LOGINShare
บทที่ 5 ‘เสน่หามิอาจต้านทาน’
Last Updated:
2025-04-09 14:58:18Chapter 5
‘เสน่หามิอาจต้านทาน’
.
.
ร่างบางขยับโยกไปตามแรงกระแทกกระทั้นที่ส่งผ่านมาจากคนตัวใหญ่ที่กำลังขยับโยกอยู่บนตัวของนางอย่างเร่าร้อน เสียงเตียงไม้ที่ไม่ได้มีคุณภาพดีนักเสียดสีเอี๊ยดอ๊าดสอดคล้องไปกับจังหวะประสานกัน
เสียงครางหวานดังออกมาสองมือข่วนลงบนแขนใหญ่ที่กำลังเท้าอยู่ด้านข้างลำตัว กักตัวนางเอาไว้ในอ้อมแขนไม่ให้หลีกหนีไปไหน จิตใจคล้ายดั่งล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเหมือนถูกมนต์สะกดให้ลุ่มหลงไปในรสชาติกามราคะที่เขากำลังมอบให้
เหอมู่เซียงจับตัวของหลันผิงลั่วให้พลิกขึ้นมาคร่อมทับเขาแทน กลายเป็นนางขึ้นมาอยู่ด้านบนในท่าควบขี่เขาจนใบหน้าแดงซ่าน แรงอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านตอนนี้มันทำให้นางเริ่มขยับโยกในท่วงท่านารีขย่มตอใหญ่ยกสะโพกขึ้นลงเพื่อไม่ให้จังหวะรักมันติดขัด มือเล็กเท้าลงบนหน้าท้องที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อแน่น ๆ จนซิกแพคขึ้นเป็นลูกจับตรงไหนมันก็แน่นไปหมด
ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดสิ่งใดขึ้น มันคล้ายนางถูกมนต์สะกดให้ลุ่มหลงจริง ๆ มันคล้ายคนโดนของที่โดนเขาสัมผัสเพียงนิดร่างกายก็อ่อนระทวยไม่สามารถต่อต้านได้อีก ภายในมันร่ำร้องเรียกหาสัมผัสของเขามากขึ้นมากเสียจนไม่สามารถยับยั้งชั่งใจได้สุดท้ายมันก็จบลงที่แบบนี้ พลีกายให้เขาได้เชยชมทุกส่วนเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นคืนก่อนไม่มีผิด ร่างกายที่ควบคุมไม่ได้คล้ายจะมีแรงดึงดูดมหาศาลต่อกันนี่ก็ด้วย
“ระ… แรงอีก ข้าจะเสร็จสมแล้ว” เสียงแหบพร่ากล่าวออกมาพร้อมใบหน้าที่เชิดรั้งขึ้นส่งเสียงครางเข้มด้วยความเสียวซ่านสุดขีดยามหลันผิงลั่วขย่มโยกลงบนตัวเขาในท่วงท่าอันเร่าร้อน
สุดท้ายเสียงครางดังก็ประสานออกมาเป็นจังหวะเดียวกับที่ความรู้สึกพลุ่งพล่านถึงขีดสุดปลดปล่อยสายธารน้ำรักออกมาภายในกายของหลันผิงลั่วจนนางสัมผัสได้ถึงน้ำอุ่นเหนียวที่กำลังคั่งค้างอยู่ภายใน
นางถอนตัวออกจากแก่นกายใหญ่ที่ตอนนี้เริ่มสลดลงเมื่อได้ปลดปล่อยก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ปล่อยให้น้ำรักสีขาวขุ่นไหลย้อนลงมาตามเรียวขางามจำนวนมากเพราะรอบก่อนเขาก็ปล่อยในจนมันเต็มช่องทางอ่อนนุ่มของนางไปหมดแล้ว
“อ๊ะ!” แต่พักหายใจหายคอได้ไม่นานร่างกายก็ถูกช้อนตัวขึ้นอุ้มจนนางตกใจ เหอมู่เซียงพานางมายังหน้าต่างก่อนจะวางตัวลงให้หันหน้าออกไปทางด้านนอกแล้วเขาเข้ามาประชิดด้านหลัง
“มะ… ไม่ไหวแล้ว เหนื่อย”
มือเล็กพยายามดันตัวเขาออกไปแต่ก็หมดเรี่ยวแรงจะต่อต้าน น่าแปลกมากที่นางหมดแรงถึงขนาดนี้ทั้งที่ทำไปเพียงสองรอบเอง แต่ตอนนี้แทบจะยืนไม่ไหว ตาก็จะหลับแล้วเหมือนถูกดูดเอาพลังไปจนหมด
“แต่ข้าไหว”
จมูกโด่งรั้นสูดดมกลิ่นหอมจากกายสาวด้วยความหลงใหลและลุ่มหลงเสียจนโงหัวไม่ขึ้น กลิ่นกายที่หอมหวานจนอยากจะฝังคมเขี้ยวลงบนเนื้ออ่อนฉีกกระชากออกมาชิมรสชาติว่าจะหวานเหมือนกลิ่นไหมแต่ต้องหักห้ามใจเอาไว้เพราะนางไม่ใช่อาหารแต่เป็นคู่สมสู่ที่เขาเลือกแล้ว
“เจ้าหอมนัก หอมไปเสียทุกส่วน แล้วข้าจะอดใจไหวได้อย่างไรในเมื่อเจ้าน่ากินถึงเพียงนี้ สามรอบไม่อิ่มเสียด้วยซ้ำไป”
“จะ… เจ้าจะฆ่าข้าหรือไง ข้าจะขาดใจแล้ว”
“ไม่ต้องกังวลไปหรอกภรรยาของข้า สามีจะไม่ปล่อยให้เจ้าตาย”
“อ๊า!”
เสียงครางหวานฉ่ำดังออกมายามแก่นกายแข็งขืนสอดแทรกเข้ามาประสานเป็นหนึ่งเดียวกับนางอีกครั้ง ร่างกายเริ่มขยับโยกไปตามแรงกระแทกกระทั้นที่ส่งผ่านมาจากทางด้านหลังอย่างหนักหน่วงตอกเน้นย้ำในทุกดอกแบบสะเทือนถึงมดลูก มือเล็กคว้าจับขอบหน้าต่างเอาไว้เพื่อหาหลักยึดร่างกายไม่ให้ร่วงลงไปกองที่พื้นเพราะตอนนี้ขาสั่นเทาไปหมดแล้ว
เสียงเสียดสีชื้นแฉะยังคงดังออกมาถี่ยิบจนน่าอับอาย ยามแก่นกายสอดแทรกเข้าไปกระทบกับน้ำรักที่ยังคั่งค้างด้านในก็ทำให้เกิดเสียงชวนสยิว ยามถอนออกก็มีน้ำรักไหลย้อนตามออกมาเปรอะเปื้อนไปตามเรียวขาสวยจนหยดแหมะลงที่พื้นช่างเป็นภาพที่แสนเย้ายวนแต่ไม่ควรให้ผู้อื่นได้พบเห็นเพราะคงต้องอับอายกันจนแทรกแผ่นดินหนีเป็นแน่
ในตอนนี้หลันผิงลั่วสมองขาวโพลนไปหมด จิตใจคล้ายจะล่องลอยโบนบินออกไปจากร่างกาย ยินยอมเหอมู่เซียงทุกท่วงท่าให้เขาชำเรานางเสียให้พอใจ บางทีนางอาจจะโดนเขาเล่นแง่สาดมนต์เสน่ห์เข้าใส่จนลุ่มหลงในกามราคะเขาถึงเพียงนี้ แม้ร่างกายจะอ่อนล้าอ่อนแรงแต่มันก็ยังตอบสนองต่อสัมผัสของเขาได้เป็นอย่างดีเชียว
……….
.
“ระบบออนไลน์”
“คุณหลันคะ”
เสียงของอีฟดังขึ้นมันทำให้หลันผิงลั่วที่กำลังนอนหลับสบายจนน้ำลายไหลยืดลืมตาตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย สองแขนกางออกแล้วบิดขี้เกียจด้วยความเมื่อยล้าแต่ก็ต้องชักสีหน้าเหยเกร้องไม่ออกได้แต่จับขาตัวเองแน่นเมื่อตะคริวกินปลีน่องเสียจนเจ็บแปล๊บน้ำตาเล็ด
“อะ… โอ๊ย เจ็บ!”
“คุณหลันเป็นอะไรคะ?” อีฟถามขึ้น
“ตะคริวกินไม่เป็นอะไร” นางใช้มือบีบนวดเบา ๆ เพื่อคลายกล้ามเนื้อแต่ก็ต้องทนกับความเจ็บปวดเช่นกัน
ดวงตาคู่สวยมองไปรอบ ๆ ก็ต้องประหลาดใจเล็กน้อยที่ไม่เห็นเจ้าปีศาจราคะแล้ว เมื่อคืนเจ้านั่นรังแกนางเสียจนครึ่งค่อนคืน ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้รับความรู้สึกสลบคาอกกับเขาเหมือนกัน สลบคาอกจริง ๆ หลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็ตอนอีฟมาพูดข้างหูเนี่ย
“เจ้าปีศาจราคะไปไหนแล้ว?”
“คุณหมายถึงตัวร้าย”
“เออ รู้แล้วว่าตัวร้ายจะย้ำเพื่อ?”
“ก็เห็นคุณนอนกับเขาสองครั้งแล้ว”
“มันพลาด คนเรามันก็พลาดกันได้”
“ความผิดครั้งแรกถือว่าเป็นอาจารย์ ความผิดครั้งที่สองถือว่าเป็นความโง่”
เออ ตอกย้ำเข้าไป!
“ผิดครั้งแรกเรียกว่าความผิดพลาด ผิดครั้งที่สองเรียกว่าความประมาทต่างหาก”
นางขยับตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะหยิบเอาเสื้อคลุมมาสวมใส่ปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าของตน เรื่องอะไรจะยอมรับผิด นางไม่ได้ผิดเสียหน่อยตอนนั้นมันเหมือนโดนมนต์สะกดจริง ๆ ลุ่มหลงเขาเสียจนร่ำร้องเรียกหาไม่รู้ว่าเจ้าปีศาจราคะมันทำเสน่ห์ใส่นางใช้มนต์คาถาอะไรหรือเปล่า
แต่ความรู้สึกตอนนี้เหมือนถูกฟันแล้วทิ้งไม่มีผิด หรือว่าเขาอยากจะเอาคืนนางเหมือนตอนที่นางทิ้งเขามาในวันนั้น แต่เมื่อนึกถึงวันนั้นก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้หญิงสาวต้องรีบลุกลี้ลุกลนมุดเข้าไปใต้เตียงเพื่อหยิบเอากล่องไม้ออกมาเปิดออกดู พลันลมหายใจก็ถูกทอดถอนออกมาอย่างโล่งอกที่เงินทองยังคงอยู่ครบไม่หายไปไหน
ก็วันนั้นนางฟันเขาแล้วทิ้งไม่พอยังขโมยทรัพย์สินมาอีก ก็กลัวว่าเขาจะเอาคืนด้วยการขโมยทรัพย์สินเงินทองของนางไปด้วย แต่พอเห็นมันอยู่ครบก็โล่งใจหรือบางทีเจ้าปีศาจราคะผู้นั้นอาจจะหาของเหล่านี้ไม่เจอเพราะนางแอบไว้ดีมาก
แต่เมื่อลุกขึ้นยืนก็มีน้ำเหนียว ๆ ไหลลงมาตามเรียวขาเอามือไปจับมาดูก็เห็นว่ามันคือน้ำสีขาวขุ่นที่รีดออกมาจากตัวของเหอมู่เซียงเมื่อคืน เรียกว่าเขารีดออกมาทุกหยดจนมันอัดแน่นในมดลูกของนางเสียเต็มอิ่มจนเก็บไม่หมดไหลย้อนออกมาเช่นนี้
“ข้าต้องไปซื้อยาคุมกำเนิด”
นางหันกลับมาหาอีฟในร่างของนกพิราบ “ขอเปิดทักษะพิเศษเกษตรกรหน่อยสิ”
“1,000 พอยท์นะคะ”
“ยืนยัน”
“เปิดทักษะพิเศษเกษตรกรเรียบร้อยแล้ว พอยท์ปัจจุบันเหลือ 1,700 พอยท์”
“งั้นอัปทักษะเกษตรกรเพิ่มด้วย”
“ต้องแลก 500 พอยท์ในการอัปทักษะเกษตรกรนะคะ”
“ฮะ! ตะ... ตั้งห้าร้อยพอยท์เชียวเหรอ นี่จะขูดรีดขูดเนื้อกันหรือไง” หลันผิงลั่วที่ได้ฟังก็ลมแทบจับ เปิดทักษะว่าแพงแล้วอัปเลเวลแพงกว่าอีกเพราะมันไม่ได้อัปครั้งเดียวแล้วจบเสียหน่อย ต้องอัปไปเรื่อย ๆ จนเต็ม
“สำหรับการอัปทักษะพื้นฐานจะแลก 300 พอยท์ แต่เพราะนี่เป็นทักษะพิเศษที่เหมือนสูตรโกงจึงมีมูลค่าในการอัปที่สูงกว่าทักษะพื้นฐานค่ะ”
“แล้วกว่าจะเต็มมันต้องกี่ขั้น?”
“สำหรับทักษะพื้นฐานจะมี 5 เลเวล ทักษะพิเศษจะมี 3 เลเวลค่ะ”
“กว่าข้าจะอัปเต็มก็เสียตั้ง 1,500 พอยท์เชียวนะ แพงกว่าตอนเปิดทักษะอีก ถ้าคิดคำนวณดูแล้วข้าต้องเสีย 2,500 พอยท์เพื่อทักษะพิเศษ 1 ทักษะเนี่ยนะ”
“เป็นสิ่งที่ระบบกำหนดมาค่ะ”
“เหอะ!”
“นี่มันยิ่งกว่าขูดรีดขูดเนื้ออีก แทบจะเลาะกระดูกข้าออกมาด้วยแล้ว”
นางหันไปโวยวายใส่อีฟยกมือยกไม้ประกอบท่าทางจนออกรสออกชาติ สรุปว่านี่คือการทดลองระบบจริง ๆ เหรอ ทำไมมันเคี่ยวกันขนาดนี้แทนที่จะอำนวยความสะดวกให้พอยท์เริ่มต้นสัก 10,000 พอยท์ไรงี้ นี่ต้องให้นางมาลำบากลำบนทำเควสแลกพอยท์อันน้อยนิดจนเลือดตาแทบกระเด็นเส้นเลือดในสมองแทบจะแตกซ่านออกมา รู้ยังงี้ไม่เข้าร่วมหรอกตอนแรกก็คิดว่ามันจะสนุก ๆ ไม่ตึงเครียด ที่ไหนได้แทบกระอักเลือด!
“คุณสามารถอัปทักษะด้วยการฝึกฝนได้ค่ะ ทุกการทำงานที่เกี่ยวข้องกับทักษะนั้น ๆ จะมีคะแนนให้สะสมเมื่อสะสมจนครบกำหนดก็จะสามารถอัปขั้นต่อไปได้โดยไม่ต้องเสียพอยท์ค่ะ”
“ขอบใจที่ยังมีทางเลือกให้ข้า แต่ก็เหนื่อยเหมือนกัน”
เสียงหวานกล่าวออกไปอย่างประชดประชันก่อนจะหันตัวเดินหนีอีฟออกมาด้วยความหงุดหงิด ตอนแรกคิดว่าตัวเองอาจจะตายเพราะโรคร้าย แต่ตอนนี้คิดว่าคงไม่ใช่น่าจะเส้นเลือดในสมองแตกมากกว่า
Related chapters
เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย 6 : ไม่รัก
Chapter 7'ไม่รัก'..ไม่ว่าจะผ่านเรื่องอะไรมาสุดท้ายคนอย่างหลันผิงลั่วก็ทำใจได้ นางตัดสินใจเริ่มต้นใหม่ด้วยความมั่นใจถึงแม้จะทำเรื่องน่าอายลงไปแล้ว ความประทับใจแรกมันไม่โอเคงั้นลองความประทับใจสองก็ได้ จิตใจคนเรามันอ่อนไหวอยู่ตลอดเวลาถ้านางใช้มารยาให้มากเสียหน่อยน่าจะเอาชนะใจพ่อพระเอกสุดหล่อได้แต่ตอนนี้ก็ทำใจลำบากเพราะตัวร้ายก็หล่อพระเอกก็หล่อ หล่อไปหมดทุกคน แต่หล่อคนละแบบ พ่อตัวร้ายหล่อแบบเข้ม ๆ อเมริกาโน่เพิ่มช็อตเลย ส่วนพ่อพระเอกก็หล่อแบบนุ่มนวลลาเต้ใส่นมเลย มันก็ดีทั้งคู่แต่ภารกิจคือต้องทำให้พระเอกตกหลุมรักไงนางหอบหิ้วผักสดที่ซื้อจากตลาดมาเต็มอ้อมแขนก่อนจะเดินดูอย่างอื่นเพื่อหาของเข้าบ้านเสียหน่อย จนสายตามองไปเห็นพ่อพระเอกกำลังเดินมาทางนี้พอดี หัวสมองอันชาญฉลาดก็คิดแผนการออกทันทีหลันผิงลั่วแกล้งเดินมาใกล้ ๆ หลี่ซงจวินที่กำลังมองร้านรวงข้างทางอยู่ก่อนจะแกล้งทำเป็นลื่นล้ม ปากก็ร้องกรี๊ดเพื่อให้พ่อพระเอกรู้ตัว ผงผักในอ้อมแขนกระจัดกระจายลอยขึ้นฟ้า ดวงตาคู่สวยหลับตาปี๋เพื่อเตรียมทิ้งตัวลงไปอยู่ในอ้อมแขนของหลี่ซงจวินแบบเต็มที่วงแขนใหญ่โอบกอดร่างบอบบางของนางเอาไว้แล้วดึงเข้าหาจนสัมผ
Last Updated : 2025-04-11เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย 7 : ความประทับใจแรก
Chapter 6‘ความประทับใจแรก’..หลันผิงลั่วเดินฮัมเพลงมาอย่างอารมณ์ดีในมือถือถุงขนมปิ้งมาด้วย ส่วนอีกมือก็หยิบขนมปิ้งชิ้นหนึ่งขึ้นมาเคี้ยวตุ้ย ๆ จนแก้มป่อง นางหันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาร้านยาจนสายตามองไปเห็นร้านร้านหนึ่งที่ด้านหน้ามีสมุนไพรตากเอาไว้มากมาย ทรงแบบนี้ต้องเป็นร้านยาแน่นอนหญิงสาวก้าวเท้าเข้ามาภายในโรงหมอ สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือกลิ่นสมุนไพรจนตลบอบอวลแทบจะมึนหัว มีผู้คนมากมายกำลังเดินเข้าเดินออกแลดูวุ่นวายดีเหมือนกันสงสัยที่นี่จะรักษาดี นางเดินดูของจนมาถึงส่วนตรวจรักษาที่มีบุรุษหนุ่มในชุดสีขาวสะอาดสะอ้าน ผมยาวสีดำขลับถูกรวบเอาไว้ครึ่งหัว ไม่มีเครื่องประดับอะไรมากนอกจากปิ่นไม้เท่านั้น ช่างดูเรียบง่ายแต่ความเรียบง่ายไม่ได้ทำให้ความรูปงามของเขาน้อยลงเลยเข้าใจแล้วว่าทำไมที่นี่คนเยอะ ก็หมอหล่อขนาดนี้นางรีบมาต่อแถวเข้าคิวรักษาทันที แต่เพราะมองหน้าท่านหมอไม่ถนัดนักจึงพยายามจะชะเง้อคอมองแต่ก็โดนคนด้านหน้าบังไม่พอยังหันมามองแรงใส่นางอีก เลยเลิกมองแล้วต่อแถวนิ่ง ๆ จนถึงคิวของตนเองจึงรีบก้าวเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ผ้าสีขาวสะอาดสะอ้านปิดบังใบหน้ารูปงามของเขาไว้ครึ่งหนึ่ง เอาตามตรงเห็นแค่ต
Last Updated : 2025-04-11เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย บทที่ 1 ‘พระเอกมาไวไปหรือเปล่า?’
Chapter 1‘พระเอกมาไวไปหรือเปล่า?’..‘ยินดีต้อนรับสู่โลกเสมือนจริงอินฟินี่ ระบบที่จะทำให้คุณสามารถท่องไปในโลกแห่งจินตนาการด้วยเทคโนโลยีสุดล้ำ ปัญญาประดิษฐ์ที่สามารถสรรค์สร้างโลกจากความคิดของคุณออกมาได้อย่างไร้ที่ติ’“พร้อมไหมคะคุณหลัน”“พร้อมค่ะ”หลันผิงลั่ว หญิงสาววัย 22 ปีตอบผ่านหน้าจอมอนิเตอร์ภายในแคปซูลแก้ว เธอเป็นหนึ่งในคนที่ตัดสินใจเข้าร่วมทดลองระบบโลกเสมือนจริงอินฟินี่ เป็นระบบที่ถูกพัฒนาขึ้นมาเพื่อให้มนุษย์ที่เบื่อหน่ายโลกใบนี้ได้เข้าไปอยู่ในโลกเสมือนจริงแทนเธอไม่มีพ่อแม่หรือญาติพี่น้องเพราะเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่จำความได้ ซ้ำโชคชะตาดันอาภัพสุดขีดเพราะเป็นโรคหัวใจจะตายตอนไหนก็ยังไม่รู้ รู้แค่ว่าคงอยู่ได้ไม่นาน อาการก็หนักขึ้นทุกวัน เลยตัดสินใจเข้าโครงการนี้เพื่อหวังจะไปใช้ชีวิตในโลกเสมือนจริงดีกว่าอย่างน้อยก็ทำให้เธอมีความสุขในระยะเวลาหนึ่งก่อนจะต้องตายในโลกจริง“ทำจิตใจให้ผ่อนคลายค่ะ ไม่มีอะไรน่ากลัว” เสียงจากจอมอนิเตอร์ที่ติดบนฝาแคปซูลแก้วกล่าวขึ้นอีกครั้งหลันผิงลั่วก็พยักหน้ารับ'สวัสดีค่ะ ดิฉันอีฟระบบปัญญาประดิษฐ์ผู้ช่วยของคุณ หลังจากนี้คุณจะได้ยินแค่เสียงของฉันเท่านั้น’
Last Updated : 2025-04-09เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย บทที่ 2 'พลาดท่าให้ตัวร้าย'
Chapter 2'พลาดท่าให้ตัวร้าย'..จะว่าไปตัวนางเองก็รู้สึกวูบวาบอยู่เหมือนกัน ความร้อนผ่าวในร่างกายนี้มันเกิดจากอะไรหรือว่านางจะโดนพิษจริง ๆ เหมือนที่เคยอ่านนิยายหรือดูซีรี่ส์อาจจะเป็นพิษจำพวกมีฤทธิ์เพิ่มกำหนัดก็เป็นได้ ตอนนี้เหมือนร่างกายคล้ายจะควบคุมตัวเองไม่ได้“อ๊ะ!” ร่างเล็กถูกจับกดให้นอนลงไปบนเตียงมันทำให้หลันผิงลั่วตกใจไม่น้อย มือเล็กยกขึ้นดันอกกว้างเอาไว้“จะ… เจ้า เจ้าจะทำอะไร”“ข้าไม่ไหว”“มะ… ไม่ไหวอะไร”ริมฝีปากก้มจูบลงมาแทนคำตอบทำเอาหลันผิงลั่วตกใจหน้าเหวอ ริมฝีปากถูกครอบครองและลุกล้ำอย่างเอาแต่ใจจนนางตั้งตัวไม่ทัน มือไม้อ่อนแรงไร้การขัดขืนคล้ายกับถูกมนต์สะกดชวนให้ลุ่มหลงอาจจะเป็นเพราะพิษกำหนัดในกายที่ทำให้รู้สึกต้องการความวาบหวามมากขนาดนี้“จะ… เจ้า นามของเจ้า” เสียงแหบพร่าเอ่ยถามชายหนุ่มที่กำลังร่วมรักกับนาง“เหอมู่เซียง”“เป็นชื่อที่ไพเราะ”นางส่งยิ้มหวานล้ำให้เขา เหอมู่เซียง ชื่อพระเอกของเรื่องนี้สินะ เป็นชื่อที่เพราะสำหรับนางและรู้สึกชอบมาก ๆ พระเอกของนางช่างดีเลิศทั้งรูปร่างหน้าตาและชื่อแซ่ร่างเล็กบิดเร้าด้วยความเสียวซ่านยามร่างกายถูกปรนเปรอจากสัมผัสร้อนผ่าวของเขา
Last Updated : 2025-04-09เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย บทที่ 3 ‘ชีวิตใหม่ของหลันผิงลั่ว’
Chapter 3‘ชีวิตใหม่ของหลันผิงลั่ว’..เหอมู่เซียงในยามนี้กำลังนั่งมองเสื้อคลุมสตรีตัวนอกที่ถูกทิ้งเอาไว้ภายในห้องคล้ายจะให้เขาดูต่างหน้า หลังจากที่เมื่อคืนร่วมดื่มด่ำวสันต์ด้วยกันเสียจนหมดเรี่ยวแรงหลับไปยามไหนไม่รู้ด้วยซ้ำ แต่ภาพกามาเริงสวาทยังชัดเจนในห้วงความทรงจำทุกอย่างแต่สิ่งที่น่าเจ็บใจคือนางดันขโมยของมีค่าเขาไปเสียหมดตัว แม้แต่รองเท้าของเขานางยังเอาไปจนหมดยามนี้เลยเหลือเพียงชุดตัวในบาง ๆ เท่านั้น รองเท้าก็ไม่มีใส่ออกไปไหนไม่ได้เลยเพราะชาวบ้านได้แตกตื่นถ้าเห็นตนในสภาพนี้เขายกเสื้อคลุมของนางขึ้นสูดดมกลิ่นเสียจนเต็มปอดก่อนที่หูของหมาป่าจะโผล่ออกมาจากใต้ผมของเขาพร้อมพวงหางที่เต็มไปด้วยขนหนานุ่มพวงใหญ่สีดำสนิท กลิ่นของกายสาวมันช่างหอมหวานน่ากินเสียจริงจนเขาอยากจะลิ้มลองกัดกินเนื้อนุ่มดูสักครั้งว่ามันจะอร่อยสักแค่ไหน“นายท่านข้าหาอาภรณ์มาให้ท่านแล้วขอรับ”ชายหนุ่มวัยประมาณ 15-16 วิ่งพรวดพราดเข้ามาภายในห้องจนไม่ทันมองสะดุดเข้ากับธรณีประตูจนหน้าคว่ำเสียงดังโครมไถลมาหยุดตรงแทบเท้าของเหอมู่เซียงเข้าพอดิบพอดีจนจอมปีศาจกลอกตามองบนอย่างเหนื่อยหน่ายใจ“นะ… นายท่าน อาภรณ์ใหม่ขอรับ” อี้ซวน
Last Updated : 2025-04-09เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย บทที่ 4 ‘รับผิดชอบ’
Chapter 4‘รับผิดชอบ’..ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะขยับเปิดขึ้นเมื่อเริ่มมีสติ ภาพเบื้องหน้าเริ่มชัดเจนขึ้นสิ่งแรกที่เห็นเลยคือหลังคาบ้านจึงขยับดวงตามองไปทางด้านข้างพลันดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีดเพราะกำลังมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งส่งยิ้มแฉ่งให้นางอยู่“กรี๊... อุ๊บ!”หลันผิงลั่วที่กำลังจะกรี๊ดออกมาอีกรอบหนึ่งเสียงกลับต้องกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อมือใหญ่เลื่อนมาปิดปากของนางเอาไว้จนแน่น ชนิดที่ว่ากะไม่ให้เสียงสักเสียงมันรอดออกมาเลยมั้ง“ชู่ ๆ” นิ้วเรียวยาวที่มีเล็บแหลมจนน่ากลัวยกขึ้นแนบริมฝีปากพร้อมทำเสียงคล้ายจะบอกให้นางเงียบ“ได้เสียข้าแล้ว ทอดทิ้งกันเช่นนี้มันไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือ?”ข้าได้เสียผิดคนต่างหาก!“ข้าไม่เคยนอนกับสตรีคนไหนมาก่อนเลย เจ้าพรากเอาความบริสุทธิ์ของข้าไปแล้วจะไม่รับผิดชอบความไร้เดียงสาของข้าหน่อยหรือ?”ไร้เดียงสาด้วย! น้ำหน้าเหมือนผ่านประสบการณ์มาโชกโชน“ไม่รู้แหละเจ้าต้องรับผิดชอบข้า”“อือ!” นางร้องประท้วงออกไปในลำคอเมื่อโดนเขาปิดปากเอาไว้เสียจนตอบโต้อะไรไม่ได้ เล่นพูดเองเออเองหมดแบบนี้นางก็ขาดทุนแย่น่ะสิ“อยากให้ปล่อยหรือ?” เขาโน้มใบหน้าเข้
Last Updated : 2025-04-09
Latest chapter
เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย 7 : ความประทับใจแรก
Chapter 6‘ความประทับใจแรก’..หลันผิงลั่วเดินฮัมเพลงมาอย่างอารมณ์ดีในมือถือถุงขนมปิ้งมาด้วย ส่วนอีกมือก็หยิบขนมปิ้งชิ้นหนึ่งขึ้นมาเคี้ยวตุ้ย ๆ จนแก้มป่อง นางหันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาร้านยาจนสายตามองไปเห็นร้านร้านหนึ่งที่ด้านหน้ามีสมุนไพรตากเอาไว้มากมาย ทรงแบบนี้ต้องเป็นร้านยาแน่นอนหญิงสาวก้าวเท้าเข้ามาภายในโรงหมอ สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือกลิ่นสมุนไพรจนตลบอบอวลแทบจะมึนหัว มีผู้คนมากมายกำลังเดินเข้าเดินออกแลดูวุ่นวายดีเหมือนกันสงสัยที่นี่จะรักษาดี นางเดินดูของจนมาถึงส่วนตรวจรักษาที่มีบุรุษหนุ่มในชุดสีขาวสะอาดสะอ้าน ผมยาวสีดำขลับถูกรวบเอาไว้ครึ่งหัว ไม่มีเครื่องประดับอะไรมากนอกจากปิ่นไม้เท่านั้น ช่างดูเรียบง่ายแต่ความเรียบง่ายไม่ได้ทำให้ความรูปงามของเขาน้อยลงเลยเข้าใจแล้วว่าทำไมที่นี่คนเยอะ ก็หมอหล่อขนาดนี้นางรีบมาต่อแถวเข้าคิวรักษาทันที แต่เพราะมองหน้าท่านหมอไม่ถนัดนักจึงพยายามจะชะเง้อคอมองแต่ก็โดนคนด้านหน้าบังไม่พอยังหันมามองแรงใส่นางอีก เลยเลิกมองแล้วต่อแถวนิ่ง ๆ จนถึงคิวของตนเองจึงรีบก้าวเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ผ้าสีขาวสะอาดสะอ้านปิดบังใบหน้ารูปงามของเขาไว้ครึ่งหนึ่ง เอาตามตรงเห็นแค่ต
เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย 6 : ไม่รัก
Chapter 7'ไม่รัก'..ไม่ว่าจะผ่านเรื่องอะไรมาสุดท้ายคนอย่างหลันผิงลั่วก็ทำใจได้ นางตัดสินใจเริ่มต้นใหม่ด้วยความมั่นใจถึงแม้จะทำเรื่องน่าอายลงไปแล้ว ความประทับใจแรกมันไม่โอเคงั้นลองความประทับใจสองก็ได้ จิตใจคนเรามันอ่อนไหวอยู่ตลอดเวลาถ้านางใช้มารยาให้มากเสียหน่อยน่าจะเอาชนะใจพ่อพระเอกสุดหล่อได้แต่ตอนนี้ก็ทำใจลำบากเพราะตัวร้ายก็หล่อพระเอกก็หล่อ หล่อไปหมดทุกคน แต่หล่อคนละแบบ พ่อตัวร้ายหล่อแบบเข้ม ๆ อเมริกาโน่เพิ่มช็อตเลย ส่วนพ่อพระเอกก็หล่อแบบนุ่มนวลลาเต้ใส่นมเลย มันก็ดีทั้งคู่แต่ภารกิจคือต้องทำให้พระเอกตกหลุมรักไงนางหอบหิ้วผักสดที่ซื้อจากตลาดมาเต็มอ้อมแขนก่อนจะเดินดูอย่างอื่นเพื่อหาของเข้าบ้านเสียหน่อย จนสายตามองไปเห็นพ่อพระเอกกำลังเดินมาทางนี้พอดี หัวสมองอันชาญฉลาดก็คิดแผนการออกทันทีหลันผิงลั่วแกล้งเดินมาใกล้ ๆ หลี่ซงจวินที่กำลังมองร้านรวงข้างทางอยู่ก่อนจะแกล้งทำเป็นลื่นล้ม ปากก็ร้องกรี๊ดเพื่อให้พ่อพระเอกรู้ตัว ผงผักในอ้อมแขนกระจัดกระจายลอยขึ้นฟ้า ดวงตาคู่สวยหลับตาปี๋เพื่อเตรียมทิ้งตัวลงไปอยู่ในอ้อมแขนของหลี่ซงจวินแบบเต็มที่วงแขนใหญ่โอบกอดร่างบอบบางของนางเอาไว้แล้วดึงเข้าหาจนสัมผ
เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย บทที่ 5 ‘เสน่หามิอาจต้านทาน’
Chapter 5‘เสน่หามิอาจต้านทาน’..ร่างบางขยับโยกไปตามแรงกระแทกกระทั้นที่ส่งผ่านมาจากคนตัวใหญ่ที่กำลังขยับโยกอยู่บนตัวของนางอย่างเร่าร้อน เสียงเตียงไม้ที่ไม่ได้มีคุณภาพดีนักเสียดสีเอี๊ยดอ๊าดสอดคล้องไปกับจังหวะประสานกันเสียงครางหวานดังออกมาสองมือข่วนลงบนแขนใหญ่ที่กำลังเท้าอยู่ด้านข้างลำตัว กักตัวนางเอาไว้ในอ้อมแขนไม่ให้หลีกหนีไปไหน จิตใจคล้ายดั่งล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเหมือนถูกมนต์สะกดให้ลุ่มหลงไปในรสชาติกามราคะที่เขากำลังมอบให้เหอมู่เซียงจับตัวของหลันผิงลั่วให้พลิกขึ้นมาคร่อมทับเขาแทน กลายเป็นนางขึ้นมาอยู่ด้านบนในท่าควบขี่เขาจนใบหน้าแดงซ่าน แรงอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านตอนนี้มันทำให้นางเริ่มขยับโยกในท่วงท่านารีขย่มตอใหญ่ยกสะโพกขึ้นลงเพื่อไม่ให้จังหวะรักมันติดขัด มือเล็กเท้าลงบนหน้าท้องที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อแน่น ๆ จนซิกแพคขึ้นเป็นลูกจับตรงไหนมันก็แน่นไปหมดไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดสิ่งใดขึ้น มันคล้ายนางถูกมนต์สะกดให้ลุ่มหลงจริง ๆ มันคล้ายคนโดนของที่โดนเขาสัมผัสเพียงนิดร่างกายก็อ่อนระทวยไม่สามารถต่อต้านได้อีก ภายในมันร่ำร้องเรียกหาสัมผัสของเขามากขึ้นมากเสียจนไม่สามารถยับยั้งชั่งใจ
เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย บทที่ 4 ‘รับผิดชอบ’
Chapter 4‘รับผิดชอบ’..ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะขยับเปิดขึ้นเมื่อเริ่มมีสติ ภาพเบื้องหน้าเริ่มชัดเจนขึ้นสิ่งแรกที่เห็นเลยคือหลังคาบ้านจึงขยับดวงตามองไปทางด้านข้างพลันดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีดเพราะกำลังมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งส่งยิ้มแฉ่งให้นางอยู่“กรี๊... อุ๊บ!”หลันผิงลั่วที่กำลังจะกรี๊ดออกมาอีกรอบหนึ่งเสียงกลับต้องกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อมือใหญ่เลื่อนมาปิดปากของนางเอาไว้จนแน่น ชนิดที่ว่ากะไม่ให้เสียงสักเสียงมันรอดออกมาเลยมั้ง“ชู่ ๆ” นิ้วเรียวยาวที่มีเล็บแหลมจนน่ากลัวยกขึ้นแนบริมฝีปากพร้อมทำเสียงคล้ายจะบอกให้นางเงียบ“ได้เสียข้าแล้ว ทอดทิ้งกันเช่นนี้มันไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือ?”ข้าได้เสียผิดคนต่างหาก!“ข้าไม่เคยนอนกับสตรีคนไหนมาก่อนเลย เจ้าพรากเอาความบริสุทธิ์ของข้าไปแล้วจะไม่รับผิดชอบความไร้เดียงสาของข้าหน่อยหรือ?”ไร้เดียงสาด้วย! น้ำหน้าเหมือนผ่านประสบการณ์มาโชกโชน“ไม่รู้แหละเจ้าต้องรับผิดชอบข้า”“อือ!” นางร้องประท้วงออกไปในลำคอเมื่อโดนเขาปิดปากเอาไว้เสียจนตอบโต้อะไรไม่ได้ เล่นพูดเองเออเองหมดแบบนี้นางก็ขาดทุนแย่น่ะสิ“อยากให้ปล่อยหรือ?” เขาโน้มใบหน้าเข้
เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย บทที่ 3 ‘ชีวิตใหม่ของหลันผิงลั่ว’
Chapter 3‘ชีวิตใหม่ของหลันผิงลั่ว’..เหอมู่เซียงในยามนี้กำลังนั่งมองเสื้อคลุมสตรีตัวนอกที่ถูกทิ้งเอาไว้ภายในห้องคล้ายจะให้เขาดูต่างหน้า หลังจากที่เมื่อคืนร่วมดื่มด่ำวสันต์ด้วยกันเสียจนหมดเรี่ยวแรงหลับไปยามไหนไม่รู้ด้วยซ้ำ แต่ภาพกามาเริงสวาทยังชัดเจนในห้วงความทรงจำทุกอย่างแต่สิ่งที่น่าเจ็บใจคือนางดันขโมยของมีค่าเขาไปเสียหมดตัว แม้แต่รองเท้าของเขานางยังเอาไปจนหมดยามนี้เลยเหลือเพียงชุดตัวในบาง ๆ เท่านั้น รองเท้าก็ไม่มีใส่ออกไปไหนไม่ได้เลยเพราะชาวบ้านได้แตกตื่นถ้าเห็นตนในสภาพนี้เขายกเสื้อคลุมของนางขึ้นสูดดมกลิ่นเสียจนเต็มปอดก่อนที่หูของหมาป่าจะโผล่ออกมาจากใต้ผมของเขาพร้อมพวงหางที่เต็มไปด้วยขนหนานุ่มพวงใหญ่สีดำสนิท กลิ่นของกายสาวมันช่างหอมหวานน่ากินเสียจริงจนเขาอยากจะลิ้มลองกัดกินเนื้อนุ่มดูสักครั้งว่ามันจะอร่อยสักแค่ไหน“นายท่านข้าหาอาภรณ์มาให้ท่านแล้วขอรับ”ชายหนุ่มวัยประมาณ 15-16 วิ่งพรวดพราดเข้ามาภายในห้องจนไม่ทันมองสะดุดเข้ากับธรณีประตูจนหน้าคว่ำเสียงดังโครมไถลมาหยุดตรงแทบเท้าของเหอมู่เซียงเข้าพอดิบพอดีจนจอมปีศาจกลอกตามองบนอย่างเหนื่อยหน่ายใจ“นะ… นายท่าน อาภรณ์ใหม่ขอรับ” อี้ซวน
เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย บทที่ 2 'พลาดท่าให้ตัวร้าย'
Chapter 2'พลาดท่าให้ตัวร้าย'..จะว่าไปตัวนางเองก็รู้สึกวูบวาบอยู่เหมือนกัน ความร้อนผ่าวในร่างกายนี้มันเกิดจากอะไรหรือว่านางจะโดนพิษจริง ๆ เหมือนที่เคยอ่านนิยายหรือดูซีรี่ส์อาจจะเป็นพิษจำพวกมีฤทธิ์เพิ่มกำหนัดก็เป็นได้ ตอนนี้เหมือนร่างกายคล้ายจะควบคุมตัวเองไม่ได้“อ๊ะ!” ร่างเล็กถูกจับกดให้นอนลงไปบนเตียงมันทำให้หลันผิงลั่วตกใจไม่น้อย มือเล็กยกขึ้นดันอกกว้างเอาไว้“จะ… เจ้า เจ้าจะทำอะไร”“ข้าไม่ไหว”“มะ… ไม่ไหวอะไร”ริมฝีปากก้มจูบลงมาแทนคำตอบทำเอาหลันผิงลั่วตกใจหน้าเหวอ ริมฝีปากถูกครอบครองและลุกล้ำอย่างเอาแต่ใจจนนางตั้งตัวไม่ทัน มือไม้อ่อนแรงไร้การขัดขืนคล้ายกับถูกมนต์สะกดชวนให้ลุ่มหลงอาจจะเป็นเพราะพิษกำหนัดในกายที่ทำให้รู้สึกต้องการความวาบหวามมากขนาดนี้“จะ… เจ้า นามของเจ้า” เสียงแหบพร่าเอ่ยถามชายหนุ่มที่กำลังร่วมรักกับนาง“เหอมู่เซียง”“เป็นชื่อที่ไพเราะ”นางส่งยิ้มหวานล้ำให้เขา เหอมู่เซียง ชื่อพระเอกของเรื่องนี้สินะ เป็นชื่อที่เพราะสำหรับนางและรู้สึกชอบมาก ๆ พระเอกของนางช่างดีเลิศทั้งรูปร่างหน้าตาและชื่อแซ่ร่างเล็กบิดเร้าด้วยความเสียวซ่านยามร่างกายถูกปรนเปรอจากสัมผัสร้อนผ่าวของเขา
เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย บทที่ 1 ‘พระเอกมาไวไปหรือเปล่า?’
Chapter 1‘พระเอกมาไวไปหรือเปล่า?’..‘ยินดีต้อนรับสู่โลกเสมือนจริงอินฟินี่ ระบบที่จะทำให้คุณสามารถท่องไปในโลกแห่งจินตนาการด้วยเทคโนโลยีสุดล้ำ ปัญญาประดิษฐ์ที่สามารถสรรค์สร้างโลกจากความคิดของคุณออกมาได้อย่างไร้ที่ติ’“พร้อมไหมคะคุณหลัน”“พร้อมค่ะ”หลันผิงลั่ว หญิงสาววัย 22 ปีตอบผ่านหน้าจอมอนิเตอร์ภายในแคปซูลแก้ว เธอเป็นหนึ่งในคนที่ตัดสินใจเข้าร่วมทดลองระบบโลกเสมือนจริงอินฟินี่ เป็นระบบที่ถูกพัฒนาขึ้นมาเพื่อให้มนุษย์ที่เบื่อหน่ายโลกใบนี้ได้เข้าไปอยู่ในโลกเสมือนจริงแทนเธอไม่มีพ่อแม่หรือญาติพี่น้องเพราะเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่จำความได้ ซ้ำโชคชะตาดันอาภัพสุดขีดเพราะเป็นโรคหัวใจจะตายตอนไหนก็ยังไม่รู้ รู้แค่ว่าคงอยู่ได้ไม่นาน อาการก็หนักขึ้นทุกวัน เลยตัดสินใจเข้าโครงการนี้เพื่อหวังจะไปใช้ชีวิตในโลกเสมือนจริงดีกว่าอย่างน้อยก็ทำให้เธอมีความสุขในระยะเวลาหนึ่งก่อนจะต้องตายในโลกจริง“ทำจิตใจให้ผ่อนคลายค่ะ ไม่มีอะไรน่ากลัว” เสียงจากจอมอนิเตอร์ที่ติดบนฝาแคปซูลแก้วกล่าวขึ้นอีกครั้งหลันผิงลั่วก็พยักหน้ารับ'สวัสดีค่ะ ดิฉันอีฟระบบปัญญาประดิษฐ์ผู้ช่วยของคุณ หลังจากนี้คุณจะได้ยินแค่เสียงของฉันเท่านั้น’
