เพียงชั่ววูบ 34

แล้วท่านประธานก็โดนบอร์ดบริหารโขกสับเละเป็นโจ๊กในที่ประชุม แถมท่านเจ้าสัวยังนั่งหัวโด่อยู่ตรงตำแหน่งหัวโต๊ะ เดนีสหน้าหดเหลือสองนิ้ว พอถึงจังหวะที่โดนจี้เข้ามาก ๆ กำลังจะอ้าปากเถียงวินตราก็สอดกระดาษโพสอิสใบเล็ก ๆ วางไว้ที่หน้าเอกสาร เดนีสก้มหน้าลงตามเดิม ก่อนจะเอ่ยขอโทษขอโพยการบริหารที่ผิดพลาดและจะชดใช้โดยการไม่รับเงินเดือนประจำตำแหน่ง 6 เดือน รวมไปถึงปันผลประจำปี ไตรมาสละ 2 ครั้ง สมทบเพื่อเป็นโบนัสและขวัญกำลังใจพนักงานต่อไปห้องประชุมที่กำลังสาดน้ำลายกันอย่างดุเดือดเลือดพล่านถึงได้เย็นลงมาบ้าง เดนีสหน้าตึงแต่ก็เก็บอารมณ์เป็นอย่างดี ไม่ได้เถียงข้าง ๆ คู ๆ แถมยังยืนก้มหัวโค้งคำนับรับความผิดพลาด แต่ความเป็นจริงวินตราหยิกสีข้างของท่านประธานไม่รู้กี่สิบรอบ

ท่านเจ้าสัวมองลูกชายตัวเองด้วยสีหน้าพึงพอใจการบริหารมันก็มีผิดพลาดกันได้ผิดพลาดเพื่อเติบโตและพอเห็นท่าทีของลูกชายที่สงบเสงี่ยมขึ้นก็เบาใจแต่เพราะอยู่ในที่ประชุมท่านเจ้าสัวจึงต้องตีหน้านิ่งไม่อาจส่งสายตาปลาบปลื้มให้เจ้าลูกชายได้อย่างออกนอกหน้า

แล้วอีกอย่างปัญหานี้ก็แก้ได้อย่างถูกวิธีและทันเวลาพอดีท่านเจ้าสัวมองเลยไปยังวินตราไม่ถึงหนึ่งปีลูกชายที่ไม่เป็นโล้เป็นพายของเขาก็ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นแม้ว่าจะยังติดนิสัยใจร้อนอยู่บ้างแต่การที่ไม่แข็งข้อและยอมถูกดุด่าว่ากล่าวในที่ประชุมแบบนี้ก็นับว่าเป็นก้าวแรกที่ดี

และที่อดที่จะชมเชยไม่ได้นั่นก็คือเรื่องที่ยอมสละเงินเดือนตัวเองพร้อมกับปันผลให้เป็นขวัญกำลังใจให้แก่พนักงานนั้น…ถือว่าทำได้ดีเป็นการชดเชยความผิดของตัวเองและทำขวัญให้กับพนักงานที่ได้รับผลกระทบจากการกระทำที่ไม่คิดของตัวเอง

พอเลิกประชุมทุกคนทยอยเดินออกเหลือเพียงวินตราและท่านเจ้าสัวทั้งสามทยอยเดินออกมาเป็นชุดสุดท้ายเดินเข้าไปในห้องทำงานของท่านประธานเมื่อประตูปิดลงเดนีสก็เดินฮึดฮัดไปนั่งที่โซฟาจ้องคุณเลขาเขม็งไม่ได้สนใจผู้เป็นพ่อที่เดินมานั่งตรงข้าม

“แกทำได้ดีมาก” ก่อนจะหันไปหาวินตรา

“มานั่งด้วยกัน” วินตราเดินไปนั่งข้างท่านเจ้าสัวอย่างนอบน้อม

“ฉันต้องขอบใจเธอมากหากไม่มีเธอ” ก่อนจะปรายตามองลูกชายที่หน้างอง้ำเหมือนถูกแย่งของเล่นกอดอกพิงพนักโซฟาหันหน้าไปทางด้านข้างท่านเจ้าสัวถอนหายใจก่อนจะหันมาพูดคุยกับเด็กหนุ่มตรงหน้าที่เอ็นดูเหมือนลูกหลานอีกคน

“คงไม่ได้เห็นลูกชายฉันในวันนี้”

“ไม่หรอกครับ” หมาแมวยังฝึกได้นี่คน…ถ้าไม่ดักดานจนเกินไปยังไงก็เปลี่ยนและพัฒนากันได้

“ว่าแต่เรื่องไม่รับเงินเดือนและปันผลความคิดเธอหรือ”

“ครับ” วินตราพูดพลางพยักหน้ารับเดนีสแสยะยิ้มคิดว่าพ่อจะเข้าข้างลูกชายอย่างเขาแต่เปล่าเลย

“ฉันก็ว่าแล้วความคิดแบบนี้ไม่มีทางจะมาจากเจ้านีสเธอทำได้ดีมาก” เดนีสอ้าปากค้าง

“ทำไมไม่ถามความเห็นผมบ้างล่ะครับตั้ง 6 เดือนไหนจะปันผลทั้งปี” ท่านเจ้าสัวเอ็ดเบาๆ

“ฉันไม่ตัดหางปล่อยวัดแกก็ดีเท่าไหร่แล้วหากแกแก้วิกฤตครั้งนี้ไม่ได้อย่าว่าแต่เงินเดือนเพียง 6 เดือนเลยปันผลอย่างน้อยก็ต้อง 5 ปีรถราที่แกมีขายหมดไม่รู้ว่าจะพอหรือเปล่าด้วยซ้ำ”

“จิ๊” เดนีสจิ๊ปาก

“อย่ามาจิ๊ปากใส่ฉันก่อเรื่องก่อราวไว้ขนาดนี้ยังจะมาหน้างออีก” แม้ว่าลูกชายจะทำผิดพลาดอย่างมหันต์แต่ท่านเจ้าสัวก็ไม่เคยลงไม้ลงมือทุบตีก่อนจะเอ่ยเล่าถึงประสบการณ์บริหารงานผิดพลาดของตนสมัยยังเป็นวัยรุ่นเลือดร้อนอยู่เหมือนกัน

“แกว่างานอสังหาฯมันทำง่าย? แต่สมัยตอนที่ฉันยังหนุ่มๆเลือดร้อนเหมือนแกก็เคยทำผิดพลาดเงินสมัยสามสิบปีที่แล้วกับสมัยนี้เทียบกันไม่ได้เลยด้วยซ้ำ” เดนีสเริ่มตั้งใจฟังและแทบไม่เชื่อหูตัวเองอย่างท่านเจ้าสัวเดรโกเนี่ยนะจะบริหารผิดพลาดมาก่อนพอเห็นสีหน้าไม่น่าเชื่อของลูกชายก็หัวเราะน้อยๆในลำคอก่อนจะเล่า

“ฉันก็ปุถุชนทั่วไปไม่ใช่เทวดาบริหารผิดๆถูกๆคลำทางอยู่ช่วงหนึ่งแต่เพราะสมัยนั้นเกิดวิกฤตใหญ่อย่างต้มยำกุ้งโรงแรมที่ลงทุนไปขาดทุน 800 กว่าล้านบาท” วินตราเองก็อึ้งที่ได้ยินเงินสมัยนั้นมันกี่พันล้านสมัยนี้ละนั่น

“พ่อ” เดนีสเองก็อึ้งเช่นกัน

“แต่ว่านะเราจะรู้จักเติบโตก็ต้องเรียนรู้มาจากความผิดพลาดนั้นมาก่อนทั้งนั้นแหละฉันก็ล้มลุกคลุกคลานมาพอสมควรแทบจะล้มละลายเลยก็ว่าได้แต่พอจับจังหวะได้และได้รับการช่วยเหลือจากกัลยาณมิตรทั้งหลายอย่างพ่อเลี้ยงดนัยหรือพ่อของตาพัดหนึ่งสมองสองมือหรือจะสู้กันหลายหัวหลายมือกว่าจะผ่านวิกฤตนั้นมาได้ก็อาศัยโชคอยู่พอสมควรทุลักทุเลมาเกือบ 10 ปีถึงจะฟื้นฟูกลายเป็นห้างและโรงแรมอย่างจนถึงทุกวันนี้และที่ฉันไม่ให้แกทำอสังหาฯไม่ใช่เพราะกลัวแกพลาดแต่เพราะกิ่งอมรมีบุญคุณกับเรามากจริงๆและพิพัฒน์ก็ได้รับการฟูมฟักและเรียนรู้การบริหารมาจากพ่อเขาไม่น้อยแต่เสียดายที่พิสิทธิ์มาเสียชีวิตไปก่อนไม่ทันได้เห็นลูกชายของเขาประสบความสำเร็จในการทำงาน”

“แต่เป็นสามีที่แย่” เดนีสสวนขึ้นมาท่านเจ้าสัวส่งสายตาถมึงทึงให้ลูกชายตัวดี!

“ก็ต้องแยกเรื่องส่วนตัวให้ออกจากเรื่องงาน”

“พ่อยอมรับได้แต่ผมไม่ยอมเด็ดขาด”

“ก็ต้องดูน้องแกด้วย” พูดแล้วก็เจ็บใจเดนิมไปหลงรักมันหัวปักหัวปำท่านเจ้าสัวและลูกชายถอนหายใจออกมาพร้อมกันวินตราเงียบและไม่สอดปากเพราะเป็นเรื่องภายในของศศิภักดี

ตกเย็นเดนีสก็ได้รับสายจากแฝดน้องและน้องชายอย่างเดนิมที่นัดออกไปทานอาหารเย็นพลันบรรยากาศตึงเครียดตอนเช้าก็มลายหายไปหลังท่านเจ้าสัวกลับเดนีสก็นั่งอ่านรายงานประชุมอื่นๆด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับพอได้รับสายจากน้องเล็กเท่านั้นแหละ

“ได้ได้สิที่ไหนกี่โมงเจอกัน” เป็นน้ำเสียงที่ถ้าไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใครคนจะคิดว่าเป็นคนรักของท่านประธานเป็นแน่พร้อมเอ่ยถามเลขาส่วนตัวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มความสุขมันล้นออกทางตา

“ตอนเย็นฉันไม่มีธุระที่ไหนใช่ไหม”

“ว่างครับ”

“ดีๆ” ต่อให้มีเขาก็จะเลื่อนแต่เหมือนคุณเลขาจะอ่านความคิดของเขาออก

“ก่อนจะรับปากควรจะถามก่อนนะครับไม่ใช่รับปากแล้วเลื่อนนัดที่มีก่อนหน้าดีที่ไม่มีนัดหมายสำคัญอะไร”

“นั่นมัน—” เดนีสหุบปากฉับเมื่อเห็นแววตาและสีหน้าของคุณเลขาเพิ่งจะผ่านวิกฤตไปหยกๆเหมือนไม่สำนึกเป็นสายตาที่เหมือนมีลูกธนูปักบนร่างของเดนีสดังฉึกๆหลายๆดอกติดกัน

“โอเคๆฉันจะไม่ให้เกิดเรื่องอย่างนี้อีกพอใจยังฉันจะถามนายก่อนโอเคไหม”

“ดีครับ” เดนีสบ่นขมุบขมิบแบบไม่มีเสียงก่อนจะก้มหน้าอ่านรายงานจรดปากกาเซ็นแฟ้มสุดท้ายของวันด้วยสีหน้าที่เบิกบานเป็นจานดาวเทียมจนวินตราอดที่จะขำในใจไม่ได้