เพียงชั่ววูบ 32

วินตรามองกระจกหลังเป็นระยะด้วยความเคยชิน แล้วก็เห็นรถคันดังกล่าวขับตามมาตั้งแต่ตอนร้านอาหารจนถึงที่พักของเขา

อีกอย่างเขาอยู่ในที่สว่างและวินตราก็เหนื่อยที่จะต้องหลบๆซ่อนและทำได้เพียงแค่หนีแบบนี้อีกต่อไปแล้วเขากำพวงมาลัยอย่างแน่นก่อนจะถอนหายใจออกมาช้าๆจอดรถแล้วรีบเดินขึ้นห้องของตัวเองไปอีกอย่างคอนโดที่นี่ก็หนึ่งในเครือของศศิภักดีความปลอดภัยแม้จะดีในระดับหนึ่งแต่หากพวกนั้นไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการก็ไม่มีทางเลิกราโดยเฉพาะไอ้ชั่วนั่น

วินตราแตะบัตรเข้าห้องของตัวเองด้วยอารมณ์ดิ่งอีกครั้งแล้วเขาก็ไม่ชอบใจนักที่ตัวเองเป็นอย่างนี้ถุงขยะหลายถุงกองสุมกันอยู่ที่ทางเข้าประตูตอนนี้เขาเหนื่อยล้าจนไม่อยากจะทำอะไรวันเสาร์วันอาทิตย์ก็แทบไม่ได้พักดีที่ว่าเสื้อผ้าส่งซักไม่งั้นเขาคงใส่เสื้อผ้าซ้ำๆสภาพจิตใจที่บอบช้ำมาอย่างหนักไม่มีทางจะหายดีในเร็ววันข้อนั้นเขารู้ดีเพียงแต่…แค่อยากจะยิ้มให้กับเรื่องง่ายๆแต่เขากลับทำไม่ได้เวลาร่างกายตึงเครียดมากที่สุดกลับกลายเป็นว่าต่อมน้ำตาของเขาเหมือนถูกปิดตายไม่ยอมทำงานเสียดื้อๆร่างกายเครียดจนไม่สามารถร้องไห้เพื่อระบายความอัดอั้นตันใจออกมาผ่านหยดน้ำตาได้อารมณ์ของเขามันดำดิ่งและลึกมากกว่านั้นลึกจนมองไม่เห็นหลุมดำที่ติดอยู่ในใจที่คอยกัดกินพลังงานในการใช้ชีวิตของเขาอย่างหนักใบหน้าที่เรียบนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆเพราะว่าตัวเองต้องฝืนลุกมาทำหน้าที่ๆไม่ชอบ

เขาอยากจะนั่งโง่ๆไม่อยากทำอะไรนั่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเพียงลำพังอยากจะโอบกอดตัวเองให้มากหน่อยแต่บางครั้งสิ่งแวดล้อมผู้คนก็เคี่ยวกรำให้ต้องกล้ำกลืนบาดแผลพวกนั้นลงไปเจ็บปวดปางตายแค่ไหนก็ต้องตื่นมาทำงานในสังคมการทำงานไม่มีใครพยายามจะมาเข้าใจใครว่าใครป่วยเป็นอะไรเราต่างก็เป็นฟันเฟืองตัวเล็กๆของบริษัทแม้จะไม่สำคัญแต่ก็ขาดไม่ได้

ต่อให้สภาพจิตใจย่ำแย่มากแค่ไหนก็ทำได้เพียงแต่ปลอบตัวเองว่าวันนี้จะผ่านไปนานวันเข้าใบหน้านั้นก็ไร้อารมณ์ไม่สุขไม่เศร้ากลับว่างเปล่าและโดดเดี่ยว

วินตราไปหาหมอตามนัดเป็นประจำแต่เพราะบาดแผลวัยเด็กที่ได้รับมันเปราะบางเปราะบางเสียจนไม่กล้าที่จะเปิดปากเล่าออกไปง่ายๆกลัวว่าจะเป็นการเปิดแผลใจใช้คนอื่นซ้ำเติมแม้ว่าบุคคลตรงหน้าจะเป็นจิตแพทย์ก็ตามวินตรากดความรู้สึกพวกนั้นลงไปจนมิดและไม่รู้เมื่อไหร่ที่มันจะระเบิดออกมา

วัยเด็กวัยเยาว์ที่วินตราไม่อยากหวนคิดถึงและอยากให้มันตายไปกับกาลเวลากำลังผุดเหตุการณ์ไล่เรียงลำดับขึ้นมาในหัวสมองเขาเรื่อยๆมือสั่นเทาประคองยาเข้าปากก่อนจะซุกตัวอยู่ใต้โต๊ะทานข้าวโอบกอดตัวเองที่กำลังสั่นเทาอยู่อย่างนั้นตามลำพังจวบจนเช้าวันใหม่มาถึง

วันจันทร์วินตราก็ขับรถไปรับท่านประธานเช่นเคยแต่เพิ่มเติมคือตอนนี้เขาเป็นคนนั่งคอยป้อนข้าวป้อนน้ำแล้วก็ชอบกินจังไอ้ข้าวเหนียวหมูทอดห่อใบตองเจ้าที่ขายหน้าคอนโดของเขากินยากไม่พอต้องมาคอยป้อนอีก

“ทำไมคุณไม่ทานเอง”

“ฉันขับรถนี่ไง” วินตรามุมปากกระตุกเพราะเจ้านายทำตัวแบบนี้ในกระเป๋าของเขาถึงต้องมีพวกถุงมือพลาสติกตะเกียบไม้เพิ่มขึ้นมา

ข้าวเหนียวห่อใบตองที่ต้องปั้นทีละก้อนป้อนหมูทอดทีละชิ้น

“มีถุงมือด้วย?”

“เพราะใครล่ะครับ”

“นี่จะบอกให้นะฉันขับรถให้นายนั่งก็ดีเท่าไหร่แล้วแม้แต่คุณนิติพลยังไม่มีโอกาสนี้ด้วยซ้ำ” วินตราจ้องมองสีหน้าด้านข้างที่ท่านประธานเคี้ยวข้าวแก้มตุ่ยพลางพูดโอ้อวดอย่างภูมิใจ

“งั้นผมควรจะดีใจใช่ไหมครับ”

“แน่นอน”

“แล้วคุณนิติพลต้องมาป้อนข้าวป้อนน้ำแบบนี้ให้ท่านประธานด้วยหรือเปล่า”​

“อย่าหวังฉันจะใช้นายคนเดียวเท่านั้นทำไม…นายมีปัญหา” วินตราเหยียดยิ้ม “คนที่มีปัญหาคือบอร์ดบริหารต่างหากทานให้อิ่มตุนไว้เยอะๆเถอะครับ” เดนีสแทบสำลักข้าวเหนียวตาย

“แค่ก” วินตรายกน้ำให้อย่างรู้งานเดนีสตบพวงมาลัยอย่างหัวเสีย

“แม่งมู้ดดีๆในเช้าวันจันทร์อย่างนี้หายหมด” เดนีสสีหน้าไม่สบอารมณ์ทันทีแต่วินตรากับยิ้มกริ่มก่อนจะจัดการขยะพวกนั้นแล้วมองตรงไปข้างหน้าไม่สนใจสายตาของท่านประธานที่จ้องมองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้ออีก

วินตราและเดนีสหัวหมุนตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมานอกจากจะวิ่งวุ่นหาซัพพลายเออร์เจ้าใหม่แล้วการไม่มีผลงานเป็นที่ประจักษ์ซ้ำยังเป็นเด็กรุ่นใหม่ที่ก้าวขึ้นมานั่งตำแหน่งบริหารไม่แปลกที่เดนีสศศิภักดีจะถูกคนอื่นดูแคลนโดยเฉพาะนักธุรกิจรุ่นพ่อเดนีสหน้าม้านเมื่อเจอคำสบประมาทตรงๆ

“ต่อให้ท่านเจ้าสัวมาเองผมก็คงไม่สามารถเจียดวัตถุดิบในมือให้ได้” แม้ในใจจะก่นด่าอีกฝ่ายยี่สิบตลบแต่ทำได้เพียงค้อมหัวให้ด้วยความเคารพพออยู่ด้วยกันเพียงสองคนกับรุ่นเลขาเท่านั้นแหละ

“แม่งฉีกหน้ากันซึ่งๆหน้าเลย” เดนีสหัวเสียแต่ทำอะไรไม่ได้ทำได้เพียงบ่นกับวินตราเท่านั้น

“ก็ช่วยไม่ได้นี่ครับแม้แต่สัตว์ก็มักจะให้การยอมรับตัวผู้ที่เหนือกว่าเป็นจ่าฝูงขอแค่อีกฝ่ายล้มตัวเองได้คนเราเองก็เหมือนกันหากอยากได้ความเคารพจากรุ่นพ่อก็ต้องมีผลงานเป็นชิ้นเป็นอันต่อยอดธุรกิจที่มีในมือให้เติบโตมากกว่าที่รุ่นพ่อทำเอาไว้”

“ให้ตายเถอะเหมือนง่าย”

“ก็ไม่ง่ายจริงๆแหละครับอีกอย่างเพราะว่าตัวธุรกิจเองก็คงที่ไม่มีอะไรให้ต้องปรับเปลี่ยนไปตามวิกฤตมนุษย์เราเมื่อสบายก็ไม่อยากจะคิดอะไรให้ยุ่งยากอย่างเรื่องต่อยอดแตกไลน์ใหม่ใครๆก็รักสบายแต่หารู้ไม่ว่าความสบายนั้นบางทีก็ทำให้เราหมดไฟเสียดื้อๆไม่ดิ้นรนแข่งขันอะไรเพราะว่าโมเดลเดิมดีอยู่แล้วค่อยๆสูญเสียศักยภาพที่ตนมีไปช้าๆ”

เดนีสเป็นคนมีศักยภาพแต่กลับไม่เคยได้นำออกมาใช้ได้แต่เออออไปตามโมเดลธุรกิจที่ปูมาไว้แล้วแต่ต้นความรู้ความสามารถที่ร่ำเรียนมาก็นำมาประยุกต์ใช้ได้น้อยมากๆคิดวิเคราะห์อะไรก็มีคุณนิติพลและวินตราเป็นมันสมองให้ทั้งหมดเขาทำหน้าที่แค่อ่านและเซ็นอย่างเดียว

“เหมือนนายกำลังด่าฉันอ้อมๆยังไงไม่รู้”

“ถ้าปราศจากอคติจะได้ยินว่าผมกำลังเตือนด้วยความหวังดี”

“เหอะ” เดนีสเบ้ปากแต่ก็ยอมรับกลายๆว่าที่วินตราเอ่ยเตือนนั้นเป็นความจริงเขาเหมือนหุ่นเชิดหุ่นกระบอกพอบอร์ดบริหารแย้งเขาก็เออออผสมโรงเพราะไม่อยากมีปัญหาไม่มีแนวความคิดเป็นของตัวเองใครว่าดีเขาก็ว่าดีแต่ไม่ควรจะมีอยู่ในตัวผู้นำที่นั่งบริหารบริษัทขนาดใหญ่ขนาดนี้ที่กำชะตาชีวิตลูกน้องหลายพันคนไว้ในมือจะว่าไปเขาก็ไม่มีศักยภาพมากพอที่จะให้คนเคารพจริงๆแหละตอนนี้

สภาพ!

เขาปวดขาเมื่อยขบไปทั้งตัวเพราะเดินทางเหมือนนกเลยช่วงนี้แม่งเอ๊ยสะใจเพียงไม่กี่วันต้องมาตามเช็ดตามล้างเป็นแรมเดือนนอนก็ไม่หลับมิหนำซ้ำต้องขึ้นเหนือลงใต้ไปเจรจากับคู่ค้าอย่างพ่อเลี้ยงดนัยด้วยตัวเองหอบกระเช้าไปขอโทษขอโพยด้วยตัวเอง