LOGINShare
4.ใช้ได้ที่ไหนกัน
Last Updated:
2024-12-10 15:08:46หมิงหลันปรายตามองหน้าของหลี่เจ๋อฮั่นเมื่อเขากล่าวจบ
ที่ท่านเจ๋อฮั่นกล่าวมา นั่นก็ไม่เกินความจริง เพราะว่าใบหน้าของท่านเจ๋อฮั่นเหมือนท่านจอมมารอยู่หลายส่วน “ท่านเจ๋อฮั่นเก็บใบหน้าอันล้ำค่าของท่าน เอาไว้ให้สตรีที่ท่านรักสัมผัสเถอะเจ้าค่ะ ข้ามิควรจะแตะต้องใบหน้าที่หล่อเหลาของท่าน” “ในเมื่อรู้ว่าหล่อเหลาแล้วเหตุใดถึงไม่หวั่นไหว ข้าดีไม่พองั้นหรือ?” หมิงหลันยกยิ้ม นางยกมือขึ้นมาวาดในอากาศฝนดอกไม้พลันตกโปรยปรายลงมาเบาๆ หมิงหลันเก็บดอกไม้ที่ร่วงหล่นลงมาไปประดับในแจกันอย่างปราณีต “ในหัวใจของข้ามิอาจปันไปให้ผู้ใดได้อีกแล้ว กว่าหลายร้อยปีที่ผ่านมาข้าหลงรักท่านเจ๋อเชี่ยนจนเต็มหัวใจ วันนี้ได้มีวาสนาเข้ามาอยู่ใกล้เขาถึงเพียงนี้ ก็ถือว่าข้ามีความสุขมากแล้ว..” เป็นครั้งแรกที่เจ๋อฮั่นรู้สึกอิจฉาท่านพี่ หมิงหลันสารภาพรักท่านพี่ด้วยใบหน้าที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุข ยามที่นางกล่าวคำว่าจอมมารออกมาจากริมฝีปากบางนั้น ใบหน้าของนางจะมีความสุข ที่นางบอกว่าหลงรักท่านพี่…เห็นทีจะเป็นเรื่องจริง แต่คนเช่นเขาหาใช่คนที่จะยอมแพ้ง่ายๆ เวลาที่เก็บลูกท้อ เขาจะเก็บแต่ลูกที่อยู่บนสุดเท่านั้น เพราะการได้มากอย่างยากลำบาก มันถึงคู่ควรกับคนอย่างเขา “จะว่าไปเจ้าสามารถไปที่ห้องของท่านพี่ได้นะ ในคืนนี้” ใบหน้างดงามฉายแววดีใจ ดวงตาของหมิงหลันเป็นประกายขึ้นมาในทันที “จริงหรือเจ้าคะ หากว่าข้าเข้าไปในนั้นมิใช่ว่าจะถูกท่านจอมมารไล่ออกมา..” “หากว่าท่านพี่ไล่ ก็แค่เดินออกมา เขามิกล้าจะทำร้ายเจ้าหรอกน่า แต่หากว่าเขาไม่ไล่เจ้าออกมามันก็คุ้มค่าที่จะเสี่ยงไม่ใช่รึไง?” ตามคำกล่าวของท่านเจ๋อฮั่น มันก็คุ้มค่าที่จะเสี่ยงจริงๆ เพียงแค่นางได้เข้าไปในห้องของท่านจอมมาร เท่านั้นก็คุ้มค่าแล้ว!! “หากว่าเจ้าตกลง เช่นนั้นตอนหัวค่ำ ข้าจะมารับ” หมิงหลันพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าตกลง ในใจพลันเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ความรู้สึกมากมายก่อเกิดเป็นความคาดหวังขึ้นมา เพียงแค่ได้พบหน้าเขา..แค่ให้ดวงตาสีนิลของเขาจับจ้องมาที่นางเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว ตอนเย็นท่านเจ๋อฮั่นมารับพร้อมกับชุดในมือ “ใส่ชุดพวกนี้สิ ชุดธรรมดาเช่นนั้นจะดึงดูดใจของท่านพี่ได้อย่างไรกัน” หมิงหลันก้มมองชุดที่สวมอยู่ นางอุตส่าห์เลือกชุดที่งดงามที่สุดตั้งครึ่งค่อนวัน แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ยื่นมือไปรับชุดในมือของท่านเจ๋อฮั่นมาเปลี่ยน ให้ตายเถอะ!! นี่มันชุดอันใดกัน? บางเช่นนี้จะเดินออกจากห้องไปได้อย่างไร!! “หมิงหลันเจ้าลืมเสื้อคลุม!” เจ๋อฮั่นพาดเสื้อคลุมเอาไว้ที่ฉากกั้น มือที่สั่นเทาด้วยความอับอายของหมิงหลันรีบคว้าเสื้อคลุมมาใส่ทันที ค่อยยังชั่วที่เสื้อคลุมนี้สามารถคลุมร่างของนางได้มิด หมิงหลันเดินออกมาด้านนอกก็พบท่านเจ๋อฮั่นที่ยืนส่งยิ้มให้ ในมือของเขาถือโคมไฟกระดาษเอาไว้ “เราต้องรีบแล้ว พี่ใหญ่กำลังจะกลับ…” เขาพานางเดินมาด้านหลังของตำหนักท่านจอมมาร พอเปิดประตูไม้เข้าไปก็พบห้องขนาดใหญ่ที่มีเตียงและโต๊ะทำงานพร้อมทั้งม้วนตำรามากมาย หมิงหลันยืนอยู่หน้าเสื้อคลุมที่ท่านจอมมารแขวนเอาไว้ เธอยกมือขึ้นไปจับที่แขนเสื้อก่อนจะยกขึ้นมาแนบที่ใบหน้าอย่างรักใคร่ ห้องนี้เต็มไปด้วยกลิ่นของท่านจอมมาร เสื้อคลุมตัวนี้ท่านจอมมารก็ต้องใส่บ่อยแน่ๆ เลยเขาจึงมาแขวนเอาไว้เช่นนี้ หมิงหลันหลับตาลงพร้อมทั้งโอบกอดเสื้อคลุมอย่างมีความสุข “นั่นเจ้ากำลังทำอะไร?” “ขอเวลาให้ข้าสักพักนะเจ้าคะ ข้าเพียงอยากได้กลิ่นของท่านหลี่เจ๋อเชี่ยน…” “นั่นเสื้อคลุมท่านพ่อข้า จะมีกลิ่นพี่ใหญ่มาจากไหน!!” เจ๋อฮั่นยกมือขึ้นมาปิดปากก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาเสียงดัง หมิงหลันปล่อยเสื้อคลุมตัวนั้นด้วยความตกใจ นางเม้มปากแน่นอย่างเขินอาย “ฮะ..ฮ่า ดูเจ้าทำหน้าเข้า!! ข้าหลอกเล่น เป็นเสื้อคลุมของพี่ใหญ่จริงๆ นั่นแหละ ฮะฮ่า!” หมิงหลันวิ่งเข้าไปหาเจ๋อฮั่นก่อนจะตีที่แขนของเขาอย่างแรง “ท่าน!! กล้าหลอกข้า!” “ฮะ..ฮ่า โอ๊ย!! เจ้ากล้าตีข้างั้นเรอะ!!” เจ๋อฮั่นดึงหมิงหลันเข้ามาในอ้อมกอด เขาถือโอกาสนี้พาเธอล้มลงไปบนเตียง ตอนนี้กลายเป็นเขาคล่อมทับเหนือร่างของนางอยู่ อ่า..นี่มันออกจะน่าหงุดหงิดเกินไปสักหน่อย ตรงที่สายตาและใบหน้าของหมิงหลันไม่มีแววของความหวั่นไหวหรือหัวใจเต้นแรงกับการกระทำของเขาเลย ทั้งๆที่เราใกล้ชิดกันถึงเพียงนี้ บนใบหน้าที่งดงามของนาง..มีเพียงแววตาของความไม่พอใจเท่านั้น ด้วยประสบการณ์เรื่องสตรีที่โชกโชนของเจ๋อฮั่น เขารู้ดีว่าควรจะล้ำเส้นแค่ไหน…เขาลุกขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้หมิงหลัน “ข้าขอโทษ พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปชมดอกท้อดีไหม?” ใบหน้าของหมิงหลันพลันอารมณ์ดีขึ้นมาทันที นางพยักหน้าและส่งยิ้มให้เขา “เอาล่ะ ตอนนี้ข้าควรจะออกไปได้แล้ว ถอดเสื้อคลุมมาสิ” แววตาของหมิงหลันมีความลังเล เพราะชุดด้านในมันบางมากๆ หากว่าเธอถอดเสื้อคลุมออก มันก็จะ…อีกทั้งหลี่เจ๋อฮั่นอาจจะเห็นส่วนที่ไม่สมควรให้เขามองเห็นอีกด้วย “ซุกตัวลงไปในผ้าห่มแล้วถอดเสื้อคลุมออกมา พี่ใหญ่ไม่มีทางที่จะไล่เจ้าออกจากห้องในสภาพเช่นนี้หรอกน่า…” หมิงหลันนั้นยังอ่อนประสบการณ์เรื่องเช่นนี้ นางจึงยอมถอดเสื้อคลุมออกส่งให้เจ๋อฮั่น เขายื่นมือมารับเสื้อด้วยรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจ ก่อนจะเดินจากไป มือของหมิงหลันกำผ้าห่มเอาไว้แน่นด้วยความตื่นเต้น หัวใจของนางมันกำลังเต้นแรงอีกทั้งเตียงนี้ก็มีแต่กลิ่นของท่านจอมมารเต็มไปหมด.. เจ๋อเชี่ยนเดินเข้ามาในห้องนอน เขาพึ่งจัดการเรื่องเขตแดนของเผ่ามารและเมืองมนุษย์ที่มีปัญหากันเสร็จเรียบร้อย และวันนี้ดูเหมือนว่าร่างกายของเขามันจะเหนื่อยมากๆ แต่ทว่าท้าวที่กำลังก้าวเดินของหลี่เจ๋อเชี่ยนพลันหยุดลง เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นดอกไม้ที่หอมหวานและคุ้นเคยอยู่พอสมควร พอเขาปรายตามองไปที่เตียง ก็เป็นเช่นที่เขาคิดเอาไว้ “ข้ามิคิดว่าเจ้าควรจะเข้ามาที่นี่…” หมิงหลันยกยิ้ม ในตอนนี้เธอนั้นมิได้สวมชุดคลุมด้านนอก เธอสวมเพียงเสื้อด้านในตัวบางเท่านั้น “ข้าลงมาจากสวรรค์ก็เพื่อให้กำเนิดลูกของท่าน…” หลี่เจ๋อเชี่ยนเลิกคิ้วมองไปที่ใบหน้าของสตรีที่กล่าวเรื่องพวกนั้นออกมาโดยมิมีท่าทีกระดากอาย “มิใช่วันนี้ เราจะร่วมหอกันในวันพระจันทร์เต็มดวงเท่านั้น ส่วนวันอื่นข้าจะไม่แตะต้องเจ้า” หมิงหลันมองที่ใบหน้าของท่านจอมมารอย่างไม่พอใจ “วันพระจันทร์เต็มดวงกว่าจะถึงก็อีกนานหลายเดือน แถมหนึ่งปีมีเพียงไม่กี่ครั้ง เรื่องพวกนี้หากมิทำบ่อยๆ แล้วเมื่อไหร่ข้าถึงจะให้กำเนิดลูกของท่านได้” ไม่ว่าอย่างไร หมิงหลันก็จะลองเอาแต่ใจดูสักหน่อย เพราะท่านเจ๋อฮั่นบอกกล่าวเอาไว้แล้วว่าท่านจอมมารไม่มีทางทำร้ายนางอย่างเด็ดขาด “ข้าจะมิพูดซ้ำ..กลับห้องของเจ้าไปเสีย” หมิงหลันกำมือแน่น นางลุกขึ้นมาจากเตียงด้วยความโมโห ดวงตาของหลี่เจ๋อเชี่ยนพลันเข้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว หลังจากที่เขาเห็นชุดที่เทพบุปผาสวมมา ใบหน้าของเขาก็นิ่งอึ้งราวกับกำลังทำอะไรไม่ถูก เป็นอย่างที่ท่านเจ๋อฮั่นบอกเอาไว้จริงๆ ด้วยสินะ…ว่าชุดนี้มันมีประโยชน์ ท่านจอมมารโยนเสื้อคลุมของเขาให้คลุมทับร่างของหมิงหลันเอาไว้ “นี่เจ้าเดินมาในสภาพที่สวมชุดเช่นนี้งั้นหรือ?” หมิงหลันส่ายหน้า “ตอนที่ข้าเดินมาท่านเจ๋อฮั่นมาส่งเจ้าค่ะ…” ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับใบหน้าระรื่นของท่านเจ๋อฮั่น “ขออภัยท่านพี่ด้วย ข้าลืมของเอาไว้ที่นี่…” “เจ้าควรจะทำตัวให้เหมาะสมกับเทพบุปผาไป๋หมิงหลันด้วย!!” เขารู้ถึงนิสัยเรื่องสตรีของเจ๋อฮั่นดีว่าเจ้าน้องชายตัวดีคนนี้ขึ้นชื่อเรื่องสตรีมากแค่ไหน “….หากจะนับกันจริงๆ นางยังมิได้เป็นภรรยาของท่านพี่ด้วยซ้ำ นางคือเทพบุปผาที่ลงมาเพื่อให้กำเนิดองค์รัชทายาทของเผ่าจอมาร ใครจะไปรู้นางอาจให้กำเนิดลูกของข้าก็ได้!!” “เจ๋อฮั่น!!” หลังจากนั้นท่านจอมมารก็ไล่ท่านเจ๋อฮั่นออกไป ตอนนี้ในห้องก็เลยเหลือเพียงเธอและเขา “เจ๋อฮั่นมิใช่คนที่เจ้าควรยุ่งเกี่ยว หากว่าเด็กที่เจ้าให้กำเนิดคือลูกของเจ๋อฮั่นมันก็จะไร้ประโยชน์ เพราะข้าก็จะต้องไปพาตัวเทพบุปผาคนใหม่มาให้กำเนิดลูกของข้า….” “เช่นนั้นแล้วท่านก็ควรจะร่วมหอกับข้าสิเจ้าคะ เหตุใดท่านถึงต้องรอเวลาวันพระจันทร์เต็มดวงที่เนิ่นนานเช่นนั้น….” “เจ้า คือเทพบุปผาที่เดินทางมาให้กำเนิดลูกของข้า หน้าที่ของเจ้ามีเพียงเท่านั้น ข้ามิใช่สามีของเจ้า และเจ้าก็มิใช่ภรรยาของข้า!! การแอบเข้ามาให้ห้องของข้าเช่นนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน!!”Related chapters
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 5.สัมผัสมากกว่านี้อีกหน่อย
หมิงหลันรู้สึกผิดอยู่ในใจ เพราะคำที่ท่านจอมมารกล่าวมานั้นเป็นความจริงทุกประการ ทว่านางก็มิได้คิดว่าจะให้เขามาเป็นสามีอยู่แล้วนี่!เพียงแค่ได้รักเขาข้างเดียวเช่นนี้ก็พอ ในอนาคตเขาอาจจะมีสตรีที่เขาจะแต่งงานด้วย หากว่าถึงเวลานั้นจริงๆ นางจะเดินออกไปเอง“ข้ามิได้ต้องการให้ท่านจอมมารมารักข้า ข้าเพียงอยากอยู่ใกล้ท่านอีกสักหน่อย เหตุใดถึงได้ปฏิเสธเช่นนั้น? ข้าเพียงอยากทำความคุ้นเคย ก่อนจะถึงวันที่เราต้องร่วมหอ..”เป็นครั้งแรกที่หลี่เจ๋อเชี่ยนพบเจอสตรีที่ดื้อรั้นหน้ามึนเช่นนี้ แล้วใบหน้าที่ขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อนั้นคืออะไร! รู้สึกเขินอายเป็นด้วยหรือ!“ตามใจเจ้าเถิด หากว่าเจ้าอยู่ในที่ของเจ้า ไม่มารบกวนการทำงานของข้า เจ้าจะทำเช่นไรก็ตามใจ”เขาถอดเสื้อด้านนอกออกวางไว้บนโต๊ะ โดยไม่สนสายตาของหมิงหลันเลย หลี่เจ๋อเชี่ยนพยายามควบคุมสีหน้าของตัวเองให้เป็นปกติ เพราะเขาพึ่งจะเคยถอดเสื้อออก ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของสตรีเช่นนี้เป็นครั้งแรกเขาจัดการดับเทียนแล้วเดินไปที่เตียง ก่อนจะล้มตัวนอนลงโดยมิได้สนใจหมิงหลัน“เช่นนั้นข้าสามารถนอนร่วมเตียงกับท่านจอมมารได้ใช่ไหมเจ้าคะ?”เจ๋อเชี่ยนมิได้กล่าวคำใดเขาห
Last Updated : 2024-12-10เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 6.เลยเถิด
หมิงหลันดึงเชือกที่ผูกกางเกงผ้าแพรของหลี่เจ๋อเชี่ยนออกด้วยหัวใจที่เต้นแรง นางไม่รู้ว่าตัวเองจะมีโอกาสเช่นนี้อีกหรือไม่ การที่มีโอกาสแล้วลงมือทำทันทีนั่นคือเรื่องที่ถูกต้องแล้ว!!เพียงแค่สัมผัสเท่านั้น ท่านจอมมารคงจะไม่โกรธหรอกใช่ไหม?ถึงแม้คืนนี้จะไร้ซึ่งแสงจันทราแต่ทว่าสายตาของหมิงหลันกลับมองเห็นใบหน้าของท่านจอมมารได้อย่างชัดเจน หมิงหลันดึงกางเกงของเขาออกช้าๆ นางยกมือขึ้นไปกอบกุมตัวตนของเขาเอาไว้มันอุ่นและร้อนมากส่วนรูปร่างและขนาดของมันดูจะใหญ่กว่ารูปภาพในตำราอยู่บ้างมือของนางพยายามกำรอบๆ และลองขยับฝ่ามือเบาๆดู หัวใจของหมิงหลันมันราวกับว่ามีมือที่มองไม่เห็นกำลังบีบเคล้นหัวใจของนางอย่างแรงมีทั้งความรู้สึกตื่นเต้นและสุขล้นในใจ“อึก!”หมิงหลันตกใจที่ได้ยินเสียงครางของท่านจอมมาร ทว่าพอเธอมองไปที่ใบหน้าของเขา ดวงตาของท่านจอมมารยังคงหลับอยู่หมิงหลันถอนหายใจอย่างโล่งอก หัวใจของนางมันพลันเต้นแรงอีกครั้ง เธอก้มมองที่ฝ่ามือก็พบว่าตรงส่วนปลายสีลูกท้อของเขามีน้ำไหลซึมออกมาจนเลอะมือของเธอตะ..ต้องทำเช่นไรกับน้ำไหลออกมากันนะ..จริงสิ เธอเคยเห็นในตำราว่ามีการวาดรูปสตรีกำลังดูดกลืน…แท่งทวนอยู่!!
Last Updated : 2024-12-10เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 7.ตัวปลอม
ดอกท้อสีชมพูกำลังบานสะพรั่งเมื่อถึงยามวสันตฤดู ที่แดนบุพผาบนสรวงสวรรค์มิได้มีดอกท้อเช่นเมืองมนุษย์ ที่นั่นมีเพียงต้นท้อพันปีที่มิเคยผลิดอกออกมาให้เห็น การได้มาชมดอกท้อที่กำลังผลิบานเช่นนี้ดียิ่งนัก"งดงามมากใช่หรือไม่ ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นเทพบุพผาน่าจะชอบดอกไม้ ดินแดนมนุษย์ยังมีสระบัวขนาดใหญ่ ทว่าอยู่ไกลจากที่นี่ยิ่งนัก หากจะไปที่นั่นย่อมต้องใช้เวลาหลายวัน"หลี่เจ๋อฮั่นยกไหสุราขึ้นมาดื่มพร้อมทั้งนั่งลงที่ใต้ต้นท้อ"เมื่อคืนเป็นอย่างไร?"หมิงหลันก้มมองข้อมือที่ยังมีรอยแดงจากการถูกมัด ใบหน้าที่งดงามยกยิ้ม"อย่างน้อยข้าก็ได้นอนร่วมเตียงกับท่านจอมมาร ได้ห่มผ้าผืนเดียวกันด้วย..."หลี่เจ๋อฮั่นเงยหน้าขึ้นมองไป๋หมิงหลัน ทุกคราที่กล่าวถึงพี่ใหญ่ดวงตาของนางจะเป็นประกายออกมา เหตุใดนางถึงได้ปักใจกับพี่ใหญ่ขนาดนั้นกันนะ ทั้งที่ใบหน้าเช่นนางจะหาสัจจะเทพสักองค์มาครองรักด้วยก็สามารถทำได้อย่างง่ายดายแท้ๆ"แล้วคืนนี้จะทำเช่นไร""ท่านจอมมารกล่าวว่า หากข้าแอบเข้าไปที่ห้องนอนของเขาอีก ท่านจอมมารจะส่งข้ากลับแดนบุพผา""อ่า ช่างร้ายแรงยิ่งนัก""เป็นคำขู่ที่ข้ามิอาจฝ่าฝืนได้เลย เจ๋อฮั่นเผ่ามารของเจ้าเมื่อใดจะถึงค
Last Updated : 2024-12-10เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 8.รีบเร่งจัดงาน
หลี่เจ๋อเชี่ยนก้มมองดวงหน้าที่งามล้ำในอ้อมแขน"เหตุใดถึงต้องการร่วมเตียงกับข้ามากมายถึงขนาดนั้น ข้าได้บอกกล่าวเอาไว้แล้วว่าการร่วมเตียงของเรานั่นคือหน้าที่ มิได้มีความรักปะปนอยู่เลย..."ไป๋หมิงหลันปรือตาขึ้นมามองหน้าของเขา รอยยิ้มพลันปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของนาง เรือนแก้มขึ้นเป็นสีชมพูระเรื่อด้วยฤทธิ์ของสุรา แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นก็ยังคงน่ามองมากทีเดียว"ในค่ำคืนหนึ่งที่ฝนตกโปรยปรายลงมา หมู่มวลดอกไม้ต่างผลิบานออกมารับลมฝน ข้าลงมาจากแดนสวรรค์เพื่อตามหาปราณเซียนและเพื่อมาเผชิญคราวเคราะห์ ทว่ากลับถูกปีศาจชั้นต่ำแย่งชิงปราณเซียนไป ตัวข้าในยามนั้นยังอยู่ในวัยเยาว์ ไร้ซึ่งพลังที่จะมาต่อสู้..."ดวงตากลมโตของหมิงหลันช้อนสายตาขึ้นมองหน้าเขา สายตาของนางเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก จับจ้องที่ใบหน้าของหลี่เจ๋อเชี่ยนด้วยความหลงใหล"วันนั้นข้าอาจจะตาย หากมิได้ท่านจอมมารยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ""เทพบุปผาไร้ซึ่งประสบการณ์เรื่องความรักถึงขนาดที่พบเห็นความเมตตาเพียงน้อยนิดของข้า ก็ทึกทักไปเองว่าข้านั้นสนใจนั้นตัวเจ้างั้นหรือ?""หามิได้ ข้ารู้ดีว่าท่านคือจอมมารปกครองเผ่ามารที่แสนจะยิ่งใหญ่ และข้าคือเทพบุปผาตัวน้อย
Last Updated : 2024-12-10เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 9.หมายถึงเจ้าต่างหาก
เผ่ามารนั้นตั้งอยู่ติดกับเมืองมนุษย์ แต่ทว่ากลิ่นอายขุ่นมัวที่นี่มีมากมายยิ่งนัก เทพจากบนสวรรค์หรือแม้แต่มนุษย์ที่เดินทางมาที่นี่จะต้องรีบออกไปจากเผ่ามารเมื่อครบกำหนดระยะเวลาสามปี จะต้องไปอยู่เมืองมนุษย์หนึ่งปี หรือไม่ก็กลับไปอยู่ที่สวรรค์ชั้นฟ้าหนึ่งปีถึงจะสามารถเข้ามาอยู่ในเผ่ามารใหม่ได้อีกครั้งไม่อย่างนั้นจุดชีพจรจะถูกปิดกั้น หากเป็นมนุษย์จะหายใจไม่ออกจนสิ้นลมตายไป แต่หากว่าเป็นเทพ พลังปราณที่บำเพ็ญมาตลอดชีวิตจะจางหายไป สุดท้ายเมื่อเทพไม่มีพลังปราณเซียนก็จะไม่ต่างอะไรจากมนุษย์คนหนึ่งไอขุ่นมัวพวกนั้นจะรอคอยช่วงชิงลมหายใจจากทั้งมนุษย์และเทพบนสวรรค์ไปช้าๆเรื่องนี้มิใช่ว่าหมิงหลันจะไม่ล่วงรู้ ท่านเทพม่อเกวียนย้ำกับนางนักหนาว่าจะมารับนางเมื่อครบกำหนดสองปี จะตั้งครรภ์หรือไม่ เรื่องนั้นไม่สำคัญเพราะว่าท่านเทพม่อเกวียนจะต้องมาพานางออกไปก่อนระยะเวลาสามปีเพราะมีเวลาอยู่ที่นี่ไม่มาก หมิงหลันจึงมิคิดรีรอเรื่องการเปิดเผยความในใจให้ท่านจอมมารได้ฟัง นางซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองและซื่อตรงต่อเขาด้วยทว่าสีหน้าอึดอัดใจของท่านจอมมารในยามที่ท่านจอมมารคนก่อนกล่าวถึงพิธีแต่งงาน มันทำให้หมิงหลันร
Last Updated : 2024-12-10เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 10.ไม่มีประโยชน์
ดอกไม้ในเผ่ามารแห่งนี้มีเพียงดอกบัวเท่านั้น..เช่นนั้นก็หมายความว่านางงดงามเหมือนกับดอกบัวที่อยู่ในสระ ถึงแม้จะเป็นคำที่ไม่ค่อยนิยมหยิบยกมาชมเชยกัน แต่หมิงหลันก็รู้สึกดีกับคำกล่าวชมเชยของหลี่เจ๋อฮั่น“ขอบคุณท่านเจ๋อฮั่น ทั้งเรื่องสุราและคำกล่าวชมเชยข้า”นี่เขากำลัง..คุยกับก้อนหินหรืออย่างไร?“ช่างเถอะ เรามาดื่มกันดีกว่าวันนี้เป็นสุรานารีแดง เพราะอย่างนั้นเจ้าดื่มเบาๆ หน่อยก็แล้วกัน”หมิงหลันเฝ้ามองสุราแก้วแล้วแก้วเล่าที่หลี่เจ๋อฮั่นยกขึ้นมาดื่ม นางได้แต่นั่งมองเขาร่ำสุราเงียบๆ พร้อมกับฉีกเนื้อไก่ขึ้นมากัดกิน“ในยามที่เจ้าอยู่บนสวรรค์ชั้นฟ้า งานของเจ้าคือการปลูกดอกไม้อย่างนั้นหรือ?”หมิงหลันส่งยิ้มให้กับเจ๋อฮั่น“งานของข้าคือการดูแลความสวยงามของสวนมากมายบนสวรรค์ ดูแลดอกโบตั๋นที่หมื่นปีจะบานสักครั้ง ดูแลลูกท้อเทียนเหมินที่สามร้อยปีจะออกช่อ อีกสามร้อยปีถึงผลิดอกและอีกสามร้อยปีถึงจะแปรเปลี่ยนจากดอกเป็นลูก ต้องรอคอยอีกห้ารอยปีลูกท้อถึงจะแก่จัด”“ฟังดู..เป็นงานที่น่าเบื่อใช้ได้”หมิงหลันหัวเราะเสียงใส“ไม่ได้น่าเบื่อเลยเจ้าค่ะ การเฝ้าดูลูกท้อที่ค่อยเติบโต ดอกไม้ที่ค่อยๆ แย้มผลิบานมันทำให้ข้า
Last Updated : 2024-12-10เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 11.หน้าที่
ม่อเกวียนนั้นอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขารู้ว่าที่หมิงหลันอาสาไปที่เผ่ามารเป็นเพราะว่านางมีใจสงสารพี่สาวอย่างไป๋เฉียนถึงแม้อยากจะห้ามปรามแต่ทว่าหน้าที่ของเขาก็ค้ำคออยู่ การส่งเทพบุพผาไปที่เผ่ามาร หาใช่เรื่องล้อเล่นเมื่อไรกัน มันเกี่ยวพันไปถึงพันธสัญญาสงบศึกของเผ่ามารและดินแดนสวรรค์ชั้นฟ้า เรื่องนี้เขามีส่วนผิดอยู่ ถึงจะเป็นหน้าที่แต่ทว่าเขาก็ละเลยคำขอของเทียนจุนม่อเกวียนคุกเข่าลงเบื้องหน้าของสหายรัก เราทั้งสองเติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เขาคือเทพผู้ดูแลเรื่องทุกอย่างในดินแดนสวรรค์ อีกไม่กี่ปีเขาก็จะได้เป็นสัจจะเทพ เพราะมีชาติกำเนิดจากเทพีจันทราทำให้ม่อเกวียนมิต้องลงไปเผชิญคราวเคราะห์เช่นเทพองค์อื่น ตำแหน่งของเขานั้นใหญ่โตยิ่งนักเรียกได้ว่าเป็นรองเพียงแค่ท่านเง็กเซียนและองค์รัชทายาทสวรรค์เท่านั้นแต่ถึงแม้ม่อเกวียนจะยิ่งใหญ่คับฟ้า เขาก็ยินยอมวางอำนาจทุกอย่างของเขาลงเพื่อคุกเข่าและขอโทษสหายอย่างเทียนจุนเมื่อเทียนจุนมองเห็นม่อเกวียนกระทำเช่นนั้น เขาก็เลือกที่จะหันหน้าหนีความเจ็บปวดสายหนึ่งกรีดแทงเข้าไปในดวงใจ เขาโกรธเคืองที่ม่อเกวียนผิดคำสัญญา จึงอารมณ์เสียพานโกรธสหาย..แต่ท
Last Updated : 2024-12-11เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 12.ไม่แตกต่าง
“ปล่อยให้ทั้งสองคนสนิทสนมเช่นนี้ดีแล้วอย่างนั้นหรือฮูหยิน..”เทพซือมิ่งมองหน้าของสามี พร้อมกับแย้มยิ้มที่มุมปาก“ข้าเอ็นดูหมิงหลันมากเลยนะท่านพี่ ข้าหมายมั่นอยากได้เทพบุปผาผู้นี้มาเป็นลูกสะใภ้เหลือเกิน และข้ามั่นใจว่านางจะต้องมาเป็นลูกสะใภ้ของข้า”ท่านจอมมารคนเก่าถึงกับถอนหายใจ“แต่หมิงหลันดูสนิทสนมกับเจ๋อฮั่นมากกว่าเจ๋อเชี่ยนเสียอีก ข้ากลัวว่าเจ๋อเชี่ยนจะเสียสตรีดีๆ เช่นนั้นไป และกลัวว่าเจ๋อฮั่นจะผิดใจกันด้วยเรื่องนี้”เพราะโชคชะตามักเล่นตลกเช่นนี้ ด้ายแดงพัวพันวกไปวนมาไม่รู้จบโดยที่หากมองด้วยตาเปล่าจะมิสามารถมองเห็นปลายด้ายแดงอีกฝั่งได้เลย เวลาจะพาพวกเขาเหล่านั้นผ่านพ้นเคราะห์กรรมพิสูจน์ความรักเพื่อให้ทั้งคู่ได้ทอดสายตามองเห็นผู้ที่ยืนอยู่อีกฝั่งของด้ายแดงอย่างถนัด..“สิ่งที่เราทำได้คือการเร่งให้ทั้งสองคนทำความรู้สึกกัน..ส่วนเจ๋อฮั่น ถึงแม้ว่าข้าจะมิได้คลอดเขาออกมาแต่ข้าก็เลี้ยงเขามากับมือ เจ้าลูกคนนี้สมควรจะต้องได้รับผลของการกระทำ เขาเล่นสนุกกับสตรีไม่เลือกหน้าไม่ว่าจะมนุษย์ หรือเทพธิดาบนสวรรค์ เพราะอย่างนั้นเขาควรได้รับบทเรียน แม่นมจางไปบอกเชี่ยนเชี่ยนว่าข้าอยากกินขนมแป้งทอดให้เขา
Last Updated : 2024-12-11
Latest chapter
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.20 ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“ครั้งหนึ่งยามเมื่อหมู่มวลวสันต์ผลิบาน แสงแรกของดวงตะวันฉายชัดลงมา บรรยากาศบนแดนสวรรค์นั้นทำให้ข้ารู้สึกอบอุ่น อ้อมกอดแรกของสตรีที่มิใช่มารดาโอบกอดลงมาบนร่างกายเล็กๆ ของข้า ในครั้งที่ข้าเป็นเด็ก เพราะว่าข้าคือโอรสที่เกิดจากพระสนมจึงมิมีใครคอยดูแล ยกเว้นเทพที่แสนใจดีผู้หนึ่ง นางสอนข้าเดินหมาก อ่านเขียน แต่งกลอน..”แววตาในยามที่จงจิ้งโหวกล่าวถึงสตรีผู้นั้นมันช่างดูเศร้าหมองจนหมิงหลันอดจะรู้สึกสงสารเขาไม่ได้เลย“ข้าที่ไม่มีใคร รู้สึกดีใจและขอบคุณมากๆ เมื่อท่านเทพผู้นั้นปฏิบัติกับข้าดีเหมือนกับว่าข้าคือบุตรชายของนาง..”คล้ายหัวใจของจงจิ้งโหวถูกทุบจนแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เขาหลับตาลงช้าๆ เพื่อข่มความเจ็บปวดเอาไว้“แล้ว..ยามนี้ท่านเทพผู้นั้นอยู่ที่ใดกันเล่าเพคะ”“...นางมิได้อยู่บนแดนสวรรค์ ข้าถูกช่วงชิงนางไปเพราะอดีตจอมมารหลงรักนางตั้งแต่แรกพบ หมิงหลันข้าน่ะไม่เคยมีใครเลยในชีวิต ข้ามีนางที่นับถือราวกับมารดาแท้ๆ เพียงผู้เดียวเท่านั้น ทว่าเรื่องน่าตลกมันเริ่มฉายชัดในยามที่ข้าเติบใหญ่ เมื่อพี่น้องทยอยล้มตายอย่างไร้สาเหตุและมีข้าเพียงผู้เดียวนั้นที่มีชีวิตรอด ข้าที่เป็นเพียงโอรสที่เกิด
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.19 เอาล่ะ
หมิงหลันตรึงสายตาเย็นชาเอาไว้ที่รอยยิ้มขององค์รัชทายาทจงจิ้งโหว มุมปากของนางยกสูงขึ้นมาเล็กน้อย รอยยิ้มเล็กๆ ที่ปรากฏบนใบหน้างามนั่นจางหายไปอย่างรวดเร็วจนองค์รัชทายาทจงจิ้งโหวไม่ทันได้มองเห็น“เจ้าเองก็หวาดกลัวเหมือนกันใช่หรือไม่..สงครามน่ะ”“หากหม่อมฉันตอบว่าไม่รู้สึกหวาดกลัวหม่อมฉันคงจะโกหกแล้วเพคะ เพียงแต่หม่อมฉันคิดว่าปัญหาทุกทางย่อมมีทางออกเสมอ กับเรื่องนี้ก็เช่นกัน”ไม่รู้ทำไมจงจิ้งโหวถึงได้รู้สึกว่าเทพบุปผาผู้นี้จะสามารถพูดคุยเพื่อคลายเหงาให้เขาได้บ้าง เพราะแววที่แสนเย็นชาหรือเพราะว่าน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่แยแสของนางกันแน่ ที่มันชวนให้เขารู้สึกว่านางมิใช่สตรีที่จะพุ่งเข้าหาเขา เพียงเพราะล่วงรู้ว่าเขาคือองค์รัชทายาทสวรรค์“ทำไม..เจ้าถึงไม่สนใจข้าเลยล่ะ ทั้งๆ ที่หากเปรียบเทียบกับจอมมาร ข้าเหนือกว่าเขาแทบจะทุกด้าน”ดวงตาของหมิงหลันกระตุกเล็กน้อย เหนือกว่าทุกด้าน? ตรงไหนกัน?หากเป็นเรื่องใบหน้า สามีของนางย่อมเหนือกว่าและหากเป็นเรื่องความดี จริงอยู่ที่เมื่อก่อนท่านจอมมารมิใช่คนที่ดีสักเท่าไหร่ แต่หลังจากที่เราได้พูดคุยปรับความเข้าใจ ในยามนี้เขาคือชายที่ดีที่สุดในสายตาของนาง..“
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.18 สนุกอะไรเช่นนี้
รุ่งเช้าหลี่เจ๋อฮั่นยังคงตื่นแต่เช้าเพื่อมารดน้ำผักและดอกไม้มากมายที่ปลูกเอาไว้ด้านหน้าบ้านหลังน้อย เขารู้สึกได้เลยว่านี่คือช่วงเวลาที่มีไม่บ่อยเท่าไหร่นักในชีวิตของเขา การได้อยู่เงียบๆ ในป่าไผ่ที่ไม่ได้พบเจอผู้คนมากมาย ได้ร้องเพลงร่ำสุราเงียบๆ กับหมิงหลันที่เอาแต่ดูเขาดื่มฝ่ายเดียวเขาพึ่งรู้เหมือนกันว่านางทำอาหารอร่อยมากจนน่าตกใจ“เจ๋อฮั่น..อันที่จริงเจ้าไม่ต้องรดน้ำผักพวกนี้ก็ได้ พวกมันเกิดมาจากพลังปราณของข้าเพราะอย่างนั้นมันไม่ตายง่ายๆ หรอกน่า”หลี่เจ๋อฮั่นหัวเราะเบาๆ ในลำคอ“ใต้หล้านี้คงมีเพียงเจ้าผู้เดียวเท่านั้นที่ชอบทำอะไรที่มันแปลกไปจากเดิม..หมิงหลันเจ้าลองปลูกผักพวกนี้โดยที่ไม่ใช่พลังของเจ้าดูสักครั้งบ้างหรือยัง บางทีการกระทำเช่นนั้นอาจจะทำให้เจ้าได้พบเจอกับความแปลกใหม่ก็เป็นได้”หมิงหลันใช้มือของนางเก็บผักกาดมาจากแปลง“เจ๋อฮั่น เอาไว้คราวหน้าข้าจะลองทำตามที่เจ้าว่าดูก็แล้วกัน แต่ยามนี้มิใช่ว่าเรายังไม่ทันได้ทานมื้อเช้ากันหรอกหรือ?”หมิงหลันเดินเข้ามาในครัวพร้อมๆ กับหั่นผักกาดและตั้งเตา นางกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบากพร้อมๆ กับที่ใส่ผงสีขาวลงไปในอาหารที่กำลังปรุงนี่คือยาน
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.17 ลางร้าย
“ท่านผู้มีพระคุณคงกำลังมีแขก ข้ากระทำการอันเป็นการล่วงเกินเวลาพักผ่อนของท่านรึเปล่าขอรับ”ท่าทีนอบน้อมของเขาทำให้หมิงหลันรู้สึกแปลกพิลึกมากทีเดียว นางมิคิดว่าองค์รัชทายาทของชาวสวรรค์จะมีความสามารถในการปลอมตัวเช่นนี้ หากว่าเขาแนบเนียนจนแทบจะมองไม่ออกเช่นนี้ก็มิได้น่าแปลกใจเท่าไหร่หรอกว่าเหตุใดเสวียนม่านถึงได้เลือกเขา..แต่สตรีผู้นั้นก็หวั่นไหวเพราะอำนาจขององค์รัชทายาทเป็นทุนเดิมอยู่แล้วนี่“ขออภัยพี่ชายด้วย แต่ในวันนั้นที่ข้าจ่ายค่าหมั่นโถวให้ท่าน เรียกได้ว่าเป็นการกระทำที่เล็กน้อยยิ่งนัก อีกทั้งข้าไม่คิดเก็บเอามาเป็นบุญคุณอะไรทั้งนั้น ขอพี่ชายอย่าเรียกขานข้าว่าผู้มีพระคุณอีก ให้คิดซะว่าเรามิได้ติดค้างอะไรทั้งนั้น”“แต่ว่า..”“พี่สะใภ้ของข้ากล่าวเช่นไรก็เอาตามนั้นเถิด อีกทั้งยามนี้เราตั้งใจจะมาพักผ่อนดื่มชาเป็นการส่วนตัว คงจะดีหากว่าท่านไม่มารบกวนเวลาของพวกเรา”เมื่อเห็นว่าชายผู้นั้นไม่มีทีท่าว่าจะยอมถอยตามคำของหมิงหลันเลยแม้แต่นิดเดียว หลี่เจ๋อฮั่นจึงออกหน้าให้ชายผู้นั้นก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเดินจากไป“เรารีบไปกันเถอะเจ๋อฮั่น ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”หมิงหลันรู้สึกไม่ดีเอาซะเ
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.16 ไม่มีเรื่องบังเอิญ
“หากว่าลูกคิดดีแล้ว..ก็เริ่มเลยเจ๋อเชี่ยน”อดีตจอมมารพยักหน้าเพื่อบอกกล่าวกับลูกชาย เผ่ามารที่เต็มไปด้วยไอขุ่นมัวซึ่งเป็นพลังของเจ๋อเชี่ยนพวกนี้กำลังจะจางหายไป แต่ต้องแลกมาด้วยพลังในร่างกายของเจ๋อเชี่ยนที่จะต้องสูญเสียไปเช่นเดียวกันหลี่เจ๋อเชี่ยนวาดมือไปในอากาศ เขาขบกรามแน่นด้วยความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงเข้ามาในชั้นของผิวหนัง เพราะไอขุ่นมัวเหล่านี้เปรียบเสมือนส่วนหนึ่งของร่างกายเขา และการกำจัดพวกมันก็ไม่แตกต่างจากการเอามีดมาเฉือนเนื้อหนังของตัวเองแต่เขาทนได้..จะนานแค่ไหนหรือทรมานแทบขาดใจเขาก็ทนได้ทั้งนั้นเพื่อหมิงหลันเขาจะอดทน..........“วางใจเถิดหมิงหลัน เพราะไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไรข้าก็จะอยู่ข้างเจ้าเสมอ”หมิงหลันส่งยิ้มให้กับเจ๋อฮั่น นางคิดว่าตัวเองค่อนข้างโชคดีที่มีสหายอย่างเจ๋อฮั่น“ข้าไม่เคยคิดว่าท่านเจ๋อเชี่ยนจะนอกใจหรือกลับไปหาเทพีเสวียนม่านหรอกเจ๋อฮั่น ที่ข้ามากับเจ้าเพราะว่าข้าต้องการไปย้ำเตือนสตรีผู้นั้นว่าท่านจอมมารเป็นของข้าต่างหาก”หลี่เจ๋อฮั่นตบมือเสียงดัง“นี่สิ! ถึงจะสมกับเป็นภรรยาของท่านพี่และเป็นพี่สะใภ้ของข้า ไปจัดการให้นางรู้ว่าเจ้าต่างหากคือภรรยาที่แท้จริง”หมิ
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.15 ปัญหา
หมิงหลันยื่นมือไปจับมือของท่านเทพซื่อมิ่งเอาไว้ นางไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับแม่ของหลี่เจ๋อฮั่นมาก่อนเลย อาจจะเป็นเพราะว่าที่เผ่ามารไม่มีใครกล่าวถึงมันเลย แต่ถึงจะไม่รู้เรื่องอย่างละเอียด หมิงหลันคิดว่าท่านเทพซื่อมิ่งคงผ่านช่วงเวลานั้นมาได้อย่างไม่ง่ายดายเลย“มาพักทานขนมกันก่อนเถอะท่านแม่..”หมิงหลันส่งยิ้มให้กับท่านเจ๋อเชี่ยนเมื่อเขาเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องขนมที่ห่อมาอย่างดี นางลุกขึ้นเพื่อเดินไปรับห่อขนมนั้นมา“ท่านพี่ไปซื้อขนมมาอย่างนั้นหรือเจ้าคะ..”“เอาไปใส่จานเถิด ช่วงนี้ข้าเห็นว่าเจ้าชื่นชอบการทานขนมหวานมากทีเดียว”หมิงหลันหัวเราะเบาๆ นางส่งยิ้มที่แสนจะเจิดจรัสให้แก่สามีก่อนจะรับห่อขนมนั้นมาแล้วเดินเข้าไปในครัว หมิงหลันบรรจงแกะผ้าที่ห่อขนมเอาไว้ออกมา“....”สิ่งที่ร่วงลงมาพร้อมๆ กับปมผ้าที่ถูกแกะคือปิ่นดอกไม้อันหนึ่ง รอยยิ้มของหมิงหลันค่อยๆหุบลงเมื่อนางหยิบปิ่นนั้นขึ้นมาดูก็พบว่ามันถูกสลักชื่อเอาไว้ว่า เสวียนม่าน..นางปรายตามองหน้าสามีที่กำลังนั่งพูดคุยกับท่านเทพซื่อมิ่งด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มไม่มีความผิดปกติเลยสักนิดหนามแห่งความปวดร้าวทิ่มแทงลงมาในใจไม่หยุดหย่อนจนหมิงหลันคิดว่าตัว
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.14 เจ็บปวด
รุ่งเช้าท่านเทพซื่อมิ่งเดินทางมาหาหมิงหลันและลูกชายของนาง หมิงหลันและท่านเทพซื่อมิ่งมีเรื่องราวมากมายที่จะต้องพูดคุยกับทำให้หลี่เจ๋อเชี่ยนและท่านพ่อต้องปลีกตัวออกมาด้านนอก“ข้า..มีเรื่องมากมายที่อยากได้คำแนะนำจากท่านพ่อ”อดีตจอมมารหัวเราะเบาๆ ด้วยความเอ็นดูลูกชาย“เจ๋อเชี่ยน เจ้าจะต้องทำมันได้ดีอย่างแน่นอนหากเจ้าจะถามพ่อเรื่องการเป็นพ่อคนน่ะนะ”หลี่เจ๋อเชี่ยนส่งยิ้มให้กับท่านพ่อของเขา“ข้าจะทำให้ไอขุ่นมัวที่เผ่ามารลดน้อยลงเองขอรับ ท่านพ่อมิต้องพาท่านแม่เดินทางออกไปในทุกๆ ปีแล้วนะ”ใบหน้าของอดีตจอมมารนั้นฉายแววตกใจ เขาตบบ่าของลูกชายเบาๆ“ไอขุ่นมัวพวกนั้นคือพลังของเจ้านะเจ๋อเชี่ยน หากไม่มีไอขุ่นมัวพลังที่เจ้าถือครองเอาไว้จะถดถอยลง หากเกิดอะไรขึ้นมา..”เขาชั่งใจอยู่นานกับเรื่องนี้ คิดมานานแสนนานมากๆ ตั้งแต่ที่เขาตัดสินใจมาตามง้อหมิงหลันแล้ว หากเขาพานางออกมานอกเผ่ามารเราจะเป็นอันตรายเพราะคนของจงจิ้งโหวจะใช้ลูกไม้เดิมๆ ในการเล่นงานเขาหมิงหลันและลูกของเขาจะปลอดภัยหากว่าพวกนางอยู่ที่เผ่ามาร เพราะอย่างนั้นนี่คือความคิดที่ดีที่สุดแล้วในยามนี้เขาไม่อาจสูญเสียหมิงหลันไปอย่างที่เสียเสวียนม่านอี
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.13 อยากหยุดเวลา
ปลายนิ้วเรียวยื่นไปสัมผัสอย่างแผ่วเบาบนกลีบดอกเบญจมาศที่ปลูกเอาไว้ด้านหน้าบ้าน ใบหน้างามมิได้แย้มยิ้มเมื่อดอกเบญจมาศที่พึ่งจะออกช่อ แย้มบานทันทีที่ปลายนิ้วของนางแตะลงไปบนนั้นหมิงหลันปรายตามองป่าไผ่รอบๆ นางกำลังรอคอยท่านเจ๋อเชี่ยนที่ยังมิเดินทางกลับมาหลังจากที่ท่านเทพม่อเกวียนเดินทางกลับไปความเงียบก็เข้ามากอบกุมหัวใจของนางเอาไว้ อนาคตที่หมิงหลันเห็นผ่านความฝันมันคือสงครามที่ไร้หนทางหลีกเลี่ยง และทุกสิ่งทุกอย่างจะจบลงหากว่าจงจิ้งโหวตาย..และผู้ที่สามารถทำเช่นนั้นได้กลับมีเพียงแค่นางเท่านั้น เขาจะมาหานางอย่างแน่นอน เพราะชายผู้นั้นต้องการทำลายสามีของนาง“หมิงหลัน..”เสียงเรียกที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนทำให้หมิงหลันเงยหน้าขึ้นมาพร้อมๆ กับระบายยิ้มหวาน นางวิ่งเข้าไปหาสามีพร้อมๆ กับโอบกอดเขาเอาไว้ด้วยความคิดถึง“ข้าผิดเองที่มัวแต่แวะที่ตลาดเพื่อหาซื้อของมาให้เจ้า..แล้วก็อย่าวิ่งเช่นนี้อีก”ฝ่ามือหนาของหลี่เจ๋อเชี่ยนลูบลงไปบนแผ่นหลังของหมิงหลันเบาๆ เขาก้มตัวลงเล็กน้อยก่อนจะช้อนตัวนางขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน“ไปนั่งสิ ข้าจะไปทำอาหารเอง”หมิงหลันหัวเราะเบาๆ ราวกับเรื่องราวที่เลวร้ายเมื่อครู่ได้จ
เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร 2.12 ปกป้อง
ป้าจางส่งยิ้มให้กับหมิงหลัน หากว่านางไม่ยินยอมรับเงินนี้เอาไว้ มีหวังได้ยืนเถียงกันอีกนานเป็นแน่หญิงวัยกลางคนจึงยื่นมือไปรับเหรียญเงินที่หมิงหลันส่งให้“ที่ข้ารับเงินนี่เอาไว้เพราะว่าข้าขี้เกียจเถียงกับเจ้าหรอกนะอาหลัน”หมิงหลันหัวเราะเบาๆ นางส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มที่ดูแล้วอายุไม่น่าจะเกินยี่สิบห้า เขากัดกินหมั่นโถวร้อนๆ ในมืออย่างเอร็ดอร่อย นางเดินจากมาโดยมิได้สนใจชายหนุ่มผู้นั้นอีก หมิงหลันคิดว่าวันนี้นางควรจะซื้อเนื้อไปตุ๋นเอาไว้สักหน่อย เพราะว่านางกำลังตั้งครรภ์อยู่ช่วงนี้จึงมิได้หมักสุราเอาไว้เลย แต่ท่านเจ๋อเชี่ยนมิได้ชื่นชอบการร่ำสุราสักเท่าไหร่ อีกทั้งเขายังคออ่อนมากทีเดียว ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจากเผ่ามารจะคออ่อนทุกคนเลยสินะ หลี่เจ๋อฮั่นก็อีกคน“อา..เดี๋ยวก่อนขอรับ”ชายหนุ่มที่พึ่งจะกัดกินหมั่นโถวผู้นั้นวิ่งตามหมิงหลันมาติดๆ ก่อนที่เขาจะส่งมอบถุงหอมให้กับนาง หมิงหลันรีบปฏิเสธในทันทีเพราะว่านางไม่คิดรับถุงหอมจากใครทั้งนั้น“ในตัวข้ามีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นที่ดูจะมีราคามากกว่าสิ่งอื่น เจ้ารับไปสิคิดซะว่าข้าตอบแทนเรื่องหมั่นโถว”“....”หมิงหลันมองใบหน้าของชายหนุ่มผู้นั้น ก่อนที่นางจะส
