06

ใบหน้านิ่งสงบไม่บ่งบอกอารมณ์ใดของวินตาเป็นภาพเดียวที่อยู่ในสายตาของจาริลตอนนี้ ก่อนที่มันจะหายไปจากสายตาเมื่อร่างของเขาถูกฉุดกระชากด้วยแรงของใครคนหนึ่งทันทีที่ได้ให้คำตอบ

“ผมไม่รู้ แต่คิดว่ามันน่าจะเป็นยาตระกูลยาอีหรืออะไรเทือกๆ นั้น”

“ว่าไงนะ!”

เป็นเฮคเตอร์ที่กระชากไหล่ของจาริลอย่างแรงจนร่างนั้นเสียหลักเกือบผลัดตกจากเตียงหากไม่ได้แม้นเมืองดึงรั้งไว้

วินตาจงใจให้จาริลสารภาพความจริงส่วนหนึ่ง

ความจริงที่ทำเอาทุกคนต่างอึ้งและคาดไม่ถึงว่าเพื่อนของพวกเขาจะทำเช่นนั้น นอกเหนือจากเรื่องเหล้าเบียร์และบุหรี่ ยาเสพติดถือเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่คิดแตะต้อง แต่นึกไม่ถึงว่าหนึ่งในสมาชิกของวงจะพลาดท่าให้กับยาเสพติดก่อนใครเพื่อน ความจริงที่ออกจากปากของจาริลได้สร้างความผิดหวังขึ้นในใจของทุกคน พวกเขาอยากจะตำหนิชายหนุ่มแต่เพราะเห็นแก่พี่สาวคนสำคัญของบ้านผู้เป็นคนเปิดประเด็นสนทนาครั้งนี้ ทุกคนจึงเลือกที่จะเงียบและรอให้รุ่นพี่เอ่ยต่อ แต่จาริลกลับใช้โอกาสนี้โพนทะนาความผิดของตนเองออกมาจน(เกือบ)หมด

“ผมรู้สึกเซ็งก็เลยไปหาช่อที่ผับ พอเริ่มเมา ช่อก็ให้กินยาอะไรก็ไม่รู้ จนผมไม่รู้ตัวเลยว่าทำอะไรลงไปบ้าง ผม... ทำพี่วินนี่...”

“พอเถอะ น้องไม่มีสติแล้วจะจำได้ยังไงว่าทำอะไรลงไปบ้าง พี่จะบอกให้ก็ได้ น้องอาละวาดใส่พี่ที่ไปลากน้องออกมาจากน้องช่อตอนที่กำลังมีอะไรกัน น้องทำพี่เจ็บ... ที่พี่ต้องเป็นแผลแบบนี้ก็เพราะน้อง เพราะน้องไปกินยานรกนั่นมา!” วินตาตะคอก นัยน์ตาของเธอแดงกล่ำด้วยความโกรธ

อคินที่เห็นดังนั้นจึงรีบโอบไหล่รุ่นพี่เพื่อปลอบโยน แต่ทันทีที่สัมผัสถูกหลังคอของรุ่นพี่ ชายหนุ่มก็รับรู้ได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของอีกฝ่ายที่สูงจนน่าตกใจ เขาจึงรีบอาสาไปหยิบผ้าและกะละมังใบเล็กเข้ามาเพื่อเช็ดตัวให้กับคนป่วย ทว่าการกระทำนั้นกลับถูกขัดขึ้นจากชายผู้มีชนักติดหลัง

จาริลรีบห้ามอคินที่กำลังจุ่มมือลงในกะละมังใส่น้ำ

“เช็ดตัวให้พี่วินนี่ไม่ได้นะ!”

ชายผมยาวประบ่าชะกักมือเพราะตกใจกับคำสั่งของเพื่อนที่ฟังดูไม่เข้าท่าเอาเสียเลยในสถานการณ์เช่นนี้ นึกสงสัยว่าตนเองทำสิ่งใดผิด เหตุใดอีกฝ่ายถึงได้ทำท่าทางไม่พอใจเช่นนั้น แถมยังใช้น้ำเสียงตวาดใส่เขาแบบเดียวกับที่รุ่นพี่ใช้กับเจ้าตัวเมื่อครู่นี้

“แต่พี่วินนี่ตัวร้อนมากเลยนะ”

“กูก็เช็ดตัวและให้พี่เขากินยาแล้วไง เดี๋ยวไข้ก็ลด มึงไม่ต้องทำหรอก”

ขืนให้เห็นร่างกายของพี่วินนี่ตอนนี้ ทุกคนต้องรู้ความจริงที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาสองคนแน่

“เดี๋ยวก่อนนะริล เมื่อกี้มึงพูดว่าเช็ดตัวให้พี่วินนี่ไม่ได้ แทนที่จะพูดว่าไม่ต้องเช็ดตัวให้พี่วินนี่ก็ได้ หมายความว่ายังไง? จาริล” เฮคเตอร์จับผิดประโยคก่อนหน้านี้ของรุ่นน้อง ก่อนทุกสายตาจะจับจ้องไปทางร่างสูงเป็นสายตาเดียว

“ทำไมถึงเช็ดตัวให้ไม่ได้?”

“เพราะผมจะทำเอง ผมเป็นคนที่ทำให้พี่วินนี่เป็นแบบนี้ ผมก็ต้องดูแลพี่เขา”

“อย่าพูดแบบนั้นกับเฮคเตอร์ต่อหน้าพี่”

ประโยคต่อมาของวินตาหยุดบทสนทนาระหว่างรุ่นน้องกับเพื่อนของเธอไว้ได้ก่อนที่จะเกิดคำถามระลอกสอง

คนไม่เข้าใจว่าตนทำผิดอะไรหันมามองวินตาอีกครั้งก็ชัดเจนว่าฝ่ายนั้นกำลังไม่พอใจเขาอยู่ แม้ใบหน้านั้นจะดูเศร้าแปลกไปกว่าทุกครั้ง แต่ร่างสูงก็รับรู้ถึงความไม่พอใจได้จากน้ำเสียงแหบแห้งที่ดังราวกับเสียงตวาด

เขาเผลอทำอะไรให้พี่วินนี่ไม่พอใจกันล่ะ

“หลายครั้งแล้วนะ ที่พี่เห็นน้องขึ้นเสียงใส่เฮคเตอร์เวลาไม่พอใจ น้องอย่าลืมว่าเฮคเตอร์เป็นรุ่นพี่สิ อย่าทำแบบนั้นอีกถ้าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วเมื่อกี้กับอคินก็ทีหนึ่งแล้ว ไม่มีใครอยากถูกตะคอกใส่หรอกนะ เรื่องที่น้องจะดูแลพี่ ไม่ต้อง พี่ดูแลตัวเองได้ ถ้าน้องรู้สึกผิด ก็ไปให้พ้นๆ หน้าพี่”

นอกจากจะต้องเจ็บปวดจากบาดแผลทั้งภายในและภายนอกร่างกายแล้ววินตายังต้องสูญเสียเวลาที่ควรมีสำหรับการพักผ่อนไปอย่างช่วยไม่ได้ แม้เธอจะไม่ได้เข้าบริษัทเลยตลอดทั้งวัน แต่เมื่ออาทิตย์ตกดินเธอกลับเอาเวลาไปฝึกซ้อมการแสดงสำหรับงานแฟนมีตติ้ง เธอจำต้องตบตาคนที่บริษัทว่ายังสบายดีเป็นปกติทั้งที่ในความเป็นจริงนั้น เธอไม่สามารถกลับมาเป็นปกติได้ในเร็ววัน

เพราะมีเรี่องเลวร้ายคอยรบกวนจิตใจอยู่อย่างนี้ เธอจึงรู้สึกยํ่าแย่เป็นอย่างมาก

ที่ต้องทนเห็นหน้าของใครบางคนที่ไม่อยากพบเจอมากที่สุด

ศิลปินคนอื่นๆ ในค่ายเพลงของเธอต่างไล่ให้เธอกลับคอนโดในช่วงบ่าย จึงเหลือแค่วินตาและจาริลที่เดินทางกลับมาพักผ่อนก่อนคนอื่น วินตาคงจะยินดีหากเธอไม่ต้องเดินทางโดยมีสายตาของใครบางคนจับจ้องอยู่ใกล้ๆ นั่นเพราะเจ้าของดวงตาคู่นั้นคือรุ่นน้องร่วมค่ายอย่างจาริล เธอกลับรู้สึกต่อต้านหากก็ทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากบอกตนเองว่าจะยอมให้รุ่นน้องได้แค่วันนี้เท่านั้น ส่วนที่เหลือก็ปล่อยให้ขึ้นอยู่กับตารางงานของค่าย ถึงจะตะขิดตะขวงใจหรือยากเย็นเพียงใด เธอก็จะไม่ทำอะไรให้เกิดปัญหากระทบต่อการทำงานเด็ดขาด

ในเมื่อทุกคนเข้าใจว่าเธอกับจาริลเพียงแค่ทะเลาะกันจนเกิดอุบัติเหตุ เธอก็ต้องแกล้งทำเป็นให้อภัยและกลับมาเป็นเหมือนเดิมกับจาริลให้ได้ในที่สุด เพราะไม่อย่างนั้น ทุกคนก็จะเป็นห่วงและพลอยลำบากใจไปด้วย อีกทั้งเธอเองก็ไม่ได้ต้องการจะตัดขาดความสัมพันธ์กับจาริลอย่างแท้จริง เรื่องที่จะโกรธเกลียดจนไม่ให้อภัยกันไปตลอดทั้งชาตินั้นจึงเป็นไปไม่ได้

นับว่าเป็นโชคดีของจาริลนักที่ต่อให้ทำความผิดรุนแรงเอาไว้กับเธออย่างไรแต่ก็ยังได้รับการให้อภัย แต่ถึงแม้ผลลัพธ์จะเป็นเช่นนั้น คนทำผิดอย่างจาริลก็ยังต้องได้รับผลกรรมที่ก่อไว้

และมันเพิ่งจะเริ่มต้น...

วินตาตื่นขึ้นในช่วงเย็นของวัน หญิงสาวเดินออกมาจากห้องของตนแล้วบังเอิญสบตาเข้ากับชายหนุ่มผู้ดูเหมือนเพิ่งตื่นนอนขึ้นมาไม่นาน

จาริลค่อยรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่แววตาคู่นั้นมันไม่เหลือวี่แววของความเศร้าที่เคยเห็นแต่ก็ยังน่าใจหายที่มันกลับว่างเปล่า ไม่สะท้อนภาพของเขาอีกต่อไปแล้ว...

เขาต้องทำแข็งใจอีกครั้งเมื่อพยายามจะเป็นฝ่ายเข้าหารุ่นพี่ มันคงจะง่ายดาย

มากกว่านี้หากเขาไม่ใช่คนที่ทำร้ายวินตาในคืนนั้น

“ผมเอาต้มจืดออกมาอุ่น จะกินด้วยกันไหม?”

“…อืม”

วินตาเดินไปเปิดทีวีดูขณะที่ร่างสูงของรุ่นน้องเดินไปยังส่วนของเคาน์เตอร์บาร์ ไม่นานชายหนุ่มก็กลับมาพร้อมกับถาดวางถ้วยต้มจืดและจานข้าวสองจาน ทั้งสองคนทานมื้อเย็นด้วยกันโดยไม่พูดจา และคนที่ทานเสร็จก่อนเป็นคนแรกก็คือร่างบาง วินตาเก็บจานส่วนของตนไปล้างและคว่ำเรียงไว้เรียบร้อยตรงชั้นวาง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องทานยาหลังอาหาร เธอจึงเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำที่มีชื่อของตัวเองออกมาแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่อกินยาที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงซึ่งแต่เดิมโต๊ะตัวนั้นไม่เคยมีมาก่อน แต่เป็นเพราะความต้องการส่วนตัวที่อยากจะเก็บข้าวของเล็กๆ น้อยๆ ไว้ข้างกายเธอจึงได้หาเฟอร์นิเจอร์มาตกแต่งเพิ่ม

ใครจะรู้ว่ากรอบรูปที่ตั้งโชว์เอาไว้จะถูกกวาดตกลงมาแตกแล้วทิ่มแทงร่างกายของเจ้าของแบบนั้น บางทีถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เธออาจจะไม่วางกรอบรูปไว้บนนั้นเลยแต่แรก

ร่างบางนั่งลงบนเตียงด้วยความเจ็บปวดที่ยังไม่จางหายไปเสียหมด โดยเฉพาะบาดแผลที่ต้นขาด้านหลัง มันเจ็บตึงเสียจนเธอไม่กล้ายกขาขึ้นสูง ตอนแรกแม้นเมืองขอให้เธอถกกางเกงเปิดแผลให้ทุกคนดูอาการ แต่เธอกลัวว่าถ้าทุกคนเห็นเข้าตนเองจะถูกจับส่งโรงพยาบาลเพื่อล้างแผล และเหตุที่เธอหลีกเลี่ยงการไปโรงพยาบาลก็เพราะไม่อยากเจ็บตัวเพิ่มอีกแล้ว ไหนจะสภาพร่างกายของเธออีกที่ไม่ค่อยอำนวยความสะดวก มันกลัวเหลือเกินว่าหากถูกตรวจเช็คร่างกายอย่างละเอียดแล้วล่ะก็ ความลับอันน่าอับอายที่เธอกับจาริลพยายามจะปิดบังไว้นั้นมันจะเผยออกมา

ให้ตายอย่างไรก็ให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด

คล้อยหลังจากทานยาเสร็จแล้ววินตาจำต้องกลับออกไปใช้คอมพิวเตอร์ที่ห้องนั่งเล่นทำงานอย่างช่วยไม่ได้ เธอพยายามหลีกเลี่ยงการสบตากับจาริลหากไม่จำเป็น และการกระทำนั้นก็ทำให้หัวใจคนมองเหมือนถูกบีบรัด

เพียงแค่เมินต่อกันก็รู้สึกแย่ได้ถึงขนาดนี้ เขาจะทนกับความรู้สึกนี้ไปได้นานแค่ไหนกัน

“พี่วินนี่...”

“……….”

ร่างสูงมองดูการกระทำของรุ่นพี่อย่างนิ่งเงียบ ได้แต่เจ็บ แต่ต้องเก็บมันไว้ไม่แสดงออกมาพร้อมกับบอกตัวเองว่ามันสาสมแล้ว

แค่อีกฝ่ายยังทนอยู่ใกล้กันก็ดีเท่าไร ขืนโลภมากไปกว่านี้เขาอาจไม่เหลือพื้นที่พอสำหรับตัวเองในโลกของพี่วินนี่เลยก็ได้

ในใจนั้นเอาแต่ภาวนาอย่างไม่เป็นผลว่า ‘อย่าทำแบบนี้กับผมเลยนะ’ แต่เทวดานางฟ้าตนใดจะมาให้พรกับคนเลวๆ อย่างเขา โดยเฉพาะกับคนเลวที่ทำร้ายนางฟ้าประจำกายของตัวเอง

วินตาเปรียบเหมือนนางฟ้าแม่ทูนหัวหรือถ้าพูดให้ไม่เวอร์ไปกว่านั้น คืออีกฝ่ายเปรียบเหมือนพี่สาวที่คอยทำให้เขามีความสุขยามอยู่ด้วยกัน เขาคงทำใจได้ยากถ้าจะต้องสูญเสียใครบางคนในรูปแบบที่คุ้นเคยจากไป หากนี่คือความใกล้ชิดที่อีกฝ่ายมอบให้ มันก็ไม่เพียงพอสำหรับเขาเลยสักนิด แม้อยากจะอ้อนวอนดูอีกครั้งแต่ก็คงจะไม่สำเร็จ ในเมื่อพี่สาวคนดีของเขาได้ลั่นวาจาออกมาแล้ว

“ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าพูดกับพี่ พยายามอยู่ให้ห่างกันอย่างน้อยสองเมตร”

“…….”

“แต่ถ้าอยู่ด้วยกันกับทุกคน ก็ถือซะว่าพี่ไม่เคยพูดแบบนี้แล้วกัน”

กลางดึกคืนนั้นวินตาและจาริลต่างเดินทางออกจากคอนโดเพื่อซ้อมการแสดงสำหรับงานมีตติ้งเป็นคืนสุดท้าย ทั้งสองคนขับรถแยกย้ายกันไปตามทางของตนเองโดยที่รุ่นน้องวงบอยแบนด์อย่างจาริลเดินทางไปรวมตัวกับสมาชิกในวงเพื่อทำการฝึกซ้อม ส่วนรุ่นพี่อย่างวินตาเดินทางไปด้านหลังเวทีเพื่อให้ช่างเสริมสวยซ้อมแต่งหน้าทำผม

ด้านหลังเวทีขณะนี้จึงไม่ได้มีเพียงแต่เธอเท่านั้น แต่ยังมีรุ่นพี่ศิลปินในค่ายหลากหลายคนรวมอยู่ด้วย งานแฟนมีตติ้งรวมศิลปิน New Gen ของค่ายนี้ จึงเปรียบเสมือนงานสานสัมพันธ์รุ่นพี่และรุ่นน้องในค่ายรวมถึงยังเป็นโอกาสให้ศิลปินที่ยังไม่รู้จักกันดีได้มาทำความรู้จักกันมากขึ้นอีกด้วย

แต่ก่อนนี้วินตาไม่ได้เหลือตัวคนเดียว กลุ่มศิลปินฝึกหัดของเธอเคยประกอบไปด้วยสมาชิกผู้หญิงทั้งหมดหกคน เธอและเพื่อนๆ ต้องเผชิญกับแรงกดดัน ผิดหวัง สมหวัง หลั่งน้ำตา โอบกอดตัวเองและเพื่อนพ้องถึงหลายต่อหลายครั้ง จนในที่สุดก็เหลือเพียงเธอคนเดียวที่ยืนอยู่ ณ เส้นชัย

หลังจากหญิงสาวห้าคนทยอยออกจากบ้านศิลปินของบริษัท เฮคเตอร์ก็เข้ามาในฐานะศิลปินฝึกหัด ทั้งสองคนเป็นรูมเมทกันนับแต่นั้น สองปีต่อมา แม้นเมืองก็เข้ามา ไม่นานหลังจากนั้น จาริลก็ถูกชักชวนเข้ามาอีกคน ตามมาด้วยอคิน นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไม วินตา เฮคเตอร์ แม้นเมือง จาริล และอคิน จึงสนิทสนมกันมาจนถึงทุกวันนี้

วินตายังคงพูดคุยกับจาริลตามปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอปิดสวิตช์หยุดความรู้สึกแย่ที่มีต่อจาริลไปชั่วระยะเวลาหนึ่งจึงสามารถดำเนินท่าทีออกไปได้อย่างไม่เสแสร้ง รอยยิ้มน้อยๆ ที่ปรากฏขึ้นมายามสนทนานั้นเกิดจากความรู้สึกที่ไม่ได้ปั้นแต่ง เธอยังแทคมือกับจาริลเหมือนทุกครั้งที่พูดคุยแล้วเข้าใจประเด็นตรงกันและยังหยอกล้อ ส่งสายตาสุกใสเป็นประกายพร้อมมอบรอยยิ้มแห่งความสุขให้กับทุกคนที่พบเห็น

แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังรอยยิ้มเหล่านั้นเธอต้องผ่านอะไรมาบ้าง

แม้จะเหนื่อยเพราะสภาพร่างกายและจิตใจที่ไม่ได้ดีพร้อมร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่นั่นก็ไม่อาจมาเป็นอุปสรรคในการทำงานของเธอได้ เพราะเมื่อถึงยามที่วินตาสลัดทิ้งทุกสิ่งที่เข้ามารุมเร้า เธอก็คือคนที่จะไม่ทำให้ใครต้องผิดหวังในตัวเธอ

งานแฟนมีตติ้งในค่ำคืนต่อมาเริ่มต้นขึ้นด้วยการแสดงของวงเกิร์ลกรุ๊ปในคอนเซปต์เนเวอร์แลนด์ซึ่งเล่าเรื่องราวของหมู่มวลนางฟ้าที่ชักชวนมนุษย์หนุ่มให้เข้ามายังดินแดนแห่งความฝัน แล้วเมื่อการแสดงชุดนั้นจบลง หญิงสาวทั้งสามคนก็เริ่มต้นแนะนำตัวทีละคน ต่อจากนั้นจึงเริ่มต้นแสดงเพลงไตเติ้ลโปรโมทของอัลบั้ม

ภาพเบื้องหน้าของวินตาในยามนี้คือภาพแผ่นหลังของวงเกิร์ลกรุ๊ปที่กำลังเคลื่อนไหวร่างกายด้วยท่วงท่าอันพริ้วไหวงดงาม เสียงเพลงขับขานจากพวกเธอแต่ละคนนับเป็นหัวใจสำคัญที่ทำให้การแสดงของพวกเธอสมบูรณ์แบบและในไม่ช้า… การแสดงที่เหนือกว่าการแสดงของพวกเธอทั้งสามคนก็ได้เริ่มต้นขึ้น...

การแสดงชุดต่อมาเป็นของบรรดาศิลปินเดี่ยวทั้งหญิงและชายในคอนเซปต์เทพปกรณัมกรีกและปิดท้ายด้วยโชว์ฟินาเล่ของวงบอยแบนด์ในคอนเซปต์กาแลคซี่ที่โดดเด่นเป็นอย่างมากในชุดอาวองการ์ด หากมีคนกล่าวว่าเกิร์ลกรุ๊ปทั้งสามคนนั้นสวยงามที่สุดแล้ว ชุดโทกาที่วินนี่สวมใส่ก็นับว่ายากต่อการนำเสนอและตัดเย็บชุดได้สวยงามไม่แพ้กัน

ยามนี้หญิงสาวยืนจ้องมองการแสดงของเพื่อนและรุ่นน้องเบื้องหน้า ไม่น่าเชื่อว่าเฮคเตอร์ แม้นเมือง จาริล และอคิน จะทำให้เธอรู้สึกสนุกได้มากถึงเพียงนี้ มันมากเกินกว่าที่เธอคาดหวังไว้ บางทีนี่คงเป็นโอกาสเดียวที่เธอจะหลงลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะและดื่มด่ำกับความรู้สึกตรงหน้าได้อย่างแท้จริง