่วไป

เมื่อมองเห็นโอกาสรอดของร้านมีหรือที่เยว่ผิงอันจะรอช้า ภายในใจนั้นเชื่อเด็กสาวตรงหน้าไปมากกว่าครึ่งแล้ว ว่าจางซิ่วอิงคนนี้และสินค้าที่นำมาจะสามารถแก้วิกฤตของร้านผ้าแห่งนี้ได้อย่างแน่นอน

“พี่ตกลงทำสัญญากับเธอวันนี้เลยแล้วกัน เดี๋ยวพี่จะร่างสัญญาให้เธอเดี๋ยวนี้ล่ะ รอก่อนนะ”พูดเสร็จก็เดินไปยังโต๊ะทำงานอีกมุมหนึ่งที่ห่างออกไปหลายก้าว ก่อนจะค้นหากระดาษอย่างดีและปากกาขึ้นมา

“คะ? ทะ…ทำไมพี่ตัดสินใจเร็วนักล่ะคะ”ดวงตาคู่สวยกระพริบขึ้นลงปริบ ๆ แม้จะเป็นสิ่งที่คาดเดาไว้อยู่แล้ว แต่การได้ทำสัญญากันตั้งแต่ยังไม่เริ่มวางขายสินค้าก็ออกจะเหนือความคาดหมายของจางซิ่วอิงไปสักหน่อย เธอจึงถามขึ้นอย่างนึกแปลกใจ

“พี่บอกตามตรงว่าพี่รู้สึกถูกชะตากับเธอ อีกอย่างของพวกนี้ก็น่าสนใจไม่น้อย ทั้งรูปแบบที่แปลกใหม่ ทั้งสีสันที่ยังไม่มีใครทำแน่นอนในระแวกนี้ หรือเธอไม่อยากร่วมการค้ากับร้านเล็ก ๆ อย่างพี่”

“อย่างนั้นเอาตามที่พี่ว่าเลยค่ะ แหะ ๆ”หญิงสาวยิ้มเจื่อนพลางตอบตกลงในทันที

เมื่อตกลงกันได้แล้วจางซิ่วอิงจึงลงชื่อในสัญญาทั้งสองฉบับ ภายใต้เงื่อนไขเดิมที่คุยกันไว้เมื่อวาน หลังจากนั้นจึงแนะนำวิธีโปรโมทสินค้าให้พี่สาวเยว่ผิงอันอีกด้วย ซึ่งอีกฝ่ายก็ยินดีทำตามที่เธอบอก แม้จะมีคำถามอยู่บ้างแต่พอเธออธิบายพี่สาวเยว่คนนี้ก็รับฟังอย่างตั้งใจ นับว่าเป็นคู่ค้าที่พร้อมเติบโตไม่น้อย