7 : ความประทับใจแรก

Chapter 6

‘ความประทับใจแรก’

.

.

หลันผิงลั่วเดินฮัมเพลงมาอย่างอารมณ์ดีในมือถือถุงขนมปิ้งมาด้วย ส่วนอีกมือก็หยิบขนมปิ้งชิ้นหนึ่งขึ้นมาเคี้ยวตุ้ย ๆ จนแก้มป่อง นางหันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาร้านยาจนสายตามองไปเห็นร้านร้านหนึ่งที่ด้านหน้ามีสมุนไพรตากเอาไว้มากมาย ทรงแบบนี้ต้องเป็นร้านยาแน่นอน

หญิงสาวก้าวเท้าเข้ามาภายในโรงหมอ สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือกลิ่นสมุนไพรจนตลบอบอวลแทบจะมึนหัว มีผู้คนมากมายกำลังเดินเข้าเดินออกแลดูวุ่นวายดีเหมือนกันสงสัยที่นี่จะรักษาดี นางเดินดูของจนมาถึงส่วนตรวจรักษาที่มีบุรุษหนุ่มในชุดสีขาวสะอาดสะอ้าน ผมยาวสีดำขลับถูกรวบเอาไว้ครึ่งหัว ไม่มีเครื่องประดับอะไรมากนอกจากปิ่นไม้เท่านั้น ช่างดูเรียบง่ายแต่ความเรียบง่ายไม่ได้ทำให้ความรูปงามของเขาน้อยลงเลย

เข้าใจแล้วว่าทำไมที่นี่คนเยอะ ก็หมอหล่อขนาดนี้

นางรีบมาต่อแถวเข้าคิวรักษาทันที แต่เพราะมองหน้าท่านหมอไม่ถนัดนักจึงพยายามจะชะเง้อคอมองแต่ก็โดนคนด้านหน้าบังไม่พอยังหันมามองแรงใส่นางอีก เลยเลิกมองแล้วต่อแถวนิ่ง ๆ จนถึงคิวของตนเองจึงรีบก้าวเดินมานั่งลงที่เก้าอี้

ผ้าสีขาวสะอาดสะอ้านปิดบังใบหน้ารูปงามของเขาไว้ครึ่งหนึ่ง เอาตามตรงเห็นแค่ตาก็รู้แล้วว่าหล่อเหลาปานเทพบุตรมาจุติ แต่ทำไมดวงตามันคุ้น ๆ หน้าครึ่งบนมันเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่นึกไม่ออก

“มีอาการอะไรหรือแม่นาง?”

“อะ… เออ” จะบอกยังไงดีอะ ความจริงไม่ได้เป็นอะไรแค่จะมาซื้อยาคุมกำเนิด แต่ความหล่อเหลาของท่านหมอดันดึงนางมาต่อคิวรอตรวจเฉยเลย

“ขะ… ขออภัยเจ้าคะ ข้ามัวแต่เหม่อลอย รู้ตัวอีกทีก็มานั่งตรงนี้แล้ว”

คำกล่าวของนางทำให้ท่านหมอที่กำลังเขียนข้อมูลคนไข้ลงในสมุดตรวจต้องเงยหน้ามอง หัวคิ้วกดเข้าหากันเล็กน้อย “หมายความว่าอย่างไร?”

“โทษข้าไม่ได้นะ ก็ท่านรูปงามเกินไปมันทำให้ข้าหลงใหลจนเผลอมาต่อคิวรักษากับท่าน” นางจิ้มปลายนิ้วเข้าหากันด้วยสีหน้าเคอะเขิน

ท่านหมอถึงกลับนิ่งเงียบไปเลย ต่างฝ่ายต่างจ้องมองหน้ากันเงียบ ๆ จนคนที่อึดอัดกลายเป็นหลันผิงลั่วแทนจึงรีบละล่ำละลักกล่าวออกไปด้วยท่าทางร้อนรนใจ

“ความจริงข้ามาซื้อยาคุมกำเนิดเท่านั้น”

สิ้นคำนางเหล่าผู้คนที่ได้ยินก็พากันซุบซิบนินทาทันทีท่าทางแลดูตกอกตกใจจนนางเองก็รู้สึกเกร็ง นี่นางพูดผิดตรงไหนกันนางมาซื้อยาคุมกำเนิดก็เพราะไม่อยากตั้งท้อง มันดีกว่าท้องไม่พร้อมไม่ใช่หรือไง

“เป็นสตรีไม่รู้จักรักนวลสงวนตัว”

“ใช่ ๆ แล้วก็มาหายาคุมกำเนิด"

“เอาตนเองมาประจานเช่นนี้ ลูกหลานบ้านไหนช่างหน้าไม่อาย”

หลันผิงลั่วที่ได้ยินคำนินทาทุกถ้อยคำได้แต่ขบเม้มริมฝีปากแน่นก้มหน้าลงต่ำเพราะอายเหมือนกันแหละ แต่จะให้ทำไงได้ สมัยนี้มีถุงยางอนามัยไหมล่ะถ้ามีจะได้ซื้อไปใช้

“ถ้าผู้ใดจะนินทาว่าร้ายผู้อื่นก็ออกไปจากโรงหมอของข้า” น้ำเสียงเข้มขรึมกล่าวออกมาจากหมอผู้รูปงามจนชาวบ้านที่ปากเสียต่างพากันเงียบทันที

หลันผิงลั่วเงยหน้ามองท่านหมอก่อนจะประสานมือแล้วก้มหัวลงเล็กน้อย “ขอบคุณท่านหมอเจ้าค่ะ”

“เจ้าไปรับยาเถิด” ท่านหมอยื่นใบที่มีรายชื่อยาให้

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

นางขอบคุณเขาอีกครั้งก่อนจะลุกออกมาแล้วเดินมาที่ส่วนรับยาที่มีลิ้นชักยาสูงกว่าหัวและมีเหล่าคนงานกำลังหันซ้ายหันขวาช่วยกันจัดยาสมุนไพรลงหีบห่ออยู่ นางจึงยื่นแผ่นกระดาษให้คนงานก็รับไปจัดเตรียมให้ทันที

หลังจากได้ยาแล้วนางก็เดินออกมาจากโรงหมอ นางหันกลับไปด้านหลังอีกครั้งตอนนั้นเองดวงตาก็สบเข้ากับบุรุษรูปงามผู้เป็นหมอของโรงหมอแห่งนี้กำลังยืนมองนางตรงหน้าประตู ไม่รู้ว่าลมแรงมาจากไหนมันพัดเสียจนนางต้องยกมือขึ้นบังใบหน้า ยามนั้นเองผ้าที่ปิดบังใบหน้าของเขาก็ปลิดปลิวลอยไป

หลันผิงลั่วเงยหน้ามองใบหน้ารูปงามของท่านหมอพลันดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างจนมันแทบจะถลนออกมา หัวใจเต้นแรงราวกับมีใครตีกลองรบด้านใน

“ระ… ระบบ”

“อีฟ!” นางร้องเรียกหาระบบทันที

“มีอะไรให้รับใช้คะ?” เสียงของอีฟดังขึ้น

“จะ… เจ้าบอกข้าที บอกข้าหน่อยว่านั่นไม่ใช่พระเอก”

นางมองไปทางหมอหนุ่มรูปงามด้วยหัวใจที่สั่นไหวจนหายใจหายคอลำบาก ยามนี้เหมือนมีภูเขาคุนหลุนกำลังทับอกอยู่

“ใช่ค่ะ นั่นหลี่ซงจวินพระเอกของเรื่องนี้”

“ฮะ?” นางหน้าเหลอหลาทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว

สุดท้ายเลยเลือกจะรีบวิ่งหนีออกมาจากตรงนั้นด้วยความอับอายสุดขีด วิ่งไปตามถนนฝ่าฝูงผู้คนมากมายจนมาหยุดที่ริมแม่น้ำแล้วตะโกนออกไปจนเสียงดังลั่น

“บัดซบเอ๊ย!”

“เวร! เวรจริง ๆ จบสิ้นแล้วชีวิตข้า!”

นางทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง ตอนนี้อยากจะเดินลงแม่น้ำให้มันจมหายไปแต่ติดอย่างเดียวดันว่ายน้ำเป็น

“ยาคุมกำเนิดไม่มีขายหรือคะ?” อีฟกล่าวขึ้นจนหลันผิงลั่วเหนื่อยใจกลอกตามองบนกับระบบปากแจ๋ว

“มันมีอะไรที่นรกกว่ายาไม่มีขายอีก”

“มีอะไรนรกกว่าการพลาดมีอะไรกับตัวร้ายตั้งสองครั้งด้วยหรือคะ?”

“โอ๊ย! ตอนสร้างเธอขึ้นมาเนี่ย โปรแกรมเมอร์เขาใส่ความปากแจ๋วมา 100% หรือไงกันย๊ะ?” นางยกแขนขึ้นเท้าเอวด้วยความหงุดหงิดอยากจะหาอะไรมาฟาดระบบสักที

“ฉันแค่พูดความจริงค่ะ”

“บางครั้งเก็บความจริงไว้ในใจบ้างก็ได้”

หลันผิงลั่วทิ้งตัวลงนั่งที่เดิมก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เรื่องที่นางนอนกับตัวร้ายมันเบาบางไปเลยเมื่อเทียบกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ คนเราควรสร้างความประทับใจแรกเอาไว้เวลาได้เจอกับว่าที่พ่อของลูกในอนาคต

ความประทับใจแรกของนางที่สร้างไว้กับพระเอกก็คือการไปทำนิสัยบ้าผู้ชายใส่ด้วยการชมเขาว่าหล่อเหลาเสียจนจิตใจนางไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่นั่นก็ยังไม่หนักหนาสาหัสนักถ้าเทียบกับการที่นางไปขอซื้อยาคุมกำเนิดกับพระเอก แบบนี้มันก็เหมือนประจานตัวเองต่อหน้าเขาไปแล้วปะว่าตอนนี้นางไม่บริสุทธิ์ผุดผ่องอีกต่อไปแล้ว ว่าที่ภรรยาในอนาคตของเขาโดนบุรุษอื่นปาดหน้าเค้กไปเสียแล้ว

“ข้าเพิ่งเอาตัวเองออกไปประจานต่อหน้าพระเอกมา ความประทับใจแรกของข้ากับพระเอกคือการไปซื้อยาคุมกำเนิดกับเขา”

“เขาอาจจะไม่ใช่คนคิดมากเรื่องนี้”

“ข้าไม่รู้ว่าเขาจะคิดไหม แต่ตอนนี้ข้าคิดไม่ตกเลย”

นางถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหงายบนพื้นหญ้า มองดวงตะวันที่กำลังสาดส่องลงมาตัดกับภาพของท้องฟ้าอันสดใส

แต่ชีวิตนางโคตรหมองหม่นเลย

“ทำไมถึงไม่มีกรอบขึ้นว่าพระเอกตอนข้ามองหน้าเขาล่ะ?”

“กรอบประวัติจะปรากฏขึ้นก็ต่อเมื่อได้มีการพูดคุยกันค่ะ”

“แล้วทำไมไม่บอกก่อน?”

“มีบอกในคู่มือแล้วค่ะ”

กรอบสี่เหลี่ยมข้อมูลปรากฏขึ้นพร้อมวงกลมสีแดงตรงคำว่าคู่มือแบบตอกย้ำกันเต็ม ๆ ตา เออ! นางไม่อ่านคู่มือเอง

“ช่างเถอะ ตอนนี้ชีวิตข้าพังแล้ว”

“ยกเลิกการทดสอบไหมคะ?”

“ยกเลิกบ้าบออะไรกันล่ะ ยังสนุกไม่เต็มที่เลย”

“ถ้าอย่างงั้นก็สู้ ๆ นะคะ”

หลันผิงลั่วได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ มีระบบไว้ทำสากกะเบืออะไรไม่รู้ไม่เห็นจะช่วยอะไรได้เลย เปิดทักษะหรืออัปทักษะก็แสนแพงแทบจะเลาะกระดูกออกมาขาย เควสก็ได้พอยท์น้อย นี่มันทดสอบระบบหรือทดสอบตกนรกอยู่กันแน่

“นี่อีฟ”

“คะ?”

“มียาเสน่ห์ขายไหม?”

“ขอโทษด้วยค่ะ ดิฉันเป็นระบบปัญญาประดิษฐ์ ไม่ใช่สำนักไสยศาสตร์”