09

“พี่จะใจร้ายกับผมได้ลงคอจริงๆ เหรอ”

จาริลเอ่ยอย่างหมดความอดทน ในที่สุดเขาก็ยอมจำนนต่อรุ่นพี่อีกต่อไปไม่ไหว ด้วยบทลงโทษที่เขาจะต้องเป็นฝ่ายถอยห่างอีกฝ่ายไป เขาไม่อาจทนได้ และที่เขาแสร้งทำตัวคุกคามรุ่นพี่อยู่นี้ก็เพื่อให้อีกฝ่ายคิดเปลี่ยนใจหยุดการกระทำของตนซะ เพราะนอกจากเขาจะไม่ยอมเหินห่างอีกฝ่ายแล้ว เขายังพร้อมจะครอบครองอีกฝ่ายด้วย แต่เขาจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง ถ้ารุ่นพี่ยังไม่ยอมเปลี่ยนใจ ถึงเวลานั้นเขาจะหยุดทุกอย่างและยอมแพ้

แต่ไม่ใช่ในตอนนี้

วินตาดิ้นขลุกขลักอยู่ภายใต้ร่างหนอย่างยากและเหนื่อยกายแต่เธอก็ยังพยายาม เพราะหวังจะชนะอีกฝ่าย เธอไม่อยากเป็นคนที่ถูกเขาไล่ต้อน แม้เธอจะรังเกียจสัมผัสที่ได้จากร่างสูงเพียงใดแต่เธอก็จำต้องตอบรับมันและสนองกลับไปให้เหนือกว่า

ครู่ต่อมาจาริลก้มลงจูบบดเบียดริมฝีปากของวินตาอย่างรุนแรงมากกว่าในค่ำคืนที่ตนขาดสติ สัมผัสที่รุนแรงและเจ็บปวดนั้นได้ไปจุดชนวนความโกรธของวินตาจนเธอไม่สามารถหยุดการกระทำของตนได้เช่นเดียวกัน ยิ่งจาริลรุกล้ำและเก็บเกี่ยวความหวานจากโพรงปากของเธออย่างเนิ่นนานไม่รู้จักหยุด วินตาก็ล่งผ่านเรียวลิ้นแลกกับคนด้านบนอย่างไม่รี่ถอย

ไม่มีใครยอมใคร จนกระทั่ง...

“อือ อื้ออ” ร่างที่ถูกทาบทับครางลั่นในลำคอเมื่อความเป็นชายที่ขยายขึ้นตามความรู้สึกของจาริลกำดังดุนดันหน้าขาของวินตาจนรู้สึกได้

หญิงสาวกลับกลัวว่าอีกไม่นานตนเองจะตกที่นั่งลำบากจึงรีบหยุดความคิดที่จะลงโทษร่างสูงลงเสีย เพราะเธอยังจำได้ดีถึงตอนที่ร่างกายได้สัมผัสอีกฝ่าย และในตอนนี้ถ้าต้องเป็นคนเดิมที่ครั้งหนึ่งเคยครอบครองเธออย่างโหดร้ายครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างจาริลแล้วนั้น เธอขอจบการลงทัณฑ์แต่เพียงเท่านี้ยังดีเสียกว่า

วินตาดิ้นต่อต้านสุดแรงพร้อมถอนจูบออกจากจาริลกลางครันท่ามกลางอารมณ์วาบหวามของทั้งคู่ ทว่าหญิงสาวคือคนที่ระงับอารมณ์และความรู้สึกของตนได้เร็วที่สุด

เธอไม่มีวันเชื่อใจจาริล ต่อให้พยายามนำเกมแค่ไหนสุดท้ายชายหนุ่มก็จะไล่ต้อนเธอและเหยียบขยี้เขาลงไปอยู่ดี จาริลเป็นคนเช่นนั้น เหตุใดเธอจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายชอบเอาชนะมากแค่ไหน

แล้วความรู้สึกของเธอล่ะ มันไม่ได้ถูกทำลายจนพ่ายแพ้ยับเยินไปตั้งแต่คืนนั้นหรอกหรือ?

“คนขี้โกง”

“ใครกันแน่ที่ขี้โกง ผมมีอารมณ์แล้วแท้ๆ แต่พี่ก็เป็นฝ่ายหยุดเอง”

“จะไม่ให้กูหยุดได้ยังไง น้องเล่นเป็นฝ่ายคร่อมพี่อยู่แบบนี้ ไหนจะจูบ…”

วินตาเอ่ยด้วยความโกรธ เธออยากจะตบหน้ารุ่นน้องคนนี้ตอนมีสติสักครั้ง แต่พอยกมือขึ้นมาค้างกลางอากาศ จาริลก็รีบคว้าหมับเอาไว้พลางดึงกระชากร่างของเธอให้เอนตัวขึ้นนั่งและจบลงด้วยท่าขึ้นคร่อมร่างของเขาที่เอนตัวลงนอนราบอยู่ใต้ร่างของเธออย่างเต็มใจ

“จาริล!”

“พี่อยากจะลงโทษผมไม่ใช่เหรอ ผมยอมพี่แล้วนี่ไง” จาริลเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงยียวน ใบหน้าประดับยิ้มกวนสร้างความโกรธโมโหให้คนมองขึ้นมากกว่าเก่า

มือหนาจับฝ่ามือของรุ่นพี่ให้เคลื่อนไปยังเป้ากางเกงของตนแต่ก็ไม่สำเร็จเมื่อถูกมืออีกข้างของวินตาตบเข้าที่หน้ามือ ก่อนที่มือข้างนั้นจะถูกดึงจนหลุดเป็นอิสระแล้วฟาดเข้าที่ใบหน้าข้างซ้ายของเขาอย่างสุดแรง

เพี้ยะ!

จาริลหันกลับมาสบตากับวินตาช้าๆ ร่องรอยความกวนประสาทที่จงใจสร้างเพื่อยั่วโมโหให้อีกฝ่ายโกรธจนคิดเปลี่ยนใจได้หายไปจากใบหน้าของเขา

ทั้งสองต่างนิ่งเงียบสบตากัน และวินตาเป็นฝ่ายลุกถอยออกจากร่างของจาริลไปยืนพิงกำแพงอีกฝั่ง ก่อนจาริลจะยันตัวลุกขึ้นนั้งโดยไม่กล้าเเม้เเต่จะละสายตาจากรุ่นพี่

“ไม่มีวิธีไหนเอาคืนผมได้ดีเท่าวิธีนี้แล้วย ไม่คิดงั้นเหรอ” น้ำเสียงเเข็งกระด้างถูกเอ่ยออกมาจากจาริลเป็นครั้งแรก หากแต่มันก็ยังไม่วายแฝงเนื้อความอันกวนประสาท

“ถ้ามีอะไรกันสุดท้ายก็เป็นน้องไม่ใช่เหรอที่เป็นฝ่ายพึงพอใจ แบบนั้นน่ะไม่แฟร์ พี่มีข้อเสนอที่ดีกว่านั้น”

“อะไรครับ?”

“มิล... ”

“ไม่ได้! พี่จะมายุ่งกับพี่ชายผมไม่ได้!” จาริลยืนขึ้นปฏิเสธข้อเสนอนั้นของวินตาในทันที

“พี่จะใช้พี่มิลมาต่อรองไม่ได้!”

วินตารู้ดีว่าอีกฝ่ายตั้งแง่และแข่งขันกับพี่ชายมานานแค่ไหน พอได้ยินชื่อของรามิลออกมาในข้อต่อรอง อีกฝ่ายถึงกับเดือดขึ้นมาเพราะกลัวว่าเธอจะคบหากับพี่ชายของตน

หญิงสาวยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจที่ได้เห็นอาการต่อต้านของจาริลซึ่งไม่เคยแสดงให้เธอเห็นมาก่อน

จงเจ็บปวดกับสิ่งนี้… จาริล

“นี่ พี่ไม่ได้คิดจริงจังถึงขั้นเป็นแฟนของรามิลแล้วแต่งเข้าบ้านน้องหรอกนะ ก็แค่อยากจะคุยกับมิลก็เท่านั้น แต่ถ้านายไม่เปิดโอกาสให้พี่คบกับมิล ก็ถือว่าเราจบกันแค่นี้” คำประกาศิตของวินตาทำให้อีกฝ่ายเหมือนถูกบังคับ

จาริลต้องเลือกระหว่างความเห็นแก่ตัวของตนกับความปรารถนาของรุ่นพี่ ทั้งที่เขาไม่เคยอยากแนะนำพี่ชายของตนให้ใคร แต่ก็กลัวเหลือเกินว่าจะสูญเสียความสัมพันธ์ของตนกับคนตรงหน้าไป เขาถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง ไหล่ทั้งสองห่อลงและคอตกด้วยท่าทางที่หงอยลงไปถนัดตา

“น้องจะยอมไหม พี่จะนับถึงห้า หนึ่ง สอง สาม”

“ก็ได้ครับ! ผมยอมเปิดทางให้พี่เข้าหามิลก็ได้ แต่ผมไม่รับประกันว่าจะได้คบรึเปล่า”

“แค่ให้มิลเป็นคนตัดสินใจโดยไม่มีน้องมาเกี่ยวข้องก็พอ”

“แล้วผมต้องทำยังไง?”

“เอาเบอร์โทรของพี่ชายน้องมาให้พี่ แล้วที่เหลือพี่จะจัดการเอง”

“นี่พี่จะจีบพี่ชายผมจริงๆ หรือทำเพื่อแก้แค้นผมกันแน่ พี่ก็รู้นี่ว่าเราไม่ถูกกัน ผมไม่เคยยอมให้คนใกล้ตัวไปสนิทสนมกับเขาหรอกนะ”

“ฟังนะ พี่ไม่ได้ทำเพราะอยากจะแก้แค้น มันก็แค่ข้อแลกเปลี่ยน มีเรื่องหนึ่งที่พี่ไม่เคยบอกใคร คือมิลกับพี่เคยเจอกันมาก่อน พี่คิดว่าเขาเองก็คงสนใจพี่เหมือนที่พี่สนใจเขา พี่ชายของน้องแลกกับมิตรภาพของเรากลับคืนมา น้องไม่ดีใจสักนิดเลยเหรอ?”

รอยยิ้มหวานของนางฟ้าตรงหน้ากำลังเชือดเฉือนหัวใจคนมองเหมือนอาวุธของฆาตรกรที่ไร้ความปราณี

นั่นสิ เขาควรจะดีใจไหม...

คงทำได้แค่กัดฟันแล้วพูดออกไปทั้งที่หัวใจมันสุดจะฝืน

“ดีใจสิครับ ผมดีใจมากเลย”

“วินนี่ มีคนโทรมา” เฮคเตอร์ร้องบอกให้คนที่นั่งเล่นเกมออนไลน์อยู่หน้าจอคอมมพิวเตอร์ให้สนใจโทรศัพท์ ทว่าฝ่ายนั้นสวมเฮดโฟนไว้จึงไม่อาจได้ยินเสียงเรียก

วินตายังคงไม่ได้ยินจนกระทั่งแม้นเมืองเดินถือโทรศัพท์ไปวางให้บนโต๊ะ เมื่อนั้นหญิงสาวจึงรู้ตัวว่ามีสายเรียกเข้า แถมเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอก็ดันเป็นเบอร์ที่เธอเพิ่งโทรไปหาเมื่อไม่กี่วันก่อน

ดีใจจัง

โทรกลับมาแล้ว!

“ฮัลโหล”

“วินนี่”

“ไง”

“เห็นบอกในแชทว่าคืนนี้คงนอนดึก เลยลองโทรมาหาดูน่ะ ตอนนี้ทำอะไรอยู่เหรอ?”

“สตรีมเกม แต่ว่าคุยได้ ตอนนี้ปิดไมค์แล้ว”

“แต่แฟนคลับก็อาจจะอ่านปากได้นะว่ากำลังพูดอะไรอยู่”

“ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่รู้หรอกว่าเรากำลังคุยอยู่กับใคร” เธอเอ่ยอย่างมีความสุขด้วยน้ำเสียงดังฟังชัดจนแม้แต่สมาชิกอีกสองคนในห้องยังเผลอหันไปมอง

ไม่ต้องได้ยินคำพูดของคู่สนทนาของวินนา คนมองทั้งสองก็รู้แล้วว่ารุ่นพี่คนสวยต้องกำลังคุยกับหนุ่มคนไหนอยู่อย่างแน่นอน

“แล้วเล่นเกมสนุกไหม?”

“ก็สนุกนะ”

“คุยไปด้วยเล่นไปด้วยเดี๋ยวก็แพ้หรอก”

“นั้นสินะ แต่ตอนนี้กำลังติดพันอยู่น่ะ ต้องเล่นให้จบด่านก่อนถึงจะออกได้ วางเมาส์ไม่ได้จริงๆ นี่เล่นมือเดียวนะเนี่ย เทพป้ะ”

เป็นธรรมดาของคนเล่นเกมที่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็มาหยุดหรือขัดขวางขณะที่กำลังเล่นเกมอยู่ไม่ได้ ต่อให้เสียสมาธิจนเล่นได้แย่เพียงใดแต่ก็ต้องประคับประคองการเล่นไปให้ได้จนกว่าจะจบเกม และตอนนี้ก็ดูเหมือนตัวละครของเธอกำลังจะตายเสียแล้ว

“วางก่อนก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไร คุยได้ แปบนะ”

วินตาหยุดมือขวาที่จับเมาสํใร้สายไว้เพียงเท่านั้น เมื่อในที่สุดตัวละครของเธอก็ถึงกาลอวสาน และคราวนี้ก็ถึงเวลาที่เธอจะได้คุยกับชายหนุ่มอย่างจริงจังเสียที

“วันนี้กินอะไรอะ?”

เป็นคำถามที่ทำให้เฮคเตอร์ที่นอนเหยียดกายบนโซฟาอยู่กับเบะปาก ในขณะที่แม้นเมืองผู้นั่งดูทีวีอยู่นั้นทำเพียงแค่ยิ้มบางด้วยความเอ็นดูรุ่นพี่

“เราเหรอ อาหารชุดน่ะ”

“ก็ไม่เหนื่อยนะ”

“เหรอ… ใช่ เราก็คิดเหมือนกันเลย หึๆ”

“นั้นล่ะที่เสียดาย แต่ดูย้อนหลังก็ยังไม่สายหนิ ซีรี่ส์ช่วงนี้ไม่ค่อยน่าสนใจ อืม… เราติดซีรี่ส์จีนอยู่น่ะ”

“ออ... อ่า”

“เรื่องนั้นดีมากเลยล่ะ”

"อาฮะ”

“โอเค เรายังไม่ได้บอกใช่ไหมว่าเราจะไปญี่ปุ่นพรุ่งนี้น่ะ”

“แน่นอน แล้วไว้คุยกันใหม่นะ”

ความเงียบเกิดขึ้นชั่วอึดใจ เมื่อชายหนุ่มบนโซฟาชำเลืองมืองหญิงสาวให้แน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายวางสาย เขาได้ฤกษ์หยอกคนที่ไม่เคยมีโมเมนต์เช่นนี้มาก่อน

“ผมขอเรียนถามได้ไหมครับคุณวินตาคนสวย ไม่ทราบว่าชายหนุ่มที่คุยด้วยเมื่อครู่นี้คือใครเหรอครับ?” เฮคเตอร์เก็กถามเสียงขรึม

หญิงสาวที่นั้งหน้าคอมพิวเตอร์หมุนเก้าอี้หันมาสบตาเขาด้วยใบหน้าเหลอหลา

“ไม่ต้องมาทำหน้างั้นเลย” แม้นเมืองเอ่ยขึ้นบ้าง นั่นทำให้วินตารีบสวมเฮดโฟนแล้วกลับไปสตรีมเกมต่ออีกครั้ง

แต่เมื่อถึงเวลาเข้านอน เจ้าพวกนั้นกลับยังไม่ยอมกลับห้องตัวเองเพราะรอที่จะสอบปากคำเธอเกี่ยวกับสายสนทนาเมื่อครู่ ครั้นปิดไลฟ์แล้วตั้งท่าจะเดินกลับห้องนอน วินตาก็เจอเข้ากับเฮคเตอร์ที่มายืนขวางหน้า

“บอกมานะว่าคุยกับใคร”

ร่างสูงก้าวเดินเข้ามาใกล้เธอ จนร่างบางต้องจัดการคว้าหมับเข้าที่ท่อนแขนเขาไว้แล้วดันร่างอีกฝ่ายให้หลบไปอยู่ด้านข้าง

“นี่ อย่าหนิ พวกเราจำเป็นต้องรู้นะ จะได้ช่วยสกรีนไง” เฮคเตอร์กล่าวอย่างหวังดีกับเพื่อนของเขา แต่กลับถูกหญิงสาวลากมือลงไปจักจี้สีข้างของเขาในวินาทีต่อมา

“เฮ้ย! อ่าาา! อย่า! มันจั๊กจี้!”

สองมือของเฮคเตอร์พยายามปัดป้องหญิงสาวให้ออกห่าง แต่เขากลับเสียท่าด้วยอาการบ้าจี้จึงแทบไม่มีเรี่ยวแรงต่อต้านหญิงสาว ทำให้ใครอีกคนที่นั่งอยู่บนโซฟานึกขำไปด้วย

“อ้า! คิกๆๆๆ โอ๊ยยย! อย่าาา! อ๊ากกก!!”

“แม้นเมือง! ช่วยด้วย!”

เมื่อถูกขอความช่วยเหลือมา รุ่นน้องก็ไม่รอช้า เขาลุกไปยังอีกฝังของห้องแล้วยื่นมือไปคว้าจับร่างของหญิงสาวเพื่อแยกทั้งสองคนออกจากกัน ครั้นสวมกอดวินตาจากด้านหลังได้แล้ว เฮคเตอร์ก็สลัดออกจากสองแขนของหญิงสาวได้ในที่สุด

“แมนจับมันไว้ให้แน่นๆ นะ”

“เฮค จะทำอะไรน่ะ ไม่นะ!"

แล้วการแก้แค้นก็เกิดขึ้นตามมา แต่วินตาหาใช่คนตัวเล็กไร้เรี่ยวแรงไม่ เธอก็เรี่ยวแรงเยอะสมกับเป็นผู้หญิงที่เคยชินกับการเล่นกีฬามามากมาย เมื่อขืนตัวออกจากการจับกุมของแม้นเมืองได้สำเร็จ เธอก็จัดการเล่นงานทั้งเพื่อนและรุ่นน้องตัวแสบจนทุกคนต่างควบคุมเสียงร้องของตนเองไม่ไหว ปลดปล่อยเสียงร้องโอดครวญออกมา ซึ่งส่วนมากเป็นเสียงหัวเราะติดๆ ขัดๆ ของชายหนุ่มทั้งสองที่ดังเคล้าปนกันจนดังไปถึงสองห้องนอนที่เหลือ

อคินและจาริลต่างเดินออกมาเจอกันในความมืดของทางเดิน พวกเขาไม่พูดพร่ำต่างพร้อมใจกันเดินจำอ้าวไปยังห้องนั่งเล่นโดยมีจาริลที่ก้าวนำเข้าไปก่อนแล้วตามด้วยหนุ่มรุ่นน้อง

ภาพที่พวกเขาเห็นก่อนที่หลีดแม้นเมืองกับเฮคเตอร์จะผละกายออกจากวินตาแล้วไปยืนคนละฝัง คือวินตาที่กำลังถูกเฮคเตอร์กอดรัดจากด้านหลัง สองมือล้วงเข้าไปใต้เสื้อไหมพรมที่แขนข้างหนึ่งถูกดึงร่นเปิดเปลือยไหล่ ในขณะที่แม้นเมืองโอบลำคอของหญิงสาวด้วยสองมือ

ถึงจะแยกจากกันเร็วเพียงใดก็ตามแต่จาริลที่ก้าวเข้ามาถึงก่อนก็ทันเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขารู้สีกแปลกใจเหลือเกินที่เห็นทั้งสามคนเล่นถึงเนื้อถึงตัวกันเช่นนั้น

เฮคเตอร์กับแม้นเมืองกล้าเล่นกับผู้หญิงอย่างใกล้ชิดสนิทสนมตั้งแต่เมื่อไร?

“ทำอะไรกัน” เสียงเข้มเอ่ยตำหนิมากกว่าจะเอ่ยถาม

จาริลจ้องมองใบหน้าทั้งสามคนไล่เรียงกันไปทีละคน เฮคเตอร์ชี้นิ้วไพล่ไปยังหญิงสาวเพียงคนเดียวของบ้าน

“ยัยนี่เริ่มก่อน”

คนที่ยินอยู่ตรงกลางแสร้งทำหน้าสำนึกผิด

“ถ้าไม่มีอะไรงั้นไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า” อคินขอตัวกลับไปเข้าห้อง ส่วนจาริลยังคงยืนอยู่ที่เดิมพลางจ้องมองวินตาจนอีกฝ่ายรู้สึกเกร็งขึ้นมาแปลกๆ

สายตาที่มองมาราวกับไม่พอใจคู่นั้น ทำให้คนมองทั้งสามคิดเป็นอย่างเดียว

ว่าอีกฝ่ายคงไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะการนอน แต่นอกเหนือไปจากสิ่งที่ทุกคนคิด คือเจ้าของของมันไม่พอใจที่เห็นหญิงสาวอยู่ในสภาพล่อแหลมกับคนอื่นเช่นนั้น

“โอเค เลิกเล่นแล้วนะ ไปนอนกันเถอะ” แม้นเมืองกล่าวแล้วเดินผ่านจาริลออกจากห้องไปแล้วตามต่อด้วยเฮคเตอร์โดยมีสายตาของหญิงสาวที่มองไล่หลังพลางถอนหายใจ แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่วายแกล้งหันมาส่งจูบให้เธอไปหนึ่งที

นี่ถ้าไม่เข้ามาเห็นก็คงจะเล่นกันสนุกเลยสินะ

จาริลคิดในใจก่อนจะหลีกทางให้รุ่นพี่อีกคนของบ้านเดินผ่านเขาไปด้วยอีกคนหนึ่ง

“ริวปิดไฟห้องให้ด้วยนะ” เธอกล่าวกับเขาเป็นประโยคแรกของสัปดาห์

แล้วเขาก็เดินจากมาพร้อมกับความมืดมิด