ไม่เลือกวิธีการ

“หลานจำเรื่องราวเกี่ยวกับนางได้เพียงน้อยนิด”

แววตาเศร้าสร้อยตื่นกลัวกับกิริยาอ่อนหวาน ร่างอ่อนระทวยในอ้อมแขนไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากนางเมื่อเขาทาบทับอยู่บนร่างเปลือยมีแต่ดวงตาเศร้าสร้อยยอมจำนนต่อเขาก็เท่านั้น

“นำนางกลับมา นางรับโทษถูกโบยถึงร้อยไม้ หญิงรูปร่างบอบบางคงตายไปตั้งแต่ยังไม่ทันได้ห้าสิบไม้ด้วยซ้ำไปเจ้าไม่สงสัยหรือไรว่านางกัดฟันทนเพื่ออะไรหากไม่ใช่เพื่อรักษาชีวิตเลือดเนื้อเชื้อไขของฮ่องเต้อย่างสุดชีวิต เพราะนางถูกสอนมาให้เป็นของฮ่องเต้ทั้งยามหลับและยามตื่น นางจึงพยายามที่จะเยื้อชีวิตลูกของนางให้ถึงที่สุดหากเป็นลูกขององครักษ์ต่ำชั้นผู้นั้นเหตุใดนางจะต้องการให้เขามีชีวิตอยู่อีกในเมื่อพ่อของเขาถูกประหารไปแล้ว”

จางหลงเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะหลับตาลงช้าๆ

จิวซัวหอบร่างไร้สติยัง กระท่อมไม้ไผ่ไม่ไกลจากลำธารนัก เลือดยังไหลไม่หยุดเขาวางร่างบางลงก่อนจะค่อยๆ ดึงลูกศรออกจากอกข้างซ้ายของซินเฟย

เหงื่อหยดรินเต็มในหน้านาทีแห่งความเป็นความตาย หากผิดพลาดเพียงนิดเดียวลูกดอกทำลายหัวใจของซินเฟยเสียแล้วแม้แต่หมอเทวดาก็ไม่สามารถช่วยนางได้ ค่อยๆบรรจงดึงลูกดอกออกจากบาดแผล ซินเฟยหลับตานิ่งใบหน้าซีดเผือดจากการเสียเลือด จิวซัวกลั้นใจดึงออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี ร่างเล็กสะท้อนขึ้นลงตามแรง ก่อนจะนอนนิ่งไม่ไหวติง จิวซัวถอนหายใจปาดเหงื่อบนใบหน้า

 หยิบยาสมานแผลขวดเล็กที่พกติดตัว โรยบนแผล ที่เกรอะกรังไปด้วยเลือด ยกปี่หยกอันเล็กที่ห้อยอยู่ที่คอขึ้นมาเป่าเสียดังหวีดหวิวตามลมเพียงครู่เดียว องครักษ์คนเดิมก็ปรากฏตัว

“ขือจื้อมาแล้ว ฝ่าบาทมีสิ่งใดให้ช่วยเหลือ”

พยักหน้าให้ดูซินเฟยที่นอนอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ขือจื่อถอนหายใจ

“ฝ่าบาท ยาสมานแผลเก็บไว้ใช่ยามจำเป็น ยาสมานแผลขวดนี้เป็นยาดีของแคว้นเหลี่ยงหากนำมาใช้พร่ำเพรื่อเกรงว่าหากฝ่าบาทเกิดบาดแผลขึ้นจะไร้ยาดี”

“นางสำคัญสำหรับข้า เจ้าไปตามท่านหมอมารักษานาง โดยเร็วข้ารั้งอยู่ที่นี่คอยดูแลนาง”

“รับบัญชาฝ่าบาท”

ขือจื้อไม่รอช้ารีบไปตามบัญชาแม้ใจจะรู้สึกขัดแย้งไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่จิวซัวทำ

วังหลวง

“ฝ่าบาท ตามที่ฝ่าบาทสั่งให้หมอทั่วเขตเมืองหลวงไม่รับรักษา แม่นางคนหนึ่งที่ถูกลูกดอกบัดนี้เกล้ากระหม่อมสั่งการไปแล้ว”

 แต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไรเสี่ยวซานก็คิดไม่ออกว่าทำไมฝ่าบาทจึงไม่ให้รักษานาง ทั้งๆที่นางกำลังบาดเจ็บสาหัส”จางหลงถอนหายใจ

“วิธีการแม้จะดูใจร้ายไปหน่อย แต่เพื่อให้ได้นางกลับมาข้าจึงไม่มีทางอื่นแล้ว คนที่พานางไปไม่ใช่คนพื้นเพแคว้นฉิน ข้าจึงคิดว่าการหาหมอที่เก่งมารักษานาง จึงต้องลำบากมาก หากเขาหมดหนทางต้องมาขอร้องข้าอย่างแน่นอน”

“ฝ่าบาทแล้วเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าฝ่าบาทอยู่ที่นี่”

“ข้าสังเกตว่าเขาฐานะไม่ธรรมดาป้ายหยกที่เขาห้อยไว้บ่งบอกฐานะชัดเจน จนข้า ไม่อาจคาดเดาฐานะเขาได้”

“ฝ่าบาทมีข่าวเรื่องนำทัพของฮ่องเต้แคว้นเหลี่ยง เป็นไปได้ไหมว่าคนผู้นั้นเป็นฮ่องเต้แคว้นเหลี่ยง”

“หากเป็นเช่นนั้นจริงนับว่าเขากล้ามากที่กล้ามาถึงแคว้นฉินของเรา”

“ฝ่าบาทจับตัวเขาไว้เลย เพื่อต่อรองให้เขาถอนทัพออกไปเสีย”

“เรื่องการยกทัพมาครั้งนี้อาจเพื่อกดดันไม่ให้เรารุกรานเขาก่อน ด้วยแคว้นฉินตอนนี้บ้านเมืองสงบร่มเย็นอีกทั้งกองทัพแข็งแกร่งแคว้นเหลี่ยงจึงอาจคิดว่าแค้วนเราอาจต้องการขยายดินแดนรุกรานแคว้นต่างๆ ”

“ฝ่าบาทแต่กันไว้ก่อนจะดีไม่น้อย”

“เรื่องขลาดเขลาเช่นนี้ข้าไม่อาจกระทำหากจะต้องเกิดสงครามมิสู้ต่อสู้กันในสนามรบไม่ดีกว่าหรือ หากเราจับตัวเขาตอนนี้นับว่าขลาดเขลา น่ารังเกียจ กลัวเขาตั้งแต่ยังไม่ทันจะประกาศสงคราม”

กระท่อมไม้ไผ่

จิวซัว เปิดอาภรณ์ตรงอกเสื้อของซินเฟยออกช้าๆ ด้วยมืออันสั่นเทา เขาไม่เคยใกล้ชิดหญิงใดมาก่อน หากมีกระจกตอนนี้คงจะเห็นว่าใบหน้าแดงจนถึงใบหู เอื้อมมือใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้เบาๆ บาดแผลสาหัสจนน่ากลัว จางหลงฝีมือยิ่งธนูทั้งแรงและแม่นถึงเพียงนี้ ก้มลงฟังเสียงหัวใจของซินเฟยเผลอมองเสี้ยวหน้าหวานทว่าซีดเซียว ใจเจ้ากรรมดันสั่น ผงกศีรษะขึ้นช้าๆ สุดท้ายก็ค่อยๆก้มลงใช้ปากจุมพิตที่หน้าผากของซินเฟยเบาๆ

“ฝ่าบาท ไม่มีหมอท่านไหนยอมมารักษาแม่นางท่านนี้”

จิวซัวขมวดคิ้ว

“ทั้งเมืองหลวงไร้หมอรักษาเช่นนั้นหรือ”

“ฝ่าบาท ท่านหมอท่านหนึ่งให้ยาสมานแผลมา แล้วก็บอกว่ามีทหารจากวังหลวงนำพระบัญชามายังร้านหมอทั่วเขตเมืองหลวงไม่ให้ใครไปรักษาแม่นางที่ถูกลูกดอก เหล่าท่านหมอเกรงว่าจะมีความผิดจึงไม่มีใครกล้ามา ฝ่าบาทนำยานี้พสมานแผลให้นางก่อนจะดีไม่น้อย”

“จางหลง ช่างไม่เลือกวิธีการ เพียงเพื่อบรรลุเป้าหมายยอมทำเรื่องที่ขัดต่อศีลธรรมเพียงนี้เชียวหรือ”

“ท่านหมอท่านนั้นยังบอกอีกว่าหากนำแม่นางไปส่งไว้ที่ประตูวัง เขารับรองว่าจะมีหมอหลวงที่เก่งที่สุดคอยดูแลนาง”