บทที่ 1 ‘พระเอกมาไวไปหรือเปล่า?’

Chapter 1

‘พระเอกมาไวไปหรือเปล่า?’

.

.

‘ยินดีต้อนรับสู่โลกเสมือนจริงอินฟินี่ ระบบที่จะทำให้คุณสามารถท่องไปในโลกแห่งจินตนาการด้วยเทคโนโลยีสุดล้ำ ปัญญาประดิษฐ์ที่สามารถสรรค์สร้างโลกจากความคิดของคุณออกมาได้อย่างไร้ที่ติ’

“พร้อมไหมคะคุณหลัน”

“พร้อมค่ะ”

หลันผิงลั่ว หญิงสาววัย 22 ปีตอบผ่านหน้าจอมอนิเตอร์ภายในแคปซูลแก้ว เธอเป็นหนึ่งในคนที่ตัดสินใจเข้าร่วมทดลองระบบโลกเสมือนจริงอินฟินี่ เป็นระบบที่ถูกพัฒนาขึ้นมาเพื่อให้มนุษย์ที่เบื่อหน่ายโลกใบนี้ได้เข้าไปอยู่ในโลกเสมือนจริงแทน

เธอไม่มีพ่อแม่หรือญาติพี่น้องเพราะเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่จำความได้ ซ้ำโชคชะตาดันอาภัพสุดขีดเพราะเป็นโรคหัวใจจะตายตอนไหนก็ยังไม่รู้ รู้แค่ว่าคงอยู่ได้ไม่นาน อาการก็หนักขึ้นทุกวัน เลยตัดสินใจเข้าโครงการนี้เพื่อหวังจะไปใช้ชีวิตในโลกเสมือนจริงดีกว่าอย่างน้อยก็ทำให้เธอมีความสุขในระยะเวลาหนึ่งก่อนจะต้องตายในโลกจริง

“ทำจิตใจให้ผ่อนคลายค่ะ ไม่มีอะไรน่ากลัว” เสียงจากจอมอนิเตอร์ที่ติดบนฝาแคปซูลแก้วกล่าวขึ้นอีกครั้งหลันผิงลั่วก็พยักหน้ารับ

'สวัสดีค่ะ ดิฉันอีฟระบบปัญญาประดิษฐ์ผู้ช่วยของคุณ หลังจากนี้คุณจะได้ยินแค่เสียงของฉันเท่านั้น’

เสียงใสหวานของระบบปัญญาประดิษฐ์ผู้ช่วยดังขึ้น เป็นเสียงที่ต่างไปจากคนแรกที่พูดก่อนหน้านี้แบบรู้เลยว่าเป็นระบบคอมพิวเตอร์

‘คุณหลันกรุณาหลับตา’

หลันผิงลั่วได้ฟังก็ทำตามทุกอย่างยอมหลับตาลงแล้วพยายามทำจิตใจให้ผ่อนคลายที่สุด จมูกเหมือนได้กลิ่นอะไรบางอย่างคล้ายยาลอยอบอวลแต่พยายามจะลืมตามองก็ลืมไม่ไหวอยู่ดี ๆ ตามันก็หนักอึ้งขึ้นมา สติเริ่มพร่ามัวความคิดที่ยุ่งเหยิงเริ่มว่างเปล่าขาวโพลนก่อนที่ความมืดจะเข้าปกคลุมอย่างรวดเร็วจากฤทธิ์ของยานอนหลับและกล่อมประสาท

‘นับถอยหลังเข้าสู่ระบบโลกเสมือนจริงอินฟินี่’

‘จีนยุคโบราณ เทพเซียน วรยุทธ์’

‘เริ่มนับถอยหลังใน

5

4

3

2

1

‘เชื่อมต่อสำเร็จ'

..........

.

“โอ๊ย!”

เสียงใสหวานร้องอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวดที่แล่นแปล๊บไปทั่วนิ้วเท้าที่เตะเข้ากับขอบประตูเต็มแรงจนล้มหน้าทิ่มพื้นอีกรอบหนึ่ง แต่พอจะพยายามลุกขึ้นนั่งกลับรู้สึกมึนหัวเหมือนโลกกำลังหมุนได้ไม่มีผิด

หลันผิงลั่วที่เข้าสู่ระบบโลกเสมือนจริงอินฟินี่เต็มตัวกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยความมึนงง มือข้างหนึ่งจับหัวส่วนอีกข้างก็พยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้น ทำไมรู้สึกว่าสิ่งของรอบตัวมันหมุนได้ สรุปว่าเธอเข้ามาในโลกจีนโบราณจริง ๆ หรือเปล่าความรู้สึกเหมือนหลุดมาอยู่ในเครื่องเล่นอะไรสักอย่างที่มันหมุนไปหมุนมาจนจะอาเจียนอยู่แล้ว พะอืดพะอมจนลมตีขึ้นหน้ามือพยายามควานหาขาเก้าอี้แล้วพยุงตัวเองขึ้นมานั่งจนได้แม้นจะยากลำบากถึงขั้นสุดก็ตามเพราะแขนขามันแทบไม่มีเรี่ยวแรง

ดวงตาคู่สวยก้มลงมองเสื้อผ้าของตนเองก็พบว่าอยู่ในชุดฮั่นฝูเหมือนซีรี่ส์จีนพีเรียดที่เคยดู แต่คุณภาพของชุดดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย มันควรจะเป็นผ้าไหมชั้นดีประดับประดาด้วยไข่มุกและดิ้นทองคำไม่ใช่หรือไง นี่เป็นผ้าโปร่งโล่งสีขาวสะอาด เรียกว่าขาวตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยดีกว่ามีส่วนที่ไม่ขาวก็คงจะเป็นผมสีดำขลับอย่างกับเอาถ่านมาย้อมเนี่ยแหละ ลายปักบนเสื้อผ้าก็ไม่มีสักลาย อะไรมันจะโล่งและเชยขนาดนี้ ไม่แฟชั่นเอาซะเลย

“เข้ามาในโลกเสมือนจริงแล้วสินะ”

“ปวดหัวชะมัดเลย” เธอบ่นโอดครวญออกมาเพราะตอนนี้เหมือนหัวมันกำลังจะระเบิดออกมาเสียให้ได้

“ระบบ”

“อีฟ”

เสียงหวานร้องเรียกหาระบบที่ควรจะมีตั้งแต่เธอลืมตาตื่นขึ้นมาในโลกนี้ แต่ทำไมมันกลับเงียบเชียบขนาดนี้ เรียกเท่าไหร่ระบบปัญญาประดิษฐ์สุดแสนไฮเทคก็ไม่โผล่หัวออกมาสักที หลันผิงลั่วพยายามตั้งสติของตัวเองก่อนจะลุกขึ้นยืนหวังจะเดินไปที่ประตูเพื่อออกไปสำรวจด้านนอกเหมือนเวลาเราเล่นเกม ตื่นมาในห้องห้องหนึ่งก็ต้องออกไปข้างนอกพูดคุยกับ NPC เพื่อรับเควสต์และทำให้สำเร็จ

แต่ก้าวไปเพียงไม่กี่ก้าวร่างเล็กก็ทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความรู้สึกร้อนวูบวาบภายในร่างกาย รู้สึกมวนท้องน้อยจนเนื้อตัวสั่นเทาขึ้นมาเล็กน้อย เหงื่อเม็ดเล็กเริ่มผุดออกมาจากใบหน้าหวานริมฝีปากแห้งผากจนต้องแลบลิ้นเลียบ่อยครั้ง ความรู้สึกนี้มันเหมือนตอนเวลาดูหนังโป๊แล้วมีอารมณ์เลยร่างกายมันกำลังพลุ่งพล่านอย่างอธิบายไม่ถูก

แต่ทำไมถึงมามีอารมณ์ตอนนี้ล่ะ!

อยู่ดี ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมใครคนหนึ่งที่ก้าวเข้ามาด้านใน หลันผิงลั่วช้อนสายตามองจากพื้นขึ้นไปจนถึงใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายที่ชี้ชัดว่าเป็นบุรุษถึงจะผมยาวสลวยสวยเก๋เหมือนนายแบบโฆษณายาสระผมก็เถอะ ให้ตายสิหล่อเกินไปแล้ว! หน้าหวานผุดผ่องอย่างกับมีใครเอาน้ำผึ้งทั้งโลกมาทาลงบนหน้าของเขา แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาสนใจเรื่องความหล่อไหมล่ะหลันผิงลั่ว ตอนนี้กำลังมีผู้ชายแปลกหน้าอยู่ในห้องกับตัวเองสองต่อสองในสถานการณ์แบบนี้มันไม่ปลอดภัยแน่

“นะ...นาย อื้อ!” ยังไม่ทันจะได้ถามไถ่อะไรบุรุษผู้นั้นก็พุ่งตัวเข้ามาหาเธอด้วยความรวดเร็วจนแทบมองไม่ทันแล้วใช้ฝ่ามือหนาปิดปากเอาไว้จนเสียงกลืนหายกลับลงไปในลำคอเหลือเพียงเสียงอื้ออึงเท่านั้น

“เงียบ!” เสียงเข้มกล่าวคล้ายจะข่มกัน

ไอ้บ้าเอ๊ย! มาปิดปากคนอื่นแบบนี้ยังจะมีหน้ามาสั่งอีก เผด็จการเกินไปแล้ว!

“อือ!” เธอร้องประท้วงออกไปพร้อมทั้งพยายามใช้เล็บจิกข่วนลงบนฝ่ามือใหญ่

ผู้ชายอะไรเนี่ยไว้เล็บยาวแหลมเชียว

“บอกให้เงียบ!” เสียงเข้มกล่าวขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้อีกฝ่ายกลับล็อกคอของเธอเอาไว้ด้วยจนแทบจะหายใจไม่ออก

เป็นพวกซาดิสม์สินะ

“หาให้ทั่วอย่าให้มันหนีรอดไปได้!”

“ค้นให้ทั่วทุกห้อง!”

เสียงตะโกนดังขึ้นด้านนอกมันทำให้บุรุษหนุ่มตกใจรีบกระชากตัวของหลันผิงลั่วไปยังเตียงนอนแล้วผลักเธอจนล้มลงไปนอนอยู่ใต้ร่างของเขาที่คร่อมทับเธอเอาไว้ ผ้าห่มถูกดึงขึ้นมาคลุมโปงปกปิดพวกเขาทั้งสองคนเอาไว้ภายใน บดเบียดกันอยู่ในพื้นที่แคบ ๆ

“ใครอยู่ด้านใน เปิดประตู!” เสียงทุบประตูดังขึ้นท่าทางคนข้างนอกจะดูหงุดหงิดมากทีเดียว

หลันผิงลั่วมองประตูที่กำลังสั่นไหวจากแรงเคาะก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าของบุรุษซาดิสม์ก็เห็นว่าเขาดูตื่นตระหนก แม้นจะไม่แสดงออกทางสีหน้ามากแต่แววตามันก็โกหกยากจึงปะติดปะต่อเรื่องได้ว่าเขาคงหนีพวกคนด้านนอกอยู่ถึงพยายามแอบซ่อน แต่แอบแบบนี้มันจะต่างอะไรกับการไม่แอบเพราะถ้าพวกคนข้างนอกเข้ามาก็ต้องเจอเขาอยู่ดี หน้าต่างก็มีทำไมไม่กระโดดออกไปแบบซีรี่ส์จีนเวลาที่หนีผู้ร้ายตัวเอกก็มักจะกระโดดออกทางหน้าต่างแล้วตีลังกาแลนดิ้งลงพื้นด้วยท่าสุดเท่ไม่ใช่หรือไง

หนีขึ้นเตียงแบบนี้กะจะซ้อมนอนในโลงก่อนตายหรือ!

ตอนนี้ระบบเฮงซวยก็ยังไม่โผล่ออกมาก็คงต้องแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้าเองก่อน ถ้าใช้สมองอันชาญฉลาดของเธอประมวลผลดูแล้วคนตรงหน้าต้องเป็นพระเอกแน่นอน เพราะตามที่เคยอ่านนิยายหรือดูซีรี่ส์จีนพีเรียดมาเยอะมาก พระเอกมักจะต้องหลบหนีจากพวกตัวร้ายจนมาเจอนางเอกทุกที แล้วตอนนี้เธอก็เป็นนางเอกในโลกใบนี้ไง เพราะฉะนั้นการที่เจอคนคนนี้มันก็หมายความได้อย่างเดียวว่าเขาเป็นพระเอกแน่นอน

และเธอก็มีหน้าที่ต้องช่วยเขาเพื่อสร้างความประทับใจแรกและกลายเป็นหนี้บุญคุณที่ต้องตามชดใช้กันไปตลอดชีวิตด้วยแรงกายอันล่ำบึกกล้ามแน่น ๆ ของเขา ขนาดใส่เสื้ออยู่ยังรู้เลยว่าใต้เสื้อมันต้องซ่อนของดีอลังการไว้แน่นอน ไม่คิดเลยว่าจะเจอพระเอกเร็วขนาดนี้แต่ก็ดีแล้วจะได้มีอะไรสนุก ๆ ทำ ระหว่างรอระบบ AI เฮงซวยที่ไม่โผล่มาอธิบายสักที

“ฉันจะช่วยนายเอง”

คำพูดของหญิงสาวทำให้เขามองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ หลันผิงลั่วจึงยกมือขึ้นตีปากตัวเองเบา ๆ เพราะตอนนี้อยู่ในยุคจีนโบราณสรรพนามที่ใช้เรียกแบบปัจจุบันคงทำให้สมองของพ่อพระเอกไม่ประมวลผล

“ข้า ตัวข้า” นางชี้นิ้วเข้าหาตนเองด้วยสีหน้าจริงจัง “ตัวข้าจะช่วยเจ้าเอง เจ้าอยู่เฉย ๆ แล้วไว้ใจข้า”

ฟังรู้เรื่องไหมเนี่ย หน้าดูซื่อบื้อเหมือนหมาเมาผงซักฟอก

“พังเข้าไปเลย!” เสียงตะโกนด้านนอกดังขึ้น

“ไม่ทันการแล้ว อยู่นิ่ง ๆ นะ”

หลันผิงลั่วคว้าหมับเข้าที่ตัวของเขาก่อนจะจับอีกฝ่ายพลิกลงไปนอนแทนส่วนตัวเธอหมุนตัวลุกขึ้นนั่งห้อยขาที่ข้างเตียงด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย เสื้อตัวนอกถูกถอดออกแล้วโยนไปด้านในเตียงอย่างรวดเร็วจนเหลือเพียงเสื้อตัวในที่มันบางเฉียบจนเห็นถึงซับในที่เป็นปราการด่านสุดท้ายปกป้องทรวดทรงอรชรของเธอเอาไว้ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูห้องถูกพังพอดิบพอดี

“กรี๊ดดดดด!”

เสียงกรี๊ดของสตรีดังสนั่นโรงเตี๊ยมจนชั้นล่างยังได้ยินชัดเจน ส่วนในห้องไม่ต้องพูดถึงพวกตัวร้ายถึงกลับต้องยกมือขึ้นปิดหูเอาไว้ หลันผิงลั่วแสร้งตกใจสุดขีดก่อนจะร้องโวยวายออกมาเพื่อกลบเกลื่อน

“ไอ้พวกลามก!”

“พวกเจ้าล่วงเกินข้าเกินไปแล้ว ข้าจะไปฟ้องศาล ข้าจะฟ้อง จะฟ้องพวกเจ้าให้หมด!”

“ช่วยด้วยคนพวกนี้จะล่วงเกินข้า!”

“แม่นางสงบใจลงก่อน พวกข้าไม่ใช่คนเลวร้ายเพียงแค่มาตามหาคนเท่านั้น” หนึ่งในคนพวกนั้นกล่าวขึ้นอย่างสุภาพ

“ข้าไม่สน ที่นี่ไม่มีใครทั้งนั้นนอกจากข้าที่กำลังแก้ผ้าแล้วพวกเจ้าก็เข้ามา พวกเจ้ามันคิดไม่ซื่อต่อข้า พวกเจ้ามันคิดจะฉวยโอกาสรังแกข้า!”

“แม่นางสงบใจลงก่อน พะ... พวกข้า”

“ออกไป ถ้าพวกเจ้าไม่ออกข้าจะถือว่าพวกเจ้าคิดไม่ซื่อกับข้า!”

เธอชี้หน้าโวยวายใส่คนพวกนั้นด้วยท่าทางเอาเรื่องและไม่ยอมโดยง่าย จนสุดท้ายพวกคนร้ายก็ต้องยอมล่าถอยออกไปชนิดที่ว่าวงแตกกระเจิง อันว่ารบกับบุรุษนับร้อยนับพันยังไม่เท่ารบกับอารมณ์สตรีเพียงหนึ่งเดียว เพราะเวลาผู้หญิงโมโหโวยวายไม่มีผู้ชายคนไหนจะทนฟังไหวหรอก เลยเอาข้อนี้มาใช้ประโยชน์ไหน ๆ ก็เป็นคนมีเสียงที่ดีเยี่ยมอยู่แล้วก็แหกปากโวยวายให้ดังลั่นไปเลย จะบุรุษร้อยคนพันคนก็ไม่มีใครสู้หรอกเจอเสียงสามล้านเดซิเบลกระแทกหูไปขนาดนี้

“เจ้าปลอด อ๊ะ!”

หลันผิงลั่วหันไปพูดกับพระเอกของเรื่องแต่เขากลับกระชากแขนเธอเข้าไปหาจนร่างอรชรล้มทิ่มลงไปบนเตียงยังไม่ทันจะได้ถามไถ่อะไรก็ถูกจับพลิกจนกลับลงมานอนข้างล่างเหมือนเดิมกลายเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำถูกฝ่ามือใหญ่กดแขนทั้งสองข้างเอาไว้ข้างหัวจนหัวใจเต้นแรงแทบจับจังหวะไม่ถูกมันเหมือนจะทะลุออกมาจากอกให้ได้

“กะ... กลิ่น” เขากัดฟันพูดอย่างยากลำบาก

“กลิ่นอะไร กลิ่นกำยานหรือ?” นางมองไปทางกำยานที่ถูกจุดเอาไว้ก่อนจะหันกลับมามองหน้าเขาตาใส “ก็หอมดีนะ แต่ข้าไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ กลิ่นไม้จันทน์เชยสะบัดเลย”

“ไม่ใช่”

“อ๊ะ!”

“จะทำอะไร!” ร่างเล็กดิ้นพล่านเมื่ออีกฝ่ายโน้มใบหน้าลงมาซุกไซ้ดอมดมแถว ๆ ซอกคอของเธอ

“กลิ่นตัวเจ้า”

“ทำไม กลิ่นตัวข้ามันทำไม?”

“มันมีพิษ”

“ฮะ?” นางพยายามใช้จมูกดมกลิ่นฟุดฟิดแต่ก็ไม่เห็นจะได้กลิ่นอะไรเลย

“กลิ่นของเจ้ามันปลุกเร้าข้า”

ปลุกเร้า?

ดวงตาคู่สวยมองต่ำลงไปยังเป้าของเขาก็ไม่ได้อยากมองหรอกนะ แต่จิตใจตอนนี้มันต่ำทรามมากมองสูงไปกว่านี้ไม่ได้เลย ลมหายใจลึกถูกสูดเข้าจนสุดปอดแล้วพ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ เพื่อพยายามตั้งสติของตนเอง ตอนนี้เข้าใจคำว่าปลุกเร้าชัดเจนแล้วมันนูนรั้งเนื้อผ้าขึ้นมาเสียขนาดนั้นมันคงอยากจะออกมารับลมข้างนอกเสียเต็มประดาแล้ว

เพิ่งมาถึงก็จะได้สามีเลยเรอะ!