เพียงชั่ววูบ 36

เสียงเคาะประตูหน้าห้องรวมไปถึงร่างที่ก้าวเท้าเข้ามาสีหน้าและท่าทางเหมือนมีความกดดันอะไรบางอย่างใต้ตาที่ดำคล้ำสภาพเหมือนคนไม่ได้นอนของคุณเลขาทำเอาเดนีสขมวดคิ้วมุ่น

“วันนี้มีงานอื่นอีกไหม”

“ไม่มีครับ”

“นายโอเคนะ” เดนีสเลียบเคียงถามแพขนตาที่หลุบลงไหนจะฝ่ามือที่เหมือนจะสั่นน้อยๆเวลาจับไอแพดทำเอาเดนีสอดเป็นห่วงไม่ได้

“ครับ” แถมวันนี้ยังพูดน้อยไม่ต่อปากต่อคำกับเขาอีกบรรยากาศเย็นยะเยือกที่ปล่อยออกมานั้นเหน็บหนาวเสียยิ่งกว่าแอร์ที่จ่อตรงหัวซะอีก

“ถ้าไม่สบายพักก็ได้นะงานตอนบ่ายฉัน—”

“ไม่เป็นไรจริงๆครับ”​ บทสนทนาความห่วงใยระหว่างลูกน้องกับเจ้านายจบลงแค่นั้นเมื่อปรียานุชเคาะประตูแล้วนำเครื่องดื่มเข้ามาให้

เดนีสถอดแมสออกหลังจากเหลือเพียงสองคน “ซี้ด” มุมปากที่มีเลือดซิบโหนกแก้มที่ฟกช้ำวินตราเงยหน้าขึ้นมาจากไอแพดเมื่อได้ยินเสียงสูดปากเขาไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไปอีกฝ่ายก็ละล่ำละลักบอกมาเอง

“เมื่อวานมีปัญหานิดหน่อย”

“แล้วจะนัดทานข้าวกับคุณอัคนีได้ยังไงครับความจริงเป็นนัดที่สามารถเลื่อนได้เลื่อนไปก่อนดีกว่าไหมครับ”

“ไม่เป็นไร” เดนีสโบกมือ

“ปกติฝ่ายนั้นไม่ได้อะไรอยู่แล้วกาแฟไม่พร่องก็ลุกออกไปแล้ว”​

“ครับ”​

วันนี้คุณเลขาก็แปลกจริงๆว่าง่ายไปหมดเอาแต่ก้มมองไอ้จอสี่เหลี่ยมนั่นสายตาในวันนี้หม่นแสงไม่มีเอเนอร์จี้ก่นด่าเขาออกมาสักประโยคหรือว่าเขาจะเป็นมาโซคิสกันแน่วะคุณเลขาไม่ก่นด่าไม่จิกกัดไม่มีแรงทำงานอะไรทำนองนั้น

เดนีสส่ายหน้าให้ตัวเองก่อนจะรับสายจากน้องชายที่โทรเข้ามาน้ำเสียงและสีหน้าเวลาคุยกับน้องชายมีความอ่อนโยนและโมเมนต์มุ้งมิ้งอยู่ในนั้นเหมือนใส่ฟิลเตอร์พี่ชายที่แสนดีแต่กับคนอื่น…

“ว่าไงน้องรักสะดวกสิไอ้พัดมารับไม่นี่…หลับเป็นตายทำไมเหรอ” ประโยคก่อนหน้าพูดคุยธรรมดาแต่ประโยคหลังๆแม้วินตราไม่อยากฟังยังไงก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดีมันมีความอาฆาตมาดร้ายอยู่ในนั้น

“แล้วไอ้พัดล่ะ…ซี้ด”

“ยังมีหน้าไปทำงานได้แสดงว่าไม่เจ็บมาก”

“แค่หกล้มนิดหน่อย”

“คิดมากน่าไม่ใช่เพราะเราหรอกพรุ่งนี้จะให้แม่บ้านไปหา” เดนีสวางสายด้วยสีหน้าที่บูดบึ้งแม่งไอ้พัดยังไปทำงานได้อยู่อีกรู้งี้เขาน่าจะซัดมันอีกสักหลายๆหมัดเดนีสที่ทำท่าชกลมอยู่กลางอากาศชะงักเมื่อคุณเลขาไม่รู้ว่ามองเขาอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่แก้เก้อด้วยการยกน้ำขิงขึ้นมาจิบก่อนจะเบ้ปากไม่ชอบใจในกลิ่นของมัน

ระหว่างทางคุณเลขาเอาแต่เหม่อออกไปนอกรถวันนี้เขาใช้รถตู้ของบริษัทเอาความสบายใจของคุณเลขาเป็นที่ตั้งแต่เหมือนว่าคุณเลขาแปลกใจจริงๆไม่จ้ำจี้จ้ำไชเขาแถมยังเงียบเป็นพิเศษ

“นาย…มีอะไรหรือเปล่า”

“ไม่ครับ” มีเห็นๆแต่เขาไม่อยากจะเซ้าซี้อีกฝ่ายยังสามารถทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพจนเดนีสนับถือเป็นเขาจะนอนตายอยู่บนเตียงประชดทั้งวันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นและที่เขาอ่อนข้อให้วินตราเป็นพิเศษเพราะมีส่วนที่คล้ายคลึงน้องชายของเขา

เดนิมเป็นคนเก็บตัวเป็นคนโลกส่วนตัวสูงไม่ค่อยปริปากเล่าเรื่องความคับข้องหมองใจให้ใครได้รู้เหมือนกับว่าตัวเองกำลังเปิดบาดแผลในจิตใจให้คนอื่นได้เห็นขังตัวเองด้วยโลกอีกใบโลกของ FALLIN เดนิมไม่ได้อยากเป็นนักเขียนแต่เพราะเจ้าตัวเลือกที่จะระบายของเสียภายในจิตใจผ่านตัวอักษรกะเทาะเปิดเผยเรื่องราวที่ผ่านพบมาขีดเขียนลงไปในกระดาษสีขาวจนกลายเป็นนิยายเรื่องหนึ่งและเดนิมต่างจากวินตราที่แผลใจเกิดจากตัวเอง

แต่วินตราตรงกันข้ามไอ้บุคลิกภาพแข็งทื่ออย่างนี้ไม่ได้จะสร้างกันได้ง่ายๆมันออกมาจากสภาพจิตใจส่งผลโดยตรงกับร่างกายสีหน้าไม่อมทุกข์แท้จริงแล้วไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าต่างหากและดูเหมือนว่าแผลใจนั้นจะมีมากมายและบาดเจ็บมากกว่าน้องชายเขาไม่รู้กี่เท่า

เดนีสไม่ใช่จิตแพทย์เขาเพียงแค่คาดเดาและเรียนรู้ที่จะจับสีหน้าและท่าทางของบุคคลตรงหน้าเมื่อก่อนเขาไม่แยแสกับสายตาของใครต่อใครที่มองมาเพราะคิดว่าเขาได้เก้าอี้ตำแหน่งประธานนี้มาด้วยความชอบธรรมแต่พอเจอปัญหาจังๆความมั่นหน้ามั่นโหนกที่มีก่อนหน้าก็ถูกตีแสกหน้าด้วยสายตาของลูกน้องที่มองด้วยสายตาเหยียดหยามแววตาเคลือบแคลงสงสัยแน่ล่ะ…เขาไม่มีคุณสมบัติของ Leader เลยในใจลูกน้องอาจจะเป็นเพียงลูกคนรวยที่ทำตัวหัวกรวยไปวันๆเขาจึงมุ่งมั่นที่จะแก้ไขปัญหาและพัฒนาตัวเองแม้ว่าจะมีบางเรื่องที่ยังอิดออดแต่ก็ถือว่าดีกว่าเมื่อก่อนมาก

สายตาที่คุณปรียานุชเวลาพูดกับเขาไม่เหมือนเมื่อก่อนตอนแรกๆที่เขารับตำแหน่งนี้พอลองย้อนไปถึงสายตาของเลขาคนเก่าอย่างนิติพลที่มีความจนใจและเหนื่อยหน่ายที่เวลาพูดเกลี้ยกล่อมเขาอยู่ในนั้นเสมอก็ตลกดีเหมือนกัน

และก็เป็นอย่างที่ท่านประธานพูดไว้คุณอัคนีนั่งลงก้นยังไม่ทันร้อนก็ลุกออกไปแล้ววินตราที่นั่งอยู่เยื้องๆด้านหลังประธานจดรายละเอียดเมื่อครู่เสร็จก็ปิดเจ้าจอสี่เหลี่ยมนั่นเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นท่านประธานเท้าคางมองกันอยู่ก่อนแล้วแม้จะสวมแมสแต่ใบหน้ามาดกวนและยียวนนั้นทะลุแมสออกมาเลยก็ว่าได้

วินตราแม้สีหน้าจะราบเรียบแต่กลับเลิกคิ้วขึ้นมาเป็นคำถาม

“นายกินเผ็ดหรือเปล่า”

แล้ววินตราก็เข้าใจว่าทำไมท่านประธานถึงถามคำถามนั้น

“ถ้าไม่เผ็ดมากพอได้ครับ”

ตอนนี้พวกเขาสองคนนั่งอยู่ร้านส้มตำข้างทางร้านหนึ่งพอดีมาก่อนพักเที่ยงคนจึงไม่พลุกพล่านวินตราไม่เคยคิดว่าคุณชายเจ้าสำราญอย่างลูกท่านเจ้าสัวจะนั่งทานส้มตำข้างทางแบบนี้ได้ด้วย

“ที่นี่รูดบัตรไม่ได้นะครับ” วินตราพูดลอยๆเดนีสจิ๊ปาก

“รู้น่าแต่สแกนจ่ายได้นายไปอยู่ที่ไหนมาไม่รู้ว่าเขาสแกนจ่ายได้แล้ว” วินตราไม่ตอบ