บทที่ 2 'พลาดท่าให้ตัวร้าย'

Chapter 2

'พลาดท่าให้ตัวร้าย'

.

.

จะว่าไปตัวนางเองก็รู้สึกวูบวาบอยู่เหมือนกัน ความร้อนผ่าวในร่างกายนี้มันเกิดจากอะไรหรือว่านางจะโดนพิษจริง ๆ เหมือนที่เคยอ่านนิยายหรือดูซีรี่ส์อาจจะเป็นพิษจำพวกมีฤทธิ์เพิ่มกำหนัดก็เป็นได้ ตอนนี้เหมือนร่างกายคล้ายจะควบคุมตัวเองไม่ได้

“อ๊ะ!” ร่างเล็กถูกจับกดให้นอนลงไปบนเตียงมันทำให้หลันผิงลั่วตกใจไม่น้อย มือเล็กยกขึ้นดันอกกว้างเอาไว้

“จะ… เจ้า เจ้าจะทำอะไร”

“ข้าไม่ไหว”

“มะ… ไม่ไหวอะไร”

ริมฝีปากก้มจูบลงมาแทนคำตอบทำเอาหลันผิงลั่วตกใจหน้าเหวอ ริมฝีปากถูกครอบครองและลุกล้ำอย่างเอาแต่ใจจนนางตั้งตัวไม่ทัน มือไม้อ่อนแรงไร้การขัดขืนคล้ายกับถูกมนต์สะกดชวนให้ลุ่มหลงอาจจะเป็นเพราะพิษกำหนัดในกายที่ทำให้รู้สึกต้องการความวาบหวามมากขนาดนี้

“จะ… เจ้า นามของเจ้า” เสียงแหบพร่าเอ่ยถามชายหนุ่มที่กำลังร่วมรักกับนาง

“เหอมู่เซียง”

“เป็นชื่อที่ไพเราะ”

นางส่งยิ้มหวานล้ำให้เขา เหอมู่เซียง ชื่อพระเอกของเรื่องนี้สินะ เป็นชื่อที่เพราะสำหรับนางและรู้สึกชอบมาก ๆ พระเอกของนางช่างดีเลิศทั้งรูปร่างหน้าตาและชื่อแซ่

ร่างเล็กบิดเร้าด้วยความเสียวซ่านยามร่างกายถูกปรนเปรอจากสัมผัสร้อนผ่าวของเขา ผิวกายขาวละเอียดกระทบอากาศเย็นจนสั่นสะท้านเล็กน้อย อาภรณ์ถูกดึงออกจากร่างกายก่อนจะโยนมันทิ้งลงพื้นอย่างไม่ไยดี

ผิวกายเปลือยเปล่าร้อนรุ่มไปด้วยสัมผัสที่ลากผ่านตั้งแต่ริมฝีปากจรดปลายเท้าเรียวที่กำลังถูกเหอมู่เซียงกดจูบอย่างอ่อนโยน ปลายลิ้นลากเลียไปตามขาเรียวแล้วแหวกมันออกเพื่อเข้าไปสัมผัสส่วนที่อยู่ลึกด้านใน

นิ้วยาวนวลเนียนดั่งหยกลูบไล้กลีบดอกไม้งามที่ผลิแย้มชวนให้สัมผัสจนหลันผิงลั่วสะดุ้งเพราะเธอไม่เคยหลับนอนกับใคร บริสุทธิ์ผุดผ่องทั้งในโลกจริงและโลกเสมือนแห่งนี้แต่ถึงจะเคอะเขินแค่ไหนแต่ร่างกายก็ไม่ปฏิเสธสัมผัสนี้เลยมันช่างดีเหลือเกินเป็นความสุขล้นจนแทบจะหลอมละลาย

ร่างกายบิดเร้าปลายเท้าจิกเกร็งยามลิ้นใหญ่กวาดต้อนเลียที่จุดอ่อนไหวของเธอ น้ำหวานสีใสเอ่อล้นให้ชายหนุ่มได้เชยชิมกลีบดอกไม้งดงามผลิบานต้อนรับสัมผัสอย่างสุขสม

เหอมู่เซียงผละตัวออกมาเรียวลิ้นแลบเลียริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนเองออก หลันผิงลั่วมองเรือนร่างของชายหนุ่มตรงหน้าถึงกลับต้องลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างยากลำบากเล็กน้อยเพราะเหมือนจะจุกกับมวลมัดกล้ามแน่นของเขาที่ไม่ว่าตรงไหนมันก็แน่นไปหมด ยิ่งเห็นร่างกายก็ยิ่งร้อนผ่าวอยากโดนความแน่นนั้นแนบเนื้อลงมาเสียจริง ๆ

“โปรดอ่อนโยนด้วย”

“ไม่ต้องกังวล ข้าจะถนอมเจ้า”

มือใหญ่สัมผัสลงบนแก้มอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มละมุนละไมมอบให้กันคล้ายเป็นเครื่องยืนยันความมั่นใจแต่ช่วงล่างกลับไม่เป็นดั่งปากว่าสักนิดเมื่อสิ่งแปลกปลอมที่แข็งขืนสอดแทรกเข้ามาในร่างกายมันเข้ายากแต่เขาก็ยังดื้อดึงดันเข้ามาอย่างตั้งใจจนความเจ็บแปล๊บแล่นไปทั่วสรรพางค์กาย น้ำตาหยดใสเอ่อล้นคลอเบ้าตาสวย

ร่างบางสั่นไหวไปตามแรงกระแทกกระทั้น สองแขนโอบกอดร่างใหญ่เอาไว้แน่นเล็บจิกลงบนแผ่นหลังหนาจนเป็นรอยแดงซ่าน ริมฝีปากเล็กเผยออกส่งเสียงครวญครางออกมาด้วยความสุขสม สัมผัสร้อนผ่าวลูบไล้ไปตามเรือนกายสร้างความเสียวซ่านมากขึ้นจนอยากได้มันมากกว่านี้อีก

จูบอ่อนหวานประทับแลกสัมผัสกันอย่างดูดดื่มมอบรสรักให้กันและกันอย่างเร่าร้อน ค่ำคืนวสันต์ช่างงดงามชวนลุ่มหลงทุกอย่างละมุนละไมอ่อนโยนแต่ก็สลับด้วยความรุนแรงชวนให้กายสั่นสะท้านอาบชุ่มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายทั่วสรรพางค์กายที่กำลังมีความสุขเสียจนเอ่อล้น

……….

หลันผิงลั่วตื่นขึ้นมาก่อน นางชำระล้างร่างกายแต่งตัวจนเรียบร้อยแล้วจึงมานั่งดื่มชาบนโต๊ะไม้ที่สลักลวดลายงดงาม ดวงตาคู่สวยจ้องมองเหอมู่เซียงที่ยังคงนอนหลับใหลอยู่บนเตียง แผนหลังขาวนั้นยังคงมีรอยเล็บขูดเป็นทางยาว กล้ามแขนแน่น ๆ ชวนให้ลุ่มหลงได้เสียง่าย ๆ

รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นไม่คลายไปไหน ผู้ใดจะคิดว่าพระเอกของนางจะหล่อเหลาถึงเพียงนี้ ดูจากผิวกายที่ขาวผ่องนวลพรรณบ่งบอกว่าถูกเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี ไม่ใช่ว่าเป็นเชื้อพระวงศ์หรอกนะแบบนั้นก็ลาภลอยเลยสิ งานนี้ได้สุขสบายไปจนกว่าภารกิจจะเสร็จสิ้น

“ระบบสตาร์ท 3 2 1”

“อ๊ะ!” หลันผิงลั่วสะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ดี ๆ ก็มีหน้าจอโปร่งแสงปรากฏขึ้นตรงหน้าของเธอเหมือนโปรแกรมระบบ

“สวัสดีค่ะคุณหลัน” เสียงของอีฟดังขึ้นมันทำให้หลันผิงลั่วยิ้มออกทันที

“นี่เธอหายหัวไปไหนมา ฉันเรียกเธอจนคอจะแตก”

“ต้องขอโทษด้วยค่ะ เนื่องจากระบบอยู่ในการทดสอบทำให้มีข้อผิดพลาดอยู่เล็กน้อย เมื่อวานมีไวรัสเข้ามาทำให้ไม่สามารถออนระบบได้ค่ะ แต่ตอนนี้ได้จัดการปัญหานั้นเรียบร้อยแล้ว”

“อ๋อ” หลันผิงลั่วลากเสียงยาวอย่างเข้าใจก่อนจะนึกบางอย่างออกรีบเดินเข้าไปใกล้หน้าต่างโปรแกรมด้วยท่าทางเขินอายแล้วชี้นิ้วไปทางเตียงนอน

“ข้านอนกับพระเอกแล้ว”

“นั่นไม่ใช่พระเอก” อีฟกล่าวขึ้นจนหลันผิงลั่วใจเสียเล็กน้อย

“มะ… หมายความว่ายังไง”

“ระบบได้ทำการสุ่มเนื้อเรื่องนิยายหรือซีรี่ส์จากหลายเรื่องในโลก ประมวลเอาเหตุการณ์ต่าง ๆ มาหลอมรวมกันเพื่อสร้างโลกเสมือนจริงนี้ขึ้นมา ตัวละครถูกวางตัวเอาไว้แล้วเรียบร้อย คนที่นอนบนเตียงไม่ใช่พระเอกแต่เป็นเหอมู่เซียงตัวร้ายของเรื่อง”

“ฮะ?”

หลันผิงลั่วหน้าตาเหลอหลาเมื่อได้ฟังในสิ่งที่อีฟบอก นางรีบหันไปมองเหอมู่เซียงอีกครั้ง คราวนี้กลับมีหน้าต่างเล็ก ๆ โปร่งแสงปรากฏขึ้นเป็นข้อมูลของตัวละครนี้ทั้งหมด ที่สำคัญมันเขียนตัวแดงแจ๋ไว้ว่า ตัวร้าย จริง ๆ

“ตัวร้ายไม่ใช่พระเอก” เธอหันมามองอีฟอีกครั้ง

“พระเอกคือหลี่ซงจวิน” คล้ายอีฟจะตอกย้ำด้วยการโชว์ใบหน้าของพระเอกตัวจริงขึ้นมาให้ได้เห็น

เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจเพราะพระเอกตัวจริงกับพระเอกตัวปลอมที่นางเข้าใจผิดไปเองหน้าตาต่างกันคนละโยชน์ ตอกย้ำมาก ย้ำจนทรุดลงไปกองกับพื้น วาดฝันไว้ว่าได้นอนกับพระเอกแล้วเรื่องหลังจากนี้มันก็จะง่ายที่ไหนได้ไอ้คนที่นอนอยู่มันไม่ใช่พระเอก

“ซะ… ซวยแล้ว” หลันผิงลั่วรีบหันมองซ้ายมองขวาก่อนจะตัดสินใจเข้าไปรื้อค้นข้าวของของเหอมู่เซียงจนเจอป้ายหยกสลักลวดลายดอกโบตั๋นชิ้นหนึ่งที่ดูท่าแล้วจะมีค่ามากโขจึงรีบเก็บเข้ากระเป๋าตัวเอง

“เอาอันนี้ติดตัวไปด้วย น่าจะขายได้” นางยัดป้ายหยกใส่ในเสื้อตนเองก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ จนเจอกำไลหยกอีกอัน อันนี้ก็ขายได้ เก็บไปด้วย

“คุณจะเก็บของมีค่าทุกอย่างเลยเหรอคะ?” อีฟถามขึ้น

“ฉันเสียตัวแล้ว จะไม่ยอมเสียเปล่าหรอกนะ แบบนั้นขาดทุนแย่ ของมีค่าอะไรข้าจะเก็บไปให้หมดเอาทุกอย่างเลย”

“อันนี้ก็ขายได้”

“อันนี้ อันนี้ด้วย”

“รองเท้าขายได้ไหม เสื้อผ้าขายได้ไหม?”

“งั้นเอาไปด้วยให้หมด”

หลันผิงลั่วเก็บทุกอย่างยัดใส่ห่อผ้า ไป ๆ มา ๆ ก็ไม่เหลืออะไรให้เขาเลยนอกจากซับในตัวบางเพราะเสื้อผ้าตัวนอกและรองเท้านางก็ขนไปด้วย เอาไปขายมือสองได้ของดีขนาดนี้ขายได้ราคาแน่นอน จะมาอยู่ที่นี่ก็ต้องสร้างตัว ในเมื่อเสียตัวไปแล้วก็ต้องได้ค่าตอบแทนด้วยเหมือนกัน!

……….

.

หลันผิงลั่วเดินอารมณ์ดีออกมาจากโรงจำนำหลังเอากำไลหยกไปขายแลกเงินเรียบร้อยแล้ว ริมฝีปากฮัมเพลงอย่างมีความสุขมองเหล่าผู้คนที่จะเรียกว่า NPC ได้หรือเปล่า กำลังใช้ชีวิตไปตามที่ถูกระบบมาเพราะทุกอย่างที่นี่เป็นโลกเสมือนจริงที่ถูกสร้างโดยปัญญาประดิษฐ์เพราะฉะนั้นทุกคนล้วนถูกใส่ชิปโปรแกรมมาแล้วว่าต้องทำอะไรในแต่ละวัน

“อีฟ”

“คะ?” ด้านข้างปรากฏเป็นรูปนกพิราบโปร่งแสงขึ้น

“ภารกิจคืออะไร”

“มูฟออนแล้วเหรอคะ?”

“มูฟออนอะไร”

“ก็เรื่องมีเซ็กซ์กับตัวร้ายไงคะ”

“แล้วจะตอกย้ำเพื่อ?” หลันผิงลั่วหยุดเดินก่อนจะยกแขนขึ้นเท้าเอวจ้องมองอีฟที่อยู่ในรูปแบบนกพิราบโปร่งแสงที่นางเห็นแค่คนเดียว

“อันนั้นมันเรียกความผิดพลาด คนเราพลาดกันได้ พลาดแล้วก็พลาดไปสิ”

หลันผิงลั่วสะบัดผมเชิดใบหน้าขึ้นไม่สนใจไม่แคร์อะไรทั้งนั้นถึงจะมีความเจ็บปวดเป็นเครื่องตอกย้ำที่ระหว่างขาก็เถอะ ชีวิตคนเรามันต้องเดินต่อไป โลกไม่ได้กำหนดมาว่าเราต้องเสียตัวให้ผู้ชายคนเดียวสักหน่อย

“แค่เสียตัวไม่ได้ตาย เพราะฉะนั้นบอกภารกิจมา”

“ภารกิจที่ระบบกำหนด คุณต้องแต่งงานและครองรักกับพระเอกหลี่ซงจวินให้ได้ เมื่อเนื้อเรื่องดำเนินไปถึงตอนจบที่สมบูรณ์แบบคุณก็จะเสร็จสิ้นภารกิจจะได้ออกจากโลกเสมือนจริงแล้วรับค่าตอบแทนมหาศาลตามสัญญาที่คุณเซ็นเอาไว้ค่ะ มันมากพอที่คุณจะใช้รักษาตัวและใช้ชีวิตบั้นปลายได้อย่างสุขสบาย”

“จริง ๆ ก็ไม่ได้อยากออกไป อยากใช้ชีวิตในนี้นาน ๆ เลย”

นางถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเพราะไม่ได้อยากจะออกจากโลกเสมือนใบนี้เลย เพราะโรคความเป็นจริงมันโหดร้ายเกินไปสำหรับนาง ป่วยเป็นโรคร้ายจะตายวันไหนยังไม่รู้ทำอะไรมากก็ไม่ได้เพราะสุขภาพไม่ดี แต่ในโลกนี้นางจะสามารถทำอะไรก็ได้ตามใจตนเองได้อย่างเต็มที่และมีอิสรเสรีเหมือนนกที่ได้โบยบินออกไปในโลกกว้าง

“โปรดจงจำไว้ว่านี่คือการทดลองระบบ คุณมีหน้าที่ทดสอบว่าระบบสมบูรณ์แบบหรือเปล่าจึงจำเป็นต้องทำภารกิจให้เสร็จสิ้นเพื่อดูข้อผิดพลาดต่าง ๆ ที่อาจจะเกิดขึ้น ทางบริษัทจะได้เตรียมความพร้อมเพื่อเปิดระบบที่สมบูรณ์แบบให้คนภายนอกได้เข้าใช้งานค่ะ”

“เออ ๆ รู้แล้วน่า เข้าใจแล้วว่าต้องทำให้หลี่ซงจวินรักข้า หลงข้า เรียกหาแต่ข้า”

หลันผิงลั่วถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเพราะเข้าใจว่าสุดท้ายแล้วก็ต้องทำภารกิจให้เสร็จสิ้นในฐานะของตัวแทนทดสอบระบบ แต่ก็คงประวิงเวลาเอาไว้เสียหน่อยเพราะยังอยากใช้ชีวิตในนี้ให้มากที่สุด เพราะชีวิตจริงมันทำไม่ได้ก็แค่คนป่วยคนหนึ่งแค่เดินมาก ๆ ยังเหนื่อยเลย

“ตอนนี้ไปหาบ้านเช่าสักหลังก่อนดีกว่า”

นางโยนถุงเงินในมือเล่นด้วยรอยยิ้มอย่างมั่นใจ อนาคตจะเป็นยังไงช่างมันไปกำหนดอะไรไม่ได้อยู่แล้ว เอาตอนนี้ให้รอดเพื่อมีชีวิตไปยันอนาคตก่อนดีกว่า