ไม่เจ็บปวดเท่า

ไทฮองไทเฮา สาวเท้ายังตำหนักฮ่องเต้ ซินเฟยพยายามลุกจากแท่นนอนเพื่อถวายพระพรฮองเฮา

“ไม่ต้องมากพิธี เจ้าบาดเจ็บอยู่”

ซินเฟยยิ้มอ่อนหวานด้วยความซาบซึ้งใจ

“เข้าใจว่าเจ้าเจ็บซ้ำมามาก แต่เป็นเพราะฮ่องเต้ตอนนั้นไม่เคยรู้ว่าเจ้าจะมีลูก ต่อไปตั้งใจปรนนิบัติฮ่องเต้ข้าเชื่อว่าเจ้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะตั้งครรภ์อีกครั้ง”

ซินเฟยได้แต่ยิ้มเศร้าๆ ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะกลับไปตั้งหลักที่ตำหนักเย็นเสียก่อน

“ข้ารู้ดีว่ากว่าจะผ่านมันมาได้เหนื่อยยากเพียงใด แต่เมื่อฮ่องเต้ตั้งใจจะทำเพื่อเจ้า ต่อจากนี้เห็นทีว่าเจ้าจะต้องมองฮ่องเต้เสียใหม่ได้แล้ว”เหมือนกับเข้ามานั่งในใจของซินเฟย

พูดปลอบใจและตักเตือนไปพร้อมกันทั้งๆที่ซินเฟยไม่ได้เอ่ยปากสักคำ ไทฮองไทเฮาดีเพียงนี้ ซินเฟยอดที่จะปลาบปลื้มเสียไม่ได้ตั้งแต่ตอนเข้ามาคัดตัวนางในมีไทฮองไทเฮาเท่านั้น ที่คอยให้การชี้แนะในเรื่องต่างๆในวังหลวงจนซินเฟยได้รับการแต่งตั้งเป็นสนมนับว่าทุกอย่างล้วนเป็นไทฮองไทเฮาที่คอยอยู่เบื้องหลัง

“ซิยเฟยขอบพระทัยไทฮองไทเฮา ซินเฟยจะจำคำสั่งสอนของไทฮองไทเฮาให้ขึ้นใจ”

“เจ้าก็ยังนอบน้อมเช่นเดิม เช่นนี้จึงเหมาะที่จะคอยปรนนิบัติฝ่าบาทไม่เหมือน…”

หยุดคำพูดไว้แค่นั้นซินเฟยได้แต่ยิ้มบางๆ

ไทฮองไทเฮาจากไปหมอหลวงเข้ามาตรวจอาการ จางหลงไม่ได้อยู่ที่นั่นมีเพียงเสี่ยวซานที่คอยมาต้อนรับหมอหลวง ซินเฟยนึกแปลกใจยิ่งนักว่าจางหลงไปไหนแต่เมื่อคิดขึ้นได้ว่า แต่เดิมเขาเองก็ไม่เคยใส่ใจใครอยู่แล้ว

“เสี่ยวถ้านดูแลพระสนมข้าจะนำเรื่องอาการของพระสนมไปรายงานฝ่าบาท”

เสี่ยวซานสั่งนางกำนัลข้างกาย เสี่ยวถ้านที่ยิ้มน้อยๆรับคำ

ซินเฟยขยับตัวชันกายลุกขึ้น

“เสี่ยวถ้านข้าอยากกลับไปที่ตำหนักเย็น เจ้าช่วยพาข้าไปที่นั่นหน่อยได้ไหม”

“พระสนม..เอ่อ ๆ ฝ่าบาทให้ข้าน้อยดูแลพระสนม”

“เขาให้เจ้ามาคอยเฝ้าข้าใช่ไหมหาใช่ดูแล ข้าทำผิดใดกันจึงต้องให้คนมาคอยเฝ้าไว้ไม่ให้หนี”

เสี่ยวถ้านส่ายหน้าไปมา คุกเข่าลงกับพื้น

“พระสนม โปรดอย่าได้โมโหไปฝ่าบาทส่งข้าน้อยมาดูแลพระสนมจริงๆ เพียงแต่ว่า หากจะไปตอนนี้….เกรงว่าฝ่าบาทกลับมาจะทรงกริ้ว ฝ่าบาททรงห่วงใยพระสนมไม่น้อย” 

คำพูดของเสี่ยวถ้านช่างเสียดแทงจิตใจ ห่วงใยเช่นนั้นหรือซินเฟยยิ้มหยันให้กับตัวเอง

“ช่างเขา เพียงแค่เขาสำนึกผิดก็แค่นั้น ลูกในท้องข้าที่เสียไปบางทีอาจไม่ใช่ลูกของเขาก็ได้ ไม่จำเป็นต้องทำดีกับข้าขนาดนั้นและข้าก็ไม่ต้องการอยู่ใกล้ชิดฝ่าบาทอีกแล้ว”

หัวใจแหลกสลายไปตั้งแต่สูญเสียลูกในครรภ์อีกทั้งตอนที่ถูกโบยตีเจ็บปวดจนแทบขาดใจ คนที่ซินเฟยอยากพบที่สุดกลับเป็นจางหลงที่จะมาช่วยถอนบัญชายกเลิกการโบยที่แสนจะเจ็บปวดทรมานนั้นเสีย แต่ก็ไร้ซึ่งเงาทั้งๆที่ตอนนั้นเฝ้านับจำนวนไม้ที่กระหน่ำลงบนแผ่นหลัง ในใจหวังว่าคงไม่มีทางที่ซินเฟยจะถูกโบยถึงร้อยทีเขาต้องมา

 แต่ในที่สุดความหวังก็เป็นเพียงความว่างเปล่าในเมื่อตระหนักดีว่า หากเขาจำซินเฟยได้คงไม่ปล่อยให้อุ้มท้องเดียวดายถึงสี่เดือน ตอนนี้เขากับจะมาทำคุณไถ่โทษ

ขยับตัวลงจากแท่นบรรทมเพียงลำพัง เสี่ยวถ้านถอนหายใจก่อนจะรีบเข้ามาพยุงซินเฟย

“เจ้าส่งข้าที่ตำหนักเย็นแล้วไปเสีย”

“เสี่ยวถ้านจะไปไหนได้ในเมื่อ ถูกสั่งให้มาคอยดูแลพระสนม”

“ข้าอยู่ที่ตำหนักเย็นไม่จำเป็นต้องมีนางกำนัลที่นั่นข้าดูแลตัวเองได้” แค้นแทบขาดใจเช่นนั้นหรือ น้ำค้างแข็งเหน็บหนาวยังไม่หนาวเหน็บเท่ากับความคิดของซินเฟยในตอนนี้

เสี่ยวถ้านจำต้องพยุงซินเฟยที่บาดเจ็บไปยังตำหนักเย็น

ซูจิน เดินชมสวนอยู่บนทางเดินที่ทอดยาวไปตำหนักเย็นจะหลบหลีกซูจินได้อย่างไร ภาพความทรงจำเก่าผุดเข้ามาในสมอง

องครักษ์ผู้ตกเป็นจำเลยในมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับซินเฟย คุกเข่าเบื้องหน้าดวงตาตื่นกลัวซูจินชักดาบข้างกายองครักษ์ ฟันฉับเข้าที่ลำคอขององครักษ์โชคร้ายคนนั้น ซินเฟยได้แต่หลับตาสนิทเพียงเพื่อไม่ต้องเห็นภาพน่ากลัวนั้น

“ชั่วร้ายโบยนางร้อยทีให้สมกับความผิดของนาง”