04

ก๊อก ก๊อก ก๊อก... ก๊อก ก๊อก ก๊อก…

“แมน...” วินตาเอ่ยชื่อคนที่เธอคาดเดาไว้ พลันความรู้สึกกลัวก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาท่ามกลางบรรยากาศอันน่าหวาดวิตก

หากชายหนุ่มกลับมาแล้ว ตอนนี้คนอื่นๆ ก็คงจะกลับมาถึงด้วยเช่นกัน เธอจะปล่อยให้พวกนั้นเห็นเธอในสภาพนี้ไม่ได้เด็ดขาด

“พี่วินนี่ ริลอยู่นั่นไหม?”

“รำคาญว่ะ”

จาริลบ่นงึมงำขณะโยกสะโพกดันบั้นท้ายของวินตาอย่างเพลิดเพลินไม่สนใจสิ่งใด หากแต่เจ้าของเรือนร่างที่บอบช้ำกำลังร้อนรนและหวาดกลัว หากอีกฝ่ายที่อยู่ข้างนอกนั่นเปิดประตูเข้ามาเห็น เธอกับจาริลจะอธิบายเจ้าพวกนั้นว่าอย่างไร

เพราะเรื่องมันน่าอายเกินกว่าจะอธิบายได้ วินตาจึงไม่คิดจะขอความช่วยเหลือจากใครทั้งสิ้น ขอเพียงแค่ทุกคนไม่รู้เรื่องนี้เพียงเท่านั้นมันก็ดีพอแล้วสำหรับเรื่องแย่ที่

เกิดขึ้น โชคดีที่จาริลเงียบไม่สนใจสิ่งใดนอกจากการกระทำของตน หากอีกฝ่ายเผลอพูดสิ่งใดที่ไม่สมควรออกมาในยามนี้ล่ะก็ พวกเธอทั้งคู่อาจตกที่นั่งลำบาก

“... แมน”

“เรียกชื่อใครกัน... ครางต่อสิ หยุดทำไม...” จาริลบ่นเสียงเบาพร้อมกับกลั่นแกล้งร่างบางด้วยการบีบยอดอกทั้งสองข้าง และมันเรียกเสียงครางหวิวจากวินตาได้ผลเป็นอย่างดี

“อะ”

“พี่วินนี่?”

“อ๊ะ แมนอย่าเข้ามานะ!”

“ทำไมล่ะครับ?”

“ริลอยู่กับเรา เขาหลับไปแล้ว”

“นั่นร้องไห้เหรอ เสียงฟังดูไม่ค่อยดีเลย”

“ชะ ใช่ เราทะเลาะกับริลน่ะ"

“แล้วริลเขา...”

“เขา... เขาเมา หลับแล้ว ให้เขานอนที่นี่นะ”

“เอางั้นก็ได้”

อีกฝ่ายจากไปแล้ว ไปตามความต้องการของวินตา ถ้าหากเธอยอมอับอายต่อหน้ารุ่นน้อง เธอก็คงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ต่อไปหรอก

วินตาหันไปมองใบหน้าของจาริลด้านหลังแล้วภาพทุกอย่างก็เริ่มพร่ามัว...

นี่เธอกำลังจะร้องไห้อีกแล้วหรือ

หญิงสาวหันกลับมาซุกใบหน้าลงกับหมอนแล้วร้องไห้เสียงแผ่วเบา ในหัวมีแต่เพียงความเจ็บปวดในคํ่าคืนนี้จนไม่อาจหยุดยั้งความเสียใจที่เข้าเล่นงานตนเองได้

และมันจะกลายเป็นความทรงจำที่ทำให้เธอเจ็บปวดไปอีกนานแสนนาน

ถ้าวันพรุ่งนี้จาริลตื่นขึ้นมาพบเธอ อีกฝ่ายจะเสียใจเหมือนที่เธอเสียใจหรือเปล่า?

ถ้าวันพรุ่งนี้เธอตื่นขึ้นมาพบจาริล เธอจะยอมอภัยให้อีกฝ่ายได้ไหม?

วินตายังไม่รู้คำตอบ เธอรู้เพียงว่าถ้าวันพรุ่งนี้มาถึง ความสัมพันธ์ของเธอกับจาริลจะไม่มีวันเหมือนเดิม

“ริล! พี่วินนี่! นี่! ตื่นกันยังงงงง ออกมากินข้าว!”

“ริล! พี่วินนี่!”

“ริล!!”

“ริล!!!”

“ฮื่อออ”

ชายหนุ่มถอนลมหายใจร้อนออกมาเมื่อถูกรบกวนการนอนหลับ แท้จริงแล้วร่างสูงยังต้องการนอนต่ออีกสักพัก แต่เพราะเสียงเรียกที่หน้าประตูห้องนอนเป็นดั่งนาฬิกาปลุกอย่างดีให้กับคนที่หัดนอนตื่นเช้าอย่างเป็นนิจทว่าวันนี้กลับตื่นสายกว่าทุกวัน

จาริลจึงค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นนั่ง แต่ทันทีที่ทำเช่นนั้นร่างสูงก็ถึงกลับล้มตัวลงนอนอีกครั้งพลางยกมือขึ้นกุมขมับทั้งสองข้าง ศีรษะของเขาปวดตุบจนทำให้ลืมตา

แทบไม่ขึ้น แต่ถึงกระนั้นชายหนุ่มก็ยังพยายามหย่อนกายลงจากเตียงนอนจนสำเร็จ

ทว่าทันทีที่ปลายเท้าสัมผัสลงบนพื้นห้อง วัตถุแหลมคมขนาดเล็กก็ทิ่มเข้าที่ปลายนิ้วของเขาจนต้องรีบชักเท้ากลับ จาริลหลุบตามองพื้นห้องในยามนี้ก็ให้รู้สึกแปลกใจ ก่อนจะเกิดความสงสัย

เมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น และทำไมเขามาอยู่ในห้องนอนของรุ่นพี่ที่มีสภาพเละเทะแบบนี้

สายตาของจาริลเลื่อนมองไปไกลมากขึ้นพลันพบกับเสื้อแจ๊กเก็ตที่ถูกถอดทิ้งไว้ เขาจำได้ทันทีว่านั่นเป็นเสื้อของใคร

ชายหนุ่มทำท่าจะลุกขึ้นยืนและวินาทีนั้นเจ้าตัวก็พบว่าร่างกายของตนเองเปลือยเปล่า มิหนำซ้ำบางส่วนบนร่างกายยังเปรอะเปื้อนคราบอสุจิและคราบเลือด

นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!!

จาริลหันกลับไปมองด้านหลังบนเตียงนอนของรุ่นพี่แล้วพบกับร่างที่กำลังนอนหลับ

ทว่า...

ร่างเปลือยเปล่าของรุ่นพี่... เติมไปด้วยรอยจูบสีกลีบกุหลาบและคราบของเหลวขุ่น

“พี่วินนี่...”

จาริลครางชื่อนั้นออกมาด้วยความรู้สึกที่แสนหนักอึ้ง นัยน์ตาเบิกกว้างขณะมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย และในบรรดาความรู้สึกทั้งหมดนั้นมีเพียง

ความรู้สึกเดียวที่ชัดเจนมากที่สุดในยามนี้

กลัว

คำที่เข้าใจได้ง่ายแต่กลับยากที่จะเผชิญผ่าน นาทีนี้จาริลไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาควรจะทำเช่นไร

เขาไม่รู้... ไม่รู้แม้กระทั่งตัวเองมีอะไรกับรุ่นพี่

“ข้างในนั้นตื่นกันรึยังฮะ!?”

“ริล! พี่วินนี่! เปิดประตูหน่อย!”

เสียงร้องเรียกที่บ่งบอกความร้อนรนใจของคนด้านนอกทำให้คนด้านในสะดุ้งตัวตกใจขึ้นทันที

ชายหนุ่มกระวนกระวายใจอย่างหนัก เขาพยายามคิดแก้ไขสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้แต่ก็คิดอะไรไม่ออกนอกเสียจากรีบแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าตัวเดิมที่ถูกถอดกระจัดกระจายไว้รอบเตียง ก่อนจะรีบกลับมาหยุดยืนข้างเตียงนอนของรุ่นพี่ที่เคารพรักมากที่สุดในบ้าน

เรือนร่างที่บอบช้ำของวินตาเป็นเครื่องตอกย้ำความผิดพลาดให้แก่จาริลได้เป็นอย่างดี ถ้าหากเมื่อคืนก่อนเขาจะมิสติมากกว่านี้ เขาก็คงไม่พลั้งเผลอทำร้ายรุ่นพี่ได้ถึงขั้นนี้หรอก

หญิงสาวที่เคยสดใสงดงามกลับแลดูบอบช้ำจนคนมองอยากเร่งหาหนทางรักษา เขาตรวจมองบริเวณขาของรุ่นพี่ที่มีบาดแผลจากเศษแก้ว ไหนจะคราบเลือดแห้งเกรอะกรังตามแนวขาที่อธิบายได้อย่างชัดเจนว่ารอยเลือดมากมายที่เปื้อนอยู่บนผ้าปูที่นอนเป็นวงกว้างนั้นเกิดจากการกระทำใด

จาริลต้องกลั้นน้ำตาแห่งความรู้สึกผิดเอาไว้ ก่อนจะหยิบผ้าห่มสะบัดออกแล้วคลุมร่างนั้นตั้งแต่บริเวณคอจรดปลายเท้า ปิดบังทุกพื้นที่ของเตียงนอนไม่ให้เห็นร่องรอยใดใดอันเกิดจากการกระทำของเขา

เขาละสายตาจากภาพใบหน้าอิดโรยของรุ่นพี่มาอย่างเชื่องช้า ในขณะที่เท้าทั้งสองข้างค่อยๆ ก้าวเดินไปเปิดประตูห้องอย่างฝืนใจ

ไม่อยากเปิดมัน ไม่พร้อมจะเจอะเจอใคร

ได้โปรด... ขออย่าให้เขาต้องอธิบายอะไรตอนนี้เลย

แก๊ก...

เมื่อบานประตูถูกเปิดออก สมาชิกอีกคนหนึ่งในบ้านผู้มายืนรออยู่นานแล้วก็ชะงักปากที่คอยพรํ่าเพรียกหา แมน แม้นเมือง ดันไหล่เพื่อนของเขาให้หลีกทางก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วแล้วค่อยชะลอฝีเท้าลงเมื่อเห็นว่าข้างเตียงนอนของรุ่นพี่คนสนิทมีข้าวของตกลงมาและพื้นห้องก็เติมไปด้วยเศษกระจกจากกรอบรูปที่แตกเป็นเสี่ยง เพียงเท่านั้นฝ่าเท้าของเขาก็หยุดชะงักลงทันที

แม้นเมืองหันไปมองจาริลเป็นเชิงถาม แต่ใบหน้าของจาริลที่ดูช็อกในเหตุการณ์ไม่แตกต่างจากเขากลับไม่ให้คำตอบใด

แม้นเมืองยอมติดค้างเรื่องของจาริลไว้เพื่อรอฟังคำอธิบายในภายหลัง เขาตัดสินใจเดินออกไปจากห้อง โชคดีที่แม้นเมืองไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติใดใดเกี่ยวกับวินตา ทำให้คนที่ชำเลืองมองอยู่ด้านหลังรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมากที่ไม่ถูกจับได้

จาริลรีบกลับไปแต่งตัวให้กับวินนี่ที่ยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียง เสร็จแล้วจึงเก็บกวาดเศษแก้วที่แตกกระจายอยู่ตามพื้นห้องต่อด้วยจัดข้าวของทุกอย่างให้เข้าที่ของมัน ตามด้วยจัดการกับความรู้สึกตัวเองเป็นสิ่งสุดท้าย

ความกลัวต่อเหตุการณ์เมื่อคืนนี้นั้นหนักหนาสาหัสราวกับเขาได้ฆ่าคนตาย เขาไม่สามารถหยุดความกลัวในตอนนี้ได้ และก็มั่นใจว่าจะหยุดมันไม่ได้เลยเมื่อต้องเผชิญหน้ากับรุ่นพี่อีกครั้ง

เขาไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วนอกเสียจากขอโทษอย่างไร้ซึ่งความเชื่อมั่น เขาจะมั่นใจได้อย่างไรว่าจะได้รับการให้อภัย ในเมื่อเขาทำสิ่งที่ผิดต่อรุ่นพี่มากเหลือเกิน

“พี่วินนี่...” เขาทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นข้างเตียงอย่างอ่อนแรง แววตาแห่งความเจ็บปวดจ้องมองใบหน้าของคนที่นอนสงบนิ่ง เขาไม่รู้ว่าตนเองอยากเห็นอีกฝ่ายตื่นขึ้นมาเร็วๆ หรือไม่ นาทีนี้เขาไม่มีสิ่งใดมาแทรกแซงความรู้สึกผิดและความรู้สึกกลัวทั้งสิ้น เขาไม่ยอมขยับกายไปไหน เอาแต่นั่งเหม่อมองใบหน้าของรุ่นพี่อยู่อย่างนั้น

จนกระทั่งแม้นเมืองที่เดินกลับมาตามสมาชิกในวงของตนอีกครั้งถึงกับเอะใจในท่าทางของจาริลที่แปลกไปจากทุกที เขาเข้ามาเรียกจาริลที่เอาแต่นั่งเหม่อมองวินตาที่กำลังหลับใหล

“ริล”

ใบหน้าเศร้าไม่ยอมหันมองมา ทำให้แม้นเมืองตัดสินใจไม่ถามอะไรในตอนนี้ เขายื่นมือไปแตะเบาๆ บนไหล่ของอีกคนเพื่อดึงสติอีกฝ่ายแทน

“มึงไปอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันปลุกพี่วินนี่เอง เมื่อคืนพี่วินนี่คงเหนื่อยมาก”

‘พี่วินนี่คงเหนื่อยมาก’

เป็นคำพูดที่ทำให้จาริลหันขวับไปมองคนที่ยืนอยู่โดยพลัน

แม้นเมืองประสานสายตากับอีกฝ่ายในตอนนั้น นึกเห็นใจทั้งคู่ที่มีเรื่องทะเลาะกันเมื่อคืนก่อนจนต้องนอนเอาดึกดื่น เพราะได้ยินน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่ารุ่นพี่ของเขากำลังร้องไห้ เขาจึงไม่เรียกตัวเพื่อนของเขากลับไปเพื่อปล่อยให้คนทั้งสองได้ใช้เวลาร่วมกัน ถึงอยากจะรู้เรี่องราวเบื้องลึกมากกว่านี้แต่แม้นเมืองก็รู้ดีว่านี่ไม่ใช่เวลาที่ควรจะเอ่ยถาม สังเกตจากสีหน้าของจาริลก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกผิดและยังคงกังวลอยู่มาก ส่วนรุ่นพี่ก็น่าเป็นห่วงไม่น้อย ยามนี้ใบหน้าของวินตาขาวซีดราวกับกระดาษ และสาเหตุที่ทำให้เป็นเช่นนั้นก็คงเป็นเพราะจาริล

“นี่ยังเคลียร์กันไม่จบอีกเหรอ ทำไมทำหน้าเหมือนจะร้องแบบนั้น”

จาริลไม่ตอบคำถามแม้นเมือง เพราะหวังว่าอีกฝ่ายคงจะเข้าใจคำตอบ เขาจะเคลียร์ปัญหานี้ได้อย่างไรหากรุ่นพี่ยังไม่ฟื้น และเขาก็ไม่กล้าปลุกอีกฝ่ายให้ตื่นขึ้นมาด้วย เขากลัว... กลัวเหลือเกิน...

“ถ้ามึงทำอะไรไม่ดีกับพี่เขา ก็แค่ขอโทษและไม่ทำมันอีก พี่วินนี่ใจดีจะตาย ทำไมเขาจะไม่ให้อภัยล่ะจริงไหม กูไม่รู้หรอกนะว่าตอนเมามึงทำอะไรลงไปบ้าง แต่เขาต้องเป็นห่วงมึงมากแน่ๆ”

“พี่วินนี่จะมาห่วงกูทำไม กูไม่ควรให้เขาห่วงด้วยซ้ำ”

“นั้นสินะ เราก็โตๆ กันแล้วแท้ๆ ไม่สมควรทำเรี่องให้ใครต้องเป็นห่วง”

“กูขอโทษ...”

“ค่อยพูดตอนเขาตื่นมาเถอะ แล้วก็เตรียมตัวไว้ด้วยล่ะ เพราะเราจะคุยกับมึงเรื่องเมื่อคืนนี้"

แม้นเมืองหันกลับไปมองร่างบนเตียงด้วยสีหน้าที่แสดงความเครียดเล็กน้อย เห็นใบหน้าซีดเซียวเช่นนั้นก็พาลไม่อยากปลุกอีกคนให้ตื่นขึ้นมาในตอนนี้ด้วยเป็นห่วง

อยากให้นอนพักต่ออีกสักหน่อย

สงสัยเมื่อคืนที่ทะเลาะกับจาริลคงจะหนักมากแน่ๆ

คิดแล้วก็หันไปมองใครอีกคนอย่างคาดโทษ คนที่ทำความผิดด้วยการหนีซ้อมไปดื่มเหล้าแล้วยังเมากลับมาก่อเรื่องทะเลาะกับรุ่นพี่ร่วมค่ายอีกหนึ่งกระทง ด้วยนิสัยที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเครื่องดื่มมึนเมาอยู่แล้วของแม้นเมือง ทำให้เขาอดรู้สึกแย่ต่อจาริลไม่ได้ ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่รู้สึกแย่ เขาเชื่อว่าหากเพื่อนอีกสองคนมาเห็นสภาพรุ่นพี่ตอนนี้ก็คงรู้สึกแย่เช่นเดียวกัน

“แล้วจะยืนอยู่ทำไม กลับห้องมึงไปได้แล้ว”

“คือ... กูอยากรอให้พี่วินนี่ตื่นมาก่อน ถ้าไม่ได้ขอโทษเขาเช้านี้กูทำอะไรต่อไปไม่ได้แน่ ขอกูอยู่กับพี่วินนี่ตามลำพังได้ไหมวะ” จาริลเอ่ยขออย่างจนใจ เมื่อการรอคอยไม่ช่วยให้ใจสงบลงเลย เช่นนั้นเขาคงต้องเผชิญหน้ากับความกลัวครั้งใหญ่ในอีกไม่ช้า

แต่ก็นั้นแหละ เขาหนีมันได้ที่ไหน

“ให้พี่วินนี่นอนต่ออีกห้านาทีแล้วค่อยปลุกเขานะ”

แม้นเมืองกล่าวเพียงเท่านั้นแล้วเดินออกจากห้องไปรวมตัวกับเพื่อนคนอื่นๆ แต่วินาทีที่ประตูห้องถูกเปิดออก ฝ่าเท้าของเขาก็ชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงเรียกหา

จาริลเกือบจะเรียกแม้นเมืองไว้ไม่ทัน

“เดี๋ยวก่อนแมน”

“ว่าไง?” เจ้าของชื่อเหลียวหลังไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงพลางหันมาสบตากับเขา

จาริลยังคงความรู้สึกผิดไว้บนใบหน้าดังเดิมไม่จางหาย ชายหนุ่มเริ่มเอ่ยคำถาม ก่อนจะรู้สึกละอายใจในตนเองเป็นที่สุด

“ถ้าจะง้อพี่วินนี่ ต้องทำยังไง?”

“เรื่องแค่นี้เอง ก็แค่คุยกันแบบจริงใจเหมือนที่มึงเคยทำไง”

แม้นเมืองท้าวความไปถึงเหตุการณ์เมื่อปีที่แล้ว เมื่อครั้งที่วินตาโกรธจาริลเกี่ยวกับคำพูดประโยคหนึ่งในขณะที่พวกเขากำลังร่วมงานเลี้ยงของบริษัท ครั้งนั้น หลังจากริลรู้ตัวว่าตนเป็นฝ่ายผิดและไม่สมควรใช้คำพูดด้วยอารมณ์ ชายหนุ่มก็เข้าไปปรับความเข้าใจกับรุ่นพี่ในภายหลัง

“แต่นี่มันไม่เหมือนกัน”

“มันจะต่างกันตรงไหน”

แตกต่างสิ

เพราะเหตุการณ์ครั้งนี้ไม่เหมือนกับเหตุการณ์ครั้งนั้น

เขาเคยทำร้ายรุ่นพี่ด้วยคำพูดที่ไม่คิดถึงจิตใจคนฟัง แต่กับคราวนี้ความผิดนั้นหนักหนาสาหัสนัก

“มึงรู้จักพี่วินนี่มานานมากกว่ากูเพราะเข้าบริษัทมาฝึกเป็นศิลปินพร้อมๆ กัน มึงอาจจะรู้วิธีง้อพี่เขาให้สำเร็จก็ได้”

“เอาจริงๆ กูก็ไม่รู้หรอกนะ เท่าที่รู้จักกันมา กูไม่เคยเห็นพี่วินนี่โกรธใครเลย”

คำตอบที่ได้รับทำให้คนฟังก้มหน้ามองพื้นอย่างใช้ความคิด ทั้งที่อาการปวดหัวยังเข้าเล่นงานไม่จางหาย แต่ยามนี้คงไม่มีอะไรเล่นงานเขาได้ดีเท่ากับร่างที่นอนนิ่งบนเตียงนั้นอีกแล้ว จาริลได้แต่นั่งรอรับการลงโทษและคิดว่าบางทีรุ่นพี่อาจจะทำมากกว่าโกรธเขาก็เป็นได้ เขาอาจจะถูกเอาคืนด้วยการทำร้ายร่างกาย แต่ทั้งหมดนั้นเขาจะยอมรับ เขาจะไม่หลีกหนีมัน

เขายอมทั้งหมดแล้ว ถ้ามันจะทำให้รุ่นพี่ยกโทษให้ เขาอยากบอกให้อีกฝ่ายรู้เหลือเกินว่าเขาเสียใจให้กับการกระทำของเขามากแค่ไหน

“ถ้ามึงขอโทษวินนี่อย่างจริงใจ กูว่าเขาต้องให้อภัยมึงแน่”

จาริลเดินตามไปปิดล็อคประตูห้องทันทีที่แม้นเมืองออกไปแล้ว เขาขังตัวเองให้อยู่กับวินตาแค่สองคนภายในห้องที่ไม่เหลือความทรงจำของเขาเลยสักนิด

“พี่วินนี่คงไม่อยากคืนดีกับกูหรอก”

แม้นเมือง มึงคิดผิดถนัดแล้วล่ะ