เพียงชั่ววูบ 32

ก้องกิจที่กลับบ้านมาก็เจอภรรยากำลังนั่งไขว่ห้างจิบไวน์อยู่ที่โซฟาแววตาที่จ้องมองมาไม่เป็นมิตรเขาเห็นแต่ไม่อยากจะทักและก็เป็นอย่างที่ก้องกิจคิดในใจเมื่อรูปถ่ายระหว่างเขากับวินตราปลิวว่อนอยู่ที่พื้นเป็นภาพถ่ายที่ยืนคุยกันสองต่อสองที่ดาดฟ้าเมื่อครู่‘สมกับเป็นเจ้าพ่อสื่อ’

“แล้ว?” ก้องกิจไม่ได้หยิบรูปพวกนั้นขึ้นมาดูแต่กลับถามด้วยเสียงเย็นไม่เหมือนกับตอนที่คุยกับวินตราสีหน้าและแววตาอ่อนโยนแบบนั้นดารากรไม่เคยได้รับมันมาก่อนอีกฝ่ายเป็นใครมีดีอะไรถึงได้รับสิ่งเหล่านี้จากสามีเขา

“พี่ก้อง” ดารากรตวาดเสียงดังลั่นห้องรับแขกพลางวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะอย่างแรงลุกขึ้นเดินมาเผชิญหน้า

“เรื่องหย่าฝันไปเถอะถ้ากรไม่สมหวังอย่าหวังว่าใครหน้าไหนจะสมหวังเลย”

“อ้อ”

“พี่ก้องตลอดเวลาที่แต่งงานกันมาพี่เคยรักกรบ้างหรือเปล่า” ดารากรตวาดเริ่มฟูมฟายน้ำเสียงอ้อแอ้อีกฝ่ายตะเบ็งเสียงใส่เขาจนหน้าดำหน้าแดงก้องกิจและดารากรถูกเลี้ยงดูมาต่างกันการตะคอกก่นด่าแบบนี้แทบไม่เคยเกิดขึ้นในรั้วสลาลินและเกียรติคณาและเป็นสิ่งที่ก้องกิจเกลียดมากที่สุด

“อย่าตะคอกใส่พี่” ก้องกิจเอ่ยเสียงเรียบพลางเบนสายตาไปที่อื่น

“ทำไมกรผิดอะไรวินตราอะไรนั่นมีดีอะไรพี่ถึงได้รักได้หลงมันขนาดนี้” ดารากรโวยวายพลางทุบตีหน้าอกสามีตัวเองอย่างเดือดดาล

“หยุด…ได้รูปถ่ายมาพี่ไม่เชื่อว่าเราจะไม่รู้ว่าพี่กับวินตราเป็นเพียงพี่น้องที่หวังดีต่อกันก็เท่านั้น” ดารากรน้ำตาไหลอาบสองแก้มแล้วไงแต่พี่ก้องก็ยังมีเยื่อใยให้มันจริงๆดารากรกัดริมฝีปากตัวเองแน่น

ก้องกิจรวบมือทั้งสองข้างของดารากรแล้วพูดใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้หน้า

“แล้วเราเคยทำตัวให้พี่รักหรือเปล่า” ดารากรอึ้งที่ผ่านมาสามีของเขาแทบจะไม่เคยพูดกับเขาด้วยสีหน้าและท่าทางแบบนี้มาก่อนอีกฝ่ายมักตีหน้านิ่งคล้ายไม่แยแสอะไรแต่พอมาวันนี้สายตามันบ่งบอกได้ว่าไม่เหลือแม้แต่เยื่อใยให้กันแม้แต่น้อย

“ที่ผ่านมาพี่อดทนมาตลอดไหนๆกรถามพี่แล้วพี่จะตอบว่ากรผิดอะไรตลอดเวลาสามปีที่แต่งงานกันมากรรู้หรือเปล่าว่าพี่ชอบกินอะไรไม่ชอบอะไรงานอดิเรกคืออะไรกรอยู่ติดบ้านกี่วันพี่ไม่เคยขอให้กรต้องเป็นแม่ศรีเรือนต้องรอรับสามีอยู่บ้านทุกวันแต่ไม่ใช่เที่ยวจนเมาคาผับกลับบ้านตอนรุ่งสางอยู่เนืองๆแบบนี้แหวนแต่งงานที่สวมใส่กับการกระทำมันสวนทางอย่าคิดว่าพี่ไม่รู้ว่าเราไปคั่วกับเด็กที่ไหนมาบ้างตอนพี่ไม่สบายป่วยไข้นอนโรงพยาบาลกรเคยไปเฝ้าพี่หรือเปล่า”

“กร” ดารากรริมฝีปากสั่นระริก

“พี่เคยคิดว่าอยู่ๆกันไปก็จะรักกันได้เองสักวันแต่เปล่าเลยกรไม่เคยทำให้พี่เห็นเลยสักครั้งว่าชีวิตคู่คืออะไร”

ดารากรพยายามจะโอบกอดสามีของตัวเอง “พี่ก้อง”​ ก้องกิจแกะมือออกเป็นพัลวัน “ต่อให้ไม่มีวินตราคิดว่าจะมีสามีที่ไหนทนชีวิตคู่ห่วยๆแบบนี้ได้” พูดเสร็จก็เดินขึ้นชั้นสองไปดารากรน้ำตาไหลอาบแก้มกรีดร้องดิ้นทุรนทุรายที่พื้น “พี่ก้อง  พี่ก้อง”​

ก้องกิจหลับตาเพื่อระงับอารมณ์

“หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับวินตรา…อย่าหาว่าพี่ใจร้าย” ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้านโดยไม่สนใจเสียงเรียกปานจะขาดใจของดารากรอีก

‘ในเมื่ออีกฝ่ายชอบปาร์ตี้เข้าสังคมเขาก็จะคืนอิสระนั้นให้..ไม่ดีอีกหรือไรจะเอาอะไรอีก’

ก้องกิจเคยคิดว่าเขากับดารากรเข้ากันได้ดีอีกฝ่ายมาในตอนที่เขากำลังห่างๆกับวินตราพอดีเพราะทุนที่วินตราได้รับอาจต้องร่ำเรียนถึง 5 ปีเต็มตอนนั้นเขาโลเลเองอีกทั้งท่าทีใสซื่อพูดจาน่ารักของดารากรในครั้งนั้นก็ทำให้ก้องกิจประทับใจในตัวของอีกฝ่ายไม่ยากแต่ไม่รู้ว่าดารากรคนนั้นที่ก้องกิจชอบ…หายไปไหนแล้วหายไปเมื่อไหร่คงจะเป็นตอนที่แต่งงานกันได้สามเดือนและเขาก็ไม่เคยแตะต้องอีกฝ่ายหลังจากที่แต่งงานกันเพราะว่าเขาถูกมัดมือชกให้ก้มหน้าแต่งงานอย่างจำยอมคืนนั้นดารากรเมาหนักจนทรงตัวไม่อยู่เขาที่เข้าไปโอบเพื่อพยุงกลายเป็นว่าพวกเขาทั้งสองกำลังกอดจูบกันอยู่ที่ลานจอดรถอีกฝ่ายใช้สื่อในมือมากดดันเขาทั้งที่สามารถแก้ต่างได้แต่ไม่ทำภาพลักษณ์ในใจของดารากรที่เคยมีกลับดำดิ่งในใจของเขาเรื่อยมา

ยิ่งเรื่องแต่งงานไม่ต้องพูดถึง…แม้ว่าจะกำลังดูใจกันแต่ใช่ว่าจะแต่งงานกันพรุ่งนี้เสียเมื่อไหร่

ดูใจคือดูว่าพวกเขาสองคนจะใช้ชีวิตคู่ด้วยกันได้ไหมมองเห็นอนาคตร่วมกันหรือไม่นิสัยใจคอภาพลักษณ์ที่อีกฝ่ายสร้างขึ้นมาเพื่อเอาใจเขานั้นแตกยับเยินไม่เหลือชิ้นดีเป็นเมียที่ดีไม่ได้จะเป็นแม่ที่ดีได้อย่างไรความประทับใจแรกเป็นเพียงภาพลวงตาพอใช้ชีวิตคู่ร่วมกันดารากรกลับมีสิ่งที่ก้องกิจไม่ชอบเต็มไปหมด

เพราะฉะนั้นการดูใจถึงสำคัญยังไงล่ะ…และดารากรก็เป็นฝ่ายทำให้ชีวิตคู่ดำเนินมาจนถึงวันนี้วันที่ก้องกิจตัดสินใจหย่าร้างไม่ใช่เพราะจะกลับไปหาวินตราแต่เพราะเขาโหยหาชีวิตอิสระและไม่อาจกล้ำกลืนฝืนทนชีวิตคู่ที่ต่างคนต่างอยู่ไม่ไยดีซึ่งกันและกันอยู่กันเพราะผลประโยชน์ของทั้งสองตระกูล

ดารากรเป็นลูกเจ้าพ่อสื่อที่มีอิทธิพลในวงการสื่อของไทยเขาเติบโตมากับบรรดาพี่เลี้ยงเพราะว่าแม่เสียตั้งแต่ยังเล็กเอกภพใช้เงินเลี้ยงลูกเติมเต็มความปรารถนานั้นด้วยเงินและคิดว่าเงินทำให้ลูกเข้าใจและรักเขามากขึ้นแต่เปล่าเลยดารากรเติบโตกลายเป็นเด็กหนุ่มที่เอาแต่ใจอยากได้อะไรต้องได้…ก้องกิจก็เหมือนกันและคิดว่าเงินที่ตนมีสามารถซื้อได้ทุกสิ่งแม้กระทั่งมิตรภาพจอมปลอมดารากรก็ไม่สนเขาเติบโตขึ้นมาโดยการโหยหาความรักความอบอุ่นเพียงวันแรกที่ออกเดตดูใจกับก้องกิจเขาก็ประทับใจในตัวอีกฝ่ายมากและดารากรก็หมายมั่นปั้นมือว่าจะต้องทำทุกวิถีทางให้แต่งงานกับผู้ชายที่อบอุ่นคนนี้ให้ได้

แต่สามปีที่ผ่านมาเขาคงคาดหวังมากเกินไปจริงอยู่ที่เขาออกไปสังสรรค์ปาร์ตี้กับเพื่อนฝูงคั่วเด็กหนุ่มพวกนั้นบ้างเพราะอยากให้สามีออกอาการหึงหวงเขาบ้างแยแสเขาสักนิดก็ยังดีนานวันเข้ากลายเป็นห่างเหินส่วนวินตราก็เป็นชิ้นส่วนสุดท้าย…ที่ทำให้พี่ก้องออกปากเรื่องหย่าร้างกับเขาออกมาจนได้

ถ้าเขาไม่ได้ไม่สมหวังอย่าหวังว่าใครหน้าไหนจะมีความสุข

ดารากรเช็ดน้ำตาบนหน้าลวกๆก่อนจะต่อสายไปยังอีกบุคคลหนึ่ง

“หาประวัติให้ฉันแล้วเล่นงานมันซะชื่อและรูปภาพจะส่งไปให้ทีหลังอย่าให้ถูกจับได้ล่ะ” ดารากรเอนตัวนอนที่พื้นเล็บยาวที่ถูกตกแต่งมาอย่างดีกรีดลงใบหน้าของคนในรูปช้าๆพลางแสยะยิ้ม

“แกกล้าดียังไงถึงกล้ามาแย่งของๆฉัน”

“แกกล้าดียังไง!” ดารากรกรี้ดลั่นก่อนจะขยำรูปพวกนั้นทิ้งบ้างปาลงพื้นก่อนจะลุกขึ้นมากระทืบๆรูปแต่ละใบอย่างแรงพลางมองขึ้นไปยังชั้นสองด้วยสายตามาดร้าย

“แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!!”

วินตราที่ขับรถไปส่งท่านประธานก็ขับรถกลับคอนโดตัวเองอีกอย่างเขาเพิ่งย้ายมาที่นี่ไม่ถึงสองเดือนแต่ลางสังหรณ์ของเขาบอกว่าไม่แน่อาจต้องย้ายอีกแล้วก็จริง…เพราะเขาสังเกตเห็นคนอีโคคาร์คันหนึ่งขับตามมาตลอดแม้ว่าคอนโดที่นี่จะมีความปลอดภัยสูงในระดับหนึ่งรถเข้าออกจะต้องมีใบอนุญาตอีกอย่างเขาแจ้งทางนิติฯและรีเซฟชันแล้วว่าขอเป็นแบบพิเศษแบบกระดาษเพราะว่าเนื่องจากเปลี่ยนรถบ่อยแม้ว่ารถคันนั้นจะเข้ามาจอดในลานจอดรถไม่ได้แต่ก็รู้แล้วว่าเขาพักที่ไหน