ตอนที่ 4 ทำการค้าครั้งแรก

จางซิ่วอิงมารอขึ้นเกวียนก่อนเวลาราวสิบห้านาที ระหว่างนั้นเธอยืนรอเวลาอยู่เพียงเงียบ ๆ สายตารอบข้างที่มองมาราวกับพบเจอสิ่งแปลกประหลาด เสียงตินนินทาลอยแว่วมาตามลมเป็นระยะ หญิงสาวเพียงรับรู้ทว่าไม่ได้ให้ความสนใจเอาความแม้แต่น้อย

จากความทรงจำเดิม เจ้าของร่างมักจะถูกมองและนินทาซึ่งหน้าแบบนี้อยู่เป็นประจำ เธออ่อนแอเกินกว่าจะตอบโต้คนเหล่านั้น ในที่สุดจึงทำได้แค่เพียงเดินก้มหน้าอย่างยอมรับชะตากรรมเท่านั้น ต่างจากเธอคนนี้ที่เป็นวิญญาณจากยุคอนาคต แม้จะไม่ได้โต้ตอบแต่ก็ไม่ยอมจำนนอย่างที่แล้วมา

พลันดวงตาคู่เรียวตวัดมองเจ้าของเสียงนินทาเหล่านั้นอย่างไม่ยินยอม ก่อนจะเดินเชิดหน้าขึ้นด้วยท่าทางมั่นใจ ไม่ต่างจากคุณหนูตระกูลใหญ่ในเมือง

หลังจากรอจนได้เวลา เกวียนสภาพกลางเก่ากลางใหม่ก็เคลื่อนตัวออกไปยังจุดหมายปลายทางทันที เธอสังเกตเห็นว่าเพื่อนร่วมทางมีไม่มาก ส่วนใหญ่จะคุ้นหน้าคุ้นตากันเป็นอย่างดี ซึ่งสำหรับเธอในความทรงจำเดิมคนเหล่านี้นั้นไม่ได้น่าคบหาสักเท่าไหร่

“นี่ยายเฒ่าฟางแกจะเข้าไปซื้ออะไรล่ะวันนี้ เมื่อวานแกก็ไปไม่ใช่หรือ?”เสียงเว่ยซื่อเอ่ยถามสหายที่รู้จักซึ่งมาจากหมู่บ้านเดียวกัน ทั้งคู่รู้จักกันตั้งแต่สมัยสาว ๆ แม้ไม่ได้สนิทสนมกันนัก แต่ถึงอย่างไรคำตอบของสหายก็ไม่ได้สำคัญอะไรสำหรับหล่อนอยู่แล้ว เพราะจุดประสงค์ของหล่อนคือหญิงสาวที่นั่งถัดยายเฒ่าฟางต่างหากล่ะ

“ฉันก็ไปซื้อเนื้อมาบำรุงลูกสะไภ้ฉันนะสิ นี่นะ! เมื่อวันก่อนหล่อนพึ่งคลอดหลานชายคนแรกของตระกูลออกมา หน้าตาน่าชัง ตัวนี่อวบขาวเชียวล่ะ”

ฟางซื่อที่อยากประกาศความดีใจที่มีอย่างท่วมท้นอยู่เป็นทุนเดิม เมื่อมีคนถามจึงไม่อาจกักเก็บคำพูดเหล่านี้ไว้ได้อีก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยของหญิงชราที่ทำงานในแปลงนามาทั้งชีวิตยิ้มกว้างจนปากแทบฉีกถึงรูหู

จางซิ่วอิงที่นั่งฟังอยู่เงียบ ๆ เหมือนคนอื่นก็ไม่ได้คิดอะไร หากว่าน้ำเสียงนั้นไม่ดังจนกระทบเข้ามาในโสตประสาท พร้อมกับสายตาที่แฝงความหมายบางอย่างชำเลืองมองเธออยู่ตลอดเวลาสนทนา

“ดีจริง ๆ สะไภ้บ้านแกแต่งได้ปีกว่าก็คลอดหลานชายตัวอวบอ้วนออกมาแล้ว เหมือนสะไภ้บางบ้าน…”หญิงชราร่างใหญ่กล่าวปากยื่นปากยาว ระหว่างที่พูดไม่ลืมทิ้งสายตาไว้ที่สะไภ้คนเล็กของบ้านหยาง

เดิมทีเว่ยซื่อไม่ได้มีปัญหากับจางซิ่วอิงแม้แต่น้อย แต่ด้วยนิสัยที่ชอบติฉินนินทาคนอื่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อเห็นคนที่มีจุดด่างพร้อยหรือด้อยกว่าเข้าหน่อยก็อดที่จะเหยียบย่ำด้วยคำพูดไม่ได้

จางซิ่วอิงเมื่อได้ฟังบทสนทนาของหญิงชราคู่นี้คุยกันก็เข้าใจได้ทันทีว่าตนกำลังถูกเหน็บแนมในระยะเผาขนอยู่ ทว่าในยุคนี้ไม่เหมือนยุคที่เธอจากมา ชื่อเสียงของหญิงสาวเป็นสิ่งสำคัญ แต่ในใจของเธอนั้นแอบลอบจำหน้ายายแก่สองคนนี้เอาไว้ในใจเรียบร้อยแล้ว

ระหว่างเดินทางยังคงมีประโยคเสียดสีมากมายจากยายแก่สองคนนี้ให้เธอได้ยินอยู่เนือง ๆ จางซิ่วอิงทำเพียงแค่ทอดสายตามองไปยังข้างทาง ชื่นชมธรรมชาติอันแสนแร้งแค้นในยุคที่ไม่คุ้นเคย และไม่ได้ให้ความสนใจกับเสียงนกเสียงกาเหล่านี้มากนัก

ใช้เวลาเพียงสามสิบนาทีเกวียนก็พาเธอมาจนถึงอำเภอ จางซิ่วอิงจ่ายค่าโดยสารเสร็จเรียบร้อยจึงเดินออกมาจากจุดนั้นทันที

ร่างบางเดินสำรวจตามท้องถนนมาเรื่อย ๆ ซึ่งที่นี่มีโรงเรียนประจำอำเภอขนาดใหญ่ โรงงานยาสูบที่พ่อเธอทำงานอยู่และโรงงานทอผ้า ซึ่งช่วงเช้าและช่วงเย็นที่พนักงานเลิกงานคนค่อนข้างพลุกพล่าน ตอนที่เธอมาถึงที่นี่ยังเป็นช่วงบ่ายซึ่งอีกเกือบสามชั่วโมงกว่าที่คนงานจะเลิกงาน

จางซิ่วอิงเลือกเดินสำรวจร้านรวงต่าง ๆ  รอบบริเวณ เธอสังเกตเห็นแผงลอยที่ขายอาหารเป็นส่วนใหญ่ที่มีเพียงไม่กี่ร้านเท่านั้น ร้านขายข้าวสารอาหารแห้งร้านใหญ่ที่มีลูกค้าเข้าออกตลอดไม่ขาดสาย ร้านเสื้อผ้าสองร้านตั้งอยู่คนละฝั่งมุมถนนก็ไม่ได้มีแบบให้เลือกมากนัก ส่วนใหญ่จะเป็นผ้าสีพื้นเรียบ ๆ เน้นไปทางสีเขียวเข้ม และสีกรมท่า

เมื่อเดินสำรวจอยู่สักพักเธอยังคิดไม่ออกว่าจะทำอาชีพอะไรในยุคนี้ดี พลันนึกขึ้นมาได้จากความทรงจำว่าที่นี่มีสถานที่หนึ่งที่ใช้แลกเปลี่ยนสินค้า ซึ่งเรียกว่า “ตลาดมืด” และในยุคนี้ก็ไม่ได้มีทางการควบคุมเข้มงวดอย่างเช่นหลายปีที่ผ่านมา หญิงสาวจึงพาตัวเองไปที่แห่งนั้นทันที

เพียงเวลาไม่นานจางซิ่วอิงเดินมาหยุดอยู่ที่ที่เรียกว่า ตลาดมืด โดยใช้ความทรงจำที่ติดตัวมา ดวงตาคู่เรียวสอดส่ายไปทั่วพลางลอบสำรวจวิถีชีวิตของคนในยุคนี้ เท่าที่เธอเข้าใจปีนี้ทางการได้ลดบทบาทหน้าที่ของคูปองต่าง ๆ ลงบ้างแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นทรัพยาการที่มีอย่างจำกัดก็ไม่ได้เพียงพอต่อความต้องการขนาดนั้น เนื้อสัตว์ยังเป็นสิ่งขาดแคลน รวมถึงอาหารอย่างอื่นด้วยเช่นกัน ยิ่งใกล้เข้าฤดูหนาวอาหารยิ่งเป็นที่ต้องการ

ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มพร้อมประกายวาววับในดวงตา เมื่อนึกถึงหนทางหาเงินต่อจากนี้ขึ้นมาได้แล้ว

มือเรียวกระชับกระเป๋าผ้าข้างกายที่พกติดตัวไว้แน่น จากนั้นจึงพาตัวเองเดินเข้าไปสำรวจภายในสถานที่แห่งนี้ทันที การซื้อขายเป็นไปอย่างเงียบเชียบ ไม่ได้เอิกเกริกแต่อย่างใด โดยตลอดทางที่ผ่านมาจะมีทั้งแบบยืนเร่ขายและวางแผงขาย ดูแล้วเจ้าของตลาดมืดคงมีเส้นสายพอสมควรเลยล่ะ

ดวงตาคู่สวยสอดส่องไปทั่วทุกมุมที่ตนเองเดินผ่าน ก่อนจะไปสะดุดกับแผงขายของขนาดเล็กที่มีเนื้อวางอยู่หนึ่งชิ้น มีพ่อค้าที่ยืนทำสีหน้าลำบากใจ และตรงข้ามมีหญิงวัยกลางคนกับชายหนุ่มอายุราวยี่สิบปลาย ๆ กำลังพูดคุยกันด้วยบรรยากาศตึงเครียด

หลังจากนั้นไม่นานชายหนุ่มเป็นผู้หยิบเนื้อชิ้นนั้นขึ้นมาจ่ายเงินแล้วเดินจากไปในทันที ส่วนหญิงวัยกลางคนเมื่อไม่ได้เนื้อที่ต้องการก็เดินหันหลังไหล่ตกออกมาจากแผงขายเช่นกัน

เห็นดังนั้นจางซิ่วอิงรู้สึกได้ถึงโอกาสอันพอเหมาะพอดี ไม่รอช้าหญิงสาวรีบเดินตรงไปหาหญิงวัยกลางคนนั้นทันที

“สวัสดีค่ะคุณป้า มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่าคะ?”หญิงสาวถามออกไปด้วยท่าทีเป็นมิตร ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มเบาบางอยู่ตลอด

“เธอเป็นแม่ค้าหรือเปล่า? พอดีฉันอยากได้เนื้อ แต่วันนี้ฉันมาช้าเลยไม่ทันแผงขายเนื้อ ไม่รู้วันนี้จะมีแผงอื่นมาขายอีกหรือเปล่า”ความกังวลฉายชัดอยู่ในน้ำเสียงของหญิงชรา

วันนี้ลูกสาวของเธอกับสามีจะมาเยี่ยมบ้านหลังจากแต่งออกไปเกือบครึ่งเดือนแล้ว หากที่บ้านไม่มีอาหารจานเนื้อสักจาน เกรงว่าจะทำลูกสาวขายหน้าเอาได้ ซึ่งโดยปกติที่บ้านจะทำอาหารจานเนื้อหนึ่งจานขึ้นโต๊ะอยู่แล้ว ทว่าวันนี้เนื้อที่ซื้อไว้หมดเกลี้ยง อีกทั้งที่ร้านยังมีลูกค้าเข้ามาเนืองแน่นตั้งแต่เช้า กว่าจะปลีกตัวออกมาได้ก็เลยเวลาไปมากแล้ว

“หนูพอจะหาให้คุณป้าได้นะคะ ว่าแต่คุณป้าต้องการเนื้อส่วนไหน เท่าไหร่บ้างเหรอคะ?”จางซิ่วอิงถามขึ้นอย่างตื่นเต้น นี่คือโอกาสทำการค้าครั้งแรกของเธอในโลกนี้ เธอไม่ปล่อยให้โอกาสนี้สูญเปล่ารีบถามความต้องการของลูกค้ารายแรกในทันที

พอได้ยินว่าหญิงสาวรุ่นลูกสามารถหาเนื้อให้เธอได้ ใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยจึงคลายความกังวลลงได้หลายส่วน จากนั้นไม่ลืมที่จะถามหาของอย่างอื่นจากเธออีกด้วย “นอกจากเนื้อเธอมีอย่างอื่นขายอีกหรือเปล่าล่ะ?”

“ก็มีหลายอย่างค่ะคุณป้า พอดีว่าสามีของฉันพอจะมีเส้นสายอยู่บ้างน่ะค่ะ” จางซิ่วอิงรีบตอบรับด้วยความดีใจ ใบหน้าสวยยิ้งกว้างจนตาแทบปิด

“อย่างนั้นฉันเอาตามรายการนี้ เธอพอจะหาได้หรือไม่ล่ะ?”

มือเรียวรับกระดาษใบเล็กที่มีรายการสินค้านับสิบอย่างมาอ่านเพียงครู่เดียว ก่อนจะตอบรับไป “อ่า ได้ค่ะ แต่ต้องใช้เวลาสักครึ่งชั่วโมง ไม่ทราบว่าคุณป้าจะไปเดินดูอย่างอื่นก่อน หรือจะรออยู่ที่นี่ก่อนก็ได้นะคะ”

จากรายการที่เธอถืออยู่ในมือ คร่าว ๆ จะมีขาหมูห้าขา เนื้ออย่างดีราวแปดชั่ง เครื่องเทศและผักสดอีกหลายรายการ

จางซิ่วอิงไม่ได้มีปัญหากับรายการสินค้าแต่อย่างใด เพราะในมิติของเธอมีของพวกนี้เพียงพออยู่แล้ว แถมยังเป็นวัตถุดิบอย่างดีอีกต่างหาก แต่ทว่าจะให้ควักออกมามากมายขนาดนี้ในชั่วพริบตาก็เกรงว่าคุณป้าจะตกใจเอาได้

“อย่างนั้นเธอเอาไปส่งฉันที่ร้านขายของแห้งที่มุมถนนฝั่งนู้นก็แล้วกัน ส่วนเรื่องราคาเธอจะคิดอย่างไร?”เรื่องราคาเป็นสิ่งสำคัญมากที่แม่ค้าอย่างเธอต้องตกลงให้ชัดเจนทุกครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกัน

จางซิ่วอิงหยุดคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“เรื่องราคาหนูคิดตามที่คุณป้าเคยซื้อก่อนหน้านี้เลยค่ะ แล้วอีกครึ่งชั่วโมงหนูเอาไปส่งคุณป้าที่ร้านนะคะ”

ถึงอย่างไรสินค้าทุกรายการก็ไม่ได้มีต้นทุนอยู่แล้ว ไม่ว่าจะขายราคาไหนเธอก็ไม่มีวันขาดทุนอย่างแน่นอน

“ได้ ฉันชื่อหลี่ฟางอิง เป็นเจ้าของร้านนั้น”

“ค่ะ หนูชื่อจางซิ่วอิงนะคะ”หญิงสาวกล่าวแนะนำตัวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะแยกตัวจากคุณป้าฟางอิงหลังจากนั้น

เธอเดินตรงไปยังมุมตึกที่ค่อนข้างไร้ผู้คน ก่อนจะเลี้ยวขวาไปยังซอกตึกที่ลับตาคนมากพอที่จะหยิบของหายรายการออกมาตามคำสั่งซื้อ

ไม่นานจางซิ่วอิงพร้อมสินค้าพะรุงพะรังก็มาหยุดยืนอยู่หน้าร้านขายอาหารแห้งตระกูลเฉิง ภายในร้านมีสินค้าข้าวสาร และอาหารแห้งให้เลือกสรรละลานตา ลูกค้าเดินเข้าออกกันขวักไขว่ไม่ขาดสาย ดูแล้วกิจการคงรุ่งเรืองมากทีเดียว เห็นอย่างนั้นหญิงสาวยิ่งรู้สึกถึงไฟในกายกำลังลุกโชนขึ้นมา ในหัวสมองเริ่มวาดฝันถึงธุรกิจในอนาคตของครอบครัว

“อ้าว! เธอนี่เอง เข้ามาก่อนสิ!!”