บทที่ 1 รักแรก

ย้อนไปเมื่อหลายสิบปีที่แล้วครอบครัวของเดนิมและพิพัฒน์รู้จักกันและสนิทกันในแวดวงธุรกิจตามประสาสังคมนักธุรกิจด้วยกัน พิพัฒน์อายุมากกว่าเดนิมเจ็ดปี สองครอบครัวจึงไปมาหาสู่กันอยู่บ่อย ๆ ชีวิตวัยเด็กของเดนิมเติบโตมาพร้อมกับพิพัฒน์เลยก็ว่าได้ พิพัฒน์มองเดนิมเป็นน้อง แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นเพศชายท้องได้ (New male) พี่ชายทั้งสองของเดนิม เดนีสและเดนีนต่างก็เอาอกเอาใจ ดูแลประคบประหงมประหนึ่งไข่ในหิน ด้วยความที่อายุห่างกันมาก เดนิมเกิดมาพร้อมกับความพิเศษของร่างกาย ด้วยความเป็นน้องเล็กของบ้าน พี่ชาย พ่อแม่ต่างก็ห้อมล้อมเอาใจ เลยติดนิสัยเอาแต่ใจมาแต่ไหนแต่ไร อยากได้อะไรก็ต้องได้

“อยากให้พี่พัดป้อน” เดนิมพูดพลางออดอ้อนคนข้างๆเหมือนที่เคยทำตั้งแต่ยังเด็ก

“กินเองดีกว่าโตเป็นหนุ่มแล้วนะเรา” พิพัฒน์เริ่มอธิบายให้เด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างใจเย็นเพราะเดนิมมักจะเป็นแบบนี้เสมอตั้งแต่เด็กจนโตก็มักจะอ้อนให้เขาป้อนข้าวให้บ้างผลไม้ให้บ้างเวลาเจ้าตัวติดตามพี่ๆฝาแฝดทั้งสองมาเล่นเกมที่บ้านเขาพิพัฒน์มักจะอึดอัดเสมอเพียงแต่เขาไม่เคยพูดออกไปได้แต่เว้นระยะห่างอยู่ฝ่ายเดียว

“ก็นิมอยากให้พี่พัดป้อนนี่ครับ” พิพัฒน์ถอนหายใจก่อนจะยกเหตุผลมาอธิบายหลายข้อ

“โตเป็นหนุ่มแล้วนะเดนิมพี่ตามไปป้อนเราไม่ได้ทุกที่หรอกนะอีกอย่างพี่ก็….”

พิพัฒน์ไม่รู้จะอธิบายยังไงเขารู้สึกประดักประเดิดทุกครั้งที่เดนิมทำตัวเหมือนตอนเด็กๆไม่กี่ขวบเสมอไม่ว่าตอนเจอเขาจะกระโดดกอดบ้างล่ะออดอ้อนบ้างล่ะไหนจะสายตาเจ้าตัวที่มองเขาพิพัฒน์รู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่เดนิมเข้าใกล้และไม่รู้สนิทใจเหมือนแต่ก่อนพิพัฒน์ก็ไม่ใช่คนหลงตัวเองหรือเข้าข้างตัวเองอะไรขนาดนั้นแต่เดนิมทำให้เขารู้สึกแบบนั้นทุกครั้งแต่ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมตามใจเจ้าตัวอีกท่าทางที่เดนิมกอดหมอนอิงพิงหัวไหล่เขาแบบนี้ก็เหมือนกัน

“ถ้านิมไม่กินเองงั้นพี่จะเรียกแม่บ้านมาเก็บไปละนะ” เดนิมหน้างอที่ได้ยินมององุ่นตรงหน้าตาละห้อย

“ก็ได้ครับ”

“พี่พัดอย่าโกรธนิมเลยนะๆ” เดนิมออดอ้อน

สองแฝดที่หันหลังกดจอยในมืออย่างเมามันไม่สนใจน้องเล็กของตัวเองเลยสักนิดว่าแทบจะนั่งเกยตักเขาอยู่แล้ว

“เฮ้ยไอ้นีสไอ้นีนจะกลับเมื่อไหร่กูมีธุระต้องออกไปข้างนอก”

“อ้าวแล้วไม่บอก” เดนีนที่ตามองจอตอบรับด้วยเสียงเนือยๆ

“เออๆจบตานี้กลับละ” เดนีสตอบกลับเดนีสเหมือนจะเป็นคนที่มีเหตุผลที่สุดในสามพี่น้องนี้แล้ว

พิพัฒน์จึงลุกจากโซฟาทำท่าจะเดินขึ้นไปบนห้องตัวเอง

“เอองั้นไม่อยู่ส่งนะ”

“พี่พัดจะไปไหนเหรอครับ” พิพัฒน์หยุดกึกเขาเผลอกลั้นลมหายใจก่อนจะปรับน้ำเสียงและสีหน้าให้ราบเรียบเหมือนเดิมก่อนจะเอ่ย

“พี่ต้องไปหาคุณพ่อน่ะ”

“อ่อครับ”

“เสียดายจังนิมมาหาพี่พัดแป๊บเดียวเองไม่ได้เจอกันเป็นอาทิตย์” เดนิมพูดพร้อมทำหน้าละห้อยหากเป็นเมื่อก่อนเขาคงเดินไปลูบหัวพูดปลอบเจ้าตัวหลายคำแต่ตอนนี้พิพัฒน์ขีดเส้นให้ตัวเองเขาจะไม่ล้ำเส้นนั้นอีกเพราะผลสุดท้ายเป็นเขาเองเป็นฝ่ายที่ลำบากใจมากที่สุด

“พอดีช่วงนี้ม.ใกล้สอบแล้วเลยไม่มีเวลาให้นิมเหมือนแต่ก่อน”

“อะไรจะติดไอ้พัดขนาดนั้นฮะตัวเล็กใครเป็นพี่ชายเรากันแน่” เดนีสหันไปเย้าแหย่คนน้องที่ทำหน้าเบ้ใส่

“เหมือนกันที่ไหน” เดนิมบ่นพึมพำในคอ

“เอาล่ะๆ” เดนีนเก็บจอยในมือเสร็จก็หันมาสงบศึกสองพี่น้องก่อนจะเอ่ยลาเจ้าบ้าน

“เออโทษทีวันหลังก็บอกแต่เนิ่นๆมึงจะได้ไม่ต้องเสียเวลาแบบนี้”

“วันหลังพี่พัดก็มาเที่ยวบ้านพวกเราบ้างสิครับ”

“…”

“ถ้าพี่ว่างพี่จะไปนะครับ”

พิพัฒน์เอ่ยตอบอย่างใจเย็นพลางก้มมองนาฬิกาบนข้อมือตัวเอง

“สายล่ะๆไม่ส่งนะ”

“เออไปเถอะ”

เมื่อสามพี่น้องขับรถออกจากบ้านไปพิพัฒน์ที่มองจากบนชั้นสองถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“เฮ้อ”

“ทะเลาะกับแฝดหรือไงลูก”

“เปล่าครับ” มาลินีเอ่ยถามลูกชายด้วยความกังวลเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจของเจ้าตัว

“ปกติเล่นเกมกันเสียงดังทำไมวันนี้เงียบแปลกๆ”

“พอดีเดนิมมาด้วยน่ะครับ”

“อ้าวหนูนิมมาเหรอไม่เรียกแม่ละลูก”

“เห็นแม่ยุ่งๆนะครับเลยไม่ได้บอก”

“วันหลังเรียกแม่นะแม่คิดถึงหนูนิมไม่ได้เจอกันนานเลย”

“เหมือนแม่จะชอบเดนิมมากเลยนะครับ” พิพัฒน์แกล้งถาม

“ก็เดนิมน่ารักมารยาทดีแถมยังพูดเก่งอีกแม่เห็นเดนิมตั้งแต่เด็กๆอดเอ็นดูไม่ได้แล้วพัดไม่ชอบน้องเหรอลูก”

“ก็…เปล่าหรอกครับผมแค่ถามไปงั้นๆเองงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

บรรยากาศภายในรถระหว่างสามพี่น้องเงียบจนน่าอึดอัด

“ไงไม่เจอหน้าไอ้พัดก็จะเป็นจะตายพอเจอแล้วยังทำหน้าซังกะตายอีกจะเอายังไงกันแน่ตัวเล็ก” เดนีสที่เป็นพลขับกันมาถามร้องชายที่นั่งกอดตุ๊กตาหมีอยู่ด้านหลังไม่พูดไม่จาผิดกับขามาที่เจ้าตัวจ้อไม่หยุด

“หงอยเป็นหมาแบบนี้เพราะไอ้พัดไม่ตามใจเหมือนเมื่อก่อนล่ะสิ” เดนีนเอ่ยตอบตามความเป็นจริงเพราะเป็นเพื่อนสนิทกันเขาจึงมองเห็นความลำบากใจและความไม่เป็นกันเองของพิพัฒน์ที่ปฏิบัติต่อเดนิมมันมีความกระอักกระอ่วนอยู่หลายส่วน

“นี่ตัวเล็กพี่พัดโตเป็นหนุ่มหล่อแล้วไม่มานั่งโอ๋เด็กน้อยอย่างเราหรอกนะจะไปตามก้นมันต้อยๆเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วอีกหน่อยมันก็ต้องมีแฟน…แต่งงาน”

“พี่พัดมีแฟนแล้วเหรอครับ” เดนิมถามด้วยเสียงสั่นเครือกอดตุ๊กตาหมีที่พิพัฒน์ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดครบสิบสองปีของเขาตอนนี้เดนิมเป็นเพียงเด็กม.ต้นอายุสิบห้าโลกของเขากับพิพัฒน์ต่างกันอย่างสิ้นเชิงทั้งวัยวุฒิและคุณวุฒิ

“อาจจะ…” เดนีสตอบพลางมองกระจกหลังฝาแฝดส่งสัญญาณให้กันก่อนเดนีนจะเอ่ย

“เอาน่าตัวเล็กของเราน่ารักน่าชังขนาดนี้ต้องเจอคนดีๆกว่านี้แน่”

“ตัวเล็กเราก็อย่าเกาะแกะไอ้พัดมากเกินไปเพราะ—”

  “เพราะผมประหลาดใช่ไหมครับ พี่พัดเลยรู้สึกลำบากใจที่จะอยู่ใกล้ หากผมปกติ ก็คง…” เดนิมน้ำตารื้น เขาเข้าใจเหตุผลที่พี่พัดตีตัวออกหาก เพราะเขามีร่างกายพิเศษสามารถตั้งครรภ์ได้ พี่พัดคงกลัวคนจะครหา และอาจจะนึกรังเกียจเขาอยู่กลาย ๆ ก็ได้ เดนิมไม่ใช่ไม่สังเกตระยะห่างนั้น แต่เขาเพียงแค่หลอกตัวเอง ออดอ้อนเพียงอยากชิดใกล้ ทั้ง ๆ ที่เห็นความกระอักกระอ่วนฉายชัดในแววตา เพียงแค่ไม่อยากยอมรับ

“ไม่เอาน่าตัวเล็กไม่ใช่อย่างนั้น” สองแฝดมองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจไม่รู้ไอ้พัดมีดีอะไรเดนิมถึงได้คลั่งไคล้และปักใจกับเพื่อนของเขาขนาดนั้นอาจเป็นเพราะโลกของน้องชายคับแคบยังอยู่เพียงม.ต้นพอม.ปลายมหา’ ลัยอาจจะคิดได้คงล้มเลิกความคิดตอนนี้ไปเอง

แต่พวกเขาทั้งคู่คิดผิดและคิดไม่ถึงว่าเดนิมยังปักใจกับพิพัฒน์เพียงคนเดียวตลอดระยะเวลาสิบๆปี

เดนิมไม่เคยคิดเลยว่ายิ่งไขว่คว้ายิ่งไกลห่างออกไป

หลังจากที่พิพัฒน์เรียนจบมหา’ ลัยได้ไม่นานก็ไปเรียนต่อโทที่ต่างประเทศเริ่มห่างหายกับสองแฝดรวมถึงเดนิมด้วยพิพัฒน์ไปแบบกะทันหันไม่มีการจัดเลี้ยงส่งอะไรทั้งนั้นโดยเป็นความตั้งใจของเจ้าตัวหลังจากปิดเทอมม.3 ขึ้นม. 4 เดนิมก็มีเวลามาเที่ยวเล่นที่บ้านพิพัฒน์บ่อยมากขึ้นเพราะอยู่ไม่ไกลกันมากนักแต่ก็มักจะพบแต่มาลินี

“สวัสดีจ้ะเดนิมมาแต่เช้าเลยนะวันนี้”

“สวัสดีครับคุณน้า” เดนิมพนมมือไหว้มาลินีอย่างนอบน้อม

“ไม่ต้องซื้อของอะไรมาเยอะแยะหรอกน้าเกรงใจ”

มาลินีเอ่ยเมื่อเห็นขนมนมเนยสารพัดที่เด็กตรงหน้ามักถือติดไม้ติดมือมาด้วยทุกครั้ง

“ทานข้าวเช้ามาหรือยังลูก”

“ทานแล้วครับ”

“มาๆเข้ามาข้างในก่อน”

“พี่พัดละครับ” เดนิมเอ่ยถามเสียงใส

“พี่พัดไปเรียนต่อที่อังกฤษตั้งแต่เมื่อคืนแล้วจ้ะ”

“อะไรนะครับ!”

“อ้าวเดนิมไม่รู้เหรอลูกพี่เขาไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วพี่แฝดเราล่ะเห็นว่าจะไปเรียนต่อเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”

“เอ่อ…พี่เดนีสจะบินอีกสองสามวันข้างหน้าส่วนพี่เดนีนบินปลายเดือนครับเรียนกันคนละที่” เดนิมตอบคำถามโดยสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเขาเพียรพยายามมาหาพี่พัดกะเวลาเช้าสายบ่ายเย็นก็เหมือนเวลาจะไม่เป็นใจคลาดกันไปมาทุกครั้งเหมือนพี่พัดจงใจหลบหน้า

“คุณน้าครับพี่พัดไปเรียนที่เมืองอะไรที่ไหนเหรอครับเผื่อจะเป็นแรงบันดาลใจให้นิมบ้าง”

  “เอ…เหมือนว่าพี่พัดจะไม่ได้เจาะจงนะ เห็นว่ายังเลือกไม่ได้ ไปปรับภาษาก่อน ก่อนจะตัดสินใจเลือกอีกที”

“อ่อครับ” เดนิมพยักหน้าทำเหมือนเข้าใจความจริงไม่ใช่ว่าพี่พัดเลือกไม่ได้หรอกแต่แค่ไม่คิดจะบอกกันก็เท่านั้น

เดนิมปั้นหน้ายิ้มก่อนจะอยู่ชวนมาลินีคุยทำนั่นนี่อยู่สักพักก็ขอตัวกลับมาลินีรู้ดีว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าตั้งใจมาหาลูกชายของเธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้เดนิมยึดติดกับลูกชายเธอขนาดนี้มาลินีสังเกตทุกครั้งที่เด็กทั้งสองเล่นด้วยกันเดนิมแทบจะตามติดพิพัฒน์ทุกฝีก้าวอาจจะด้วยวัยที่เริ่มมีไอดอลในดวงใจก็ได้เดนิมถึงได้ชมชอบบุตรชายของตนพอเดนิมโตมากกว่านี่สายตาคงจะเปลี่ยนไป

“งั้นผมลาแล้วนะครับแล้วจะแวะมาเยี่ยมคุณน้าบ่อยๆนะครับ” เดนิมยกมือไหว้ก่อนจะค่อยๆเดินคอตกออกไปหาคนขับรถที่จอดรออยู่ตรงประตูบ้านรออยู่แล้ว

“กลับบ้านเลยไหมครับ” ลุงชอบคนขับรถประจำตัวของเดนิมเอ่ยถามเจ้านายน้อยของตนเมื่อขึ้นรถ

“ไปห้องสมุดครับ” บางทีได้อ่านหนังสือที่ชอบสักเรื่องคงจะดีขึ้นไม่น้อยจะได้หยุดความคิดฟุ้งซ่านเสียที

ตั้งแต่ที่พิพัฒน์ไปเรียนต่ออังกฤษก็เปลี่ยนไลน์ใหม่เรียกได้ว่าสร้าง SNS แอ็กเคานต์ใหม่เลยก็ว่าได้อีกห้าวันข้างหน้าจะเป็นวันเกิดของตัวเองแล้วเดนิมเองก็จดจำวันเกิดของพิพัฒน์ได้เช่นกันแต่ว่าเขาไม่กล้าหน้าด้านขอไลน์ใหม่จากคุณน้ามาลินีเขาพอจะรู้ลิมิตและขอบเขตที่อีกฝ่ายยื่นให้พอสมควรได้แต่ฝากผ้าพันคอถุงมือหมวกไหมพรมที่ตั้งใจฝึกทำอย่างสุดความสามารถไว้ที่คุณน้ามาลินีหากส่งของให้พิพัฒน์ก็ฝากของเล็กๆน้อยๆพวกนี้ไปให้ด้วย

อีกด้านซีกหนึ่งของโลกพิพัฒน์ติดต่อกับที่บ้านเสมอได้รู้ข่าวคราวทางเมืองไทยรวมถึงใครบางคนที่เขาแทบจะละทิ้งความทรงจำทุกอย่างเอาไว้ที่เมืองไทยตั้งแต่มาที่นี่พิพัฒน์เป็นตัวของตัวเองมากขึ้นไม่ต้องคอยหลบหน้าเดนิมได้ใช้ชีวิตโดยปราศจากความระแวงเสียทียิ่งเดนิมอายุมากขึ้นความรู้สึกที่เดนิมมีต่อเขาก็ไม่เคยลดน้อยลงแต่เหมือนจะยังพออยู่ในขอบเขตที่เขาขีดเส้นเอาไว้ให้พิพัฒน์พูดได้เต็มปากทุกครั้งหากวันไหนที่แม่เขาเป็นฝ่ายติดต่อมาก่อนกลัวว่าจะมาขออนุญาตให้ช่องทางติดต่อของเขาแก่เดนิมเขาบล็อกเดนิมทุกโซเชียลออนไลน์ที่เขามีและหวังว่าการกระทำที่ชัดเจนของเขาจะทำให้เดนิมคิดได้ตลอดระยะเวลาสามปีเดนิมค่อยๆห่างจากพิพัฒน์จวบจนเดนิมจบมหา’ ลัยจึงได้หลุดวงโคจรชีวิตของพิพัฒน์อย่างสมบูรณ์

ไม่มีเด็กหนุ่มมหา’ ลัยดีๆคนไหนจะสนใจคบเด็กม.ต้นม.ปลายอย่างนั้นหรอกเหมือนผู้ใหญ่หลอกเด็กชัดๆอีกทั้งอีกฝ่ายยังไม่บรรลุนิติภาวะอาจอยู่ในภาวะที่ถูกชักจูงได้ง่ายตัดไฟตั้งแต่ต้นลมจะได้ไม่มีปัญหาในภายหลังอีกอย่างเขาไม่เคยทำท่าทีมีใจให้เดนิมเลยสักครั้งเพราะตระหนักได้ถึงความไม่เหมาะสมและข้อกฎหมายต่างๆในเมื่อพูดตรงๆไม่ได้การหนีมาอยู่อีกซีกโลกหนึ่งทำให้เขาสบายใจและยังคงเหลือสายสัมพันธ์ฉันพี่น้องให้อีกฝ่ายด้วย

เดนิมเลือกเรียนต่อปริญญาตรีที่ทวีปยุโรปเขาหลงใหลในแฟชั่นเขามุ่งมั่นที่จะมีแบรนด์เสื้อผ้าเป็นของตัวเองและการทำงานก็ทำให้เขาลืมความฟุ้งซ่านที่อยู่ในหัวสมาธิจดจ่อกับแบบผ้าตรงหน้าเขาเย็บและออกแบบเสื้อผ้าหามรุ่งหามค่ำจนเรียนจบจึงลองเปิดใจให้คนอื่นก้าวเข้ามาในชีวิตบ้างนั่นก็คือชองส์ลูกครึ่งไทยฝรั่งเศส

การมีชองส์ทำให้โลกของเดนิมแต่งแต้มไปด้วยสีสันแปลกตาชองส์เป็นคนสบายๆง่ายๆคิดยังไงพูดอย่างนั้นอาจเพราะเติบโตมากับวัฒนธรรมตะวันตก

“เบเบ๋วันนี้ไปปาร์ตี้กันอีกไม่กี่วันจะกลับไทยแล้วนี่”

“เอาสิ”

ชีวิตที่เป็นตัวเองดื่มกินเต้นโดยไม่ต้องอายใครเป็นอะไรที่เดนิมไม่เคยทำมาก่อนจนมาพบชองส์

คนสองคนกอดคอเต้นรำทำเพลงเมาสนุกสุดเหวี่ยงก่อนแยกย้ายกันกลับ

ประเทศไทย

บ่ายสามโมงเดนิมกลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพตั้งแต่เครื่องบินกางปีกแตะลงรันเวย์สนามบินความคิดมากมายก็ผุดเข้ามาในหัว

“ป่านนี้พี่พัดแต่งงานไปแล้วละมั้ง” เดนิมยิ้มให้กับตัวเองก่อนมองออกไปนอกหน้าต่างรถยนต์แล่นไม่เร็วไม่ช้าเป็นลุงชอบคนขับรถคนเดิมที่ทำหน้าที่ไปรับไปส่งเขาแทบทุกครั้งและเป็นคนแรกที่มักจะเห็นสีหน้าและความผิดหวังของเขาอยู่เสมอเดนิมลอบมองผมสีดอกเลาของคนตรงหน้าเวลาผ่านไปเร็วจริงๆ

“ผมซื้อของฝากมาให้ลุงชอบด้วยนะครับคิดถึงลุงชอบจังเลยสบายดีนะครับ”

“ขอบคุณมากครับผมสบายดีครับว่าแต่จะแวะไปที่ไหนอีกหรือเปล่าครับ”

“ไม่ล่ะครับกลับบ้านเลย”

เดนิมอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้เมื่อเห็นรั้วคฤหาสน์บ้านของตัวเองบ้านที่เขาไม่ได้กลับมาอีกเลยตั้งแต่บินไปเรียนต่อสภาพแวดล้อมภายนอกยังประดับด้วยสวนดอกไม้นานาพันธุ์เหมือนเดิม

“นิมกลับมาแล้วครับ!!”

“กลับมาแล้วเหรอตัวเล็กสูงขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย” เดนีนเอ่ยทักทายพร้อมสวมกอดน้องคนเล็กที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปีจะบินไปหาก็ไม่ยอม

“ไหน…ทำไมกลับมาคนเดียวไหนล่ะเขยฝรั่งเศส” เดนีสเอ่ยทักทายบ้าง

“เขยอะไรกัน” เดนิมบอกปัดบ่นอุบพอเขาหนีบเอาหนุ่มฝรั่งเศสกลับมาจริงๆสองแฝดมีหรือจะยอม

“พ่อกับแม่ล่ะครับ”

“กลับมาตอนค่ำๆพอดีไปงานเปิดตัวบริษัทคู่ค้าน่ะ”

“อ่อ…ครับ”

“มาๆพักผ่อนให้หายเหนื่อยค่อยลงมาทานข้าววันนี้มีอาหารจานโปรดของตัวเล็กทั้งนั้น”

“ขอบคุณครับ”

หลังจากนั่งเครื่องบินมานานแถมไทม์โซนยังต่างกันหลายชั่วโมงทำให้เดนิมอ่อนเพลียผล็อยหลับไปอย่างง่ายดายเมื่ออาบน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จ

มื้อเย็นวันนี้เป็นอีกวันที่นายหญิงอย่างลลดาและประมุขของบ้านเดรโกรหน้าชื่นตาบานครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าก่อนหน้านี้ลูกๆต่างแยกย้ายไปเรียนไปตามหาความฝันของตนเองในบรรดาลูกชายทั้งหมดลลดาเป็นห่วงลูกคนสุดท้องอย่างเดนิมมากที่สุดเพราะเหมือนจะเป็นพูดง่ายแต่ความจริงหากเจ้าตัวปักใจทำอะไรแล้วจะไปจนสุดทางแม้ว่าผลลัพธ์นั้นจะไม่เป็นดั่งใจก็ตาม…เรื่องของพิพัฒน์ก็เช่นกัน

  เดนิมพยายามที่จะไม่ถามไถ่เรื่องของอีกฝ่ายแต่ก็มักจะได้ยินเรื่องราวข่าวคราวไม่เคยขาด เนื่องจากพิพัฒน์ผันตัวมาเป็นนักธุรกิจเต็มตัวตั้งแต่บิดาเสียชีวิตลง เป็นหนุ่มหน้าใหม่ไฟแรงแห่งโลกธุรกิจ ที่สำคัญมีหลายโปรเจกต์ที่ได้ทำร่วมกับธุรกิจของที่บ้านด้วย

พิพัฒน์เองก็เช่นกันแม้จะได้ยินว่าเดนิมกลับมาแล้วแต่ก็ไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายปีคิดว่าเดนิมคงจะเปลี่ยนความคิดไปไม่มากก็น้อยอีกทั้งมีงานมากมายที่ให้เขาต้องได้ขบคิดจนไม่เหลือพื้นที่ให้คิดถึงเรื่องอื่นๆหลังจากเลขาเข้ามาแจ้งตารางงานและกำหนดการให้ทราบแล้วเขาก็ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

งานกินเลี้ยงต้อนรับลูกค้าหรือเรียกอีกอย่างว่าการตกลงผลประโยชน์กันเป็นการส่วนตัวบางโปรเจกต์ก็ต้องวิ่งเต้นพึ่งพาเส้นสายครั้งนี้เองก็เช่นกันและเขาจะต้องเลี้ยงต้องรับให้ดี

หลังจากเดนิมกลับมาจากฝรั่งเศสก็ยังไม่ได้เริ่มทำงานสานต่อธุรกิจของครอบครัวแต่เปิดร้านเสื้อผ้าแบรนด์ตัวเองอย่างที่วางแผนไว้อย่างเงียบๆช่วงระยะเวลาที่ร้านกำลังก่อสร้างเขาอยากจะพักผ่อนสัก 2-3 เดือนอีกทั้งชองส์ก็บินตามกลับมาเที่ยวไทยด้วยเป็นครั้งแรก

ตั้งแต่เดนิมบินไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสก็กลับไทยน้อยมากคล้ายกับว่าอยากหลีกหนีจากอะไรบางสิ่งบางทีการไม่เจอกันเลยคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดยังไงสองครอบครัวก็ไปมาหาสู่กันอยู่แล้วอีกทั้งพี่พัดเองยังเป็นเพื่อนของสองแฝดด้วย

เดนิมมารับชองส์ที่สนามบินด้วยตัวเอง

“ไฮเบเบ๋คิดถึงยูจัง”

“คิดถึงเหมือนกัน” สองคนต่างจุ๊บแก้มทักทายกันตามแบบฉบับชาวปารีเซียงก่อนจะกอดกันไปตามทางเดินโดยไม่สนสายตาของคนรอบข้าง

ชองส์เข้าพักที่โรงแรมใหญ่ใจกลางเมืองไทม์โซนและสภาพอากาศที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงทำเอาชองส์แทบจะหมดแรงไปกับการเดินทางและปรับตัวกับสภาพแวดล้อมใหม่แพลนที่วางไว้หลังเท้าแตะสนามบินจึงเปลี่ยนไปจากเลาะเที่ยวเล่นกลายมาเป็นกินข้าวในห้องโรงแรมแทนชองส์สะบัดรองเท้าเสร็จก็นอนแผ่บนเตียงกว้างอย่างหมดแรง

“เหนื่อยไหมเดินทางมาไกลขนาดนี้”

“พอเห็นหน้ายูก็หายเหนื่อยทันที”

“เฮอะปากหวานเก็บไว้ให้สาวๆของยูเถอะ” เดนิมเอ่ยแซวก่อนหน้านี้ทั้งคู่คบกันก็จริงแต่ด้วยไลฟ์สไตล์และอะไรหลายๆอย่างไปกันไม่ได้จึงกลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันจนมาถึงทุกวันนี้ระหว่างที่คบกันชองส์คิดว่าเขาเหมือนตาแก่หัวงูที่หวังจะแอ้มเด็กดีอย่างเดนิมไม่ได้คนตรงหน้าใสซื่อและบริสุทธิ์เกินไปจนเขาทำร้ายจิตใจไม่ลงคาสโนวาอย่างชองส์คบใครไม่เกินสองสัปดาห์ต้องได้ขึ้นเตียงกันแล้วแต่กับเดนิมไม่ใช่เขาไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นและชองส์ก็รู้ดีว่าหัวใจดวงน้อยๆนั้นไม่มีพื้นที่ให้เขาเลยสักนิด

“เจอที่รักของยูหรือยัง”

เดนิมส่ายหน้าแทนคำตอบก่อนจะเอนกายนอนลงข้างๆ

“บางทีไม่เจอกัน…อาจดีกว่า”

“ทำไม?” ชองส์ถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็…ไม่รู้สิ” พี่พัดบล็อกเขาทุกช่องทางแค่นี้ก็พอจะรู้คำตอบอยู่แล้วอีกทั้งเดนิมไม่อยากเข้าไปวุ่นวายให้พี่พัดต้องลำบากใจทุกคนต้องเติบโตและเดินหน้าต่อไปรวมไปถึงเขาเองด้วย

“ถ้ายูเปลี่ยนใจมาหาไอก็ไม่ได้แย่นะ” เดนิมหลุดขำ

ชองส์ลูบใบหน้าสวยหวานนั้นอย่างแผ่วเบาก่อนจะจูบหน้าผากเนียนนั้นอย่างรักใคร่

เดนิมไม่ได้ปฏิเสธสัมผัสนั้น

“ถ้าเปลี่ยนใจได้ง่ายขนาดนั้นก็คงจะดี” เดนิมตอบ

ชองส์เบะปากกับคำตอบที่ได้ยินก่อนจะลุกไปอาบน้ำเดนิมจึงขอตัวกลับก่อน

เดนิมเดินเข้าไปในลิฟต์ด้วยความรู้สึกหลากหลายก้มหน้าใจลอยจนไม่ทันได้รู้สึกว่าลิฟต์เลื่อนมาถึงชั้น G ซึ่งเป็นลานจอดรถก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเมื่อเห็นว่ามีคนยืนรอที่จะเข้าลิฟต์อยู่คนที่เขาไม่คิดว่าจะได้เจอกันเร็วขนาดนี้พิพัฒน์เองก็อึ้งเหมือนกันที่เจอเดนิมโดยไม่คาดคิดบรรยากาศกระอักกระอ่วนที่ฉายอยู่บนหน้าของพิพัฒน์ทำเอาเดนิมใจเสียไม่กล้าเอ่ยทักออกไปก่อนแม้ในใจจะลิงโลดแค่ไหนก็ตามก่อนจะตัดสินใจเดินผ่านอีกฝ่ายออกไปเหมือนคนไม่รู้จัก

เดนิมเดินออกมาจากลิฟต์อย่างรวดเร็วโดยไม่เหลียวหลังเขากุมอกข้างซ้ายไว้แน่นทั้งๆที่ห่างหายกันไปหลายปีขนาดนั้นแล้วแท้ๆความรู้สึกที่กดเอาไว้แทบจะทะลักทลายออกมาเมื่อเห็นใบหน้าของใครอีกคนคนที่ไม่เคยจะเห็นเขาอยู่ในสายตา

หลังจากขึ้นรถเดนิมนั่งตั้งสติอยู่หลังพวงมาลัยอยู่สักครู่จึงเคลื่อนรถออกไปส่วนพิพัฒน์หลังจากส่งแขกเขาก็เดินกลับห้องพักเหมือนเช่นทุกครั้งไม่คาดคิดว่าจะเจอเดนิมที่นี่ใบหน้าจิ้มลิ้มตอนเด็กไม่น่าเชื่อว่าจะสวยเฉี่ยวในตอนโตดวงตากลมโตที่เบิกกว้างที่มองเห็นเขานั้นทำเอาพิพัฒน์เองก็ปั้นหน้าไม่ถูกเหมือนกัน

เด็กน้อยในวันนั้นเติบโตแล้วไม่แปลกใจที่เดนิมจะไม่วิ่งเข้าหาเขาเหมือนอย่างแต่ก่อนถ้าเป็นแบบนั้นเขาเองก็อาจจะรู้สึกติดลบกับอีกฝ่ายมากกว่านี้ก็ได้แต่อดแปลกใจไม่ได้เหมือนกันที่เดนิมทำเหมือนไม่รู้จักเขาแบบนั้น

แต่พิพัฒน์ก็อดสงสัยไม่ได้แล้วเดนิมมาทำอะไรที่โรงแรมนี้แถมเวลายังดึกดื่นเอาป่านนี้?

บางทีคงไม่แคล้วเป็นเด็กนอกใจแตกอีกคนหนึ่งละมั้ง…แต่ช่างเถอะเดนิมจะเป็นอะไรยังไงไม่ใช่เรื่องของเขาซะหน่อยบางทีความสัมพันธ์ในวันวานตอนสมัยยังเด็กอาจถูกลบเลือนไปด้วยกาลเวลาแล้วท่าทีอีกฝ่ายในตอนนี้ก็ดีกับพวกเขาทั้งสองคนพิพัฒน์โคลงหัวพลางถอนหายใจ

เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว…