Chapter 4 งานแต่งที่ไม่เต็มใจ

“ทิงนี่ไม่ได้เชื้อพ่อเชื้อตามาเลยนะ”

ยายบัวแก้วทำเสียงเวทนาหลาน

“ตากับพ่อของทิงน่ะ มีเสน่ห์จนทำให้ยายกับแม่หนีตามมาอยู่ด้วยกัน”

เรื่องเล่าประจำตระกูลคือขณะนั้นตาเป็นทหารยศน้อย มาหลงรักลูกสาวคหบดี ทั้ง ๆ ที่พ่อแม่หาคนที่เหมาะสมให้แล้ว แต่ยายบัวแก้วยังหนีตามมาลำบากอยู่กับตา สร้างครอบครัวน้อย ๆ ด้วยความรัก

“ทิงกลัวตัวเองจะทำให้หนูมุกรักจนยอมคืนเงินสิบล้านให้ไม่ได้ใช่ไหม”

ยายบัวแก้วเลี้ยงหลานมา รู้ดีถึงนิสัยฆ่าได้หยามไม่ได้ของเขา

“ผมจะเอาเงินคืนมาทั้งหมดยี่สิบล้าน”

คนตัวโตที่เท้าสะเอวอยู่ประกาศก้อง

“งั้นแสดงว่ายอมแต่งงานกับหนูมุกแล้วใช่ไหม”

หน้าบึ้งและตาวาว ๆ นั้นเป็นคำตอบว่าเจ้าตัวไร้ซึ่งความเต็มใจ

“สุนีย์เดี๋ยวโทรหามัคนายกอนุพงษ์นะ นัดวันไปเจอพระอาจารย์หน่อย เอาสักวันศุกร์ ฉันจะไปขอฤกษ์แต่งกับท่าน”

“เอาฤกษ์หมั้นด้วยไหมคะ แบบหมั้นเช้าแต่งเย็น เร็วดี”

คนสนิทเจ้าปัญญาแนะ

“ดีเหมือนกัน เอาตามนั้น”

พงศพัศกลับไปนั่งซดชาอย่างทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ เอาว่ะ!  อย่างน้อยผู้หญิงคนนี้หน้าตา การศึกษาก็ยังพอทนได้ ที่เหลือก็แค่หว่านเสน่ห์นิดหน่อย ถ้าเธอไม่หลงก็ขู่เอาเลยละกัน ให้เลือกเอาระหว่างชีวิตกับเงิน ผู้หญิงแบบนี้เลือกชีวิตกันทั้งนั้นแหละ

เหตุการณ์เดิม ๆ วนมาซ้ำ พรสรวงติดต่อเจมส์ไม่ได้ นอนนิ่งอยู่บนเตียง มัญชุพรเดินมานั่ง ณ จุดเดิม

“ทำไม ม๊าถึงไม่ชอบเจมส์ ปรกติก็ชอบคนรวยไม่ใช่เหรอ”

“แม่แค่ห่วงมุกเท่านั้นเอง”

นางพิสมัยห่วงพรสรวงคนละแบบกับเธอ น้องสาวเกิดมาท่ามกลางความร่ำรวยของมารดาและเสี่ยจิว พรสรวงจึงเป็นที่รัก ที่คาดหวังของทุกคน ต่างกับเธอ ต่างกับเฮียเล้ง

มัญชุพรไม่ได้ถูกตั้งความหวัง หน้าที่เธอคือรักษาระดับไม่ให้ตกมาตรฐาน เรียนให้ผ่าน ทำงานให้ได้ ยังดีที่เรียนด้วยตัวเองจบได้วุฒิปริญญาตรีในมหาวิทยาลัยเปิด แต่กระนั้นชีวิตเธอยังอยู่ใต้การบงการของนางพิสมัย บางทีเธออาจต้องอยู่ดูแลท่านไปจนตาย เป็นสาวแก่ขึ้นคาน

“ม๊าไม่ดูหน้านายกระทิงเลย ตางี้แดงก่ำ พร้อมขวิด มุกอยู่กับคนแบบนี้ได้ไม่ถึงห้านาทีหรอก ดูก็รู้ว่าเป็นผู้ชายบ้าอำนาจ ชอบสั่ง”

การมองคนเป็นอย่างหนึ่งที่พรสรวงมั่นใจว่าไม่พลาด เธอทำงานฝ่ายขายต้องดูแลโปรเจ็ค การดูออกว่าลูกค้าเป็นคนยังไงนั้นเป็นเรื่องจำเป็น ไม่เช่นนั้นงานเธอไม่ก้าวหน้าถึงขนาดนี้หรอก

“ม๊าก็เหลือเกินจริง ๆ ไปเอาเงินเขามาทำไม”

“ท่านคงอยากช่วยเตี่ย เอามาจ่ายธนาคาร จะได้ขยายร้านเพิ่ม”

มัญชุพรสำนึกบุญคุณเสี่ยจิวอยู่เสมอ หากไม่ได้บิดาเลี้ยงคนนี้ แม่กับเธออาจต้องมีชีวิตที่ลำบาก ไม่มีโอกาสลืมตาอ้าปาก

“พูดแบบนี้ ถ้ามุกปฏิเสธไม่แต่งงานก็เหมือนลูกอกตัญญูเลยสิ”

คำถามที่ไม่มีคำตอบ เพราะต่างคนต่างอึดอัด ห้องตกอยู่ในความเงียบงัน กระทั่งพรสรวงเองที่เป็นเอ่ยขึ้น

“มุกรักเจมส์จริง ๆ นะ พี่หมี่ ไม่ได้รักเพราะพ่อเขารวยหรือมีอิทธิพล มุกรักที่เขาเป็นตัวเขาจริง ๆ” น้องเงยหน้าพร้อมน้ำตาคลอ

“มุกไม่อยากแต่งงานกับใครนอกจากเจมส์ พี่หมี่ต้องช่วยมุกนะ”

“พี่จะช่วยเท่าที่ทำได้นะ”

มัญชุพรสงสาร นี่ก็น้อง นั่นก็แม่ โน่นก็เสี่ยจิวที่เคารพรักราวพ่อจริง ๆ ทุกอย่างประดังประเดเข้ามา หรือว่าเธอกับน้องควรไปทำบุญต่อชะตาครอบครัวดีนะ

“ลูกพี่ ได้ข่าวว่าจะเอาเมียแน่แล้วเหรอ”

การันต์โผล่หน้ายิ้มมาจากประตูห้องทำงาน ความจริงงานวันนี้เสร็จแล้ว แต่เขาแกล้งทำตัวยุ่ง ๆ ยังไม่อยากเจอยาย ชายหนุ่มเคืองไม่หาย

“ข่าวจากใครล่ะ ยายสุนีย์เหรอ”

ลูกน้องไม่ตอบ แต่มานั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน

“ลูกสาวคนเล็กเสี่ยจิวนั่นใช่ไหม ที่ชื่อมุก”

“เออ...คนนั้นแหละมั้ง”

แต่ใจเขากลับคิดถึงใบหน้ารูปหัวใจเหลืองลออ เธอคนนั้นก็เป็นลูกสาวเสี่ยจิว แต่ดูเหมือนจะไม่ได้รับการใส่ใจนัก

“สวยมากนะคนนี้ ผมเคยเห็น แต่ข่าวว่ามีแฟนอยู่แล้วนี่”

“กูไม่รู้ ยายให้แต่งก็ต้องแต่ง”

พงศพัศบอกปัด ๆ ไปเช่นนั้น ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องเงินยี่สิบล้านมากกว่านี้ ทั้งเจ็บใจและไม่อยากให้ยายตนเองถูกมองว่าโง่นัก

“งั้นน้องมนต้องเสียใจแน่เลย ขาดขาประจำอย่างลูกพี่ไป”

การันต์รำพึงถึงสาวในซ่อง ที่ผูกขาดขาดบริการพงศพัศทุกครั้งที่เข้าไป

“ถึงไม่มีกูเขาก็มีแขกคนอื่นอีก”

เขาไม่ใช่ฤษี อายุปาไปสามสิบแล้ว หากยังไม่มีเมีย ย่อมต้องหาที่ปลดปล่อยอารมณ์ มนพรนี่เขาผูกขาดนานหน่อย เพราะเธอลีลาดี แถมไม่เซ้าซี้ ไม่ออดอ้อนจนน่ารำคาญ

“ก่อนแต่งงานจะไปสั่งลาสักหน่อยไหม พวกไอ้ต้น ไอ้สิทธิ์มันบ่นหงี่ ๆ อยู่”

คนสนิทส่งสายวิบวับอันเป็นที่รู้กันตามประสาหนุ่ม ๆ

“ไถไร่ให้เสร็จก่อนค่อยไป กูจะให้ลาพักร้อนวันหนึ่งเลย”

“พวกผมรักลูกพี่ก็ตรงนี้แหละ ใจป้ำ”

การันต์ประจบ เขารู้ทันแต่ขี้เกียจจะว่าอะไร ด้วยรู้ไส้รู้พุงกันเป็นขด ๆ ป่านนี้ข่าวเรื่องจะแต่งเมียของเขาคงดังไปทั่วไร่

เมียที่ต้องแลกมาด้วยเงินยี่สิบล้าน พงศพัศสัญญาอย่างมุ่งมั่นกับตัวเอง เขาจะเอากลับคืนมาให้หมดทุกบาททุกสตางค์!

พรสรวงประท้วงการถูกบังคับแต่งงานด้วยการหลบหน้าคนในครอบครัว เธอตื่นเช้าไปทำงานโดยไม่มาร่วมโต๊ะอาหาร กลับบ้านค่ำ หอบงานขึ้นห้องนอนมาทำ

“ยัยมุกรู้ไหมเนี่ยว่าตัวเองกำลังทำอะไร งอนอย่างกับเด็กห้าขวบ”

จิรัฎฐ์ที่แม้จะกินข้าวเย็นไปแล้ว แต่ก็ยังกินขนมปังทาแยม กล่าวกับมัญชุพร ขณะเธออุ่นน้ำเต้าหู้ในครัวเพื่อเตรียมไปให้น้อง

“หมี่เข้าใจมุกนะ เป็นเฮียจะยอมไหมล่ะ จู่ ๆ วันหนึ่งพ่อแม่บังคับให้แต่งงานกับใครไม่รู้”

หญิงสาวหยิบถุงขนมมาปิดปากเสีย เพราะเห็นเขากินมากเกินไปแล้ว กลัวเสียสุขภาพ

“เฮียจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นกับตัวเอง”

ตายาวรีของหนุ่มเชื้อจีนเป็นประกายแวบขึ้น

“ตอนนี้เฮียก็พูดแบบนี้ได้ แต่เวลาเรื่องมันจะเกิดก็ต้องเกิด”

เธอเอาแก้วน้ำเต้าหู้ออกจากไมโครเวฟใส่ถาดยกขึ้นไปให้น้อง โดยมีสายตาจิรัฎฐ์มองตามด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง

แม้พรสรวงจะพยายามหลบหน้าแค่ไหน ก็ไม่อาจรอดพ้นจากการตามของนางพิสมัย

“พรุ่งนี้เว็ดดิ้งแพลนเนอร์จะมาคุยเรื่องงานที่บ้าน”

มารดามาตามถึงในห้อง มีพี่สาวยืนขยิบตาให้ยอม ๆ ไปก่อนอยู่ด้านหลัง

“มุกไม่ว่างค่ะ ติดงาน”

พรสรวงบอกทั้ง ๆ ตายังจ้องมองโน้ตบุค

“พรุ่งนี้วันเสาร์นะ”

“โปรเจ็กมุกเร่งค่ะ”

มัญชุพรกลอกตากับสงครามประสาทระหว่างแม่และน้อง

“งานน่ะไม่ต้องสนใจ แต่งงานแล้วเดี๋ยวก็ลาออกจากงานอยู่ดี”

พรสรวงเงยหน้ามองมารดา คิ้วเรียวเป็นระเบียบขมวด

“มุกจะไม่ลาออกจากงานเด็ดขาดค่ะ จะไม่ยอมอยู่บ้านให้ผัวเลี้ยง มุกอยากยืนด้วยขาของตัวเอง”

“ย่ะ แม่นักสิทธิสตรี แม่คนเก่ง ถ้าไม่มีเวลาว่างเลยฉันจะให้เว็ดดิ้งแพลนเนอร์ไปคุยที่บริษัท เพื่อนร่วมงานจะได้รู้ว่าลูกกำลังจะแต่งงาน”

มัญชุพรเหงื่อตก เมื่อมารดาหย่อนระเบิดลงตูมใหญ่

“เอางี้ดีไหมคะแม่ หมี่ว่าถ้ามุกยุ่งให้นัดกันไปคุยที่ร้านของเว็ดดิ้งแพลนเนอร์ตอนพักเที่ยงก็ได้ น่าจะพอมีเวลา”

เธอจำต้องเข้าช่วยแก้สถานการณ์ มิเช่นนั้นคืนนี้คงมีคนหูชา เธอคนหนึ่งแหละที่ต้องรับฟังน้อง อีกคนคือเสี่ยจิวที่ต้องฟังแม่บ่นเป็นแน่

“พี่หมี่ไปเป็นเพื่อนมุกด้วยนะคะ”

“ฉันไปเอง”

นางพิสมัยรับอาสา ลูกสาวเบรก

“ขอเถอะค่ะม๊าบังคับมุกเรื่องแต่งงานแล้ว ให้มุกได้เลือกอะไรในพิธีเองเถอะค่ะ”

มารดาทำเสียงจิ๊จ๊ะในปาก

“ก็ได้ แต่มุกห้ามเบี้ยวนะ คุณกระทิงเขาก็ไปด้วย”

ลืมไปเลย...เจ้าบ่าวต้องคู่กับเจ้าสาว ฉะนั้นงานนี้ต้องพ่วงการเจอพงศพัศอีกคน

“หมี่ไปช่วยน้องนะ ถ้าตัดสินใจอะไรไม่ได้ให้โทรปรึกษาแม่”

มัญชุพรพยักหน้ารับ ขณะน้องสาวยังหน้าง้ำด้วยความไม่พอใจที่ยังต้องโดนบังคับซ้ำแล้วซ้ำเล่า