บทที่ 3 ‘ชีวิตใหม่ของหลันผิงลั่ว’

Chapter 3

‘ชีวิตใหม่ของหลันผิงลั่ว’

.

.

เหอมู่เซียงในยามนี้กำลังนั่งมองเสื้อคลุมสตรีตัวนอกที่ถูกทิ้งเอาไว้ภายในห้องคล้ายจะให้เขาดูต่างหน้า หลังจากที่เมื่อคืนร่วมดื่มด่ำวสันต์ด้วยกันเสียจนหมดเรี่ยวแรงหลับไปยามไหนไม่รู้ด้วยซ้ำ แต่ภาพกามาเริงสวาทยังชัดเจนในห้วงความทรงจำทุกอย่าง

แต่สิ่งที่น่าเจ็บใจคือนางดันขโมยของมีค่าเขาไปเสียหมดตัว แม้แต่รองเท้าของเขานางยังเอาไปจนหมดยามนี้เลยเหลือเพียงชุดตัวในบาง ๆ เท่านั้น รองเท้าก็ไม่มีใส่ออกไปไหนไม่ได้เลยเพราะชาวบ้านได้แตกตื่นถ้าเห็นตนในสภาพนี้

เขายกเสื้อคลุมของนางขึ้นสูดดมกลิ่นเสียจนเต็มปอดก่อนที่หูของหมาป่าจะโผล่ออกมาจากใต้ผมของเขาพร้อมพวงหางที่เต็มไปด้วยขนหนานุ่มพวงใหญ่สีดำสนิท กลิ่นของกายสาวมันช่างหอมหวานน่ากินเสียจริงจนเขาอยากจะลิ้มลองกัดกินเนื้อนุ่มดูสักครั้งว่ามันจะอร่อยสักแค่ไหน

“นายท่านข้าหาอาภรณ์มาให้ท่านแล้วขอรับ”

ชายหนุ่มวัยประมาณ 15-16 วิ่งพรวดพราดเข้ามาภายในห้องจนไม่ทันมองสะดุดเข้ากับธรณีประตูจนหน้าคว่ำเสียงดังโครมไถลมาหยุดตรงแทบเท้าของเหอมู่เซียงเข้าพอดิบพอดีจนจอมปีศาจกลอกตามองบนอย่างเหนื่อยหน่ายใจ

“นะ… นายท่าน อาภรณ์ใหม่ขอรับ” อี้ซวน ยื่นอาภรณ์ชุดใหม่ให้ผู้เป็นนายด้วยรอยยิ้มแห้ง

เหอมู่เซียงได้แต่กลอกตามองบนแล้วพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ แต่ก็ยอมรับอาภรณ์ชุดใหม่มาสวมใส่ อี้ซวนจึงรีบลุกขึ้นยืนเพื่อช่วยจัดความเรียบร้อยให้ผู้เป็นนายทันที อาภรณ์สีดำสนิทปักทอลวดลายสีทองอร่ามถูกสวมใส่ลงบนร่างสูงใหญ่ ผมถูกหวีจัดแต่งให้เรียบร้อยจบด้วยการสวมกวานและปิ่นหยกเท่าที่จะหาได้ในตอนนี้เพราะมันฉุกละหุกเกินไป

“หยกเหอล่ะขอรับ?” อี้ซวนมองหาหยกประจำตัวของผู้เป็นนาย

“หายไปแล้ว” จอมปีศาจเอ่ยเสียงเรียบ

“ฮะ?” ข้ารับใช้ตัวน้อยถึงกับร้องเสียงหลง เบิกตากว้างด้วยความตกใจเสียยิ่งกว่าเจ้าของหยกเสียอีก “ถ้าไม่มีหยกนั้นนายท่านจะกลับแดนหมาป่าอย่างไรล่ะขอรับ?”

“หายก็แค่ออกไปหา เจ้าจะตื่นตระหนกทำไมมันหาใช่เรื่องใหญ่เสียหน่อย”

“หยกเหอมีพลังของท่านอยู่ จะไม่ใช่เรื่องใหญ่ได้อย่างไรขอรับ”

“ตอนนี้ข้ารู้สึกว่าตัวเองมีพลังมากขึ้น”

“หมายความว่าอย่างไรขอรับ?”

“การสมสู่กับสตรีเมื่อคืนทำให้ข้ามีพลังมากขึ้น”

“จริงหรือขอรับ” อี้ซวนรีบก้าวถอยออกมาด้วยสีหน้าตื่นเต้น “ถะ… ถ้าเช่นนั้น ข้าจะพานายท่านไปหอนางโลมไปสมสู่กับสตรีทั้งหอเลยดีหรือไม่ขอรับ”

“เจ้าก็รู้ว่าสตรีพวกนั้นพลังวิญญาณอ่อนเกินไป ไม่เหมือนสตรีที่ข้าเจอเมื่อคืนพลังวิญญาณของนางแข็งแกร่งมาก เหมาะกับการเป็นคู่สมสู่ของข้า”

เหอมู่เซียงกล่าวด้วยรอยยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ดวงตาทอประกายวิบวับยามนึกถึงสตรีร่างอรชรเมื่อคืนที่ช่างเร่าร้อนดุดันถึงใจเขายิ่งนัก ถ้าเป็นสตรีอื่นคงสลบไปเสียตั้งแต่ยกแรกแล้วแต่นางอึดถึกทนมาก แปลว่าพลังวิญญาณแข็งแกร่งจนเขาสามารถดูดกลืนจนรู้สึกได้ถึงพลังที่ขับเคลื่อนในร่างกายมากขนาดนี้

“งั้นข้าจะออกไปตามหานางให้ขอรับ”

“ไม่ต้อง”

“ทำไมล่ะขอรับ?”

“ข้าจะไปหานางเอง นางเอาของข้าไปตั้งมากมายคงต้องไปตามทวงของคืนเสียหน่อย”

เขาสูดดมกลิ่นหอมที่หลงเหลือติดเสื้อคลุมอีกครั้ง กลิ่นที่ช่างเย้ายวนใจเสียเหลือเกิน เนื้อชั้นดีแบบนี้เขาจะปล่อยให้หลุดมือได้อย่างไร คงต้องไปหาเสียหน่อยเพื่อพูดคุยกันให้รู้เรื่อง ได้เสียเขาไม่รับผิดชอบไม่พอยังมาขโมยของไปจนหมดอีก นิสัยเสียเช่นนี้คงต้องลงโทษให้หนัก

……….

.

“บ้านแสนสุขของฉัน”

หลันผิงลั่วหมุนตัวไปรอบ ๆ มองดูบ้านของนางที่พื้นที่ไม่มากแต่ก็ไม่น้อยเหมือนกัน ขนาดกลาง ๆ เหมาะกับสาวโสดแบบนางที่อนาคตอาจจะเปิดร้านขายของหาเงินระหว่างทำภารกิจให้สำเร็จ

“คุณได้รับ 2,000 พอยท์จากการเริ่มใช้ชีวิตครั้งแรก”

“ฮะ?” เสียงจากระบบดังขึ้นจนหลันผิงลั่วรีบหันไปมองกรอบสี่เหลี่ยมทันทีก็เห็นว่ามันมีพอยท์ขึ้นมา 2,000 พอยท์ บวกกับของเก่าก็เป็น 3,000 พอยท์แล้ว

“พอยท์นี่ใช้ทำอะไรได้?”

“แลกทักษะพิเศษและอัปทักษะพื้นฐานได้ค่ะ”

“จริงเหรอ งั้นตอนนี้มีทักษะอะไรแลกได้บ้าง?”

“ทักษะจะปลดล็อกเมื่อคุณทำเควสสำเร็จค่ะ ตอนนี้มีแต่อัปทักษะพื้นฐาน”

“งั้นมีสกิลอะไรบ้าง”

“แนะนำสกิลงานบ้านงานเรือนค่ะ”

“ฮะ?” เธอขมวดคิ้วมองระบบด้วยความไม่เข้าใจ “ละ… แล้วทำไมต้องอัปทักษะงานบ้านงานเรือนด้วย”

“คุณไม่น่าถามเลยค่ะ” อีฟในรูปร่างนกพิราบส่ายหัวไปมาคล้ายจะเหนื่อยใจ

หลันผิงลั่วมองสภาพภายในบ้านก็พอจะเข้าใจที่อีฟพยายามจะสื่อ กวาดบ้านยังไงให้รกเหมือนเดิม “เออ ๆ อัปทักษะงานบ้านงานเรือนก็ได้”

“ใช้ 300 พอยท์อัปทักษะงานบ้านงานเรือน ยืนยันหรือไม่?”

“ยืนยัน”

“สกิลงานบ้านงานเรือนเลื่อนขั้นสอง”

มีแสงสว่างวาบปรากฏขึ้นที่ตัวของหลันผิงลั่วครู่หนึ่งก่อนจะหายไป สัมผัสได้ทันทีว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างถูกฝังเข้ามาในหัว เช่น ตอนแรกนางทำแม้กระทั่งถังหูลู่ไม่เป็นด้วยซ้ำแต่ตอนนี้ยิ่งกว่าทำได้เสียอีกเพราะรู้วิธีอย่างละเอียดและชำนาญเลยแหละ

“แบบนี้ถ้าฉันอัปทักษะไปเรื่อย ๆ ก็จะเก่งงานบ้านงานเรือนเพิ่มใช่ปะ?”

“ใช่ค่ะ”

“แล้วพวกทักษะการทำอาหารล่ะ ถ้าอยากทำเมนูยาก ๆ สามารถเรียนรู้ได้ไหม?”

“คุณสามารถเปิดทักษะพิเศษได้ แต่ต้องแลกด้วยพอยท์เป็นจำนวน 1,000 พอยท์ต่อการเปิดหนึ่งทักษะพิเศษ”

“ฮะ! พะ… พันพอยท์เลยเหรอ จะขูดรีดขูดเนื้อกันหรือไง?”

ตอนนี้นางมี 3,000 พอยท์เองไม่ใช่ 30,000 พอยท์ กว่าจะหาได้แต่ละพอยท์เลือดตาก็แทบกระเด็น ไม่แค่เลือดลูกตาจะกระเด็นหลุดออกมาด้วยเลยดีกว่า แค่เปิดทักษะพิเศษเดียวเสียต้อง 1,000 พอยท์ขูดรีดขูดเนื้อกันชัด ๆ เลย

“เราไม่ได้บังคับให้เปิด ทักษะพิเศษก็เหมือนสูตรโกงจึงต้องมีการแลกเปลี่ยนที่สูงเป็นธรรมดาค่ะ”

“แล้วฉันต้องทำเควสกี่ร้อยเควสถึงจะได้ครบสัก 1,000 พอยท์”

“ทุกเควสจะมีรางวัลให้ รางวัลขึ้นอยู่กับความยากหรือง่ายค่ะ”

“พอ ๆ ไม่อยากคุยเรื่องนี้แล้ว ฉันออกไปซื้อของใช้เข้าบ้านดีกว่า”

ว่าจบหลันผิงลั่วก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะปัดเศษฝุ่นเศษดินออกจากเสื้อผ้าของตนเอง นางหันไปคว้าถุงเงินมาถือเอาไว้ด้วยรอยยิ้มเพราะตอนนี้เรียกว่าร่ำรวยไม่ไหว ใครจะไปคิดว่าของมีค่าที่ขโมยมาจากตัวร้ายจะขายได้เงินเยอะถึงเพียงนี้

ก็ไม่ได้อยากทำตัวเป็นหัวขโมยหรอกนะ แต่จะยอมเสียตัวฟรี ๆ ก็ไม่ได้เหมือนกันปะ ของมีค่าพวกนั้นก็ถือว่าเป็นค่าตัวนางแล้วกัน

……….

หลันผิงลั่วเดินออกมานอกบ้านเพื่อเอาผ้าที่ซักไว้มาตากรับลมในยามค่ำคืน เพราะพรุ่งนี้จะต้องใส่เนื่องจากนางไม่มีชุดเลยจึงจำเป็นต้องซักตอนกลางคืนเพื่อจะได้ใส่ตอนเช้า มือเล็กยกขึ้นสะบัดผ้าแรง ๆ เพื่อหวังว่ามันจะเรียบตึงไม่ยับยู่ก่อนจะพาดมันลงบนราวไม้ที่นางทำเอาไว้เมื่อตอนเย็นแบบลวก ๆ ก็ได้แค่หวังในใจว่ามันจะไม่หักโครมลงไปเสียก่อน

เมื่อตากผ้าเสร็จนางก็เงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ประดับประดาไปด้วยดวงดารามากมาย งดงามเหลือเกิน ถ้าเป็นยุคสมัยใหม่แทบจะมองไม่เห็นดาวแล้วเพราะมีตึกสูงระฟ้าและมีแสงสีมากเกินไปจนบดบังความงดงามตามธรรมชาติจนหมด จะว่าไปที่นี่ยามค่ำคืนเงียบมากอาจจะเป็นเพราะมันคือยุคโบราณที่ผู้คนไม่มีแสงสีเสียงให้ไปเที่ยวมาก พอฟ้ามืดก็พากันเข้าบ้านปิดประตูหน้าต่างจนหมดมันถึงได้เงียบขนาดนี้ทั้งที่ตอนนี้เพิ่งจะยามซวีเอง

นางหันตัวเดินกลับเข้ามาในบ้านพร้อมบิดขี้เกียจด้วยความเมื่อยล้า ดวงตาหยีลงยามหาวจนปากกว้างทั้งที่หัวค่ำแท้ ๆ แต่รู้สึกง่วงนอนเสียแล้วอาจจะเป็นเพราะว่าทำงานบ้านมาทั้งวันก็ได้ อาบน้ำนอนดีกว่าคิดได้ดังนั้นนางก็ปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากร่างกายทั้งที่ตายังคงหลับอยู่เพราะเหนื่อยล้าจนแทบจะลืมไม่ไหวเลยไม่ทันได้มองว่าในบ้านตอนนี้ไม่ได้มีแค่นางผู้เดียวแต่มีบุรุษหนุ่มอีกคนหนึ่งผู้ที่กำลังนั่งมองนางปลดเปลื้องอาภรณ์ด้วยแววตาเป็นประกาย

หลันผิงลั่วที่กำลังจะปลดซับในที่เหลือปกปิดร่างกายเพียงชั้นเดียวออกก็รู้สึกเอะใจขึ้นมาราวกับมีใครกำลังจ้องนางจากทางด้านหลังจึงหันไปมองพลันดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างตามมาด้วยเสียงกรี๊ดลั่นราวกับเจอสัตว์ประหลาด

“กรี๊ดดดด!”

“ว้ากกกก!”

พอเห็นนางกรี๊ดใส่ เหอมู่เซียงเองก็แหกปากกรี๊ดกลับไปบ้างด้วยท่าทางคล้ายจะกวนประสาทมากกว่าตกใจ ไม่เหมือนหลันผิงลั่วที่ตอนแรกก็แค่ตกใจธรรมดาแต่พอเจออีกฝ่ายกรี๊ดกลับมาจนเสียงดังก็ทำเอาหัวใจของนางแทบหยุดเต้น แขนขาอ่อนแรงจนล้มทั้งยืนสลบไสลไปในทันทีจนจอมปีศาจขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ รีบลุกมาดูคนที่นอนนิ่งที่พื้นด้วยความสงสัย

“หัวขโมย นี่เจ้าตื่นสิ” นิ้วเรียวยาวเขี่ยลงบนตัวของนางเบา ๆ

หรือตายไปแล้ว?

สรุปเขาฆ่าภรรยาตัวเองตายเหรอ?