เจียนตาย

“ฝ่าบาทปล่อยซินเฟยไปเสียเรื่องราวที่ผ่านมาอย่าได้ถือว่าเป็นบุญคุณความแค้น และรู้สึกผิดในเมื่อซินเฟยก็เพียงสนมปลายแถว ฝ่าบาทเองมีเรื่องอื่นมากมายที่สำคัญกว่าการเอาใจสนมเพียงนางเดียว เช่นนั้นปล่อยซินเฟยไปเสีย”

“เจ้ายังโกรธข้าอยู่เช่นนั้นหรือ”

 แววตาหม่นเศร้า

“ซินเฟย ไม่อยากโง่งมอีกต่อไปแล้ว ปล่อยซินเฟยไปเสีย” 

กัดฟันพูดจางหลงคลายอ้อมแขนออก

“บางเรื่องเจ้าหาเข้าใจไม่ ข้าจะรออยู่ที่นี่จนกว่าเจ้าจะหายโกรธ ข้าพร้อมจะรอเจ้าเสมอ”

ซินเฟยขยับตัวอย่างลำบากออกจากตรงนั้นไป จางหลงกลืนน้ำลายลงคอยากเย็นทำไมใจหายเช่นนี้ เพราะเหตุใดกัน

“ฝ่าบาทฝ่าบาท เหตุใดต้องใส่ใจนางเพียงนั้นแค่เพียงสนมปลายแถวเช่นนางว่าหากนางไม่เต็มใจที่จะอยู่ ซูจินยินดีหาสนมนางใหม่ที่งดงามอ่อนช้อยกว่านางมากนัก”

ซินเฟย หยุดเดินเมื่อได้ยินซูจินพูดถึงซินเฟยต่อหน้าจางหลง

“ข้าไม่ได้ต้องการสนมคนใหม่ ข้าเพียงแต่รู้สึกว่า ทำไมเมื่อนางจะไปใจข้าถึงได้เจ็บปวดเช่นนี้”

 เผลอพูดความในใจในเมื่อตอนนี้หมดหนทางเสียแล้วเขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

“ฝ่าบาทซูจินเห็นใจฝ่าบาทเหลือเกิน ซูจินสัญญาจะทำทุกวิถีทางให้นางกลับมา”

น้ำเสียงอ่อนโยนแสดงความเห็นใจอย่างเต็มที่ซินเฟยก้าวขาเดินต่อ แสร้งเป็นไม่ได้ยินประโยคของซูจิน

ตำหนักเย็น

ย่าหนานทิ้งไม้กวาดลงบนพื้น ถลาเข้ากอดซินเฟย

“เจ้ามาแล้ว ข้าห่วงเจ้าเหลือเกิน”

“อาวุโส ซินเฟยขอบคุณสำหรับยาดีของอาวุโส” 

กลืนน้ำลายลงคอเมื่อคิดขึ้นได้ว่าจางหลงลงทุนคุกเข่าเพื่อนาง แต่นางยังกลับมาที่ตำหนักเย็น จางหลงเหตุใดจึงยอมนางถ้าไม่ใช่เพราะไม่โปรดปรานก็คงเพราะตามใจเพราะรัก ก็ในเมื่อเขารับปากกับย่าหนานแล้วว่าจะไม่ย่างกรายมาที่ตำหนักเย็นอีกเป็นอันขาด

“ฝ่าบาทยอมให้เจ้า มาที่นี่หรือไร”

ถามขึ้นลอยๆ ซินเฟยยิ้มเศร้าๆ

“แวดล้อมเขาล้วนแต่มีหญิงงาม และคนรักใคร่เหตุใดต้องรั้งข้าไว้”

“ฝ่าบาทหนอฝ่าบาท มีเพชรอยู่ในมือกลับมองไม่เห็นค่า ซินเฟยคนผู้นั้นรอเจ้า ตั้งแต่เมื่อวานข้าบอกให้เขากลับไปเขาหาใส่ใจคำพูดข้าไม่ ยืนนิ่งเป็นหุ่นรอเจ้าจนเช้าจนสาย”

อาวุโสย่าหนานชี้มือไปข้างๆตำหนักเย็น ซินเฟยมองตามมือเห็น จิวซัวยืนพิงโค่นต้นดอกเหมย ยิ้มละมุนอยู่ตรงนั้น

ซินเฟยยิ้มตอบ จิวซัวเดินเข้ามาหา ชูของในมือให้ซินเฟยเห็น

“ข้า วันนั้นไม่ได้กินปลาตัวใหญ่ที่เจ้าตก เมื่อวานไปที่ตลาดได้ไข่ปลาอูหมักแสนอร่อยและเป็นอาการชั้นยอดของแคว้นเหลี่ยงมาฝากเจ้า หวังว่าอาวุโสจะให้ข้าอยู่ทานอาหารเย็นที่นี่”

ประโยคสุดท้ายหันไปที่ย่าหนาน

“ซินเฟยขอบคุณคุณชายที่ห่วงใย ไข่ปลาอูมีราคาแพง คุณชายต้องลำบากในการหาซื้อมันมา”

จิวซัวแกล้งตีหน้าเศร้า

“เจ้าปฏิเสธเช่นนี้ข้าคงแย่ คงต้องนำกลับไปกินเอง”

ย่าหนานคว้าของในมือจิวซัวมาถือไว้

“ข้าจัดการเอง ในเมื่อถือมาแล้วจะถือกลับทำไมกัน ส่วนตัวเจ้าจะไปไหนก็เชิญแต่ของเมื่อนำมาแล้วนำกลับไป”

จิวซัวอมยิ้มเกาหัวแกรกๆ แก้เก้อซินเฟยเผลอยิ้ม จิวซัวอดที่จะมองใบหน้าสว่างยามแย้มยิ้มเสียไม่ได้ รอยยิ้มของซินเฟยงดงามยิ่งนัก

“อาวุโส ท่านก็ให้ข้าอยู่ทานอาหารฝีมือท่านหน่อยไม่ได้หรือไร ซินเฟยเอ่ยปากว่าอาวุโสใจดีที่สุด”ย่าหนานยิ้มทั้งๆ ที่หันหลังให้ แต่กลับตวาดเสียงดัง

“ไม่ต้องมา ยกยอข้าให้เสียเวลาจะกินก็กิน กินแล้วก็รีบไปข้าเบื่อขี้หน้าเจ้า มาเฝ้าที่ตำหนักเย็นทั้งกลางวันกลางคืน”

จิวซัวรีบเข้าไปพยุงซินเฟยทางด้านซ้าย ด้านขวามีเสี่ยวถ้านพยุงอยู่ไม่ห่าง

เสี่ยวถ้านพิศมองใบหน้าของจิวซัว อยากจะไปแจ้งข่าวกับจางหลงเหลือเกินคนผู้นี้จงใจมาตีท้ายครัวฝ่าบาทเสียแล้ว มองก็รู้ว่ามีใจให้กับนายหญิงซินเฟยไม่น้อย

ตำหนักใหญ่

“ฝ่าบาทชาชนิดนี้ช่วยผ่อนคลายอีกทั้งยังทำให้หลับง่าย ซูจินได้มาจากพ่อค้าต่างแคว้น ฝ่าบาทลองดื่มดู”

จางหลงมองชาในมือของซูจิน หลับใหลเช่นนั้นหรือ เดิมเมื่อเขาดื่มชาจากมือของซูจินในขณะที่นางเป็นแค่สนมต่ำชั้นเขาเองก็ยังไม่เคยร่วมเตียงกับใครมาก่อนอีกทั้งยังไม่ประสีประสาเรื่องบนเตียง จึงเกิดภาพหลอน ให้มีจิตพิศวาสซูจินขึ้นมาถึงขั้นอุ้มนางวางบนแท่นอน แล้วต่อจากนั้นเขาจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นพอผ่านไปถึงเช้าของอีกวันจางหลงลืมตาตื่นมาพบตัวเองเปลือยเปล่าข้างกายมีซูจินร่วมแท่นนอน 

ครั้งนี้จะยอมเสี่ยงดื่มชาของนางอีกหรือในเมื่อตอนนี้เขากลับคิดถึงแต่ซินเฟย หากทำสิ่งใดผิดพลาดเกรงว่า นางจะไม่มีทางให้อภัยอย่างแน่นอน

รับจอกชามาดื่มจนหมดจอก ซูจินยิ้มหวานจางหลงทิ้งตัวลงนอนบนแท่นนอน

“ซูจินทูลลา”

ทำไมซูจินจึงยอมจากไปง่ายดาย เสี่ยวซานปิดประตูเบาๆ ปล่อยให้จางหลงพักผ่อน

ตำหนักเย็น

จิวซัวพุ้ยข้าวใส่ปากเสียยกใหญ่

“อาวุโสฝีมือทำอาหารของท่านเยี่ยมยุทธเสียจริง”

ซินเฟยและย่าหนานต่างอมยิ้มกับท่าทีผ่อนคลายของจิวซัวที่สร้างสีสันให้ตำหนักเย็น

“อาวุโส ตำหนักเย็นอยู่ในเขตวังหลวงหากฝ่าบาทรู้ว่ามีคนนอกเข้ามาเกรงว่า”

เสี่ยวถ้านพูดยังไม่ทันจบย่าหนานขมวดคิ้วพูดขึ้นด้วยแรงโทสะ

“ใครกันสนใจฮ่องเต้สับปลับคนนั้นกัน”

ซินเฟยกับจิวซัวต่างนิ่งงัน

“เจ้าไม่ต้องกลัวเขา ตำหนักเย็นเป็นของข้าข้าอยากให้ใครมาจึงมาได้ เขาเองรับปากข้าแล้ว ตั้งแต่วันที่มาขอยาให้ซินเฟยว่าจะไม่ย่างกรายมาที่นี่ให้ข้ารำคาญลูกตา เขายังจะกล้าสับปลับอีกหรือ”

ซินเฟย สงสัยความสัมพันธ์ของย่าหนานและจางหลงว่าเหตุใด ย่าหนานจึงมีอำนาจต่อรองเหนือกว่า หรือว่าจางหลงเคยทำผิดต่อย่าหนาน

“อาวุโส ซินเฟยไม่ได้ตั้งใจ จะทำให้อาวุโสหนักใจ แต่ซินเฟยอยากรู้ว่า อาวุโสกับฝ่าบาทมีความสัมพันธ์ดีร้ายแค่ไหน” 

ย่าหนานหลับตาถอนหายใจยาวเหยียด

“ข้าเองไม่อยากจะถือสาเขา แต่เรื่องราวในครั้งนั้นยากเกินที่จะลืมเลือน”