บทที่ 6

บทที่ 6

หลังจากกลับเข้าบ้าน ตั้งใจจะขึ้นห้องเพื่ออาบน้ำและเข้านอนเลย แต่หญิงสาวรู้สึกอยากจะดื่มอะไรเย็นๆ จึงแวะเข้าครัวก่อน เสียงกรุ๊งกริ๊งของช้อนที่กระทบกับแก้วดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอแว่วมาพร้อมกับกลิ่นกาแฟหอมฉุย ธรินดาคลี่ยิ้มออกมานิดๆ เพราะชอบดมกลิ่นหอมๆ ของมัน แม้ว่าปกติจะเป็นคนที่ไม่ดื่มกาแฟเลยก็ตาม เมื่อเข้าไปถึงก็พบว่าคนที่กำลังชงกาแฟคือบัวคำนั่นเอง

“พี่บัวคำนี่เองนึกว่าใคร” เจ้าของเสียงหวานเอ่ยทักทายขณะเดินตรงไปยังตู้เย็นและหยิบน้ำออกมารินใส่แก้ว

“คุณหนูเล็ก...ยังไม่ขึ้นบ้านอีกเหรอคะ”

“ยังค่ะ พอดีเล็กออกไปเดินเล่นมาน่ะค่ะ หิวน้ำก็เลยแวะมาดื่มน้ำก่อน ว่าแต่พี่บัวคำจะดื่มกาแฟเหรอคะ นี่ก็ใกล้จะได้เวลานอนแล้วระวังจะนอนไม่หลับเอานะ”

“พี่ไม่ได้ชงดื่มเองหรอกค่ะ แต่จะชงให้คุณปรัชญ์ เธอสั่งไว้เมื่อกี้นี่เอง อุ๊ย!” บัวคำซี้ดปากในตอนท้ายพร้อมทั้งทำหน้าบิดเบี้ยวเหยเกและยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมท้องตัวเอง

“เป็นอะไรไปคะพี่บัวคำ” ธรินดารีบถามอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้นของบัวคำ

“พี่บัวคำปวดท้องค่ะ ท้องเสียตั้งแต่ตอนบ่ายๆ แล้ว ตอนนี้เหมือนจะต้องรีบเข้าห้องน้ำอีกแล้ว พี่บัวคำวานคุณหนูเล็กเอากาแฟนี่ไปให้คุณปรัชญ์หน่อยได้ไหมคะ พี่บัวคำกลัวว่ากว่าจะออกจากห้องน้ำกาแฟจะเย็นชืดเสียก่อน อีกอย่างกลัวคุณปรัชญ์จะรอนานด้วยค่ะ”

“เอ่อ...ได้ๆ ค่ะ” ธรินดารับคำแม้ว่าจะลำบากใจไม่น้อย “ว่าแต่คุณปรัชญ์อยู่ที่ไหนคะ”

“อยู่บนห้องของเธอน่ะค่ะ”

“ไม่ได้อยู่ที่ห้องนั่งเล่นเหรอคะ”

“เปล่าค่ะคุณหนูเล็ก คุณปรัชญ์ขึ้นห้องไปแล้ว ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ขอบคุณคุณหนูเล็กมากค่ะ พี่บัวคำไปก่อนนะ” พูดจบบัวคำก็รีบวิ่งออกจากห้องครัวเพื่อไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ด้านหลัง ทิ้งกาแฟที่เพิ่งชงเสร็จใหม่ๆ ไว้พร้อมกับความว้าวุ่นใจของธรินดา

หญิงสาวแทบจะลืมอาการกระหายน้ำของตัวเอง มองแก้วกาแฟตรงหน้าอย่างชั่งใจ สุดท้ายก็จำต้องหยิบมันขึ้นมาไว้ในมือและประคองขึ้นไปยังชั้นสองตามที่รับปากกับบัวคำเอาไว้

ก๊อก...ก๊อก...

มือเล็กยกขึ้นเคาะห้องตามมารยาทอันดี ก่อนจะผลักประตูเข้าไปเมื่อมีเสียงอนุญาตจากคนที่อยู่ข้างใน

“เข้ามา”

ทันทีที่เข้าไปในนั้นธรินดาก็รู้สึกว่าตัวเองตัวลีบลงและถูกโอบล้อมด้วยกลิ่นอายความเป็นตัวตนของปรัชญ์โดยสิ้นเชิง ทั้งกลิ่นโคโลญเฉพาะตัว บรรยากาศและสไตล์การตกแต่งห้อง มันช่างบ่งบอกความเป็นเขาอย่างเข้มข้นจนเธอใจสั่นขาสั่นไปหมด เธอไม่เคยย่างกรายเข้ามาในห้องนี้เลย เพราะรู้ดีว่าเจ้าของห้องไม่ชอบให้ใครมาจุ้นจ้าน แม้แต่แม่เลี้ยงลักษิกาเองก็เข้ามานับครั้งได้ คนที่เข้ามาบ่อยที่สุดเห็นจะเป็นบัวคำกับสาวใช้อีกคนที่เข้ามาทำความสะอาดห้องและเอาเสื้อผ้าของเขาไปซักรีดให้เท่านั้น

ร่างสูงที่ยังอยู่ในชุดลำลองชุดเดิมนั่งพิงพนักเตียง กดไอแพดโดยไม่สนใจคนเข้ามาใหม่ จนกระทั่งเสียงหวานใสดังขึ้น เขาจึงเงยหน้าขึ้นมอง

“คุณปรัชญ์จะให้เอากาแฟไว้ไหนคะ” ธรินดาถามเพราะไม่รู้ว่าปกติปรัชญ์ให้บัวคำวางแก้วกาแฟไว้ให้ตรงไหนระหว่างโต๊ะหัวเตียง หรือโต๊ะอีกตัวที่วางอยู่หน้าโซฟาตัวยาว

“แล้วเธอคิดว่าควรวางไว้ตรงไหนที่ฉันจะไม่ต้องเดิน”

เขาตอบกวนๆ เช่นเคย แต่ธรินดาก็ไม่คิดจะต่อล้อต่อเถียงหรือเก็บมาเป็นอารมณ์ รีบประคองแก้วกาแฟที่รองด้วยจานเล็กๆ ไปวางไว้ให้เขาที่โต๊ะข้างหัวเตียง เพื่อจะได้รีบออกไปจากห้องของเขา ทว่าปรัชญ์กลับเอ่ยคำคำหนึ่งขึ้นมาลอยๆ ทำให้คนฟังต้องหันขวับไปมอง

“อ่อย!”

ธรินดาขมวดคิ้ว ตกใจเหมือนกันที่ได้ยินเช่นนั้น แต่ก็ยังคิดว่าตัวเองหูฝาด

“คุณปรัชญ์ว่าอะไรนะคะ”

“ฉันพูดว่า ‘อ่อย’ เธอไม่เคยได้ยินหรือไง”

“ค่ะ...เล็กเคยได้ยิน” หญิงสาวตอบเรียบๆ รู้ว่าตัวเองกำลังถูกหาเรื่องอีกจนได้ 

“งั้นเธอก็ต้องรู้สิว่าฉันหมายถึงอะไร”

“ไม่รู้ค่ะ จู่ๆ คุณปรัชญ์ก็พูดขึ้นลอยๆ” ว่าจะไม่ต่อความยาวสาวความยืด แต่ก็รั้งอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ เพราะถูกเขายั่วด้วยวาจาอันแสนร้ายกาจจนเธอลืมตัว

“อ้อ...ฉันต้องพูดเต็มๆ ใช่มั้ยเธอถึงจะเข้าใจ ฉันเพิ่งรู้นะว่าเธอชอบอะไรที่มัน ‘ยาวๆ’” ปรัชญ์พูดในเชิงสองแง่สองง่ามพร้อมกับทำสายตาหื่นๆ ใส่ แค่นั้นธรินดาก็พอจะรู้ความหมายประโยคหลังของเขาแล้ว หญิงสาวหน้าแดงซ่านขึ้นด้วยความโกรธแกมกระดากอาย เพราะไม่เคยมีผู้ชายคนไหนหรือใครใช้วาจาแนวทะลึ่งทะลวนกับเธอเช่นนี้มาก่อน

“เล็กขอตัวค่ะ” หญิงสาวตัดบท ก่อนตัวเองจะถูกพูดจาส่อเสียดไปมากกว่านั้น

“ยังไม่ให้ไป” เขากล่าวขึ้นเสียงห้วนๆ

“คุณปรัชญ์ต้องการอะไรอีกคะ” ธรินดาพยายามจะควบคุมตัวเองไม่ให้แสดงอารมณ์ใดๆ ผ่านน้ำเสียงออกมาขณะที่พูดทั้งๆ ที่ยากเย็นเต็มทน ปกติเธอเป็นคนใจเย็นเสมอ ไม่เคยโกรธหรือหงุดหงิดอะไรง่ายๆ แต่ปรัชญ์ทำให้อารมณ์เหล่านั้นของเธอหลุดกระเด็นออกมาอย่างง่ายดายเหลือเกิน

“แน่ใจเหรอว่าถ้าฉันต้องการแล้วเธอจะให้”

“ถ้าเป็นสิ่งที่เล็กทำให้ได้เล็กก็จะทำค่ะ แต่ถ้าเป็นสิ่งที่เล็กทำไม่ได้เล็กก็จนใจ”

“ถึงเธอทำให้ไม่ได้ ฉันก็จะทำให้เธอทำในสิ่งที่ฉันต้องการจนได้นั่นละ”

“ตกลงคุณปรัชญ์ต้องการอะไรคะ”

“ต้องการ ‘เธอ’ และเธอก็ต้องการฉันเหมือนกันนั่นละ ไม่งั้นคงไม่เข้ามาอ่อยฉันถึงนี่หรอกจริงมั้ย”

“บ้า!” หญิงสาวเผลอแว้ดออกมาทันควัน “เล็กก็แค่เอากาแฟมาให้แทนพี่บัวคำ”

“เธอเสนอตัวเพราะอยากเห็นหน้าฉันล่ะสิ”

“คนหลงตัวเอง พี่บัวคำท้องเสียและวานเล็กเอามาให้ต่างหาก”

แก้ต่างให้ตัวเองเสร็จ ธรินดาก็ผลุนผลันออกไปอย่างไม่คิดจะรักษามารยาทกับคนกักขฬะอีกต่อไป เธอปิดประตูห้องลงท่ามกลางเสียงหัวเราะตามหลังของเขา และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่เธอได้เจอหน้าปรัชญ์ เพราะหลังจากนั้นอีกสี่วันเขาก็ไม่กลับมาบ้านอีกเลย