03

“มีสติหน่อยสิ นี่วินนี่นะ นี่พี่วินนี่ไง ไปๆ ขึ้นรถ ไปเดี๋ยวนี้!”

วินตาไม่ว่าเปล่า แขนกระชากเสื้อของจาริลให้เดินตามขึ้นรถกลับบ้าน เมื่อผลักร่างสูงเข้าไปนั่งด้านในได้สำเร็จ เธอก็ไม่ลืมคาดเข็มขัดนิรภัยให้กับจาริล เพราะนอกจากอีกฝ่ายจะไม่ยอมหยุดอยู่นิ่งๆ แล้ว เธอกลัวว่าอาจจะถูกก่อกวนระหว่างขับรถจนเกิดอุบัติเหตุ ครั้นคาดเข็มขัดนิรภัยให้รุ่นน้องเรียบร้อยแล้ว เธอก็เข้ามานั่งภายในรถเตรียมตัวเดินทางกลับ ทว่าเสียงผิดคีย์ของจาริลก็ชักจะทำให้คนฟังเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาง่ายๆ

แต่ละคำที่เขาพูดออกมาช่างน่ารำคาญเสียเหลือเกิน

“พี่วินนี่ปล่อย... ปล่อยเซ.... ช่ออยู่ไหน... ช่อฟ้าๆๆๆ” จาริลครํ่าครวญหาคนรักจนคนขับแทบทนฟังไม่ได้ ยิ่งได้ยินเสียงรุ่นน้องก็ยิ่งพาลหงุดหงิดเป็นเท่าตัว ทั้งที่ห่วงแสนห่วงแต่คนข้างๆ ก็ดันทำตัวงี่เง่าจนทำให้เธอโมโหหงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยเป็นกับอีกฝ่าย

เธอคิดผิดจริงๆ สินะที่ขับรถออกมาซื้อของกินเข้าบ้านพักศิลปิน เพราะถ้าเธอไม่ออกมาในค่ำคืนนี้ เธอก็คงไม่ถูกแมนไหว้วานให้แวะมารับจาริลจอมหลอกลวงคนนี้หรอก

“ช่อ ฮือออ... ผมจะไปหาช่อ พี่จะพาผมไปไหน ไม่ปายยยย”

“จาริล! เงียบๆ พี่ต้องใช้สมาธิขับรถ”

แต่จาริลก็ยังไม่ยอมเงียบเสียง วินตาจึงอาศัยเปิดเพลงฟังเพื่อให้เพลงดังกลบเสียงงึมงำของคนเมาข้างกาย พลางคิดว่าบางทีคนอย่างเธอนั้นคงไม่ถนัดดูแลคนเมาเลยจริงๆ

“พี่ส่งน้องแค่นี้นะ พรุ่งนี้เจอกัน”

วินตาบอกชายหนุ่มที่เพิ่งถูกดันหลังให้เข้าไปยืนอยู่ภายในห้องของเธอชั่วคราว เพราะไม่รู้ว่าคนเมาไปลืมกุญแจห้องเอาไว้ที่ไหน เธอคิดว่าบางทีอาจจะเป็นที่ห้องวีไอพีในผับนั้นก็เป็นได้ และเธอก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าอีกฝ่ายเก็บกุญแจสำรองไว้ที่ไหน สำหรับเธอที่ทำหน้าที่รับรุ่นน้องร่วมค่ายกลับมาก็ถือว่าหมดหน้าที่ลงเพียงเท่านี้ ครั้นจะให้คนอย่างเธอเข้าไปดูแลคนเมาด้วยการถอดเสื้อผ้าแล้วเอาผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดตามตัวรุ่นน้องล่ะก็ ลืมไปได้เลย เพราะวินตาไม่มีทางทำตามละครที่เคยดูเด็ดขาด ในเมื่อจาริลอยากดื่มเหล้าจนเมามายก็สมควรแล้วที่จะปล่อยทิ้งไว้ทั้งสภาพเช่นนั้น

คนไม่สนใจอาการของคนเมาที่พากลับมาตัดสินใจหันหลังเดินจากไปและเตรียมจะกลับไปยังรถยนต์เพื่อหิ้วถุงอาหารเครื่องดื่มที่ซื้อตุนไว้ขึ้นมาเก็บในครัว ทว่าเสียงอะไรบางอย่างก็ทำเอาฝ่าเท้าของเธอชะงัก

กึก!

เสียงรองเท้าหล่นกระทบกับพื้นดังขึ้น เมื่อมือของคนเมาดึงรองเท้าข้างหนึ่งของเธอไว้จนมันหลุดออกมา

หญิงสาวเหลียวกลับไปมองที่พื้นห้องก็พบว่าร่างของจาริลนอนควํ่าอยู่บนพื้นโดยที่มือข้างหนึ่งวางลงใกล้ๆ กับรองเท้าของเขาข้างที่ถูกดึงออก

“ห้องนอนอยู่ทางนู้น” วินนี่ชี้นิ้วบอกทางไปยังห้องนอนแต่คนนอนคว้ำหน้ากลับเอื้อมมือมากำรอบข้อเท้าของเธอไว้ ก่อนจะดึงกระชากอย่างแรงจนร่างของเธอเสียหลักล้มลงมา

โป๊ก!

ตามด้วยเสียงศีรษะของหญิงสาวที่กระแทกเข้ากับบานประตูห้องที่ปิดสนิท

เอาอีกแล้วนะจาริล นี่จะทำให้เธอหงุดหงิดไปถึงไหนกัน

เพี๊ยะ!

และเสียงต่อมาเป็นเสียงฝ่ามือของวินตาที่ตบลงบนแขนของร่างหนา

จาริลค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองสบตากับวินนี่อย่างเชื่องช้า ทำให้คนมองเห็นความผิดปกติของรุ่นน้องได้ชัดเจน และมันกลับชัดเจนมากยิ่งขึ้น เมื่อเจ้าของใบหน้าชะโงกหน้าเข้ามาใกล้... ใกล้มาก... ใกล้เสียจน...

โป๊ก!

“โอ๊ย” วินตาร้องออกมาอีกครั้งเมื่อศีรษะโขกเข้ากับบานประตูขณะกำลังเอนตัวถอยหนีอีกฝ่าย แต่เธอก็ไม่มีโอกาสตั้งตัวทันอีกเป็นครั้งที่สอง

ลมหายใจของเธอถูกช่วงชิงไปพร้อมๆ กับจุมพิตครั้งนี้

จาริลจูบเธอราวกับไม่รู้สึกอะไรเลย

ตายแน่ แกตายแน่จาริล!

วินตาไม่ปล่อยให้ตัวเองถูกเอาเปรียบอยู่นาน เมื่อลมหายใจของตนกลับมาอีกครั้ง เธอก็ออกแรงทั้งมือและขาผลักไสร่างคนเมาให้ออกห่าง แต่แม้อีกฝ่ายจะถูก

ผลักไสออกไปไกลแค่ไหน มือไม้คู่นั้นก็จะกลับมารังควานเธอทุกครั้งจนไม่มีจังหวะให้หันตัวกลับไปเปิดประตูห้องหนีออกไปได้

“ปล่อยนะริล ปล่อย!”

ออกคำสั่งไปก็เสียเปล่า นาทีนี้มันไม่มีผลอะไรกับจาริลอีกแล้ว คนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อย่างจาริลกำลังจะจับร่างรุ่นพี่ได้สำเร็จ แต่วินตาก็ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายกระทำสำเร็จ เธอลุกขึ้นดิ้นตัวสุดแรงเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมแขนของรุ่นน้องที่ดึงตัวเธอเข้าไปกักขังไว้ในอ้อมแขนและพยายามดันร่างของเธอให้อยู่ห่างออกไปจากประตูห้องเรื่อยๆ นาทีนี้ทำให้คนที่ถูกล่วงเกินทั้งรู้สึกโกรธและตกใจเป็นอย่างมาก

วินตาภาวนาขอให้เธอรอดพ้นจากการคุกคามนี้ เพราะไม่รู้ว่าอีกคนยังเหลือเรี่ยวแรงอยู่แค่ไหน ถ้าหากว่าอีกฝ่ายสลบไปก่อนก็คงจะถือเป็นโชคดีสำหรับเธอ ทว่าโชคดีแบบนั้นจะเกิดขึ้นจริงน่ะหรือ เห็นทีเขาคงจะหวังมากเกินไป เพราะนอกจากอีกฝ่ายจะไม่ยอมอ่อนแรงเหมือนคนเมาโดยทั่วไปแล้ว จาริลยังแสดงอาการรุนแรงจนคล้ายกับคนที่กำลังคลั่ง

บ้าไปแล้ว เธอไม่เคยเห็นจาริลที่เป็นแบบนี้มาก่อนเลย

และนั้น มันทำให้เธอเริ่มกลัว...

“ปล่อย! ปล่อยนะ! โธ่โว้ยย!!”

คำสบถดังลั่นห้องเมื่อรุ่นพี่พบว่าตนเองไม่มีทางให้หนีรอดออกจากอ้อมแขนนี้ได้อีกแล้ว เว้นเสียแต่เจ้าของของมันจะยอมปล่อย และไม่กี่วินาทีต่อมาร่างนั้นก็เริ่มคลายอ้อมกอดออกช้าๆ หากแต่ไม่ใช่ในแบบที่เธอนึกไว้เลย

จาริลปล่อยร่างของวินตาลงบนเตียงนอน…

“ริล... จาริล ได้สติหน่อยสิ...”

วินตาพยายามยันตัวเองขึ้นนั่งแล้วเตือนสติรุ่นน้องให้ยอมฟัง แต่ค่าที่ได้ก็มีค่าเท่าเดิมนั้นคือการไม่รับรู้คำสั่ง

จาริลกดน้ำหนักลงบนร่างของรุ่นพี่ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปจุมพิตปิดปากอีกฝ่ายโดยไม่พูดพรํ่า ร่างสูงไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าเป็นใคร ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะเกิดขึ้นและดำเนินไปเหมือนดั่งภาพฝัน กลายเป็นจินตนาการที่จับต้องได้อย่างที่จาริลมองเห็นเพียงคนเดียวเท่านั้น...

“อือ...อื้อ...”

วินตาส่งเสียงประท้วงไม่หยุด สองมือที่ยังเป็นอิสระผลักไสใบหน้าของจาริลออกไปอย่างไม่ปราณี เรี่ยวแรงที่ใช้โต้ตอบอีกฝ่ายนั้นมากพอจะทำให้คนเมาตอบสนองต่อความเจ็บ ทว่ามันก็หยุดยั้งได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น เมื่อจาริลเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้อีกหน ในตอนนั้นที่คนอายุมากกว่าทิ้งลำตัวลงจากเตียงไปด้านข้าง และเป็นจังหวะเดียวกันกับร่างสูงที่ฉวยเอวของรุ่นพี่ไว้ได้ วินตาปัดป่ายแขนไปทั่วฝาผนังเพื่อหาสิ่งยึดเกาะแต่กลับกลายเป็นการปัดทำลายข้าวของที่วางอยู่บนโต๊ะลิ้นชักให้ตกลงบนพื้นห้องระเนระนาด รวมไปถึงกรอบรูปส่วนตัวที่ตกลงมาแตกกระจายบนพื้น

“จาริลปล่อยสิวะ ปล่อย! ได้สติสักทีสิ!” วินตาที่อารมณ์ขาดผึงหันกลับไปใช้มือฟาดเข้าที่ใบหน้าของร่างสูงที่กำลังดึงกายเธอให้กลับไปหา

ชายหนุ่มชะงักเพราะความเจ็บที่ได้รับ ทำให้แขนของวินตาลื่นหลุดออกจากกำมือนั้นได้ชั่วขณะแต่ไม่ทันไรร่างบางก็ล้มลงกับพื้นข้างเตียงด้วยอาการเสียหลัก ทำให้ต้นขาขวาของเธอถูกเศษกระจกทิ่มเข้ามาทะลุขากางเกงยีนส์

หญิงสาวอ้าปากค้าง รู้สึกเจ็บจนเสียงหาย อยากจะรีบลุกขึ้นจากพื้นแต่ก็ทำไม่ได้ เธอยังคงมองขากางเกงที่มีเลือดซึมชื้นออกมาอย่างน่าใจหาย

เพราะร่างรุ่นพี่ได้รับบาดเจ็บจนลุกขึ้นไม่ไหวนั่นเองจึงกลายเป็นโอกาสให้จาริลฉุดร่างที่ได้รับบาดเจ็บขึ้นมานอนหงายหลังลงบนเตียงนอน ก่อนจะทำการปิดทางหนีทีไล่ด้วยวงแขนแกร่งที่กักขังอีกคนไว้ไม่ให้หนีรอดออกไปได้

ยามนี้เรี่ยวแรงครึ่งหนึ่งของวินตาหายไปพร้อมกับความเจ็บปวดจากบาดแผล ส่วนอีกครึ่งที่เหลืออยู่ก็กำลังถูกร่างสูงสูบเอาไปด้วยรสจูบฝาดเลือดที่แสนเจ็บปวดทรมาน

ไม่รู้กี่ครั้งแล้วที่เธอต้องกลืนเลือดของตัวเองที่เกิดจากการถูกใครอีกคนขบกัดริมฝีปากด้านในจนเป็นแผล เลือดรสขมเค็มค่อยๆ ไหลลงคอเมื่อลิ้นของคนด้านบน

ถูกส่งผ่านมาพร้อมรสจูบอันแสนดุเดือดที่วินตาไม่เคยปรารถนา

นอกจากร่างที่หายใจติดขัดเป็นระยะนี้จะถูกช่วงชิงริมฝีปากไปเป็นที่เรียบร้อย ร่างกายส่วนบนก็เริ่มถูกร่างที่หายใจหอบถี่รุกล้ำไปยังส่วนต่างๆ มือหนาล้วง

ผ่านเข้าไปใต้เสื้อผ้า ลูบไล้ทรวงอกสั่นสะท้านเพราะการกระทำอันหยาบโลนของจาริล

จาริลฉุดร่างของวินตาขึ้นนั่งโดยไม่ยอมละริมฝีปากไปจากวินตาเลยแม้แต้วินาทีเดียว มือหนาจับเสื้อหนังของวินตาถอดออกอย่างรุนแรงและรวดเร็วจนเจ้าของร่างซวนเซไม่ทันขัดขืนการกระทำดังกล่าว

วินตารู้ดีว่าจาริลจะไม่ถอดออกเพียงแค่นั้น แต่ตัวเธอเองก็ขัดขืนได้เพียงไม่นาน สุดท้ายร่างกายท่อนบนของเธอก็เปลือยเปล่าในที่สุด เสื้อทุกตัวของเธอถูกโยนทิ้งลงไป

กองบนพื้นห้องไม่เป็นทาง และสิ่งที่กำลังจะตามไปนั้นคือกางเกงยีนส์ตัวเก่งของเธอ

“อื้อออ!!”

วินตาพยายามผันหน้าหนีเพื่อให้หลุดพ้นจากการถูกจาบจ้วงริมริมปาก ทว่ามือข้างหนึ่งของอีกคนก็จับศีรษะของเธอไว้ บังคับให้มันจดจ่ออยู่กับริมฝีปากของตน

ส่วนมืออีกข้างหนึ่งนั้นก็มิได้เว้นว่าง พอเสร็จจากการปลดเปลื้องอาภรณ์ชิ้นบนของตนเองจนหมดสิ้นแล้ว มันก็ไล่ปลายนิ้วไปยังหัวเข็มขัดแล้วถอดออกด้วยความรีบร้อน

วินตาหวังให้มือทั้งสองข้างของเธอทำประโยชน์อะไรได้บ้าง แต่ก็ยังไม่อาจหยุดยั้งการกระทำของคนด้านบนได้อยู่ดี เมื่อมันไม่สามารถห้ามปรามมืออีกข้างของจาริลไว้ได้เลย

“เฮ่อออ” จาริลถอนหายใจยาวเป็นครั้งแรกหลังจากผละออกจากวินตาที่สำลักลมหายใจไปหลายต่อหลายครั้ง

ศีรษะของหญิงสาวเอนซบลงหมอนเมื่อปราศจากฝ่ามือที่คอยบังคับแรงกดให้ยอมรับจุมพิตอันร้อนแรง วินาทีนี้ร่างขาวงามจึงได้รับอิสระเพียงช่วงเวลานั้นๆ แต่มันไม่ได้มากพอที่จะให้เธอดิ้นรนขัดขืน มันยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำสำหรับการหยุดพักเพื่อเอาอากาศหายใจ

จาริลทาบทับริมฝีปากลงมาที่เธออีกครั้ง ขณะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนเอง...